Films en seriesFilms en series

maandag 31 oktober 2022

Benefietstichting in naam van Sean Connery

Twee jaar na het overlijden van Sir Sean Connery kondigt zijn familie vandaag de oprichting van The Sean Connery Foundation aan. De stichting, opgericht door zijn kinderen, probeert de nalatenschap van Sean Connery te eren door middel van subsidies te verlenen aan instellingen en organisaties in Schotland en de Bahama’s, de twee landen die hij zijn thuis noemde. De nadruk van de stichting ligt op onderwijs en oceaanbehoud.

Stephane Connery, Sean Connery’s stiefzoon en voorzitter van de stichting: „Na twee jaar van reflectie, onderzoek en inzicht, hebben we ervoor gekozen om ons te concentreren op de terreinen waar Sean van hield en op onderwerpen die zijn overtuigingen, passies en nalatenschap weerspiegelen. Sean geloofde vooral in de kracht van onderwijs en hij was het meest bezorgd om kinderen uit kansarme milieus, een milieu waaruit hij zelf afkomstig is. Dankzij Seans giften hopen we van harte dat jonge Schotten en Bahamanen worden geholpen om samen met onze oceanen in goed vaarwater terecht te komen.”

Sean Connery met zijn zoon Jason (linksonder), zijn vrouw Micheline en haar zoon Stephane

Jason Connery

Jason Connery, Sean Connery’s zoon, voegt daaraan toe: „We zijn verheugd om de organisaties aan te kondigen die subsidies van de stichting ontvangen in nalatenschap van mijn vader. Elke groep doet zulk belangrijk werk. Dit zijn de waarden die mijn vader aan ons en zijn familie heeft doorgegeven. Via de stichting hopen we deze waarden te verspreiden en te inspireren. We kijken ernaar uit om elk van deze organisaties te ondersteunen, terwijl ze werken om het leven van jonge mensen te verrijken en onze planeet te beschermen.”

De stichting hoopt tegen eind van het jaar 6 miljoen pond aan subsidies toe te kennen aan de volgende organisaties: St. Andrews’ Scottish Oceans Institute, Scottish Youth Film Foundation, Scottish International Education Trust, Sean Connery Dyslexia Initiative, Lyford Cay Foundations, Bahamas Reef Environmental Educational Foundation, The Cape Eleuthera Foundation, Girl Rising, Swift Swimming, The Race Against Dementia en Lend a Hand Bahamas.

Sean Connery overleed vandaag precies twee jaar geleden op 90-jarige leeftijd.

Zie voor meer informatie: The Sean Connery Foundation.

zondag 30 oktober 2022

Fanmail

En zo is het feest weer gevierd. Oktober 2022 was een maand van uitersten, waarin de kleine momenten het meest vreugdevol waren. Twee uur praten over James Bond in een theater met een handvol toehoorders, hoort daar niet bij. Ik zal uitleggen waarom.


Het was november vorig jaar toen mijn gewaardeerde oud-collega Ben Kolster mij opbelde voor een verjaardagsfelicitatie. Omdat we elkaar toch spraken, vroeg hij gelijk of ik het leuk zou vinden om eens wat kletspraat over James Bond te komen ophangen voor een groepje mensen, ergens in het volgende jaar. Is je boek al eens af? Ik ben op de helft, maar of het gaat lukken tussen nu en dan, het schrijven ligt door omstandigheden op een laag pitje. Nee, nog lager, ik heb er al twee jaar niets aan gedaan. Een lezing over een onaf boek zie ik niet zitten.

Omdat ik nooit te beroerd ben om over mijn favoriete onderwerp te komen babbelen en het gevoel dat ik nog een zee van tijd heb, opper ik om aan te haken bij het zestigjarige jubileum. Niet veel later rolt daar de datum 4 oktober uit. Perfecte timing, en nog ruim in de toekomst. De ideeën komen vanzelf wel als ik er voor ga zitten.

Het oude jaar verstrijkt, het nieuwe luidt zich in. De grijze wintermaanden veranderen langzaam in een strakblauwe lente. Niets nieuws onder de zon. Echter dit jaar blijft er een deken van onrust hangen. Waar zal ik het op 4 oktober over gaan hebben? Wat wordt mijn insteek? Zestig jaar James Bond is een nogal breed begrip. Een kwestie van strak inkaderen. Had ik maar een boek waarover ik kan oreren.


Verderop in dat voorjaar een mailtje van de Volksuniversiteit Wageningen of ik een stukje tekst wil opsturen over de lezing die ik ga houden. Ik heb nog geen idee. Druk met mijn werk, ik sta voor de klas, laat ik het stukje voor wat het is. Resultaat: een reminder. Het programmaboekje moet eind deze week naar de drukker, dus huphup, klim in de pen. Of ik daar ook een foto van mijzelf bij wil voegen.

