Films en seriesFilms en series

donderdag 30 april 2009

'This is Roger Moore speaking'

‘Is James Bond at home?’

Enige tijd geleden zit mijn collega Ronald Niehaus te bladeren in zijn telefoonklapper. Volgepropt met kaartjes met namen en, uiteraard, telefoonnummers. Tot zijn stomme verbazing komt hij daar het nummer van niemand minder dan Roger Moore tegen. Ooit gebruikt voor een telefonisch radio-interview over Unicef.

Of ik dat nummer wil hebben. Maar natuurlijk!

0033 etc. Het duurt even, maar de telefoon gaat over. Dan wat gekraak.

‘Hallo?’ Het is Kiki, de vrouw van Sir Roger.

‘Is James Bond at home?’

Ja, hij is thuis. Maar op dit moment stoeit hij met de hometrainer. Ik zeg over een uurtje terug te bellen. Dat is geen probleem.

Precies een uur later bel ik opnieuw. Het is weer Kiki die opneemt. Ze zal ‘James Bond’ even halen. Gestommel op de achtergrond. Een paar minuten later klinkt een vriendelijk donkere stem:

‘This is Roger Moore speaking.’

‘Roger Moore!? I’m looking for Sean Connery!’

Ik ben net te laat. Connery is namelijk zojuist vertrokken richting de Bahama’s. Iets met een ‘secret assignment’. Meer kan Sir Roger er niet over zeggen. Maar nu moet hij weer ophangen, want Judi Dench staat in de wacht op een andere lijn. Ook hij moet weer aan de bak om de wereld te redden. Daniel Craig heeft nu geen tijd, die is met een andere film bezig...

Bond in pictures

Publiekelijk is niet bekend of er een foto bestaat van vier Nederlandse vorsten samen: Juliana, Beatrix, Willem-Alexander en Amalia. De kans van het bestaan van deze kiek is klein, maar niet uitgesloten. Een foto van alle Bond-acteurs samen (van Connery tot Craig) bestaat zeker niet. Hoewel fysiek mogelijk, is het blijkbaar niet te doen alle agenten bijeen te krijgen.

Ik zie ze graag samen de 007’s. Roger Moore is waarschijnlijk recordhouder. Hem heb ik met iedere andere Bond-acteur samen op de foto gezien.

Bijna was het gelukt met het veertigjarig jubileum van de film-Bond in 2002 tijdens de BAFTA Tribute. Op dat moment liep de teller nog tot vijf, alleen liet Connery het toen afweten, dus was de club weer niet compleet. Erg jammer.

Misschien gaat het lukken met het vijftigjarig jubileum in 2012. Roger Moore, nog even volhouden!

dinsdag 28 april 2009

Lekke band

Lekke band vanavond op weg van het station naar huis. In plaats van mokkend naar huis te lopen, kon ik mooi nadenken over deze blog. In de trein had ik daar natuurlijk geen tijd voor omdat ik aan het lezen ben in Flemings Live and Let Die, zoals beloofd op 10 april.

Het deed mij denken aan de lekke band die Pierce Brosnan krijgt in Tomorrow Never Dies (1997). Tijdens de achtervolging in de parkeergarage in Hamburg rijdt Bond over zijn eigen kraaienpoten. Banden lek. Op zijn afstandsbediening, ingebouwd in zijn mobieltje, drukt hij op een knopje. En tot zijn stomme verbazing blazen de banden zichzelf op. Ontzettend leuk gespeeld door Brosnan die zelf nog het hardst moet lachen om deze trukendoos van Q. Een van de beste scènes van de voormalige 007, omdat hij Bond op deze manier relativeert.

En daarmee meteen mijn welgemeende excuses aan deze ex-Bond. In een radio-interview in november werd mij het antwoord ontlokt waar ik nooit eerder op heb gereageerd: wie vind je de beste Bond? Of in dit geval: wie vind je het minst? Omdat Quantum of Solace nog vers in het geheugen lag (dat was trouwens de reden voor het interview), en ik Daniel Craig daarin wederom een topprestatie vind leveren, bedacht ik mij dat Pierce Brosnan toch eigenlijk het minst van de zes is. Maar dat vind ik helemaal niet! Ik heb geen favoriete of minst favoriete Bond. Ten opzichte van Craig vind ik Brosnan zo’n verschil – daar was mijn reactie eigenlijk op gebaseerd. Niet omdat ik ‘m slechter vind.

