Films en seriesFilms en series

zaterdag 29 februari 2020

Vijfde poster voor ‘No Time to Die’



De vijfde in de reeks. Er valt wat te kiezen. Dit zijn de voorgaande posters van No Time to Die:





donderdag 27 februari 2020

Metropole Orkest overtuigt met James Bond-muziek

De muziek van James Bond is het Metropole Orkest wel toevertrouwd. Schijnbaar argeloos weet ‘the world’s leading pop and jazz orchestra’ de vertrouwde snaren van John Barry te raken. Gisteren in Utrecht, vandaag in Eindhoven en vanaf half maart nog vier keer: in Den Haag, Amsterdam, Enschede en Maastricht. De kaarten zijn bijna uitverkocht.

Tim Akkerman en Dorona Alberti

Het concert is een initiatief van zangeres Dorona Alberti, die vorig jaar de stoute schoenen aantrok en het Metropole Orkest opbelde met de brutale vraag of het orkest misschien zin had om... Dat had het Metropole inderdaad, en zo geschiedde, resulterend in zeven optredens in februari en maart van dit jaar. Als mannelijke zanger trok Alberti Tim Akkerman aan.

Nadat het Metropole aftrapt met, hoe kan het ook anders, Monty Normans James Bond Theme, verschijnt Dorona Alberti ten tonele. De zangeres heet een uitverkocht Tivoli welkom en verklaart dat het een kwestie van ‘kill your darlings’ was; alle Bond-nummers passen nu eenmaal niet in een avondvullend programma. 

De zangeres bijt vocaal het spits af met Mr. Kiss Kiss Bang Bang (1965), duidelijk herkenbaar aan de lange intro. Geen song die bij het grote publiek bekend zal zijn, toch is het duidelijk een James Bond-nummer door de speciale touch van John Barry. Dan introduceert Alberti zanger Tim Akkerman die mag openen met Paul McCartney’s Live and Let Die (1973). Geen makkelijk nummer voor een zanger; er zit een flinke uithaal in.

Akkerman heeft het bereik en geeft een eigen draai aan die uithaal: ‘you got to give the other fella hell’. Opvallend is zijn Amerikaanse tongval, waar collega Alberti ook een handje van heeft. Dat viel in het voorgaande nummer, dat in het origineel wordt gezongen door de Amerikaanse Dionne Warwick, minder op, maar komt duidelijker naar voren in Shirley Bassey’s Diamonds Are Forever (1971).

Als vijfde nummer is GoldenEye (1995) aan de beurt, gevolgd door Writing’s on the Wall uit Spectre (2015). Beide Bond-songs komen voor rekening van Alberti, die vooral moeite lijkt te hebben met het tweede nummer. Het refrein ‘cause the writing’s on the wall’ klinkt nergens zoals Sam Smith het heeft geschreven, maar meer iets dat lijkt op ‘the writes on the wall’. Ook hier wreekt zich weer het aangemeten Amerikaanse accent, waardoor ‘a million shards of glass; that haunt me from my past’ er met ‘glès‘ en ‘pèst’ wel erg plat uitkomen.

Het arrangement van The Man with the Golden Gun (1974) is een lust voor het oor. Geen zang ditmaal, maar een onvervalst stukje John Barry alsof de maestro zelf aan het roer staat. De dirigent die het Metropole Orkest deze avond richting geeft, is de Zweed Hans Ek, die met zijn kale kop vanaf de eerste ring verdacht veel lijkt op tweevoudig James Bond-regisseur Martin Campbell. De pluche Blofeld-kat die hij na de pauze bij zich draagt, doet daar niets aan af.

Tim Akkerman is vervolgens aan de beurt om From Russia with Love (1963) van een Amerikaanse versie te voorzien, nog meer dan de Brit Terry Parsons met het origineel deed. Bovendien slikt de zanger wel erg veel woorden in, waardoor de eerste Bond-ballad niet erg uit de verf komt.

Dan kan Akkerman met het rocknummer You Know My Name uit Casino Royale (2006) beter uit de voeten. Komt ook bij dat de orginele zanger, Chris Cornell, een Amerikaan was. Alleen het eind, de herhaling van de woorden ‘you know my name’, brengt de zanger minder melodieus, waardoor hij vooral erg boos klinkt. Direct na afloop van deze uitspatting, verontschuldigt hij zich tegenover het publiek dat dat niet het geval is. Another Way to Die uit Quantum of Solace (2008) moet dan nog beginnen. Het enige Bond-duet uit de serie voor Alberti en Akkerman samen.