Zestig jaar James Bond… Hoogte en dieptepunten… Geïllustreerd door filmfragmenten… Zo vaag mogelijk, ik heb namelijk nog steeds geen duidelijk beeld, maar mijn mailpersoon heeft in ieder geval tekst om af te drukken. Die foto vergeet ik voor het gemak.

Tamelijk uitgeblust richting de zomervakantie. Vijf weken opladen, daarin moet het gebeuren. Op 4 juli nog drie maanden voordat de bijl valt. Eigen schuld, had ik maar eerder moeten beginnen. Het gaat vanzelf wel komen. Ik werk het beste onder een zekere druk, maar dat was vóór corona, dit voorjaar merk ik dat ik al maanden geen energie heb. Ik wijt het voornamelijk aan het werk, waar ik ook zeker energie van krijg, maar enkel op het moment. Is de klas naar huis, dan slaat de vermoeidheid toe.

Ook in de vakantie komt er niets. In de periode met mijn kinderen wil ik even niets dan aandacht voor hen. Niet dat ze (14 en 11) op papa zitten te wachten, maar ik wil niet denken aan mijn opdracht. We stappen in de auto richting Frankrijk. Raam open, haren laten wapperen. Net als in de film. Daarna door naar Italië. Met name het verblijf in Torre Palombara in Umbrië is van een relaxte eenzaamheid. En toch blijft het knagen.

Torre Palombara

Augustus lijkt korter dan ooit, binnen twee weken zit de maand er alweer op. Met als gevolg dat in de tijd dat ik bergen had kunnen verzetten, ik ze enkel heb beklommen. Het komt gewoon niet, en de festiviteiten naderen met rasse schreden.

Begin van het schooljaar, de energie nog steeds niet terug, vroeg naar bed, vroeg weer op, doorgaan alsof er niets aan de hand is; een mail van het Heerenstraat Theater in Wageningen, daar waar het op 4 oktober moet gaan gebeuren. Hoe ik mijn materiaal wil aanleveren. Welk materiaal!?

Een maand voor D-Day en nog geen letter op papier, geen fragmenten op de harde schijf, nog steeds geen flauw idee. Kaartjes voor het evenement vinden inmiddels aftrek, terwijl het lijdend voorwerp met zijn handen in het haar zit in plaats van aan het toetsenbord.

Ben probeert mij te bereiken. Onder schooltijd komt sowieso niet uit, na schooltijd eigenlijk ook niet. Een kennis van NPO Radio 1 op de app over de Bond-veiling die aanstaande is. Niet mijn favoriete onderwerp, maar voor een paar minuutjes egostrelerij kom ik wel naar Hilversum. Weer een excuus om niets aan de lezing te doen.

Na afloop een berichtje van Ben, hij heeft geluisterd, of we gauw even kunnen bellen over de 4e. Een mailtje van Georgi Koskov, ook hij heeft het gesprek gehoord. Een pepmomentje. Als ik zelfs fanmail krijg van Jeroen Krabbé… Ik kan het gewoon, ik moet het doen. Afzeggen is niet mijn stijl. Waar ik de energie vandaan haal? Na 4 oktober draait de wereld ook gewoon door.

Dat weekend, het laatste weekend van september, een lang gesprek met Ben. Ik moet nu toch echt wat gaan aanleveren. Oké. Wat als jij mij interviewt over James Bond? Ik maak het draaiboek, zoals we jarenlang niet anders hebben gedaan toen we samen radioprogramma’s maakten. Een ruwe opzet: Fleming, de producenten, de Bonds, de girls, de villains, de muziek… Jij stelt een vraag, ik babbel wel.

Ben vindt het een prima idee. De eerste woorden vloeien eruit als smeerbare roomboter. Hier een fragment van dit, daar een foto. Stukjes inkorten, muziekje eronder. Rechtentechnisch krijg ik van Universal Pictures de toestemming dat ik alles mag gebruiken wat op internet te vinden is. De avond begint na tien maanden mist eindelijk vorm te krijgen.

De dag zelf heb ik vrijgeblokt in mijn agenda. Om na een werkdag direct door te gaan naar Wageningen om daar afgepeigerd nog een kunstje te moeten flikken, zal mij weinig goed doen. Liever ben ik achterlijk vroeg aanwezig om te acclimatiseren.