Sorry dus. …Wat een lekke band al niet kan veroorzaken. Nu nog een mobieltje zien te vinden dat mijn band plakt.

maandag 27 april 2009

Wil de echte Blofeld opstaan?

Iedereen kent de tronie van Donald Pleasence in You Only Live Twice (1967) als eerste lichamelijke vertolker van Ernst Stavro Blofeld. Die kale kop met daarin dat hangende rechteroog, geaccentueerd door een groot verticaal litteken. Een icoon. Echter werd de Britse acteur pas later bij de productie van deze vijfde Bond-film betrokken. Sterker nog, de opnames waren al in volle gang voordat Pleasence kwam opdraven.

De eerste keuze voor de rol van Blofeld viel op de Tsjechische acteur Jan Werich (1905 — 1980), een grote naam in zijn eigen land. Zie hieronder zijn foto. Een prachtige kop en een warme stem, getuige diverse bijdragen op Youtube.


In eerste instantie werd vermeld dat Werich wegens ziekte vervangen moest worden. Echter bekent regisseur Lewis Gilbert in de documentaire Inside You Only Live Twice dat de Tsjech een totaal verkeerde keuze was. Hij zag er veel te vriendelijk uit — alsof de Kerstman een derde wereldoorlog wilde ontketenen!

Weg met Werich (wat ik persoonlijk erg jammer vind), welkom Pleasence. Maar... Jan Werich is wel degelijk in deze vijfde Bond-film te zien. Zie het screenshot hieronder en ontdek de grijze plukken haar die boven de stoel uitkomen. Hoezo kale kop?

zondag 26 april 2009

What's in a name...

Ik heb het er vorig jaar zomer nog met Tirion Uitgevers over gehad: stop Quantum of Solace nou meteen in die encyclopedie!

Najaar 2008 is de vuistdikke James Bond Encyclopedie uitgekomen in de Nederlandse vertaling. Een jaar later dan de Engelse uitgave, die op dat moment niet verder ging dan Casino Royale. Logisch. Maar aangezien de Nederlandse uitgave mooi had kunnen meeliften op de hausse rond Quantum, sla je twee vliegen in één.

Maar dat mocht niet, aldus Tirion. De Nederlandse uitgeverij had alleen de vertaalrechten waarbij het boek één op één overgenomen moest worden. Er mocht niets aan toegevoegd worden. Best jammer. Want nu komt er een update, in het Engels. Een aantal extra pagina’s met info over Quantum of Solace, tel uit je winst.

De encyclopedie heb ik van Tirion cadeau gekregen, vandaar dat ik ook vol lof over de uitgave ben. Ik heb gezegd dat ik het boek door zou nemen en fouten slash onjuistheden zou doorgeven. Dat heb ik niet gedaan. Er is namelijk geen beginnen aan. Niet dat het werk vol omissies staat, het zijn veelal details die niet kloppen, zoals foutgeschreven namen. Zo staat bijvoorbeeld dat boef Eric Kriegler uit For Your Eyes Only 'Erich' heet. Iedereen met een klein beetje aanleg voor dyslexie zou hier overheen lezen, maar mij stoort het.

Totdat ik mij deze week plots besefte dat bovenstaande opmerking onzin is. De aftiteling van For Your Eyes Only houdt het namelijk alleen bij de achternaam Kriegler. Of het Eric of Erich is blijft daarom onduidelijk en zou je zelfs door elkaar mogen gebruiken. Omdat het een Oost-Duitser betreft zou Erich inderdaad niet misstaan. Toch houd ik het bij Eric.

Karin Dor, Donald Pleasence en Mie Hama in You Only Live Twice (1967)
Een andere interessante is Kissy Suzuki uit You Only Live Twice. Kissy hoe? Inderdaad, in de film heet ze alleen 'Kissy' en ook hier biedt de aftiteling geen soelaas. Al zal iedereen in antwoord op de vraag 'welke rol speelt Mie Hama in You Only Live Twice?' volmondig Kissy Suzuki roepen. …Nu we het toch over Mie Hama hebben: haar voornaam spreek je uit als 'Mie-yay' en niet als een soort bami. Weer wat geleerd!

zaterdag 25 april 2009

The man with the Midas touch

Je hebt van die films, van die mijlpalen, waar je gewoon niet aan toekomt om te kijken. Waar je echt even voor moet gaan zitten. Zo’n film is Dances with Wolves (1990). Tot gisteravond had ik deze met Oscars-overladen prent van en met Kevin Costner niet eerder gezien. Duizend keer op tv geweest, en volgens mij ook nog in stukken geknipt om als miniserie te dienen, maar aan mij is het destijds allemaal voorbijgegaan. Tot gisteravond dus.

Ik moet eerlijk toegeven; de voornaamste reden om de film te bekijken is de muziek (ook een Oscar) van John Barry. Typisch John Barry kan ik wel zeggen. Omdat ik zijn contributie aan de elf Bond-films door en door ken, herken ik het werk van Barry al aan enkele muzieknoten. Dat is niet knap van mij, maar van John Barry. Maar wat is dat toch die John Barry-sound?

Het heeft met de ‘kleur’ van de muziek te maken. Zo herken ik de potten en pannen van Ennio Morricone ook heel snel, evenals de belletjes van John Williams, de clowneske sprongen van Danny Elfman, de sinistere synthesizer van Angelo Badalamenti, de on-Nederlandse bravoure van Rogier van Otterloo… Goede componisten hebben een eigen kleur.

Daarnaast heeft John Barry een reeks aan Bond-films ook van een eigen geluid voorzien. Zo zijn de onderwaterklanken van Thunderball zo typisch Thunderball, en die van You Only Live Twice klinken weer Oosters. De combinatie van Alpenhoorns met elektrische gitaar in On Her Majesty’s Secret Service en vervolgens de Las Vegas-sound van Diamonds Are Forever. Met name in deze vier opeenvolgende Bond-films is het verschil zo divers en toch duidelijk John Barry. Gelijktijdig komt de meester in diezelfde periode ook met prachtige thema’s voor Midnight Cowboy en The Persuaders en een Oscar voor zowel Born Free als The Lion in Winter.

...Als ik een favoriete componist moet aanwijzen, wordt het moeilijk om te kiezen tussen Barry en Morricone. Daarom is het prettig dat een keuze maken geen verplichting is...

vrijdag 24 april 2009

Beautiful Stranger

Opnieuw heb ik ontzettend genoten van de Austin Powers-films. Doorgaans vind ik Bond-parodies erg goedkoop, maar Austin Powers krijgt mijn goedkeuring. Waarschijnlijk omdat bedenker Mike Myers zelf een groot liefhebber van Bond en het spionnengenre is. En dat voel je.

Mijn eerste kennismaking met de spion met het paardengebit kan ik mij niet meer herinneren. Het zal in 1998 geweest zijn. In ieder geval voordat ik Austin Powers: International Man of Mystery in de videotheek had gehaald – in Nederland verdween de eerste Austin Powers-film namelijk linea recta naar de videoschappen.


Onbeschaamd heb ik zitten lachen om de poep- en piesgrappen en als Bond-fanaat natuurlijk alle knipogen geteld. De quasi coole introductie blijft hilarisch: “Allow myself to introduce… myself.” Het zijn er te veel om op te noemen. Klik hier voor een compleet overzicht voor de Bond-elementen in de Powers-films.

Toch bleek Austin Powers een hype. Na twee vervolgfilms, The Spy Who Shagged Me (1999) en Goldmember (2002), wie kent ze niet, was de koek op. Voorlopig dan, want ik denk dat Mike Myers het ribfluweel kostuum zo weer van de wilgen plukt als hij om een hit verlegen zit.

Omdat het een parodie betreft, hoef ik niet jaloers te zijn op de bebrilde rokkenjager. Al is er één ding dat mij niet lekker zit: de song die Madonna voor The Spy Who Shagged Me afleverde. Beautiful Stranger is zo veel beter dan Die Another Day!

vrijdag 17 april 2009

...en toen was het stil

Michael G. Wilson, producer van de Bond-films, zegt in een recent interview dat er voorlopig geen nieuwe 007-film op stapel staat. Heeft dit te maken met de nieuwe projecten (Chitty Chitty en Remote Control) waar Eon mee bezig is? Of spelen er andere zaken? Ik denk dat het antwoord Casino Royale is.

Een ongekend succes deze Bond-film uit 2006. Niet alleen aan de kassa, maar qua verhaal, tempo, casting, locaties – eigenlijk klopt alles aan deze film. En dat was lang geleden. Het min of meer open einde van de film schreeuwde om een vervolg; dat hebben we gekregen, in de vorm van het schreeuwerige Quantum of Solace. Na deze film een aantal keren te hebben gezien, ben ik minder enthousiast.

Ik ben van mening dat een film, zeker een Bond-film, een aantal momenten moet hebben waar je telkens naar uitkijkt. Op die manier hop je door de film. Om Casino Royale als voorbeeld te nemen: het begin (incluis titelsequentie) is fantastisch; vervolgens kijk je uit naar de achtervolging op Madagaskar vol vaart en humor; de pokerscènes in het casino zijn zeer spannend in beeld gebracht; dan in sneltreinvaart de ontvoering van Vesper, de crash van Bond en als hoogtepunt de nu al beroemde martelscène; en als klap op de vuurpijl, hoogtepunt twee, de allerlaatste scène: ‘The name is Bond. James Bond.’

Bij Quantum ontbreekt het hier aan. En daar is het succes van Casino Royale debet aan: de filmmakers gingen en wilden te snel, letterlijk en figuurlijk. Diep in hun hart zijn ze minder gelukkig met Quantum dan met Casino. Dat moet even bekoelen, zodat ze straks met nummer drie van Daniel Craig dubbel en dwars kunnen terugslaan: een ouderwetse Bond-film. ...Waarschijnlijk pas in 2012.

Ik ben eerder terug dan bovengenoemde datum. Zodadelijk ga ik een weekje op vakantie. Volgende week vrijdag 24 april ben ik weer terug; tot die tijd geen verse blog. Tot dan!

donderdag 16 april 2009

De Felix Leiter pentalogie

Wat kunnen we nog meer bedenken om de Bond-boeken van Fleming uit te melken, moeten ze bij uitgeverij Penguin gedacht hebben. Na de bundel korte verhalen onder de titel Quantum of Solace, is nu Blofeld aan de beurt. Dat de uitgever wil meeliften op de film Quantum of Solace is begrijpelijk. En het bundelen van de Blofeld-trilogie (Thunderball, On Her Majesty’s Secret Service en You Only Live Twice) is ook nog wel een aardige vondst. Maar what’s next? 

Huppel even mee: de Felix Leiter pentalogie, de Russische tetralogie, de Bond-girls met donkere haren ennealogie, de schurken korter dan 1 meter 63 heptalogie... Dat doen ze ook met de dvd’s. Zoals de Gold Collection, bestaand uit Goldfinger, The Man with the Golden Gun en GoldenEye en de Sean Connery, Roger Moore en Pierce Brosnan Collection.

Het zal mij niks verbazen als ze straks de James Bond tetradecologie gaan uitgeven. Een box met... veertien boeken waarin James Bond de hoofdrol speelt. En het gekke is; het verkoopt nog ook.

woensdag 15 april 2009

Bond and Beyond

Ze gaan het weer proberen: Eon Productions wil naast James Bond ook andere films gaan maken. In de pijpleiding zitten maar liefst twee projecten: Remote Control (naar een verhaal van Mark Burnell) en een remake van Chitty Chitty Bang Bang.

Deze laatste werd in 1968 al gemaakt door Albert R. Broccoli, inderdaad de vroegere Bond-producent. Echter zonder zijn compagnon Harry Saltzman, waardoor het geen product van Eon is geworden.

De enige niet-Bond-film van Eon dateert uit 1963, hetzelfde jaar als From Russia with Love. Call Me Bwana heet deze komedie met Bob Hope en Anita Ekberg in de hoofdrollen.

De poster van Bwana was ook te zien in de tweede Bond-film. ‘She has a lovely mouth that Anita’, zegt Kermin Bey tegen Bond. Op dat moment opent een luik in de mond van Ekberg en komt boef Krilencu naar buiten gekropen.


In 2003 heeft Eon ook een poging gewaagd om naast Bond een nieuwe franchise op te zetten: wie herinnert zich Jinx nog? De Bond-girl uit Die Another Day (2002) gespeeld door Halle Berry zou een eigen film krijgen. Een zogenaamde spin-off, waar een bijrol was weggelegd voor: James Bond.


Schrijvers Purvis en Wade zouden zelfs een script gereed hebben, toch is er van de film niet veel terechtgekomen. Persoonlijk betreur ik dat niet.

Met de nieuwe filmprojecten van Eon op stapel lijkt het erop dat Bond 23 niet de hoogste prioriteit heeft. Eerder dan 2011 zullen we de nieuwe Bond niet hoeven verwachten. En dan zullen de producenten slim genoeg zijn om die film te verplaatsen naar 2012, het vijftigjarig bestaan van 007 in de bioscoop...

dinsdag 14 april 2009

Een simpele rekensom

Mijn smeekbede van vorige week ten spijt: Casino Royale op SBS is gisteren op een vierde plaats geëindigd van het best bekeken programma van Nederland. Meer dan anderhalf miljoen huishoudens stemden maandag af op de tv-première van 21e Bond-film. Ik had eerlijk gezegd niet anders verwacht. Alleen Spoorloos, Radar en het 8 uur Journaal wisten Bond te overtreffen.

Volgens de Stichting Kijk Onderzoek was in 1.564.000 huiskamers het debuut van Daniel Craig als James Bond te zien. Dat is berekend per huishouden. Maar vader, moeder en een kudde kinderen kijken gezellig samen. Daarom denk ik dat per huiskamer gemiddeld 2,75 man naar de film heeft gekeken, dat maakt 4.301.000 personen die gisteren Casino Royale hebben gezien. Neem daarbij het miljoen (exclusief overlap) dat de film in 2006 en 2007 in de bioscoop zag, plus de twee miljoen unieke kijkers via dvd en we komen uit op meer dan 7 miljoen Nederlanders die deze Bond-film hebben gezien! Grote klasse.

Natuurlijk klopt er geen hout van bovenstaande berekening, toch denk dat ik aardig in de buurt zit. Neem dan nog eens het aantal kijkers (bioscoop, dvd, tv) wereldwijd… zo kunnen we nog wel even doorgaan.

maandag 13 april 2009

Haastklus

Doorgaans kijk ik de Bond-films zonder ondertiteling. Alleen bij films die ik nog niet zo goed ken, zoals onlangs Quantum of Solace, heb ik de teksten graag in beeld.

Had ik dat maar nooit gedaan.

De ondertiteling van de 22e Bond-film is erg slecht uitgevoerd. Woorden zijn simpelweg vergeten, tikfouten zijn geen uitzondering en zelfs verkeerd geschreven namen, als bijvoorbeeld VeRsper, worden ons zonder blikken op blozen voorgeschoteld. Kan dat zo maar? Blijkbaar. Blijkbaar heeft Fox, die van Twentieth Century, te weinig eergevoel om een mooi product af te leveren.

Van de negentien Special Editions, die in 2000 werden uitgegeven, kan ik mij één omissie herinneren: bij The Man with the Golden Gun is vergeten om een zin af te sluiten met een punt. Dat is nog eens andere koek.

Hoewel een prima film krijgt Quantum of Solace een dikke onvoldoende voor de vertaling. Broddelwerk. Eigenlijk zouden we en masse die dvd’tjes moeten terugsturen. Wie neemt het voortouw?

zondag 12 april 2009

Onterechte winnaar

Casino Royale (2006) is volgens bezoekers van website Love Film verkozen tot beste remake. Met ruim 90 duizend stemmen liet de eerste Bond-film met Daniel Craig King Kong (bijna 74 duizend stemmen) en Ocean's Eleven (ruim 55 duizend) achter zich. Dat lijkt geen slechte score voor Bond, ware het niet dat de eerste Casino Royale uit 1967 niet moeilijk te verslaan is. Neem daarbij dat de versie uit 2006 ook nog eens één van de beste Bond-films ooit is, en de buit is bijna als vanzelf binnen.

Toch fijn dat Casino Royale weer even wordt genoemd. Dat bevestigt eens te meer de status van de nieuwe 007.

Als we eerlijk zijn hoort de film uit 2006 helemaal niet in het rijtje remakes thuis. De versie uit 1967 heeft enkel dezelfde titel, en min of meer een hoofdpersoon/hoofdpersonen die James Bond heet/heten. En ze hebben als basis hetzelfde boek. Veel meer dan dat zit er niet in. Tot op heden is alleen het onofficiële Never Say Never Again (1983) een remake van Thunderball (1965). En voorzover ik uit mijn hoofd kan oplepelen was er in 1984 al een tv-film met Denzel Washington die de titel License to Kill droeg. Die film heeft in 1989 echt geen remake gekregen met Timothy Dalton als Bond in de hoofdrol.

Een prachtige eerste plaats voor Casino Royale op Love Film, maar geheel onterecht.

zaterdag 11 april 2009

Fleming-proof

We vieren dit jaar het twintigjarig jubileum van een eigenzinnige Bond-film: Licence to Kill. Nummer zestien in de reeks kreeg als eerste geen Fleming-titel mee. Casino Royale was destijds nog niet beschikbaar voor de Bond-makers en de schaarse overige Fleming-titels, zoals Quantum of Solace, werden terzijde geschoven.

Gezien het verhaal van de film (Bond gaat op eigen houtje achter de boef aan) werd in eerste instantie gekozen voor Licence Revoked (vergunning ingetrokken). Kort door bocht vatte de Amerikanen het op dat Bond zijn rijbewijs was kwijtgeraakt. Dus werd een, simpeler, alternatief gekozen.

De term 'license to kill' wordt meerdere malen gebruikt in de boeken en vanaf de eerste Bond-film Dr. No. Sindsdien staat hij synoniem voor 007. Een veilige keuze voor de filmmakers om dit als titel te gebruiken.

Toen Eon Productions zes jaar later GoldenEye uitbracht, hadden de makers opnieuw uit Flemings ideeën geput. Namelijk de naam van diens huis op Jamaica. Dat Fleming op zijn beurt weer had geleend van het boek Reflections in a Golden Eye. Ook de filmtitels The World Is Not Enough (1999) en Die Another Day zijn Fleming-proof. De eerste heeft de auteur overduidelijk genoemd in On Her Majesty's Secret Service, waar TWINE de vertaling is van 'Orbis non sufficit', het motto van de familie Bond. En zelfs Die Another Day is Fleming niet vreemd. Hoewel het een originele titel van schrijvers Neal Purvis en Robert Wade is, heeft Bonds geestelijk vader ooit schriftelijk geantwoord op de vraag wat er met Blofeld gebeurt na afloop van het verhaal Thunderball: 'He lives to die another day...' Maar dat werd pas jaren later bekend.

Zo is alleen Tomorrow Never Dies, de tweede film met Pierce Brosnan uit 1997, nog nooit door Fleming genoemd.

Nu sinds Casino Royale de overgebleven Fleming-titels weer worden gebruikt, is de kans groot dat de filmmakers voor Bond 23 opnieuw teruggrijpen naar de originele titels. Goed, wat is er dan nog over? The Property of a Lady en Risico, twee titels die vóór de bekendmaking van het gebruik van Quantum of Solace hoge ogen gooiden op diverse internetfora. En verder The Hildebrand Rarity en 007 in New York, twee titels die minder waarschijnlijk klinken.

De grote vraag blijft nog even: gaan we terug naar de titels die twintig jaar geleden sinds Licence to Kill werden gebruikt of voert Fleming opnieuw de boventoon? Als ik zelf een duit in het zakje mag doen, en dat mag, wat te denken van Devil May Care?

vrijdag 10 april 2009

Still going strong

Hij behoort NIET tot de Bond-films, deze remake van Thunderball uit 1983. Maar vraag je een argeloze voorbijganger een willekeurig rijtje Bond-films te noemen, is de kans groot dat Never Say Never Again daar bij zit. 

Over de film wil ik het verder niet hebben - dat doen we een andere keer wel. Met plezier besteed ik wat extra aandacht aan de acteur die Blofeld in deze film speelde: de Zweed Max von Sydow. Vandaag, 10 april, is hij 80 jaar geworden. Ondanks zijn bejaarde leeftijd doet hij het jaar in jaar uit nog steeds erg goed.

Zijn Blofeld is een ietwat manke vertolking. Qua uiterlijk zou hij de beste van het hele stel kunnen zijn. Ook zijn postuur (ruim 1 meter 90) helpt mee; de Blofeld zoals Fleming hem beschreef was immers ook een struis man. Maar deze SPECTRE-leider oogt veel te aardig. Met een vriendelijke glimlach knuffelt hij zijn kat. En dat is best wel jammer.

Eigenlijk de zoveelste misser als het om Blofeld gaat. De grote boef is in From Russia with Love (zijn eerste optreden) op zijn best. Je ziet hem niet, maar hoort alleen de sonore stem van Eric Pohlmann. Von Sydow had hier verandering in kunnen brengen. Het had interessant geweest hem in You Only Live Twice en On Her Majesty's Secret Service te zien, waar Blofeld wat meer mocht dan glimlachen.

Hoe dan ook, Max von Sydow is een prima acteur (NSNA wordt hem vergeven). De films van Ingmar Bergman, zijn rol van Father Merrin in The Exorcist (1973). En recenter Minority Report van Spielberg en Le scaphandre et le papillon, waarin hij de vader van Mathieu Amalric speelt. Inderdaad, de Bond-boef uit Quantum of Solace.

Fleming uit de kast

Een verontrustende gedachte: mijn kennis van James Bond is te gering. Het is te vlak. Van de films ben ik goed op de hoogte, maar het werk van Ian Fleming is diep weggezakt. Ik heb de boeken gelezen, met veel plezier, maar de inhoud ervan zit niet in mijn geheugen gebeiteld. Dat moet anders. De Bedside Companion van Benson is een prima geheugensteun en The Man and His World van Chancellor is informatief, rijk geïllustreerd en goed verteerbaar. Toch, als je Flemings werk wilt doorgronden is er slechts één materie: lezen! 

Vandaar mijn huiswerk voor de komende maanden: Fleming uit de kast halen, van A tot Z herlezen. Dat is beslist geen straf. Casino Royale sla ik overigens over, dat boek heb ik nog niet zo lang geleden herlezen. Bij Live and Let Die was ik blijven steken. Daarin begin ik gewoon opnieuw. Ik kom er gauw op terug!

donderdag 9 april 2009

Vandaag de eer aan Tony Gilroy

Ja ja, Tony Gilroy. De man achter Jason Bourne, met als regisseur twee films op zijn conto... De lijst kandidaten om de volgende Bond-film te maken groeit zo wel heel snel. Noem maar een naam die ooit een film heeft geregisseerd, maakt niet uit. Uiteindelijk zal hier de juiste naam vast wel eens bijzitten. En dan hoor je: zie je wel, ik had gelijk! 

De nieuwe Bond-regisseur, daar valt geen peil op te trekken in dit stadium. Zekerheid hebben we pas als producenten Wilson en Broccoli de echte naam bekendmaken. Dat geldt overigens voor al het officiële Bond-nieuws: de titel, de hoofdrolspelers, de maker van de titelsong. Broer en zus houden de touwtjes strak in handen. Worden ze met de naam van 'Gilroy' geconfronteerd, dan zullen ze zeggen: we zijn nog in onderhandeling, we kunnen in dit stadium nog niets zeggen, we hebben diverse kandidaten op het oog... Dat soort gedraai.

Met Marc Forster, die door Quantum of Solace tot het lijstje Bond-regisseurs is toegetreden, wordt het al helemaal moeilijk om iets zinnigs over een opvolger te zeggen. Forster is immers een Zwitser van geboorte en voor zijn tijd hadden we één zekerheid: een Bond-regisseur is afkomstig van de Britse commonwealth. Door Forster ligt dus eigenlijk de hele wereld open en kunnen we desnoods Aad van Toor nomineren!

Moet ik gelijk wel even een nuance aanbrengen: de eerste én de tweede Bond-regisseur, respectievelijk Terence Young (Dr. No, From Russia with Love en Thunderball) en Guy Hamilton (Goldfinger, Diamonds Are Forever, Live and Let Die en The Man with the Golden Gun) werden geboren in Shanghai en Parijs.

We wachten met spanning af: wordt het Gilroy, dan heb ik hem hier in ieder geval al even genoemd. Kan ik achteraf altijd nog zeggen: zie je wel!

woensdag 8 april 2009

Verboden te kijken


Casino Royale komt maandag op tv. Voor de eerste keer op de Nederlandsche buis. De Vara-gids geeft deze Bond-film uit 2006 vijf van de vijf sterren. En terecht. Het is een kei van een film. 

Maar... ga hem alsjeblieft niet kijken! SBS zendt 'm namelijk uit. Niks mis met SBS, als je er maar niet naar kijkt. De prent kán namelijk niet goed zijn als er om de vijf minuten een reclameblok van tien minuten doorheen wordt geperst. Zo is filmkijken namelijk niet bedoeld.

Nadat de film uit de bios is, wordt het al moeilijk om 'm te zien zoals de maker het bedoeld heeft. Het kleine scherm thuis haalt het nooit bij het witte doek. Maar niet iedereen heeft een bioscoop in z'n kelder, dus zijn we al gauw overgeleverd aan een dvd'tje. So be it. En eerlijk gezegd is daar niets mis mee. Gordijnen dicht, telefoon uit, babyfoon op nul. Geen probleem om je te laten meevoeren door een goed verhaal. By the way: The Blair Witch Project vond ik op dvd vele malen spannender dan in de bioscoop.

Maar nu Bond op de campingzender; dat kán geen goede film opleveren. Bouw voor en na die tijd een reclameblok van een half uur in, en desnoods een break van vijf minuten tussendoor, het is nogal een lange zit. Maar ga die film niet in stukken hakken!

Een roepende in de woestijn. Maandagavond stuiteren de rollen Page over de casinotafel, krijgt Bond klop met een Swiffer, rijdt hij waarschijnlijk in de nieuwste Citroën Berlingo, heet zijn Bond-girl Robijntje...

Ach, het leukste van alles: de Bond-films zitten op zich al vol met sluikreclame. Die commercials tussendoor zijn helemaal niet nodig. Toch blijf ik verzuchten: gelukkig heb ik kennis mogen maken met 007 in de jaren tachtig. Toen zonder poespas, gewoon bij de KRO.

dinsdag 7 april 2009

Maurice Jarre (1924 - 2009)


Opdat wij niet vergeten: Maurice Jarre. Componist van filmmuziek. Eind maart is de kunstenaar overleden op 84-jarige leeftijd. Mooie score.

Eigenlijk heeft Jarre niets met James Bond te maken. Ware het niet dat schrijvers Richard Maibaum en Christopher Wood de geheim agent in 1977 de woestijn instuurden. En hoewel het vijftien jaar na dato was, stond een van de belangrijkste films van 1962 nog op ieders netvlies gebrand. Want niet alleen de eerste Bond-film Dr. No werd legendarisch, nog imposanter was het epos Lawrence of Arabia van David Lean. Met misschien wel het meest memorabel aan die film: de muziek van Fransman Jarre.



Als Bond (Roger Moore) in The Spy Who Loved Me in het decor van de verhitte Egyptische woestijn zoekende is naar een vervoermiddel, moet Jarre zich als vanzelf bij de filmmakers hebben gemeld. Het kan niet anders dan het thema van 'Lawrence' te horen bij het zien van deze uitgestrekte zandvlakten - of het nu wel of niet in de film zou zitten. Dat denk ik tenminste, want het thema van Jarre klinkt inderdaad in de Bond-film, precies zoals het zou moeten horen.

Misschien dat componist Marvin Hamlisch een ietwat tegenvallend deuntje had ingeleverd - hoewel dat, niets ten nadele van Hamlisch, volstrekt logisch zou zijn tegenover Jarres prachtige thema. Een compositie onlosmakelijk verbonden aan weidse zandlandschappen. Overigens vastgelegd door Freddie Young. Inderdaad, de cinematograaf van You Only Live Twice (1967). Ook al zulke prachtige beelden...

maandag 6 april 2009

Jachtseizoen op regisseurs geopend

Regisseur Danny Boyle werd na de Oscar-uitreiking eind februari bijna direct gekoppeld aan Bond 23, het nieuwe, nog te betitelen Bond-avontuur. Niet geheel toevallig, want Boyle stond in het middelpunt van de belangstelling door zijn met Oscars-overladen Slumdog Millionaire. De dag na dit gerucht werd het al meteen ontkracht - zo gaat dat met de zoektocht naar een nieuwe Bond-regisseur. Marc Forster, regisseur van Quantum of Solace (2008) gaf vervolgens nog maar eens aan dat hij geen puf heeft in een tweede Bond-film en nu is opeens Iain Softley het doelwit.

Maar dit gerucht is bijzonder doorzichtig. Softleys naam dook plots op op zijn Wikipedia-pagina. Zo stond er sinds begin februari van dit jaar te lezen dat Softley Bond 23 gaat regisseren, en wel in 2010. In april werd dit 'nieuws' verwijderd, echter is de editor vergeten om de filmlijst onderaan de pagina te verschonen, aangezien Bond 23 daar nog stilletjes staat te stralen. Sterker nog: een argeloze bezoeker zal zwart-op-wit zien staan dat Iain Softley de regisseur van Bond 23 is. Het klinkt zeer stellig.

Niet dat ik het de Britse regisseur misgun, maar zo gaat dat op internet. Op Wiki kan iedere gek zijn ideeën neerpennen alsof het waarheid is. Ben benieuwd welke regisseurs nog meer als DE regisseur van Bond 23 staat vermeld.

Mocht Bond 23 inderdaad gepland staan voor najaar 2010, dan zal de nieuwe regisseur deze zomer bekend worden. In die tussentijd zal vooral het geruchtencircuit overuren draaien. O ja, een aantal films die Iain Softley zéker heeft gemaakt: Inkheart, The Skeleton Key en K-PAX.

Nieuws

Nieuws. Bond nieuws. Binnenkort te lezen op deze blog.

Omdat de nieuwste 007-film Quantum of Solace lang en breed uit de bios is en inmiddels verkrijgbaar op dvd en blu-ray, zullen de eerste officiële berichten over opvolger Bond 23 snel verschijnen. Nu is het nog even rustig, zodat ik in alle stilte aan deze blog kan sleutelen. Tot gauw.

Het laatste Bond-nieuws voor nu: honderdste geboortedag van Albert R. Broccoli (5 april) en Bond-girl Grace Jones uit A View to a Kill (1985) treedt in juli op bij Rock Werchter.

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures