Thuisbeleving

Omdat mijn tienerbeurs begin jaren 90 niet toereikend genoeg was, moest ik het doen met folderknipsels. De afbeelding hieronder, uit een folder van V&D, heeft jarenlang op mijn prikbord gehangen. Gezien de kreukels heb ik 'm uit frustratie ook wel eens weggegooid, en weer uit de prullenbak gevist; de afbeelding alleen al deed mij watertanden.

Ik heb de collectie van James Bond nooit op VHS gehad.

V&D (1993/1994)

James Bond thuis vanuit je luie stoel, daar is het uiteindelijk allemaal om te doen. De films terugkijken, favoriete scènes uitpluizen, weer even onderdompelen in dat avontuur, de muziek, de beelden, keer op keer.

Zo'n eerste bioscoopervaring is eenmalig. Dat is de ultieme beleving, uiteraard, maar daarna ben je voor de rest van je leven grotendeels overgeleverd aan de thuisbioscoop. Of er moet weer zo'n oudje als curiositeit ergens in een bios draaien. Uiteindelijk komt het hier op neer: de Bond-films zie je voor het overgrote deel gewoon op je eigen tv.

Hoewel mij de aangename geur van de warme tape uit de machine nog levendig voor de geest staat, zijn we al lang niet meer overgeleverd aan de beeld- en geluidskwaliteit van de VHS. Voorlopig word ik nog gelukkig van de kwaliteit van een blu-ray, maar dat werd ik destijds ook van de dvd, van de video-cd en voor die tijd voldeed VHS op een vierkante tv.

ECI (1995/1996)

Met nog ruim een maand voordat de nieuwe filmsensatie No Time to Die in de bioscoop draait, heeft de echte Bond-aficionado volgend jaar rond deze tijd de thuisversie van de film al lang en breed in huis. Die zal zo ergens in het najaar verschijnen. Een feestdag voor de liefhebber, want de Bond-collectie is weer compleet. De prijs van het schijfje rond de 20 euro doet er op dat moment niet toe. Het maakt al helemaal niet uit dat de film in de loop van 2021 voor een prikkie in de grabbelbak ligt. Daar staan wij boven.

Voor de thuisversie gaat het in mijn geval, hopelijk, om een fraaie blu-ray-steelbook, zoals Skyfall (2012) en Spectre (2015) inclusief karige extra's ook zijn afgeleverd. Het schijfje is verder precies hetzelfde als die uit de goedkoper ogende blauwe amaray. Maar je wilt natuurlijk wel een beetje kwaliteit vasthouden.

Uit het cellofaan rechtstreeks de speler in, de onbestemde en hinderlijke trailers die volgen vlug doorklikken en daar is het menu van de fonkelnieuwe Bond-film, bijgestaan door onheilspellende klanken van maestro Hans Zimmer.

En daar gaat -ie dan, met je snufferd een meter van het scherm om iedere pixel te absorberen: de leeuw van MGM, de globe van Universal, voordat Daniel Craigs vijfde gunbarrel uit de speakers knalt. Dat heerlijk opzwepende begin in Italië, uitzonderlijk lang, maar wat een spektakel! En dan: Billie Eilish, naadloos ingekort tot 3 minuten, gecombineerd met het visuele meesterschap van Daniel Kleinman, wetende dat de film eigenlijk nog moet beginnen...

Ook al heb je de nieuwe Bond minimaal drie keer in de bioscoop gezien, de film bezitten is bijna net zo speciaal als de eerste keer op het grote scherm.

Bond is en blijft bij uitstek dé film die je op het witte doek moet zien, maar daarna voldoet de film ook prima in de huiskamer. Daar waar je zelf alles in de hand hebt en je even op pauze kunt klikken om een volle blaas te legen.