En zo geschiedt. Voorop in de file bereik ik het Heerenstraat Theater rond drie uur; de voorstelling staat ergens in de avond gepland. De manager van de bioscoop kijkt mij vragend aan als ik de exacte tijd van mijn optreden niet weet. Mijn oog valt op een poster achter hem: een grote aankondiging van mijn komst. Met als aanvangstijd half acht. Ik ben in ieder geval niet te laat.

Drie Filmkranten en zes koppen thee later komt Ben binnen. De technicus die mijn fragmenten naar DCP-formaat heeft omgezet, wijst ons de weg. Hier schuin voor het scherm, op een iets te hoge kruk. Voor Ben een handheldmicrofoon, ik kies een headset. Bij Cleopatra nog even snel een doorloop en een kapsalon naar binnen werken; we zijn gelijktijdig met de gasten terug in het theater.


Na een technisch hakkelende start vliegen de twee uur voorbij. Alleen die hoge kruk irriteert, ik moet kunnen aarden. Half leunend werkt beter. Voor zenuwen heb ik die avond geen tijd. Het is zoals het is en het is goed zo, ook al ben ik nooit helemaal tevreden. Na afloop een applaus, enkele vriendelijke reacties uit de zaal en mijn eerste biertje van die avond. Het zit erop.

De rust die ik hoopte te vinden, komt niet in de anderhalf uur die ik in de auto terug naar huis zit. De volgende ochtend vroeg belt NPO Radio 2, het is James Bond Day. Half in narcose sta ik Jan-Willem en Jeroen te woord. Hoe vijf minuten je een boost aan energie kunnen geven. Na anderhalve hectische werkweek: herfstvakantie.

Als een regensluier over het land trekt, is het op dinsdag een stralend mooie dag. Mijn moeder nodigt ons uit voor een escapetour in Amsterdam. We hadden het niet beter kunnen treffen. Als we na twee uur moe maar voldaan ons einddoel hebben bereikt, schrijden we neer bij De Waag op de Nieuwmarkt. Met een 12-uurtje, een blonde Gerardus en een zonnetje in mijn rug, een lieve moeder naast en gelukkige kinderen tegenover mij, komt alles tot rust. Diezelfde avond begin ik na een stilte van drie jaar met hernieuwde energie aan mijn boek. Alsof het lente is…

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.

woensdag 19 oktober 2022

Bond-films in concert terug in november

Casino Royale, Skyfall en Spectre

Drie Bond-films zijn in november te zien met een live orkest: Casino Royale en Skyfall keren terug, voor Spectre is het de eerste keer dat de film te horen is met live muziek.

Op 17 november is Casino Royale (2006) te zien en te horen in de Royal Albert Hall. De muziek voor de film werd gecomponeerd door vijfvoudig Bond-componist David Arnold.

Op 18 november is Skyfall (2012) aan de beurt, gevolgd door Spectre (2015) op 19 en 20 november. De muziek voor deze twee films zijn van de hand van Thomas Newman.

Kijk hier voor meer informatie en tickets.

dinsdag 18 oktober 2022

Daniel Craig CMG

Daniel Craig heeft vandaag uit handen van prinses Anne dezelfde onderscheiding gekregen die de door hem gespeelde spion James Bond in de 007-films ook heeft ontvangen. De acteur is nu Companion of the Order of St Michael and St George.


Craig kreeg de onderscheiding voor zijn bijdrage aan de Britse film- en theaterwereld. Normaal gesproken wordt de eretitel enkel verleend aan mensen met een hoge functie of aan iemand die in het buitenland buitengewone of belangrijke niet-militaire diensten heeft verleend aan het Verenigd Koninkrijk.

Prinses Anne vertegenwoordigde haar broer koning Charles tijdens de ceremonie op Windsor Castle. Ook Bond-filmproducenten Barbara Broccoli en Michael Wilson zijn geëerd.

Documentaire over ontwerper 007-logo

Vanaf vandaag te zien op TCM: By Design: The Joe Caroff Story, een documentaire over de ontwerper van het wereldberoemde 007-logo.


Joseph (Joe) Caroff is een van de meest invloedrijke grafische ontwerpers van de 20e eeuw. Hij ontwierp iconische filmlogo’s zoals West Side Story, Manhattan en A Hard Day’s Night evenals bedrijfslogo’s voor ABC News en ABC Olympics.

De documentaire bevat exclusieve interviews met de inmiddels 101-jarige Joe Caroff, zijn vrouw Phyllis, de legendarische filmregisseur/producent Mike Medavoy en de toonaangevende Hollywood-posterartiest Dan Chapman.


Zie hier de evolutie van dat wereldberoemde 007-logo, dat dankzij het 60-jarige jubileumlogo weer overal in oude glorie te zien is.

Met dank aan From Sweden with Love voor de tip.

maandag 17 oktober 2022

Tickets Brusselse Bond-expo volgende week verkrijgbaar

Officiële website gelanceerd


Was er tot eerder vandaag nog maar weinig nieuws over de komende expositie van Bond in Motion in Brussel bekend, het nieuws is nu in een stroomversnelling geraakt. Bond in Motion, dat vanaf december in Brussels Expo plaatsvindt, heeft een website met een aftelklok waar vanaf 25 oktober tickets zijn te bestellen.

Bezoek hier de website van Bond in Motion in Brussel voor meer informatie. Kaartjes zijn verkrijgbaar vanaf 17 euro.

‘Bond in Motion’-expo naar Brussel

De expositie Bond in Motion is vanaf december in Brussel te zien. Dat meldt James Bond Nederland. Volgens de krant La Dernière Heure loopt de tentoonstelling van 9 december 2022 tot 14 mei 2023.


Op Bond in Motion is de grootste verzameling James Bond-voertuigen te zien. De expositie begon in 2012 in het National Motor Museum in het Engelse Beaulieu. Naast auto’s en vliegmachines zijn er ook gadgets en kostuums uit de Bond-films te bezichtigen.

Na twee jaar verhuisde Bond in Motion in 2014 naar het London Film Museum. Daar was de tentoonstelling zeven jaar lang te zien. Nieuwe voertuigen en attributen uit de films Spectre (2015) en No Time to Die (2021) werden toegevoegd, totdat de expositie vorig jaar september verkaste naar het Petersen Automotive Museum in Los Angeles, waar de filmprops tot deze week te bezichtigen zijn. Tegelijkertijd opende opnieuw in Beaulieu een speciale No Time to Die-expositie. Die loopt tot 15 november dit jaar.

Over Bond in Motion in Brussel is verder nog weinig bekend. De website van Brussels Expo, waar de tentoonstelling gaat plaatsvinden, biedt vooralsnog geen soelaas.

zondag 16 oktober 2022

Vraagtekens bij leeftijd Tanya Roberts

Actrice blijkt zes jaar ouder dan werd aangenomen

De Amerikaanse actrice Tanya Roberts was in werkelijkheid zes jaar ouder. Dat blijkt uit de tienjaarlijkse volkstelling van de Verenigde Staten uit 1950. Aanvankelijk werd als geboortejaar van Roberts 1955 aangehouden. Vandaar dat vorig jaar in alle necrologieën stond dat zij op 65-jarige leeftijd was overleden. Dat blijkt bij nader inzien op 71-jarige leeftijd te zijn.

Tanya Roberts en Roger Moore in A View to a Kill (1985)

Tanya Roberts werd geboren als Victoria Leigh Blum, dochter van Oscar Maximilian Blum en Dorothy Leigh Smith. Haar grootvader was de uit Wenen afkomstige kaakchirurg Theodor Blum. In 1974 trouwde Victoria Blum met Barry Roberts en nam als actrice zijn naam aan.

Gisteren was de geboortedag van de Bond-girl uit A View to a Kill. Op social media verschenen daar verschillende berichten over waarbij het geboortejaar 1949 werd vermeld. Voor zover ik wist, werd de actrice geboren in 1955, dus ik vroeg mij af waar 1949 nu ineens vandaan komt.

Op IMDb en Wikipedia was de geboortedatum al stilletjes veranderd naar 1949. Speurend in de handgeschreven volkstelling van de Verenigde Staten van 1950 (de 1950 Census), blijkt inderdaad dat zij op dat moment een halfjaar oud was. Was zij van 1955 geweest, dan had zij hier uiteraard nog niet vermeld gestaan.


Het ingescande document is hier te vinden. Op Roberts’ Wikipedia-pagina staat een verkeerde link vermeld, wat het zoeken ingewikkelder maakt.

De Telegraaf, 20 juni 1985

Het lijkt erop dat Tanya Roberts haar leeftijd met opzet in haar voordeel heeft bijgesteld. Zo tekent verslaggever Henk ten Berge in juni 1985 in De Telegraaf op dat Roberts eerder getrouwd is geweest. Zij was 15 toen zij voor het eerst in het huwelijksbootje stapte, aldus de actrice in het artikel. Dit gecancelde huwelijk vond volgens IMDb plaats in 1971. Was Tanya Roberts van 1955 geweest, dan was dat inderdaad op 15-jarige leeftijd, nu blijkt dat zij destijds 21 was.

Het leeftijdsverschil met tegenspeler Roger Moore (die van 14 oktober is), moet daarmee ook worden bijgesteld naar 22 jaar (plus 1 dag). Dat is nog steeds één van de grootste leeftijdsverschillen tussen de Bond-acteur en zijn leading lady. Jane Seymour uit Live and Let Die en Carole Bouquet uit For Your Eyes Only voeren met respectievelijk 23 en 29 jaar leeftijdsverschil (eveneens met Roger Moore) de lijst aan.

Eén kanttekening: stel dat vader en moeder Blum in oktober 1949 ouders werden van dochter Victoria, maar dat zij op jonge leeftijd overleed en in oktober 1955 opnieuw een dochter werd verwelkomd...

Tanya Roberts overleed onverwachts in januari 2021. Haar dood zorgde voor opschudding toen kort na de bekendmaking van haar overlijden bleek dat zij nog in leven was. Uiteindelijk stierf zij de dag daarna alsnog. Op 71-jarige leeftijd.

vrijdag 14 oktober 2022

Robbie Coltrane (72) overleden

De Schotse acteur Robbie Coltrane is vandaag overleden, meldt onder meer 007.com op Twitter. Coltrane was te zien als Valentin Zukovsky in de James Bond-films GoldenEye (1995) en The World Is Not Enough (1999), beide met Pierce Brosnan als 007. Robbie Coltrane is 72 jaar geworden.

Valentin Zukovsky is een ex-KGB-agent die James Bond in GoldenEye in contact brengt met misdadiger Janus. Het wordt duidelijk dat Bond en Zukovsky een geschiedenis met elkaar hebben; Bond heeft de Rus ooit in zijn knie geschoten waardoor hij al jaren mank loopt.

Bond: „Surely you must have realised the skill was not to hit your knee, but to miss the rest of you.”
Zukovsky: „So why did you not kill me?”
Bond: „Call it professional courtesy.”
Zukovsky: „Then I should extend you the same courtesy.”

In The World Is Not Enough keert Zukovsky terug. Hij bezit nu een casino en een kaviaarfabriek in Bakoe in Azerbeidzjan. Opnieuw helpt hij James Bond, met enig tegenstribbelen, aan informatie. Als Bond niet veel later gevangen wordt genomen door Elektra King, komt Zukovsky de boel verstoren. Hierop schiet Elektra de Rus neer. Met zijn laatste krachten richt Zukovsky zijn vuurwapen op Bond om hem uit zijn benarde situatie te bevrijden.

Coltrane maakte van de charmante Zukovsky een graag gezien personage met de beste oneliners. In een niet gebruikte scène uit The World Is Not Enough controleert Bond Zukovsky’s pols, waaruit blijkt dat de Rus nog niet dood is. Coltrane keerde echter niet meer terug in de Bond-serie.

Na James Bond speelde Coltrane in de Harry Potter-films de terugkerende rol van halfreus Hagrid, het personage waar hij zowel jong als oud mee wist te vertederen. Op 1 januari dit jaar verscheen hij nog in de HBO-special Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts. Het werd zijn laatste optreden.

Robbie Coltrane als Rubeus Hagrid

Robbie Coltrane, die eigenlijk Anthony Robert McMillan heette, begon zijn acteercarrière in 1979 met de televisieserie Play for Today. Vier jaar later was hij naast Stephen Fry, Hugh Laurie en Emma Thompson te zien in de sketchshow Alfresco. Hij wisselde komedie af met dramaproducties. Voor zijn hoofdrol in de tv-serie Cracker (1993 - 1995) won hij drie jaar op rij een BAFTA voor beste acteur.

Een bijzonder sterke rol zette Coltrane neer in de miniserie National Treasure (2016) waarin hij een van misbruik verdachte komiek speelt naast Julie Walters en Tim McInnerny.

Robbie Coltrane was gescheiden en had twee kinderen. Sinds enkele jaren bewoog hij zich voort in een rolstoel. Hij verkeerde al enige tijd in slechte gezondheid. Hij overleed in een Schots ziekenhuis.

zondag 9 oktober 2022

De week van de Bond-muziek

Bij gebrek aan een jubileumfilm hebben we deze week wel twee mooie video’s gekregen die beide in het teken staan van de muziek van James Bond. Meer dan welk ander element uit de zestigjarige filmserie neemt de muziek een aparte plaats in. Zelfs wie nog nooit een Bond-film heeft gezien, heeft beslist wel eens een titelsong uit de 007-reeks gehoord.

De video’s zijn beide te bekijken via Amazon Prime. Waar eerder Apple met de muziekdocumentaire aan de haal ging, heeft Amazon (inmiddels eigenaar van filmstudio MGM en daarmee tevens mede-eigenaar van filmheld James Bond) het stokje overgenomen. Zonder verder gedoe overigens. Dus daar, op Prime, is het genieten geblazen, want de streamingdienst heeft ook alle Bond-films die je er met één druk op de knop kunt bijpakken.

Terwijl ondergetekende dinsdagavond in het Heerenstraat Theater in Wageningen zich in twee uur een schorre stem over alles 007 vol babbelde, kwamen vijfduizend Bond-liefhebbers tezamen in Londen voor een spektakelshow van jewelste: The Sound of 007: Live from The Royal Albert Hall.

Je moet erbij geweest zijn voor de volledige ervaring, want van de drie uur durende muziekshow is een krap uur overgebleven op Prime. En waarom eigenlijk? Wij kunnen de voorstelling wél op pauze zetten voor een sanitaire stop, dat lukt niet in het theater.

David Arnold, componist van beroep en samensteller van de hele avond, reageerde woensdag gelaten op de inkorting van zijn show. Hij is Amazon dankbaar dat het erop staat, wie weet komt er ooit nog een complete registratie. Dat is inclusief tal van instrumentale stukken, zoals John Barry’s Capsule in Space uit You Only Live Twice; David Arnolds Come in 007, Your Time Is Up uit The World Is Not Enough en Night at the Opera uit Quantum of Solace. Wat bezielt Amazon door te denken dat wij hier niet in zijn geïnteresseerd?

Emotioneel gezien is dit een avond die ik in werkelijkheid niet zou overleven. Het is emotie op emotie, zelfs bij de geamputeerde videoversie. Ik was blij dat er af en toe een artiest voorbijkwam die de juiste snaar net niet wist te raken. Even op adem komen.

De voice over met het onmiskenbare stemgeluid van Dame Judi Dench, een staande ovatie bij de opkomst van Dame Shirley Bassey. Dame Shirley die met minder lange uithalen maar met evenveel plezier haar Bond-klassiekers Diamonds Are Forever en Goldfinger nog maar eens van stal haalt. De muziek, de visuals met beelden van Maurice Binder en Robert Brownjohn en de échte Shirley Bassey maken dit een opening zoals alleen John Barry dat kon bedenken — een naam die bij de registratie node ontbreekt.

Dame Shirley Bassey

Het blijft natuurlijk jammer dat Bassey een hekel heeft aan het prachtige Moonraker, dat had echt niet misstaan op deze avond en qua bereik lijkt mij dit een minder ingewikkeld nummer voor de 85-jarige grande dame.

Jamie Cullum mag een prima From Russia with Love ten gehore brengen, waarna het podium wordt vrijgemaakt voor de échte Lulu met haar The Man with the Golden Gun. En die stem is nog goed hoor! Ook al is dit niet het meest memorabele Bond-nummer uit de galerij, de zangeres brengt het met voldoende panache. Het is een lekker opzwepend geheel. En kom op, zij heeft in ieder geval de moeite genomen om te komen. Persoonlijk heb ik dit altijd wel een fijn nummer gevonden.

Lulu

Daarna mogen Emma Linders met Skyfall, Celeste met You Only Live Twice en Ella Eyre met Licence to Kill. De muziek doet me veel, het stemgeluid minder. Met name Celeste slaat de plank mis met You Only Live Twice. Het origineel van Nancy Sinatra is mijn favoriete Bond-nummer, misschien dat ik daarom wat moeite heb met deze versie. En wat doet die pijl over Celestes ogen?

Dan de aankondiging van Garbage. Daar heb ik zin in. Verpakt in aluminiumfolie komt Shirley Manson het podium op waggelen, armen in de lucht. Daar is zij, de vrouw die in 1999 de officiële titelsong van The World Is Not Enough op de plaat mocht zetten. Maar dan. Het pakt niet. De stem klinkt broos, alsof zij strak staat van de zenuwen. Of knelt het vershoudpapier?

Shirley Manson in aluminiumfolie

Hans Zimmer wordt opgeroepen. De componist van No Time to Die speelt op een speciale gunbarrel-Duesenberg-gitaar, die de volgende dag op de Bond-veiling nog een dikke 30 duizend pond weet op te leveren voor het goede doel. Samen met David Arnold op een akoestische gitaar jamt Zimmer er op los. Een genot om deze twee grootheden samen te zien. Cuba Chase uit de laatste Bond-film jengelt er lekker in, inclusief de James Bond Theme met zijn zware percussie. Heerlijk dit.

Hans Zimmer

Artieste Skin is uitgenodigd om Paul McCartneys Live and Let Die ten gehore te brengen. Een nummer om even lekker uit je plaat te gaan. Dit is pas raak voor een cover. Wat een stemgeluid heeft die vrouw. Het enige nummer van de hele avond waar de originele artiest niet wordt gemist. Hoewel ik hem natuurlijk graag had gezien bij deze viering; dit bereik heeft McCartney helaas niet meer. Een topperformance!

David Arnold neemt zelf de microfoon ter hand voor You Know My Name dat hij samen met Chris Cornell schreef voor Casino Royale. Na de dood van Cornell in mei 2017 vond hij dat niemand anders het nummer nog kon brengen, maar voor deze speciale gelegenheid wilde hij de titelsong niet uitsluiten. ‘Vergeef me’, aldus de bescheiden componist, die vervolgens een prima stuk zang ten beste geeft.

David Arnold

Na de theatrale gebaartjes van Paloma Faith met GoldenEye en John Grant met We Have All the Time in the World sluit de Royal Philharmonic Concert Ochestra de avond af met David Arnolds versie van de James Bond Theme uit Casino Royale. Hier kan dirigent Nicholas Dodd even lekker tekeer gaan, David Arnold jengelt cool op zijn gitaar. Het is een sluitstuk van een concert dat in volle Bond-glorie is gevierd. Met de grootste waardering voor de componist die bij Bond 26 echt wel weer een podiumplaats verdient: David Arnold, de troonopvolger van John Barry, zonder wie deze avond lang zo kleurrijk niet had kunnen zijn.

Blijft wel de vraag: waar was Chrissie Hynde? Zij werd enkele weken samen met Lulu nog aan de originele Bond-artiesten toegevoegd. Heeft Amazon haar over het hoofd gezien?

En voor wie de concertregistratie slechts een opwarmer is voor méér Bond-muziek, klikt op Amazon Prime gelijk door naar The Sound of 007, de documentaire van Mat Whitecross. Een feest der herkenning dat door de fabuleuze montage boven het gemiddelde uitstijgt. Vol met soundbites van acteurs en artiesten over hun favoriete Bond-songs, archiefmateriaal, niet eerder uitgebrachte fragmenten uit een interview met John Barry (de anekdote over de lyrics van Diamonds Are Forever is hilarisch), de registratie van een live-versie van Louis Armstrongs We Have All the Time in the World en bewegende filmposters.


Compleet is de documentaire geenszins. Geen woord over Bond-componisten Bill Conti, Michael Kamen en Éric Serra, om maar iets te noemen. De balans is enigszins zoek door de tussenkomst van No Time to Die dat constant om de hoek komt kijken. Veel nieuws brengt de film niet, maar het geheel is zo fantastisch in elkaar gezet dat het bijzonder fris oogt. Anderhalf uur Bond-muziek, wat wil een mens nog meer.

Dan bracht NPO Radio 2 op 5 oktober ook nog eens de Top 3 Bond-songs met een verrassende winnaar. Werd het toch nog een feestdag.

zaterdag 1 oktober 2022

De vergeten man

Nee, het was niet Cubby Broccoli die als eerste de filmrechten van James Bond kocht. De Canadese filmproducent Harry Saltzman was hem net voor. Een ontmoeting volgde snel, en samen gokten ze erop dat ze meer kans zouden hebben op succes. Er werd een huwelijk gesloten, en Eon Productions werd geboren. Twee kapiteins op een schip dat zo’n tien jaar koers wist te houden...

Harry Saltzman lijkt bij de viering van het zestigjarig Bond-jubileum de vergeten man. De co-producent van de vroege James Bond-films is van levensbelang geweest voor de basis van de filmreeks.

De fundamenten van de James Bond-serie, onnodig om te vermelden, toch voor die enkeling die het rijtje niet paraat heeft: Dr. No (1962), From Russia with Love (1963), Goldfinger (1964), Thunderball (1965). Steviger kun je de basis van een filmreeks niet wensen. Voeg daar extra steunpilaren You Only Live Twice (1967) en On Her Majesty’s Secret Service (1969) aan toe en het Bond-bouwwerk is onverwoestbaar.

Dit zijn de pijlers waarop de serie tot vandaag de dag boogt. Zonder dit fundament was James Bond al lang als een kaartenhuis ineengezakt en had Bond nu geen feestje gevierd.

Albert R. Broccoli en Harry Saltzman present

Waar is Saltzman tijdens deze viering? Niet in eigen persoon natuurlijk, de man is al bijna dertig jaar dood, maar in naam. ‘Harry Saltzman & Albert R. Broccoli present’ aldus de begintitels van de eerste negen Bond-films.

En ja, hij was een beetje megalomaan. Een beetje gek. Een beetje apart. Maar wat wil je als je je nek uitsteekt en al je hebben en houwen aan de filmkunsten geeft en dan die ene klapper van jewelste maakt. Ik zou voor minder in een knalrood huispak gaan rondlopen.

Harry Saltzman in het rood met Guy Hamilton en Roger Moore, Live and Let Die (1973)

Ineens was daar het daverende succes van de filmserie die je samen met je nieuwe partner hebt opgebouwd. Als uit het niets. Bond en The Beatles: de fenomenen van de jaren 60. Wat betreft die Beatles — de vorig jaar overleden Donald Zec, journalist en later Broccoli-biograaf, gaf de tip om met de jongens uit Liverpool een film te maken. Het was Saltzman die het idee in één veeg van tafel bonjourde en Call Me Bwana met de populaire Bob Hope de voorkeur gaf. Je kunt niet altijd gelijk hebben…

En dat typeert het zakelijke leven van Harry Saltzman wel zo’n beetje. Hij was een man van uitersten. Had honderd en één ideeën. Het merendeel krankzinnig, en zo nu en dan een briljante vondst.

Tig projecten in één keer waar hij mee bezig was, tot ongenoegen van zijn compagnon die zich compleet in dienst van James Bond had gesteld. Een ring aan rinkelende telefoons om zich heen, een constante stroom van recettes die werden doorgebeld. Als een kleine generaal overal en altijd de controle proberen te houden. Het kan niet gezond zijn.

Saltzman in het geel, The Battle of Britain (1969)

Harry Saltzman gokte, cashte en verloor weer. Zoveel dat er geen houden aan was en zijn rechten van James Bond moest verkopen. United Artists nam ze over. Broccoli kon daarna met UA als partner blijven voortborduren op het succes dat hij samen met Saltzman had opgebouwd.

Over Harry Saltzman is er na de Bond-films nog maar weinig vernomen. De filmprojecten die hij daarna aanpakte, liepen op weinig uit. Hij was al snel de vergeten man, terwijl Broccoli werd geprezen om zijn lef de Bond-serie alleen voort te zetten. Nou ja, alleen… Een film wordt nooit alleen gemaakt. Broccoli had de steun van United Artists en vertrouwde zoals altijd op een professioneel filmteam achter de camera. Dat was ten tijde van Saltzman niet anders.

De kwaliteit van de filmserie bleef na Saltzmans vertrek behouden, soms zelfs naar een hoger plan getild, zoals met Broccoli’s eerste soloproductie The Spy Who Loved Me. De kijker heeft nooit iets gemerkt van Saltzmans vertrek, behalve dan bij de credits: ‘Albert R. Broccoli presents’. Of wel natuurlijk, maar wat we niet kennen, missen we ook niet. Wie weet met welke briljante vondsten de kleine Canadees de Bond-films nog zou opsieren? Misschien zou hij Bond wel de ruimte in sturen. Het idee…

Saltzman en Broccoli zijn beide geruime tijd niet meer onder ons. Broccoli wordt nog altijd geëerd met een credit ‘Albert R. Broccoli’s Eon Productions’. Ere wie ere toekomt, maar in principe is het natuurlijk ook Harry Saltzmans Eon Productions.

Prachtig boek is When Harry Met Cubby van Robert Sellers (ook van The Battle for Bond), over het verhaal van de James Bond-producenten. Sellers wilde aanvankelijk een boek over Saltzman schrijven, want dat was er nog niet. Broccoli heeft When the Snow Melts van eerder genoemde Donald Zec. Maar er was geen uitgever die alleen een boek over Harry Saltzman wilde uitgeven, met Broccoli maakte de publicatie wel een kans.a

Wederom typisch Saltzman: met Broccoli samen kon hij de wereld aan, solo ging het hem minder goed af.

In 1981 werd het tweetal voor het eerst sinds de breuk na The Man with the Golden Gun herenigd tijdens de première van For Your Eyes Only. Acteur Chaim Topol, die Columbo speelde in de twaalfde James Bond-film, spoorde Broccoli aan om zijn voormalig compagnon uit te nodigen voor de royal premiere. Aangezien Broccoli en Saltzman enkel zakelijk niet meer door één deur konden, was de ontmoeting tussen de twee na al die jaren meer dan hartelijk. Saltzman, op dat moment nog maar kort weduwnaar, genoot zichtbaar van de aandacht.

Na Nijinksy uit 1980 werd Time of the Gypsies in 1988 de laatste film die Saltzman zou produceren. Op 28 september 1994 overleed hij in Parijs aan de gevolgen van een hartaanval. Hij werd 78 jaar.

Harry Saltzman is even belangrijk voor James Bond geweest als Cubby Broccoli. Denk daar een momentje aan bij de viering deze dagen. Een kaarsje mag. Een kanariegeel kostuum ook. Kleine moeite voor een groot man.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.


© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures