De kleur rood domineert ‘Dr. No’ op het grote doek

De eerste film die ik in 2022 keek, was jubilaris Dr. No. Gewoon thuis, zoals ik de film gewend ben. Weliswaar met een verbetering van heb ik jou daar ten opzichte van de eerste tv-vertoning in 1991, maar het was nog steeds een blu-ray’tje op een tv-scherm. Ik moet zeggen dat ik nooit eerder zo had genoten van deze eerste Bond-film dan dat moment. Dit weekend is die beleving van eerder dit jaar ruim overtroffen door de filmvertoning in Vue. De bioscoopketen brengt Dr. No alleen morgen nog op het grote scherm. Als je nog niet bent geweest: doe jezelf een plezier en gaat dat zien.

Hoewel de film verhaaltechnisch uiteraard nul verrassingen meer heeft, is het juist de herkenbaarheid die het plezier geeft. Ik keek enorm uit naar de titelsequentie van Maurice Binder. De gekleurde dots, hoe simpel ook, zijn een lust voor het oog. Bij de gunbarrel viel trouwens gelijk al op dat het rood van het scherm spat. Als de naam van cinematograaf Ted Moore groot in beeld verschijnt met rode stippen op de achtergrond en overschakelt naar Ken Adam, ligt een epileptische aanval op de loer.

Van de verwonding op Bonds knokkels nadat hij Mr. Jones een pak rammel heeft gegeven tot het onmiskenbare felgekleurde shirt van Quarrel — de kleur rood domineert de film: het petje van de eerste blinde muis, Sylvia’s jurk, de lederen deur en stoel in M’s office (zijn rode telefoon is hier nog groen), de bloemen op Crab Key, en ga zo maar door. Technicolor wordt hier flink uitgebuit.

Dat we hier (Vue Cinemas Purmerend) te maken hadden met een puike kopie, bleek al gelijk bij het logo van MGM; de versie die gebruikt wordt sinds Skyfall (2012), waar wordt uitgezoomd vanuit het oog van de leeuw. Een film van zestig jaar oud voor het oog van het filmpubliek van nu.

Geluidstechnisch blijft deze eerste Bond-film iets achter. Het monogeluid is jaren geleden al vervangen door een DTS-HD Master Audio 5.1. Dat zijn we inmiddels wel gewend. Dr. No heeft nog niet dat opzwepende geluid van latere Bond-films. Het bassniveau dat je doet meetrillen in je stoel kwam van Jurassic World in de zaal ernaast.

Het gemis van een film als Dr. No is John Barry. Naast de James Bond Theme heeft de toekomstige huiscomponist verder geen bijdrage geleverd aan de eerste film. Met Barry kwam de Bond-sound en daarmee het ultieme James Bond-gevoel. Daarvoor komen we bij de volgende films aan ons trekken, in overvloed.

Dr. No op het grote doek doet sterk verlangen naar meer. Een uniek moment voor eenieder, waaronder ikzelf, die Sean Connery als James Bond nooit eerder in de bioscoop zag.

Wat betreft de opkomst op een warme zaterdagmiddag: vier toeschouwers, waarvan twee liefhebbers en tweemaal aanhang uit medelijden. Dat is voor een bioscoop geen directe reden om From Russia with Love als volgende klassieker te programmeren. Volgend jaar, wanneer de tweede Bond-film zijn diamanten jubileum bereikt, is een mooie gelegenheid om het nog eens te proberen.