Opnieuw een rocknummer, waarbij het tweetal het er goed van af brengt. Alberti, die al drie nummers niet op het toneel heeft gestaan, laat met bijgeluidjes meer van zich horen dan Jack White en Alicia Keys samen. Maar het is haar show en het nummer leent zich ervoor. Verder een vrij exacte kopie van het origineel.

Na de pauze trapt het Metropole af met een uitgebreide versie van On Her Majesty’s Secret Service (1969). Gitarist Peter Tiehuis eert John Barry door de juiste vervormde klanken uit zijn gitaar te produceren, toetsenist Hans Vroomans doet hetzelfde door nabootsing van die lekkere Moog-synthesizer. Het jaar 1969 is nog nooit zo dichtbij geweest.

Thunderball (1965) door Tim Akkerman doet het lekker, datzelfde geldt voor A View to a Kill (1985). Nobody Does It Better uit The Spy Who Loved Me (1977) krijgt een originele draai door Alberti, die het nummer enkel met begeleiding van piano ten gehore brengt. De zangeres flirt met ‘de Hansen’; de toetsenist en de dirigent, waarbij de laatste relaxt tegen zijn hekje leunt. Het is een speelse versie van de klassieker van Carly Simon.

Met Skyfall (2012) laat Dorona Alberti een ingetogener kant van zich horen. Gevolgd door de grote verrassing van de avond: het instrumentale Grand Bazaar, Istanbul van Thomas Newman, eveneens uit Skyfall. Opnieuw overtuigt het Metropole Orkest met een bijna exacte kopie van het origineel. En dat is, hoe gek het misschien ook klinkt, toch waar deze Bond-liefhebber het liefst naar luistert: een kopie van het origineel. 

Tomorrow Never Dies (1997) staat als volgende op het programma. Akkerman neemt de leiding, Alberti zingt mee vanaf de zijlijn. Gaat prima als duet. De strijkers maken overuren. Dan een van mijn persoonlijke favorieten: The Living Daylights (1987). Waarbij Akkerman ‘the living’s in the way we die’ een toontje lager zingt. En dat doet hij goed.

Opvolger Licence to Kill (1989) is Dorona Alberti op het lijf geschreven, waarna de zangeres heel dapper overgaat op de allernieuwste der Bond-songs: No Time to Die (2020). Dat heeft Alberti maar kort kunnen repeteren, aangezien het nummer nog geen twee weken uit is. Het gekreun (letterlijk) mag een volgende keer achterwege blijven.

En dan als laatste op de setlijst (op veler vezoek volgens Alberti): For Your Eyes Only (1981). Ditmaal gepresenteerd als een prima duet met een lekker pittig orkest, afgesloten met een fijn actiedeuntje uit de film.

Na een staande ovatie kan een avondje Bond-muziek natuurlijk niet zonder de grote toegift: het Metropole Orkest zwelt aan, waarna de gouden klanken van John Barry’s Goldfinger (1964) door de zaal schallen. Dorona Alberti laat hierbij nog eenmaal van zich horen in een concert dat door haar toedoen van de grond is gekomen. Waarvoor complimenten.

Het blijft spijtig dat juwelen als You Only Live Twice (1967) en Moonraker (1979) moesten sneuvelen. Het is niet anders. Het blijft een feest om de muziek van James Bond door een toporkest als het Metropole te horen. De zang laat af en toe te wensen over, met hier een daar een zeer positieve uitschieter naar boven. Percussionisten Murk Jiskoot en Rubèn Arteche Gonzalez mogen niet onvermeld blijven; die hebben een marathon gelopen. Hier een klopje, daar een dreuntje. Zij hebben de achterhoede met verve verdedigd.

Zonder Metropole Orkest was dit James Bond-concert ondenkbaar geweest. En dat terwijl de toekomst van het orkest niet lang geleden aan een zijden draad hing.

The Music from Jame Bond is vanaf 17 maart nog in enkele steden te horen.

zondag 23 februari 2020

Smaakmakers

De speelduur van de pre-title sequence onder de loep


No Time to Die opent volgende maand met de langste pre-title sequence voor een Bond-film ooit, zeggen de producenten van de langstlopende filmserie. Vandaar dat Bond Blog de duur van die beginsequenties eens onder de loep heeft genomen. Want laten we wel wezen: de pre-titles zijn een onmiskenbaar juweel uit de Bond-serie. Kort of lang zijn het mini-avonturen op zichzelf. Wie een avondje pre-titles kijkt, is daar bijna twee uur en drie kwartier mee zoet, krijgt een uiterst gevarieerd beeld van James Bond en maakt kennis met de mooiste stunts. Bond bewaart het lekkerste zeker niet voor het laatst.

Uit de pre-title sequence van Casino Royale (2006)

Het is zoals Ian Fleming zijn avonturenromans ook begint: middenin de actie. James Bond is op missie en pas daarna zullen we horen wat zijn daadwerkelijke opdracht voor de rest van het verhaal wordt. Eerst worden we lekker gemaakt met een smaakmaker van jewelste.

De pre-title sequence van James Bond is per ongeluk ontstaan. De eerste Bond-film, Dr. No (1962), heeft er geen. Daar stappen we na de gunbarrel direct over op de begintitels. De tweede film, From Russia with Love (1963), zou er ook geeneen hebben gehad als regisseur Terence Young en editor Peter Hunt gelijk tevreden waren geweest met het begin van de film. Verhaaltechnisch liepen de beginscènes niet lekker en er zat ook een vreemde eend bij: Red Grant die in het duister jacht maakt op James Bond. Dat paste nergens lekker tussen. Vandaar dat regisseur en editor besloten deze einzelgänger aan het begin van de film te plaatsen, tussen de gunbarrel en de begintitels. En zie daar de totstandkoming van de eerste pre-title sequence. Geheel per ongeluk dus.

From Russia with Love (1963)

Deze eersteling zet gelijk de onheilspellende Hitchcockiaanse sfeer voor de rest van de film neer, met een leuke twist aan het eind. Want het is niet Bond die in één minuut en 52 seconden wordt vermoord, maar een dubbelganger met een masker van Sean Connery op.

Daar wordt wel een beetje met de tijd gesjoemeld. Want doet Grant er net geen twee minuten over Bonds dubbelganger te wurgen, deze beginscène duurt in totaal iets meer dan tweeënhalve minuut. Daarmee is de eerste pre-title sequence meteen de kortste uit de Bond-serie.

Vanaf dan wisselt de speelduur van beginsequenties. Goldfinger (1964) komt met het prachtige mini-avontuur (meeuw, duikpak, tuxedo, explosie en elektrocutie dat verder niets met de rest van de film te maken heeft) op exact vierenhalve minuut uit. Opvolger Thunderball (1965) zit met de jetpack net over de vier minuten.

Goldfinger (1964)

Dan begint de lengte van de beginsequentie langzaam toe te nemen. You Only Live Twice vertelt in bijna vijfenhalve minuut een verhaaltje dat zich op drie locaties afspeelt: de kaping van de ruimtecapsule, de daaropvolgende bijeenkomst tussen Rusland en de VS en Bond die in Hongkong pekingeend vergelijkt met Russische kaviaar. Hij brengt het er niet levend van af. Maar gelukkig: men leeft tweemaal…

On Her Majesty’s Secret Service (1969) schroeft de speelduur van de pre-titles met het prachtige ‘zeegezicht met figuren’ op naar een goeie zes minuten (‘This never happened tot he other fella’), waarna Diamonds Are Forever (1971) met de jacht op Blofeld en de bak met aardappelpuree met iets meer dan vier minuten terug is bij de speelduur van Thunderball. En Live and Let Die (1973) houdt het bij vier minuut nog wat in deze eerste pre-title waarin de acteur die James Bond speelt niet voor komt.

On Her Majesty’s Secret Service (1969)

Diamonds Are Forever (1971)

The Man with the Golden Gun (1974) neemt ruim zevenenhalve minuut de tijd om de nieuwe schurk te introduceren op diens unheimische eiland in het Verre Oosten. Het maakt gelijk duidelijk dat het in deze film om Christopher Lee draait; voor Roger Moore is in deze sequentie (of zo je wilt in de hele film) enkel een rol als wassenbeeld weggelegd.

The Man with the Golden Gun (1974)

The Spy Who Loved Me (1977) sluit met een pre-title van ruim zeven minuten aan bij de vorige film. Dit keer eenzelfde opzet als bij You Only Live Twice (toevallig of niet beide onder regie van Lewis Gilbert), waarin dit keer geen ruimtecapsule maar een onderzeeër wordt gekaapt. James Bond wordt uit een Oostenrijkse berghut gesommeerd, waarna hij er in zijn bananenpak per ski op uittrekt. Nadat hij eerst de geliefde van zijn latere Bond-girl om het loodje legt, volgt een van de meest iconische stunts uit de geschiedenis van de James Bond-films: de vrije val van de Asgard. Het is vanaf hier dat de stunts een grote rol gaan spelen in de pre-title sequence.

Zoals Moonraker (1979), met wederom dezelfde opbouw als You Only Live Twice en ook van Lewis Gilbert, opnieuw een vrije val toont. Ditmaal zonder parachute uit een vliegtuig. Een prachtstunt. En let gelijk even op Jaws als co-piloot. De duur van de pre-titles is teruggeschroefd naar iets meer dan 5 minuten.

The Spy Who Loved Me (1977)

Moonraker (1979)

For Your Eys Only (1981) komt met de helikopterstunt op bijna zes minuten en Octopussy (1983) met de acrostar uit de paardenkont op bijna zeven. Het is sinds Goldfinger dat beide beginsequenties van deze films compleet losstaan van de rest van het filmverhaal. Wat betreft For Your Eyes Only zou ik deze hele pre-title er na bijna veertig jaar alsnog uitknippen. Het is veel logischer om na de gunbarrel te beginnen met het zinken van de St. George, de Engelsen die hierover worden ingelicht, de Russen die vervolgens in actie komen en tot slot de moord op de Havelocks. Deze laatste scène eindigt niet voor niets met een close-up op de ogen van de Bond-girl. Hier hadden de begintitels van For Your Eyes Only moeten beginnen.

Octopussy (1983)

A View to a Kill (1985) sluit het tijdperk Roger Moore af met een wat lauwe pre-title sequence in Siberië. Geen enorme stunt, wel een stuntman die met een snowboard over het water suist begeleid door een cover van de Beach Boys. Iets meer dan vijfenhalve minuut is lang zat.

Met de nieuwe Bond Timothy Dalton mag het allemaal weer wat langer duren. The Living Daylights (1987) heeft een prachtige pre-title sequence boordevol spanning en actie op Gibraltar van bijna zeven minuten. Licence to Kill (1989) gaat daar met de langste tot dan toe overheen met een dikke acht. Het is voor het eerst sinds The Man with the Golden Gun dat de belangrijkste schurk al gelijk aan het begin van de film te zien is.

The Living Daylights (1987)

Licence to Kill (1989)

Vanaf GoldenEye (1995) zit een bescheiden pre-title er voorlopig niet meer in. De halsbrekende dam-jump, de aanval op de wapenfabriek en voor de verandering een vrije val naar een vliegtuig toe, duren in totaal net geen tien minuten. De spanning is te snijden in de beginsequentie van Tomorrow Never Dies (1997) waarin Bond in krap negen minuten op het nippertje een nucleaire ramp weet te voorkomen. En dan de langste aller pre-title sequences: de bijna veertien minuten van The World Is Not Enough (1999).

GoldenEye (1995)

Ik vond hem lang in de bioscoop. Mijn medepubliek in City Amsterdam vond dat te horen aan de reacties ook; terwijl je eigenlijk al middenin de film zit, moeten de titels nog beginnen. Dit forse begin bestaat dan ook uit twee delen: de ontsnapping in Bilbao en de uitputtende bootachtervolging over de Thames. Het eerste deel zou volstaan, maar dan zou de kous met vier minuten af zijn en de sprong uit het kantoorraam de voornaamste stunt. Een beetje mager allemaal, dus moest de moord op Sir Robert King en de daaropvolgende bootachtervolging er wel bij. En daarmee is het allemaal net weer iets teveel van het goede.

The World Is Not Enough (1999)

The World Is Not Enough (1999)

Die Another Day (2002) kan er met bijna dertien minuten ook wat van. Het verhaaltje bewandelt bijna hetzelfde pad als Tomorrow Never Dies door Bond, dit keer met een hovercraft, de boel aan puin te laten schieten om vervolgens te ontsnappen.

Dan letterlijk terug bij af met Casino Royale (2006) die met iets meer dan drie minuten na From Russia with Love op de kortste pre-title sequence uitkomt. Geheel in zwart-wit doodt James Bond zijn eerste twee slachtoffers wat hem zijn 00-licentie oplevert. Ook Quantum of Solace (2008) houdt het kort(geknipt). Iets meer dan drieënhalve minuut is nodig om Bond zijn Aston Martin DBS aan puin te laten rijden. Deze hele beginsequentie is een en al achtervolging. Hier gaan de filmmakers wel erg kort door de bocht.

Quantum of Solace (2008)

Skyfall (2012) en Spectre (2015) zijn weer lekker op dreef met respectievelijk twaalvenhalve en twaalf minuten aan actie. Skyfall heeft de motorachtervolging over de daken van Istanboel en de daaropvolgende treinstunt eindigend met de doodsmak van Bond; Spectre opent met de fabelachtige ononderbroken vier minuten in Mexico-Stad met aansluitend het gevecht in de helikopter.

Skyfall (2012)

Spectre (2015)

No Time to Die gaat met de beloofde twintig minuten dik over alle voorgaande pre-title sequences heen. Of dat een pluspunt is, valt nog te bezien. Als het publiek na tien minuten begint te zuchten, kan Billie Eilish maar beter inzetten.

Alle voorgaande pre-titles bij elkaar opgeteld, komen we uit op een gemiddelde van zo’n zeven minuten, wat ongeveer gelijk staat aan die van The Spy Who Love Me, Octopussy en The Living Daylights. En laten dat nu toevallig drie bijzonder fijne pre-title sequences zijn…

De pre-title sequences van de James Bond-films van kort naar lang* (klik op de afbeelding voor een vergroting):


* Berekend vanaf het moment de gunbarrel compleet uit beeld is verdwenen tot het moment het eerste beeld van de title-sequence verschijnt. Bron: de blu-ray-edities van alle James Bond-films.

vrijdag 21 februari 2020

Billie Eilish behaalt nummer 1-positie

De titelsong van No Time to Die van Billie Eilish heeft in het Verenigd Koninkrijk de nummer 1-positie behaald. Het is de hoogste notering voor een Bond-song in zo'n korte tijd.


Sam Smith wist met zijn titelsong Writing's on the Wall voor Spectre (2015) als enige ook een nummer 1-positie te bereiken in het Verenigd Koninkrijk. Adele bereikte met Skyfall (2012) in dezelfde lijst de tweede plaats.

Duran Duran had in 1985 met A View to a Kill als enige Bond-song een nummer 1-hit te pakken in de Verenigde Staten, in thuisland Engeland bleef de band steken op nummer 2.

Beluister hier No Time to Die van Billie Eilish.

Nieuwe posters ‘No Time to Die’




Opvallend aan de credits op de laatste poster, is dat de regel ‘Albert R. Broccoli's Eon Productions...’ eenmaal voorkomt. In voorgaande posters staat deze regel nogmaals bij de volledige credits onderaan.

Ana de Armas ontbreekt op de poster, waarschijnlijk is haar rol minimaal. Christoph Waltz krijgt wel een vermelding. Evenals Jeffrey Wright krijgt hij de toevoeging ‘with’ voor zijn naam.

Daniel Craig staat net als bij Spectre (2015) vermeld als co-producer. En Hans Zimmer staat solo op de poster als componist, dus zonder compagnons Johnny Marr of Steve Mazzaro.

Het verhaal is geschreven door Neal Purvis, Robert Wade en regisseur Cary Joji Fukunaga. Aan het script wordt enkel de naam van Phoebe Waller-Bridge toegevoegd; Scott Z. Burns heeft blijkbaar te weinig aan het daadwerkelijke scenario bijgedragen waardoor zijn naam niet is opgenomen.

Producenten Barbara Broccoli en Michael G. Wilson krijgen op een Bond-poster voor het eerst PGA achter hun naam: The Producers Guild of America.

Eerder verschenen de eerste lichting karakterposters, de tweede lichting en de eerste teaser poster.

donderdag 20 februari 2020

‘No Time to Die’ krijgt langste pre-titles ooit

De pre-title sequence van No Time to Die wordt met 20 minuten de langste uit de James Bond-serie. Dat vertellen de producenten van de Bond-films in gesprek met het Noorse Verdens Gang.

Dit artikel bevat spoilers.


Niet de achtervolging in Italië, maar scènes in Noorwegen vormen de opmaat voor de langstdurende James Bond-film, die naar schatting een speelduur van zo'n twee uur en drie kwartier krijgt. En een lange film mag best een stevige pre-title sequence hebben.

De pre-title sequence is het beginfilmpje ná de gunbarrel waar iedere James Bond-film sinds From Russia with Love (1963) mee begint. Veelal een lekkere binnenkomer boordevol actie, waarna de eigenlijke film nog moet beginnen.

Tot nu toe stond het record van de langste beginsequentie op naam van The World Is Not Enough (1999), die na een heldhaftige ontsnapping in Bilbao vervolgt met een uitputtende bootachtervolging op de Thames. Pas na veertien minuten rollen de titels over het scherm.

The World Is Not Enough (1999)

Skyfall en Spectre kunnen er ook wat van met hun pre-titles van respectievelijke 12:30 en 12 minuten, dit in contrast met voorlopers Casino Royale en Quantum of Solace die bleven steken op 3 en 3:40 minuten.

Vanaf hier beginnen de spoilers:


De pre-title sequence van No Time to Die vertelt het verhaal van de jonge Madeleine die een bezoek brengt aan het huis van haar moeder, aldus de producenten in de Noorse krant. De buitenscènes hiervan werden vorig jaar maart als eerste opgenomen voordat het ijs en de sneeuw zouden smelten. De binnenopnamen van deze scènes vonden zoals gebruikelijk plaats op Pinewood Studios.

Deze scène lijkt een flashback te zijn naar de jeugdjaren van Madeleine Swann. In Spectre vertelt zij over een aanval op haar vader (Mr. White) die zij heeft weten te verijdelen. In No Time to Die is het een gemaskerde Safin (Rami Malek) die achter de jonge Madeleine aanzit. Of dit direct teruggrijpt naar het verhaal dat Madeleine in Spectre vertelt, is nog niet duidelijk. De naam van Mr. White wordt in het artikel namelijk niet genoemd.

No Time to Die (2020)

Als Madeleine later in No Time to Die terugkeert naar het huis, bevinden we ons in de huidige tijd. Deze scènes spelen zich af in de zomer en zijn opgenomen in Engeland. De filmploeg van Bond 25 keerde nog eenmaal terug naar Noorwegen om met de Aston Martin V8 te filmen op de Atlantic Road.

Einde van de spoilers.


Wegens praktische redenen zijn later nog opnamen in Schotland gemaakt, een locatie die in de film dubbelt voor Noorwegen.

Het Norsk filminstitutt had 47 miljoen kronen voor de Bond-productie uitgetrokken, daarvan is slechts 15 miljoen gespendeerd. Producent Barbara Broccoli sluit niet uit nog eens terug te keren naar Noorwegen. Dat moet het filminstituut als muziek in de oren klinken.

woensdag 19 februari 2020

Soundtrack ‘No Time to Die’ vanaf 27 maart op cd en lp

De muziek van No Time to Die gecomponeerd door Hans Zimmer is vanaf 27 maart beschikbaar op zowel cd als lp. Dat heeft platenlabel Decca Records vandaag bekendgemaakt.


Een tracklist is vooralsnog niet beschikbaar, evenmin is bekend of het titelnummer van Billie Eilish op het album staat. Op de soundtracks van Casino Royale (2006), Skyfall (2012) en Spectre (2015) ontbrak de titelsong namelijk.

Naast Hans Zimmer werken gitarist Johnny Marr en componist Steve Mazzaro mee aan de muziek.

Tevens brengt Decca het verzamelalbum Bond 25 uit met 25 nieuwe arrangementen van alle James Bond-titeltracks door de Royal Philharmonic Orchestra.

De titelsong van No Time to Die van Billie Eilish is sinds vorige week uit. Beluister hier de eerste live-versie van het nummer.

Thuisbeleving

Omdat mijn tienerbeurs begin jaren 90 niet toereikend genoeg was, moest ik het doen met folderknipsels. De afbeelding hieronder, uit een folder van V&D, heeft jarenlang op mijn prikbord gehangen. Gezien de kreukels heb ik 'm uit frustratie ook wel eens weggegooid, en weer uit de prullenbak gevist; de afbeelding alleen al deed mij watertanden.

Ik heb de collectie van James Bond nooit op VHS gehad.

V&D (1993/1994)

James Bond thuis vanuit je luie stoel, daar is het uiteindelijk allemaal om te doen. De films terugkijken, favoriete scènes uitpluizen, weer even onderdompelen in dat avontuur, de muziek, de beelden, keer op keer.

Zo'n eerste bioscoopervaring is eenmalig. Dat is de ultieme beleving, uiteraard, maar daarna ben je voor de rest van je leven grotendeels overgeleverd aan de thuisbioscoop. Of er moet weer zo'n oudje als curiositeit ergens in een bios draaien. Uiteindelijk komt het hier op neer: de Bond-films zie je voor het overgrote deel gewoon op je eigen tv.

Hoewel mij de aangename geur van de warme tape uit de machine nog levendig voor de geest staat, zijn we al lang niet meer overgeleverd aan de beeld- en geluidskwaliteit van de VHS. Voorlopig word ik nog gelukkig van de kwaliteit van een blu-ray, maar dat werd ik destijds ook van de dvd, van de video-cd en voor die tijd voldeed VHS op een vierkante tv.

ECI (1995/1996)

Met nog ruim een maand voordat de nieuwe filmsensatie No Time to Die in de bioscoop draait, heeft de echte Bond-aficionado volgend jaar rond deze tijd de thuisversie van de film al lang en breed in huis. Die zal zo ergens in het najaar verschijnen. Een feestdag voor de liefhebber, want de Bond-collectie is weer compleet. De prijs van het schijfje rond de 20 euro doet er op dat moment niet toe. Het maakt al helemaal niet uit dat de film in de loop van 2021 voor een prikkie in de grabbelbak ligt. Daar staan wij boven.

Voor de thuisversie gaat het in mijn geval, hopelijk, om een fraaie blu-ray-steelbook, zoals Skyfall (2012) en Spectre (2015) inclusief karige extra's ook zijn afgeleverd. Het schijfje is verder precies hetzelfde als die uit de goedkoper ogende blauwe amaray. Maar je wilt natuurlijk wel een beetje kwaliteit vasthouden.

Uit het cellofaan rechtstreeks de speler in, de onbestemde en hinderlijke trailers die volgen vlug doorklikken en daar is het menu van de fonkelnieuwe Bond-film, bijgestaan door onheilspellende klanken van maestro Hans Zimmer.

En daar gaat -ie dan, met je snufferd een meter van het scherm om iedere pixel te absorberen: de leeuw van MGM, de globe van Universal, voordat Daniel Craigs vijfde gunbarrel uit de speakers knalt. Dat heerlijk opzwepende begin in Italië, uitzonderlijk lang, maar wat een spektakel! En dan: Billie Eilish, naadloos ingekort tot 3 minuten, gecombineerd met het visuele meesterschap van Daniel Kleinman, wetende dat de film eigenlijk nog moet beginnen...

Ook al heb je de nieuwe Bond minimaal drie keer in de bioscoop gezien, de film bezitten is bijna net zo speciaal als de eerste keer op het grote scherm.

Bond is en blijft bij uitstek dé film die je op het witte doek moet zien, maar daarna voldoet de film ook prima in de huiskamer. Daar waar je zelf alles in de hand hebt en je even op pauze kunt klikken om een volle blaas te legen.

Billie Eilish live bij Brit Awards

Billie Eilish trad gisteren voor het eerst live op met No Time to Die tijdens de Brit Awards 2020. Vergezeld door haar broer Finneas achter de piano, No Time to Die-componist Hans Zimmer en gitarist Johnny Marr. Het werd een vlekkeloze performance:

vrijdag 14 februari 2020

Al 15.000 tickets ‘No Time to Die’ verkocht

Binnen 24 uur zijn in Nederland al 15 duizend kaartjes voor No Time to Die verkocht, meldt distributeur Universal Pictures. De nieuwe James Bond-film draait vanaf 2 april in de bioscoop.

Het startsein van de kaartenverkoop vond gisteren plaats tijdens de James Bond Experience op Utrecht CS. Kijk hieronder naar een impressie van de opening.




De James Bond Experience is nog tot en met 28 februari te bezoeken.

Vannacht kwam de titelsong van de nieuwe Bond-film uit. Beluister hier.

Beluister nu de nieuwe James Bond-titelsong

‘No Time to Die’ van Billie Eilish




donderdag 13 februari 2020

James Bond Experience geopend

Op station Utrecht Centraal is vanmorgen de James Bond Experience geopend en daarmee is de kaartverkoop van de nieuwe James Bond-film begonnen.


In de James Bond Experience kunnen bezoekers de No Time to Die Experiential betreden om te bewijzen dat zij een 00-agent kunnen zijn.

Bij de eerste 10 duizend verkochte kaarten in de experience ontvangen bezoekers een exclusieve No Time to Die-postcard set. De James Bond Experience is tot en met 28 februari geopend in de pop-up store op Utrecht CS. Doordeweeks van 08.00 tot 20.00 uur en in het weekend van 10.00 tot 18.00 uur.

Klik hier om online kaarten te kopen.

James Bond in 3D

Tickets ‘No Time to Die’ vanaf nu te koop


No Time to Die komt ook in 3D. En in Imax en zelfs in 4DX, of een combinatie daarvan met bewegende stoelen, watersproeiers en een overdaad aan geluidseffecten. 

Goed. Sinds vandaag zijn de kassa’s geopend. Wie wil kan alvast een plekje reserveren bij Pathé. De eerste voorstellingen van de nieuwe Bond-film vinden plaats in de nacht van 1 op 2 april, precies om 00:07 uur.


No Time to Die is geen 3D-film. Niet omdat Bond-puriteinen daar nu eenmaal moeite mee hebben. Meer omdat de film zo namelijk niet bedoeld kan zijn. Als het even meezit is de nieuwe Bond interessant genoeg en heeft de film deze pretparktoevoeging helemaal niet nodig.

Geen nood, stelt Pathé gerust, de film is ook gewoon in 2D te zien. Maar dat is niet overal het geval. Zo is bijvoorbeeld in Arnhem de eerste nachtvoorstelling enkel in Imax 3D te aanschouwen, een gewone 2D-presentatie (zonder Dolby Atmos of Imax) is daar, in ieder geval in de eerste week, niet mogelijk.

Van Imax word ik duizelig, van 3D ga ik scheel kijken, van 4DX kots ik waarschijnlijk degene voor mij van zijn stoel. Als ik misselijk wil worden, maak ik wel een achtbaanritje in de Efteling.


De website van distributeur Universal, waar naast de Pathé-bioscopen ook alle andere filmtheaters te zien zijn waar de nieuwe Bond gaat draaien, vermeldt als enige extra: ‘deze film is ook te zien in Imax’.

Het is waarschijnlijk gezever van een 40-plusser. Toch kan het niet zo zijn dat ik de enige ben die zo’n totaalbeleving onnodig vindt. Een goede film heeft al die effecten helemaal niet nodig. En dat No Time to Die een goede film wordt, daar ga ik stiekem wel van uit. Of weet Pathé misschien meer?

Titelsong ‘No Time to Die’ over 12 uur te horen

De titelsong van No Time to Die van Billie Eilish is precies over 12 uur te horen. Om 1 uur ’s nachts Nederlandse tijd wordt het nieuwe Bond-nummer gelanceerd. Dat heeft de singer-songwriter laten weten via social media.


Zet het geluid aan om in bovenstaande aankondiging enkele flarden muziek te horen. Billie Eilish zei zondag nog tijdens de Oscar-uitreiking dat haar Bond-song een ballad is. Een genre dat aansluit bij voorgangers Writings on the Wall van Sam Smith voor Spectre (2015) en Skyfall (2012) van Adele.

Het is na Skyfall voor de tweede keer dat het themanummer van een Daniel Craig Bond-film de titel van de film draagt. De titelsongs van Casino Royale (2006) en Quantum of Solace (2008) zijn de rocknummers You Know My Name en Another Way to Die van respectievelijk Chris Cornell en Jack White met Alicia Keys.

maandag 10 februari 2020

Tweede korte trailer met nieuwe beelden

Inclusief nieuwe karakterposters ‘No Time to Die’




Ralph Fiennes als M

Naomie Harris als Miss Moneypenny

Jeffrey Wright als Felix Leiter

Rory Kinnear als Bill Tanner

David Dencik als Valdo Obruchev

Billy Magnussen als Logan Ash

Dali Benssalah als Primo

Klik hier voor de eerste lichting karakterposters van twee maanden geleden.

vrijdag 7 februari 2020

James Bond Experience op Utrecht CS

Op station Utrecht Centraal vindt donderdag 13 februari de opening plaats van de James Bond Experience. In deze experience kunnen bezoekers de No Time to Die Experiential betreden om te bewijzen dat zij een 00-agent kunnen zijn.

Als bezoekers in hun missie slagen, ontvangen zij een video die gedeeld kan worden op social media. Presentatrice Anna Nooshin zal de James Bond Experience openen waarbij ook de kaartverkoop van deze 25e James Bond-film zal starten. Daarnaast zal zij door de host van dit event, Levi van Kempen, de eerste kaarten overhandigd krijgen. 

Daarna is de experience geopend voor publiek en kunnen bezoekers kaarten kopen voor de Pathé-voorstellingen. Bij de eerste 10.000 verkochte kaarten in de James Bond Experience ontvangen bezoekers zelfs een exclusieve No Time to Die-postcard set.


De James Bond Experience is van 13 tot en met 28 februari open voor publiek in de pop-up store op Utrecht Centraal. Doordeweeks (na 13 februari) van 08.00 tot 20.00 uur en in het weekend van 10.00 tot 18.00 uur. No Time to Die draait vanaf 2 april in de bioscoop. De kaartverkoop start op donderdag 13 februari om 11.00 uur.

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures