Films en seriesFilms en series

woensdag 29 juni 2016

Vierde non-Bond productie voor Craig

Volgens Hollywoods Deadline is Daniel Craig in gesprek om in de film Kings te gaan spelen, naast Bond-girl Halle Berry. Een film gebaseerd op de rellen rond het Rodney King-proces in 1992 (dat zoeken we even op). Daarmee komt de teller van Craigs binnenkort in productie gaande non-Bond projecten op een totaal van vier.


Voor alle duidelijkheid nog even: 1) MGM lijkt geen haast te hebben een nieuwe distributiepartner voor de Bond-films te vinden. Zolang dat niet geregeld is, is Bond 25 een ver-van-ons-bed-show. 2) Daniel Craig heeft officieel nog geen afscheid van 007 genomen, noch heeft hij toegezegd aan een volgende Bond-productie mee te werken. Wat dat betreft ligt alles nog open. Maar met vier nieuwe producties voor Craig op stapel, wordt het wel bijzonder krap in zijn agenda.

Allereerst is dat de film Logan Lucky van Steven Soderbergh die in de herfst van dit jaar geschoten gaat worden. Dan is er Shakespeares Othello door de New York Theatre Workshop voor het theaterseizoen 2016/2017 waarin Craig te zien zal zijn als Iago. En als derde een hoofdrol in de 20-delige tv-serie Purity voor Showtime, waar Craig ook uitvoerend producent van is. De opnames daarvan staan gepland voor 2017.

Met daaraan toegevoegd de film met Halle Berry, maakt dat een gevarieerd en redelijk vol werkschema waar zeker geen ruimte is voor Bond. Hoewel... tegen het eind van 2017 is er wellicht weer een gaatje. Laten we zeggen voor een release in oktober/november 2018, dan is hij 50, dat kan nog best. Vooruit, nog eentje dan?

maandag 27 juni 2016

De Godfather van James Bond

Albert R. ‘Cubby’ Broccoli (1909 1996)


Vandaag twintig jaar geleden overleed Cubby Broccoli. De legendarische producer van de James Bond-films.

Zonder Cubby Broccoli geen James Bond zoals wij hem nu kennen. Zonder Harry Saltzman ook niet, en ook niet zonder Sean Connery, maar Broccoli is toch een verhaal apart. Hij is degene die de serie levend heeft gehouden, tot vandaag de dag.


Het moet eind jaren vijftig zijn geweest dat de filmproducer van destijds Warwick Films zijn oog liet vallen op de spionnenromans van Ian Fleming. Bruikbaar filmmateriaal volgens hem. Zijn partner Irving Allen daarentegen zag niets in Bond en liet dat Ian Fleming haarfijn weten. In een eerste ontmoeting met de geestelijk vader van 007 beledigde Allen de auteur zodanig, dat het niet tot een overeenkomst kwam. Allen kon tevreden zijn.

Was Broccoli hierbij aanwezig geweest, dan had het gesprek blijkbaar een heel andere wending gekregen. Echter lag zijn vrouw Nedra op dat moment op sterven, de moeder van hun dochter Tina en geadopteerde zoon Tony, waardoor Broccoli verstek moest laten gaan.

Na Nedra’s overlijden hertrouwde Cubby met Dana Wilson, de moeder van Michael G. Wilson. Samen met Dana kreeg hij in 1960 een dochter: Barbara Broccoli. En tussen Broccoli en Fleming is het allemaal goedgekomen.

De Broccoli's: Albert, Michael Wilson, Dana, Tina, Barbara en Tony.

Uiteindelijk kwam het tot een tweede ontmoeting met Ian Fleming, maar opnieuw ving Broccoli bot. Het bleek dat de filmrechten inmiddels door een ander waren aangekocht, een Canadese film- en theaterproducent, ene Harry Saltzman. Saltzman piekerde er niet over om de rechten door te verkopen, maar zag in dat een partnerschap met Broccoli meer zekerheid bood: Eon Productions werd een feit.

Cubby Broccoli met Sean Connery, Ian Fleming en Harry Saltzman

Het bleek een vruchtbare samenwerking. Saltzman stond bekend als een temperamentvolle zakenman, terwijl Broccoli zich als gemoedelijke vaderfiguur ontfermde over zijn medewerkers. Twee uitersten die elkaar perfect aanvulden — getuige het succes van de vroege Bond-films.

Voor Harry Saltzman was Bond alleen niet genoeg. Na gezamenlijk één andere productie gemaakt te hebben, Call Me Bwana (1963) met Bob Hope en Anita Ekberg, produceerde Saltzman ook buiten de deur van Eon om. Waarvan de Harry Palmer-trilogie, naar de boeken van Len Deighton met Michael Caine in de hoofdrol, en Battle of Britain (1969) het meest noemenswaardig zijn. Cubby Broccoli daarentegen ontfermde zich enkel over Bond, met één uitstapje met Chitty Chitty Bang Bang, in het Bond-loze jaar 1968, eveneens naar een verhaal van Ian Fleming.

Chitty Chitty Bang Bang (1968)

Saltzmans solo-activiteiten waren niet altijd even succesvol. Dat hij zich niet volledig wilde richten op James Bond, stoorde Broccoli. Tegen de tijd dat de negende Bond-film The Man with the Golden Gun (1974) werd gemaakt, had Saltzman zichzelf grotendeels buitenspel gezet. Daarbij stapelde de financiële problemen zich op en zag hij zich uiteindelijk genoodzaakt zijn aandeel in Eon Productions te verkopen.

Voor de laatste keer samen, tijdens de première van The Man with the Golden Gun

Albert R. Broccoli stond er nu alleen voor.

De laatste Bond-films waren minder goed ontvangen dan de films uit het begin van de Eon-periode. Was James Bond nog van belang? Kon Broccoli de toekomst van 007 veiligstellen?

Het was een gok. De opening van The Spy Who Loved Me (1977), de eerste James Bond-soloproductie van Broccoli, illustreert dat ten volle: een sprong in het diepe.

De tiende film uit de Bond-reeks bleek een schot in de roos. Broccoli had bewezen dat Bond sterker was zónder Saltzman. Vanaf dat moment stond bovenaan alle credits ‘Albert R. Broccoli presents’. Een terechte zegen.

Cubby Broccoli prijst zich zichtbaar gelukkig met The Spy Who Loved Me

Broccoli had een gouden team bij elkaar verzameld: Roger Moore die in zijn derde film de rol van 007 goed in de vingers had; regisseur Lewis Gilbert die tien jaar daarvoor met You Only Live Twice had laten zien een spektakelfilm in goede banen te kunnen leiden; een uiterst creatief schrijverscollectief bestaand uit onder meer oudgediende Richard Maibaum en nieuwkomer Christopher Wood; terug van weggeweest Ken Adam die lekker grootst mocht uitpakken; een superschurk in de vorm van Jaws die we sinds Oddjob niet meer gezien hadden.

Het plezier spatte van het scherm, en nog belangrijker: The Spy Who Loved Me werd een hit. Op deze manier zou James Bond weer jarenlang mee kunnen gaan.

Ken Adam, Cubby Broccoli en Lewis Gilbert, een gouden team

Dat het team van Broccoli in de euforie iets te ver doorschoot, bewees het vervolg Moonraker (1979). Een kaskraker van jewelste, maar het was duidelijk dat James Bond niet onaantastbaar was. Lewis Gilbert werd na zijn tweeluik bedankt voor zijn bewezen diensten, Richard Kiel met zijn ijzerwerk hoefde niet meer terug te komen, evenals Ken Adam. Het was mooi geweest. Bond moest weer een beetje normaal doen.

Broccoli’s stiefzoon Michael G. Wilson, die sinds Spy nauw aan zijn zijde stond, en vanaf Moonraker tot uitvoerend producent was gepromoveerd, mocht nu ook als schrijver aan de slag. Samen met Richard Maibaum was hij verantwoordelijk voor het scenario van alle vijf James Bond-films uit de jaren tachtig. En vanaf A View to a Kill (1985), aan de hand van stiefvader Cubby, als co-producent bij de Bond-films betrokken.

Met Roger Moore en Michael G. Wilson tijdens For Your Eyes Only (1981)

Als een brand in de zomer van 1984 de 007 Stage op het terrein van Pinewood Studios (die speciaal werd gebouwd om de supertanker uit de The Spy Who Loved Me onder te brengen) volledig in de as legt, wordt deze bij de heropening in 1985 omgedoopt tot ‘Albert R. Broccoli 007 Stage’. De opnames van A View to a Kill zijn de eerste die in de hal plaatsvinden.

Opening van de Albert R. Broccoli 007 Stage in 1985

Eon Production wordt meer en meer een familiebedrijf als ook Barbara Broccoli voor Eon gaat werken. Eerst nog voorzichtig op de pr-afdeling van The Spy Who Loved Me, maar via regieassistent bij Octopussy (1983) en A View to a Kill (1985) werkt zij zich op tot associate producer bij The Living Daylights (1987).

De Broccoli’s houden de touwtjes van Bond strak in handen, met Cubby als soort Godfather.

Cubby en Barbara tijdens de opnames van The Living Daylights in Oostenrijk

Als zijn kwakkelende gezondheid hem steeds vaker in de steek laat, nemen zijn kinderen steeds meer van hem over.

Na de Bond-loze jaren begin jaren negentig is Cubby Broccoli nog wel betrokken bij de aanstelling van Pierce Brosnan als nieuwe 007, maar verder dan de rol van raadgever gaat zijn taak bij GoldenEye (1995) niet.

Juni 1994: Pierce Brosnan is de nieuwe James Bond

Michael G. Wilson en Barbara Broccoli zijn volledig klaargestoomd als het nieuwe producentenduo van de James Bond-films. Eén ding blijft onveranderlijk, de aankondiging ‘Albert R. Broccoli presents’. Het zal de laatste keer zijn.

Op 27 juni 1996 sterft de Bond-producent op 87-jarige leeftijd in zijn huis in Beverly Hills. De uitvaartdienst wordt bijgewoond door onder meer Timothy Dalton, Desmond Llewelyn, Maryam d'Abo, Gregory Peck, Robert Wagner en John Gavin, de ex-acteur uit Psycho (1960) die bijna Bond had gespeeld in Diamonds Are Forever. Timothy Dalton, een van Broccoli's dierbaarste vrienden, is één van de dragers van de kist.


Met de tweede generatie aan het roer, is het Broccoli maar mooi gelukt James Bond weer op de rails te krijgen. Zoals gebruikelijk dient het volgende avontuur zich al weer aan, Tomorrow Never Dies (1997) wordt aan hem opgedragen. Vanaf nu zullen alle films beginnen met een nieuwe credit: ‘Albert R. Broccoli’s Eon Productions presents’.

Inmiddels wordt de derde generatie klaargestoomd. Gregg Wilson, zoon van Michael, treedt als associate producer van de laatste Bond-films steeds vaker op de voorgrond. Dat hij het stokje van zijn vader over zal nemen, is enkel een kwestie van tijd.

Kerim Bey zei het al in From Russia with Love (1963): „Blood is the best security in this business...”

zaterdag 25 juni 2016

Brexit slecht voor Britse filmwereld

Zien we Noord-Ierland ooit nog terug in Game of Thrones, na de Brexit? En wat voor gevolgen heeft de uitslag van het referendum voor James Bond?

Niet alleen de Britten deden een Brexit gisteren. Ook de bewoners van de Vale of Arryn en the Haunted Forest, van de Kingsroad en van Winterfell wuifden de EU vaarwel. Die Game of Thrones-locaties worden, net als heel veel andere, gefilmd in Noord-Ierland. Dat kan, net als de rest van het Verenigd Koninkrijk, alle vervelende EU-regels op termijn vergeten. Maar ook alle leuke.


De producers van Game of Thrones haastten zich gisteren te verklaren dat de serie ‘al een paar seizoenen’ lang geen EU-geld meer krijgt. HBO erkende dat de opnames in Noord-Ierland aanvankelijk wel deels zijn gefinancierd met geld uit het European Regional Development Fund van de EU, maar ‘we do not anticipate that the result of the EU Referendum will have any material effect on HBO producing Game of Thrones.’ Een hele opluchting. Boeiend dat zelfs zoiets onwaarschijnlijks als Game of Thrones voordeel had bij de EU.

Brexit is slecht nieuws voor film en tv. The Hollywood Reporter noemt het ‘een grote klap’ en somt op hoeveel voordelige regelingen nu komen te vervallen waarover moeizaam opnieuw onderhandeld moet worden. De beurswaarde van de zeven grote Amerikaanse mediaconglomeraten daalde gisteren met 20 miljard dollar.

De Britse film- en tv-wereld zag het al aankomen; onlangs waarschuwde James Bond er zelfs tegen. Diens vertolker Daniel Craig tekende een oproep tegen Brexit, net als Helena Bonham Carter, J.K. Rowling, Simon Cowell, Jeremy Clarkson, Idris Elba, Bill Nighy en Ian McKellan – Gandalf was dus ook tegen. Aan de andere kant: Michael Caine, John Cleese, Jeremy Irons, Joan Collins, Elizabeth Hurley en Downton Abbey schepper Julian Fellowes pleitten vóór.


De origineelste pleitbezorger van de EU in de entertainment-sector is ongetwijfeld Patrick Stewart, gelauwerd Shakespeare-acteur maar ons vooral bekend als kapitein Jean Luc Picard uit Star Trek: The Next Generation. Hij verdedigde onlangs de Europese conventie voor mensenrechten op hilarische wijze. Als één van de oorzaken van de anti-stemming inderdaad de Vergeten Voordelen van de EU zijn, dan is dit wel de mooiste manier om die onder de aandacht te brengen.



Bron: De Lagarde door Roy van Vilsteren

vrijdag 24 juni 2016

Gered door een schoenveter

35 jaar For Your Eyes Only



Een goede film, For Your Eyes Only. Heb ik altijd gevonden. Voor het eerst gezien tijdens de tv-première in de zomer van 1994. De beste van Roger Moore in mijn optiek. Ook wel beschouwd als de redding van 007 na het buitenaardse avontuur van Moonraker (1979). Bond met beide benen op de grond.

Vandaag precies 35 jaar geleden verscheen de twaalfde Bond-film in de bioscoop. De belangrijkste vraag destijds: is dit de laatste Bond-film voor Roger Moore? Waar kennen we die van...


Het begon al in de aanloop naar de nieuwe film. ‘Roger Moore geen James Bond meer’, kopte De Telegraaf in juli 1980. De viervoudig Bond-acteur zou volgens de krant woedend zijn op producent Cubby Broccoli, omdat deze achter Moores rug om andere acteurs voor de rol zou hebben getest. “Ik heb er geen zin in om met anderen te moeten wedijveren… Ik heb besloten er mee te stoppen omdat ik geen zin heb me te moeten bewijzen tegenover anderen. Ik heb mijn laatste James Bond film al gemaakt!!” Ook in de NRC van hetzelfde laken een pak: ‘Moore weigert James Bond-rol’.

Cubby Broccoli omringd door natuurschoon op het Griekse eiland Corfu

De media geven aan dat Broccoli Moores financiële eis van 2 miljoen dollar te hoog vond, vandaar dat hij probeerde een goedkopere acteur te vinden. Maar enkele weken na het ‘nieuws’ dat Moore zou opstappen, meldt de NRC: ‘Moore toch in rol van James Bond’. Hij zou er volgens de krant ‘4 miljoen gulden’ voor ontvangen.

Blijkbaar lag een goedkopere James Bond niet voor het oprapen en moest Broccoli flink in de buidel tasten om Moore over te halen.


Dat lukte dus: Roger Moore voor de vijfde maal in de rol van 007. De opnames van de twaalfde Bond-film begonnen in september 1980 in Griekenland. Met Carole Bouquet en Topol als zijn tegenspelers. Topols rol van Columbo wordt op dat moment nog als Bonds grote tegenstander gezien, de naam van Julian Glover (Kristatos) wordt nergens genoemd. Lois Maxwell (Moneypenny), Desmond Llewelyn (Q) en Bernard Lee (M) zijn ook weer van de partij. Lee overlijdt echter vrij plotseling in januari 1981 voordat hij zijn scènes in de Pinewood Studios kan opnemen.

Chaim Topol en Carole Bouquet

Voor For Your Eyes Only is Moores naam veiliggesteld, voor het vervolg, Octopussy (de titel van de volgende film was bij het publiek al bekend), was dat zeker niet het geval. De acteur reageert daar, zoals we van hem gewend zijn, laconiek op:

“Ik betwijfel of ik nog aan die film zal meewerken. Men kan echt wel zonder mij. Als men er in slaagt een betere acteur te vinden zal men het heus niet nalaten mij te passeren. En .. ik denk dat het best zal lukken. Want laten we eerlijk zijn, iedereen kan deze rol spelen. Het heeft niets met acteren te maken. Ik doe dat ook helemaal niet. Mocht zulks echter tijdens een bepaalde scène toch het geval zijn dan probeer ik het zo stiekem mogelijk te doen. Dat is de grote truc.”
Louis du Moulin in Het Vrije Volk, 3 januari 1981

De gebruikelijke houding van Moore. Verderop in het artikel nuanceert hij dat beeld en geeft hij toe dat het grotendeels onzin is wat hij zegt.

Wat geen onzin is, is zijn ongewisse toekomst als 007. Op dat moment kon hij nog niet bevroeden dat hij hierna nóg twee Bond-films zou gaan maken. Ook de pers zou hier beslist geen weddenschap over aan durven gaan:

Roger Moore krijgt als 007 last van routine

Het zou met niks verbazen wanneer Roger Moore nu echt aan zijn laatste James Bond bezig was. (...) Het resultaat dat u in de loop van de zomervakantie in première krijgt, zal ongetwijfeld weer perfect entertainment zijn, maar zo tijdens de produktie lijkt er de sleet een beetje in te zitten.

De serie onophoudelijk verbluffende successen is natuurlijk gevaarlijk en wil wel eens een aanslag plegen op inzet en concentratie; zeker rond Roger Moore, die nu weer zeven maanden dag en nacht in Bondsferen vertoeft hangt een soort nonchalance die we nooit van hem waren gewend.

Hij staat er al jaren om bekend dat hij in zijn contacten met de media, voor welke hij immers altijd weer een begeerd en waardevol object is, uiterst correct is, maar ook uiterst ironisch. Een serieus gesprek, daar begint-ie gewoon niet aan en hij put zich tegenover bezoekers in de studio bij voorkeur uit in droge Britse understatements en speelse woordgrapjes. Maar kreunend overeind komen en zuchten: ,,Vooruit, daar gaat-ie dan maar weer”, dat heb ik van Roger Moore nooit eerder gezien.

(...) voor Roger Moore is James Bond James Bond. Hij beweegt zich film na film op eenzelfde manier over het doek. ,,Als ik maar lichamelijk aanwezig ben”, zegt-ie, ,,dan komt het met de film best voor elkaar. Als ik bij wijze van spreken de zaak wilde verpesten, lukt het me niets eens want ik ben onderdeel van een perfect apparaat waarvan Cubby Broccoli de knoppen bedient en Broccoli is de vaderlijkste en beste filmproducent die er ooit op de wereld heeft rondgelopen.”
Henk ten Berge in De Telegraaf, 28 februari 1981

Nog geen halfjaar later, als Henk ten Berge namens De Telegraaf aanwezig is bij de koninklijke première in het Odeontheater op Leicester Square, is er volgens hem van de eerdergenoemde sleetsheid, op het scherm althans, niets te merken:

007 overtreft zichzelf in ,,For your eyes only”

Wat de mensen achter de Bond-produkties tot stand hebben gebracht, is opnieuw een toppunt van entertainment en van een kwaliteit waarmee 007 zijn eigen klasse weer overtreft. Kan het nog beter? denk je bij iedere Bondpremière weer, maar iedere keer scoren zij opnieuw hoog.

(…) ,,For your eyes only" is meer nog dan alle voorgaande Bond-films dan ook een vindingrijke combinatie van adembenemende spanning en bevrijdend lachen. James stunt even duizelingwekkend op de hoogste bergtoppen als verstikkend op de bodem van de diepste zeeën om even later met een milde knipoog in de pure slapstick terecht te komen.

(…) Enfin, de volgende week moet u het allemaal zelf in Nederland maar eens bekijken want de film beantwoordt heel getrouw aan zijn titel. Het is ,,For your eyes only".
De Telegraaf, 27 juni 1981

Andere Nederlandse kranten volgen een kleine week later met hun oordeel, waarin vooral kritiek is op het gebrek aan verhaal. Het hoge entertainmentgehalte daarentegen wordt door iedereen bejubeld.

Sex, spanning en sensatie

(…) Het aantal speelfilms dat volgens het zelfde recept in elkaar is gezet loopt in de duizenden. Deze Bond is in zijn genre echter zo perfect, dat al die films met een luchtig gebaar naar de schroothoop verwezen kunnen worden, voor zover ze daar al niet lagen.

(…) Het is natuurlijk een volstrekt inhoudsloze film. Het verhaal stelt niets voor en wordt alleen gebruikt om de actiescènes aan elkaar te breien. Maar die actiescènes zijn zo imponerend dat niemand zich aan de gebrek aan verhaal zal storen.
Peter Slavenburg in Het Vrije Volk, 3 juli 1981

Hierbij mag wel worden opgemerkt dat For Your Eyes Only verhaaltechnisch juist een van de sterkere Bond-films is. Voorganger Moonraker hing pas echt van actiescènes aan elkaar. Daar kan niet lang nagedacht zijn over de volgende opeenstapeling van toevalligheden: Bond pruttelt in een bootje over de Amazone, daarna schrijdt hij met een deltavliegtuigje over de Watervallen van de Iguaçu, om vervolgens precies bij de lanceringsbasis van Drax neer te storten!

Moonraker (1979)

Bij For Your Eyes Only is niet voor niets teruggegrepen naar een verhaal van Ian Fleming. Dat werkt namelijk altijd om Bond weer een realistische slinger te geven, kijk maar naar de sciencefictionfilm You Only Live Twice en zijn aardse opvolger On Her Majesty’s Secret Service.

Na Moonraker waren alle complete verhalen op, de rechten van Casino Royale waren niet in bezit van Broccoli, de nieuwste Bond-film werd daarom opgebouwd uit twee korte verhalen: For Your Eyes Only en Risico. Bijzonder knap werk van oudgediende Richard Maibaum en nieuwkomer op dat gebied Michael G. Wilson, de huidige producent van de Bond-films.

De film blinkt uit in spanning, een groot gebrek bij veel Bond-films. De beklimming aan het eind van de film is bijvoorbeeld zenuwslopend. De manier waarop Bond keer op keer aan een enkel koord naar beneden stort, is pure nagelbijterij. Een ondergewaardeerde stunt uitgevoerd door Rick Sylvester, die eerder de fenomenale skisprong maakte waar The Spy Who Loved Me (1977) beroemd mee is geworden.


Bond moet het, zoals bij Fleming vaker het geval is dan in de films, meer hebben van zijn verstand dan van zijn technische hulpmiddelen. Bij gebrek aan een vernuftig speeltje van Q, weet hij zich te redden met een schoenveter! Deze Bond staat zelfs hoog in de bergen met beide benen op de grond. Dat was de critici ook opgevallen:

Bond in een Eendje is minstens zo leuk

(…) De onbekende regisseur John Glen heeft met succes teruggegrepen op de formule van de oudere Bond-films, waarin de techniek nog een ondergeschikte rol speelde en agent 007 het vooral moest hebben van atletische capaciteiten. Spectaculaire capriolen, bungelend aan een helikopter, een ijzingwekkende rotsbeklimming, griezelige onderwatergevechten (ook al bijna traditioneel) en een adembenemende achtervolging in het wintersportparadijs Cortina tonen Bond op z’n best in deze film, die tot de toppers uit de reeks van twaalf behoort.

(…) De komische uitsmijter van de film die zich in Spanje, Italië en Griekenland afspeelt, is een telefoongesprek met Margaret Thatcher. Een Van Oekel-achtige scène, die een vrolijke afronding vormt van dit Bond-avontuur vol spanning en sensatie.
Froukje Hoeksta in Nieuwsblad van het Noorden, 3 juli 1981

Ja, die laatste scène met Thatcher, ik denk dat die in een bioscoopzaal beter werkt dan thuis op de bank. Met z'n allen even uitblazen na twee uur spanning en sensatie. De vergelijking met Van Oekel is inderdaad treffend, en dat is voor Bond net iets teveel van het goede.

Agent 007 wijkt af van zijn traditie

(…) Het verhaal van de avonturen van onze held is in de film wat teleurstellend. In plaats van de wereld worden slechts wat Britse spionage-onderzeeërs bedreigd. Niet een onvoorspelbaar superbrein zit erachter, maar de KGB wordt expliciet als schuldige aangewezen. Dit laatste is nieuw in het doorgaans politiek-neutrale genre.

(…) Er zijn meer afwijkingen van de tradities die in de elf voorgaande Bond-films zich hadden gestabiliseerd. Was in de oude films het geweld bijna abstract doordat het zo absurd van omvang en kwaliteit was en doordat er zelden bloed te zien viel, in For Your Eyes Only is het gereduceerd tot het soort sadisme dat in iedere gemiddelde spionagefilm aanwezig is. We zien bloed, lijken en Bond duwt zelfs iemand, terwijl dat niet noodzakelijk is, van een rots.

(…) Een belangrijk verschil met de eerdere James Bondfilms is de indruk dat er wat zuinigjes is gedaan bij het maken van For Your Eyes Only. Blijkbaar slaat ook bij dit genre, hoezeer het altijd heeft samengehangen met opschepperige verhalen over de exorbitante kosten, de inflatie toe. Dit heeft zijn effecten. De uitvoering van de decors is niet zo weelderig als hij behoort te zijn. De locaties zijn dicht bij huis: kwam Bond altijd nog wel in Zuid-Amerika terecht of in Japan, nu moet hij het doen met West-Europa. Ook op de technische snufjes die voorheen de helft van het speciale van de Bond-films uitmaakten, is bezuinigd.

(…) Een voor de Bond-fanaat aardig aspect is dat in deze film blijkt dat Bond, ondanks zijn bijna bovennatuurlijke kwaliteiten, daadwerkelijk ouder wordt. Er is niet veel moeite gedaan Roger Moore (52) jonger te schminken dan hij is. Ronduit aandoenlijk is daardoor de rituele scene met Miss Moneypenny, de secretaresse van Secret Head Quarters. Lois Maxwell (54) speelt deze rol al vanaf de eerste Bond-film, Dr No (1962). Als in iedere Bond-film is er, voor Bond zijn opdracht krijgt, sprake van een korte verbale flirtation tussen Bond en de secretaresse. Zij betuigt iedere keer weer speels haar spijt over het feit dat ze er nooit in is geslaagd James' gunsten te winnen. De shots van de elkaar plagende oudjes horen tot de leukste van de film.

(…) Ondanks de beschreven afwijkingen van de tradities die de kenmerkende charme van de Bondfilms uitmaakten, is For Your Eyes Only een amusante film geworden.
Joyce Roodnat in NRC, 3 juli 1981

Juist die afwijkende invulling maakt van For Your Eyes Only een bovengemiddelde Bond-film. Ook Roger Moore vond de moord op Locque niet bij zijn interpretatie van 007 passen, maar hij moest van Glen. ‘No head for heights’ werd het compromis.


De waarde van het decor, dat is inderdaad opvallend. Bij een realistische aanpak horen geen megalomane ruimtestations of onderwaterschuilplaatsen, maar geloofwaardige locaties en die zien er nu eenmaal minder spectaculair uit. Maar kom op, het Meteoragebergte mag op zichzelf al een wereldwonder genoemd worden.


Production designer Ken Adam was voor deze keer niet teruggevraagd, en zou ook niet meer retour komen, Peter Lamont had zijn taak overgenomen en zou dat met een enkele onderbreking voor Titanic (1997) tot en met Casino Royale (2006) volhouden. Lamonts decors zijn gewoon minder uitbundig, maar passen daardoor beter in de nieuwe weg die 007 was ingeslagen. Dat kan overkomen als beknibbelen, en dat is op het decorbudget ook zeker het geval geweest, maar dat komt in ieder geval deze film alleen maar ten goede.

Henk ten Berge laat in De Telegraaf ook nog even van zich horen en noemt For Your Eyes Only ‘het toppunt van entertainment’. En is dat niet waar het bij Bond om gaat?

Vakantieplezier met James, Bud en Pierre

Nederland kan in ieder geval rustig slapen, want James Bond is weer onder ons. Niet alleen degenen die angsten koesteren jegens een vreemde grote vijand mogen zich veilig en verzorgd wanen, meer nog de mensen die ook wel eens een beetje willen lachen. ,,For your eyes only”, zoals de nieuwste avonturenreeks van geheim agent 007 heet en waarover u in de afgelopen week in deze krant reeds het een en ander hebt kunnen vernemen, zet namelijk de ontwikkeling voort die met name begon sinds Roger Moore de titelrol overnam: de ontwikkeling van fantastische toekomstbeelden en mechanisch geweld tot komedie met menselijke trekjes.

Weer heeft Bond iets meer afstand genomen van de mechanica en laat hij zich kennen als toch ook maar een jongen die een gewone moeder heeft gehad.

Maar hij blijft wel moeders slimste, knapste, snelste, sterkste en meest getructe die zijn vaardigheden demonstreert zowel op de toppen van de hoogste bergen als op de bodem van de diepste zeeën, in het pure man-tegen-man-gevecht als in de slapstick. Alles met elkaar: het toppunt van entertainment op het ogenblik in de Nederlandse bioscopen.
De Telegraaf, 3 juli 1981

maandag 20 juni 2016

007 Magazine: Craig Out, Hiddleston In

Daar zijn we weer. Ditmaal met 007 Magazine als bron:

So, Daniel Craig has walked away from the Bond role; Tom Hiddleston shot a Bond screen-test about a month ago at Pinewood Studios; Barbara Broccoli has offered Hiddleston the role; Hiddleston is thinking about it; apparently...

Apparently, klaarblijkelijk dus. Aldus de ietwat pedante Graham Rye op Facebook. Als hij het zegt, moeten we maar aannemen dat het zo is, anders had hij het niet gemeld. Maar daarmee hoeft het nog steeds niet waar te zijn.

John Cox van de The Bond Book voegt daaraan toe dat Barbara Broccoli wel een beetje klaar is met Craig. Voor Spectre ontving de Bond-acteur een producenten-credit in de hoop op meer zeggenschap. Iets teveel zeggenschap, is Cox van mening. In plaats van dat te honoreren, krijgt hij een schop.

Ik heb gezegd.

dinsdag 14 juni 2016

Nieuw fotoboek Spectre

Er is een tweede Spectre-fotoboek in aantocht. Naast Blood, Sweat and Bond (voorheen Bond On Set) komt deze maand On the Set of James Bond's Spectre.


In tegenstelling tot het andere boek, zijn de foto's van het nieuwe boek allemaal gemaakt op de sets van Pinewood Studios. Normaliter een ondoordringbaar bastion om de filmillusie in stand te houden, maar door fotografen Jonathan Anderson en Edwin Low tot kunst verheven, aldus uitgever Hatje Cantz.





Het boek omvat zo'n veertig unieke foto's en moet rond € 38,00 kosten. Het voorwoord is van regisseur Sam Mendes.

Klik hier voor meer informatie.

vrijdag 10 juni 2016

Roger Moore en Judi Dench bij DofE Awards

Roger Moore, Judi Dench en tal van andere prominenten uit de James Bond-films waren gisteren aanwezig bij het Diamonds Are Forever-gala in Stoke Park in het Engelse Buckinghamshire. Het evenement voor het goede doel markeerde het zestigjarig jubileum van de Duke of Edinburgh's (DofE) Awards.

Roger Moore en de Duke of Edinburgh Prince Philip

Judi Dench en ex-Moneypenny Samantha Bond

Huidig Moneypenny Naomie Harris

Michael G. Wilson met Maryam d'Abo uit The Living Daylights (1987) en Judi Dench

Colin Salmon (Robinson) met Judi Dench en Little Britain's David Walliams

Barbara Broccoli met Judi Dench

Samantha Bond, Barbara Broccoli en Jane Seymour uit Live and Let Die (1973)

Maryam d'Abo met Caterina Murino uit Casino Royale (2006)

Colin Salmon met tegenspeler Goldie uit The World Is Not Enough (1999)

Jane Seymour met Joanna Lumley uit On Her Majesty's Secret Service (1969)

De DofE Awards is een internationaal jeugdprogramma speciaal voor de ontplooiing van jongeren in 144 landen.

In het verleden vonden in Stoke Park de opnames plaats van Goldfinger (1964) en de hotelscène uit Tomorrow Never Dies (1997).

donderdag 2 juni 2016

Het monster van Eon

Zijn we er toch ingetrapt, moeten ze bij Eon Productions gedacht hebben. Waren eindelijk, na vijftig jaar, de rechten van Blofeld weer in handen van Eon, dan moet je wel over heel sterke argumenten beschikken om hem te negeren.


Waarschijnlijk ligt er, heel ordinair, een grote som geld aan ten grondslag.

Tot 2013 waren de rechten van Blofeld en SPECTRE (de misdaadorganisatie, de film noem ik Spectre, zonder kapitalen) in handen van de erven McClory, de man die zijn leven lang heeft geprobeerd een rivaliserende James Bond-serie op te zetten. Kevin McClory overleed in 2006, met op Thunderball (1965) en Never Say Never Again (1983) na geen noemenswaardige producties op zijn naam.

Kevin McClory (1924 2006)

Wat in hemelsnaam moesten (en konden) zijn nabestaanden met die rechten? Behalve verkopen helemaal niets natuurlijk. Wat de overeenkomst tussen Eon en de erven McClory in financieel opzicht behelsde, is mij onbekend, maar ze zullen het vast niet cadeau hebben gegeven.

Laten we aannemen dat iedereen eind 2013 opgelucht kon ademhalen: Blofeld was weer thuis.


Ik kan mij niet voorstellen dat Eon Productions ten tijden van Skyfall (2012) kon vermoeden dat de rechten van SPECTRE het jaar daarop weer in eigen beheer zouden zijn. En het is helemaal uitgesloten dat ze dat al wisten bij Casino Royale (2006) en Quantum of Solace (2008). Waarmee we kunnen aannemen dat die drie films zónder SPECTRE in het achterhoofd zijn geschreven. Er is in die films ook geen enkele aanwijzing dat dat anders zou zijn. Sterker nog, misdaadorganisatie Quantum had met die wetenschap overbodig geweest, dan hadden we wel Spectre of Solace gehad.

Goed. Met de rechten op Blofeld en SPECTRE volledig terug bij Eon, is een compleet nieuwe balans ontstaan. Bond 24, Spectre dus, moest nu ineens de overkoepelende aflevering van de Craig-films worden. We gooien Le Chiffre, Vesper Lynd, Mr. White, Dominic Greene, Quantum en Silva op één hoop (tot die tijd was Skyfall een stand alone, zonder inmenging van Quantum of welke organisatie dan ook) en we lullen recht wat krom is.


Alles waar Bond de laatste jaren tegen vocht, is bedacht door Blofeld, the author of all your pain. Het meesterbrein waar Connery en Lazenby in de sixties tegen streden, was terug van nooit weggeweest.

Maar nu?

Het mag geen verrassing heten dat Blofeld het Spectre-avontuur overleeft. Als het goed is zit hij nu achter slot en grendel, maar voor de volgende film wordt hij alleen maar nóg moeilijker om te negeren.


Wat gaat hij doen van achter de tralies? Komt er een spectaculaire ontsnapping, zoals Silva hem eerder voordeed in Skyfall? Of blijft hij keurig in zijn cel, maar houdt intussen wel alle touwtjes in handen? Zoals Hannibal Lecter in Silence of the Lambs.

Hier valt voldoende leuks voor te verzinnen, maar tegelijkertijd heeft Eon met de terugkeer van Blofeld een monster gecreëerd. Want hoe je het ook wendt of keert: we zijn nog niet van Blofeld af. Dat was ook de intentie helemaal niet, anders had Bond aan het eind van Spectre nog wel een kogel over gehad. En een boef van zijn kaliber kun je na al die jaren niet afdoen met één film, nee, hij moet minstens een trilogie krijgen.


Dat zou mooi zijn met Daniel Craig als Bond en Christoph Waltz als Blofeld, zodat Waltz zich kan revancheren (laten we wel wezen, zijn optreden was onder de maat). Ze zullen getweeën ongeveer de helft van het budget opsnoepen, maar dan heb je qua continuïteit wel je zin. Komt ook bij dat Waltz eerder heeft aangegeven alleen terug te willen keren als Craig dat ook doet.

Christoph Waltz en Daniel Craig in Berlijn

Maar dan nog, punt blijft dat Blofeld terug móet! Niet omdat ik dat nu zo’n leuk idee vind, maar een superschurk terughalen om hem vervolgens dood te laten bloeden kán gewoon niet. Doen ze ook echt niet. Blofeld is daarmee meer een vloek dan een zegen geworden.

Kijk, wat de kracht van de oude Blofeld was, is dat je hem pas in de vijfde film voor het eerst ziet (Donald Pleasence in You Only Live Twice). Dat bleek een meesterzet van Saltzman en Broccoli. Zijn introductie is daarmee één van de meest memorabele scènes uit de Bond-historie geworden.



In Dr. No (1962) krijgen we al te maken met SPECTRE. In From Russia with Love (1963) duikt het brein achter deze organisatie op, zij het dat wij enkel zijn handen te zien krijgen en zijn stem horen. Goldfinger (1964) is een vreemde eend — heeft niets met SPECTRE te maken, maar in Thunderball (1965) pakken we de draad weer op, komt Blofeld wederom onherkenbaar in beeld en pas met You Only Live Twice (1967) is zijn gehavende tronie te zien.

Als je het zou vergelijken met een orgasme, is dit een recordhouder. Heel knap van eerder genoemd producentenduo om de boel zolang op te houden, de ontlading is daardoor des te euforischer (vuurwerk, stromende bergbeekjes, gevulde koeken, blauwe zwaailichten).

Die troef heeft Eon met Spectre inmiddels verspeeld. Franz Oberhauser die zich tussen neus en lippen door laat ontvallen dat hij nu liever wordt aangesproken als Ernst Stavro Blofeld — gemiste kans! Ik begrijp ook wel dat bij Craig geen belletje gaat rinkelen, zijn Bond heeft nooit eerder van Blofeld gehoord, maar wij wel! En voor wie is die film nu gemaakt? Niet voor Craig, maar helaas ook niet voor ons.


We hadden zo graag heel even stilgestaan bij dit moment. Een moment van bezinning. Blofeld is terug. Wow. Kippenvel. Christoph Waltz. Dit gaat gaaf worden. Aanzwellende muziek. En niet, zoals nu te zien is, een zogenaamd snedige opmerking van Bond: Catchy name… En weer verder jongens!

We hadden het fluitje bij de spiraalsprong in The Man with the Golden Gun, we hadden Die Another Day, maar dit mag ook in het rijtje blunders van de eerste orde.

Veel te laat om hier nu mee te komen, maar was het niet veel aardiger geweest als Oberhauser, met zijn hele koekoekgeschiedenis, Oberhauser was gebleven en het laatste woord in Spectre aan iemand anders als Blofeld was geweest.

INT. BLOFELD'S STUDY — NIGHT

Een donkere kamer. Een grote wand met tv-schermen. Voor de wand staat een grote stoel. We kunnen niet zien wie erin zit. De camera ZOOMT IN in op de rug van de stoel.

Dan springt plots een witte Perzische kat op schoot. Een hand, met een SPECTRE-ring om de pink, aait de kat. Een ijzige stem:

                    BLOFELD
          Mr. Bond, I’ve been expecting you.
           (pauze)
          Allow me to introduce myself.
           (pauze)
          I AM
          the author
          of all —
          your —
          PAIN...

FADE TO BLACK

               JAMES BOND WILL RETURN

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures