We zijn Bond-loos dames en heren! Voor het eerst in heel veel jaren is er geen actieve of zelfs maar inactieve 007. Dat doet wat met een mens!
Dat betekent first and foremost dat Jan en alleman de nieuwe James Bond heeft gezien en dat overal waar het maar mogelijk is gaat lopen verkondigen. Sociale media stroomt over, dagbladen laten hun ondeskundige licht schijnen over de volgende in de rij, talkshows stuntelen zich de Bond-geschiedenis door en zelfs je tante op een houtvlot waant zich plots castingdirector. Guttegut wat is iedereen plots toch begaan met die oude agent.
Oké, soms word ik met het mes op de keel ook wel eens gedwongen een uitspraak te doen. Doe ik liever niet, want mijn glazen bol is in dezen nogal wazig, en het is ook je reinste kinderachtigheid om je hiermee bezig te houden. Althans, om je hier serieus aan te wagen, en dat is nu eenmaal waarvoor ik word ingehuurd, om de materie met een bepaalde kundigheid te benaderen. Een serieuze naam is simpelweg niet te noemen. We weten het niet en dat blijft voorlopig ook even zo. Het uitkiezen van een nieuwe James Bond is nu eenmaal geen democratisch proces, het betreft hier een dictatuur.
Ga er maar van uit dat Bond-baas Barbara Broccoli met IEDEREEN in gesprek is. Iedereen wil zeggen: ieder menspersoon met een hartslag tussen de 25 en 45 jaar met een piemel. Dit laatste is nogal genderpartijdig, maar niettemin een vereiste; James blijft natuurlijk wel gewoon James. Sorry voor de dames die nu hun droom in rook zien opgaan, jullie kunnen altijd nog gaan voetballen.
Witte rook in deze hete brij kringelt pas op 5 oktober 2022. Hoe ik dat weet? Het is die dag Global James Bond Day en niet geheel toevallig op de kop af zestig jaar geleden dat Dr. No in première ging. Een nieuwe film is teveel gevraagd op deze jubileumdag, een nieuwe James Bond moet op z’n minst te doen zijn. Kunnen ze kort daarop lekker gaan filmen en kunnen wij eind 2023 naar Bond 26.
Betekent wel dat we nu nog elf maanden alle beschikbare piemels ons moeten laten welgevallen. Dat worden elf lange maanden met heel veel… Goed, je begrijpt ’m wel.
Wat vooral van belang is dat de nieuwe nul-nul-zeven van top tot teen nauwkeurig wordt gescreend. Zodat we niet na een aantal maanden plots zitten opgescheept met een Bond met kannibalistische trekjes, pedofiele neigingen, een beerput aan handtastelijke pogingen. James Bond moet een monnik zijn met een VOG om door een ringetje te halen. De ideale schoonzoon van de ideale schoonzoon en daar het liefst de ideale schoonzoon van. Dat kost allemaal tijd.
Als Barbara Broccoli haar nieuwe speeltje straks heeft gevonden, laat ze hem voorlopig niet meer los. Heeft ook Daniel Craig ondervonden, die er bij de vorige film al geen zin meer in had, waardoor we in 2016 in principe ook Bond-loos zijn geweest. Maar Barbara bleef hem bellen, tot vervelens toe. Om voor eens en altijd van het gezeik af te zijn, kondigde Craig in de zomer van 2017 aan dat hij er nog ééntje ging doen. Zodat hij er uit kon gaan ‘on a high note’. Nou, dat hebben we geweten. Zie daar het einde van No Time to Die. Allemaal Barbara’s schuld.
Bond-baas Broccoli
Dat James Bond er mee wil stoppen, is overigens niets nieuws. Sean Connery riep al sinds Thunderball dat hij ermee zou kappen. Gebeurde niet, waardoor het nog één film rekken was tot de rol tussen 1967 en 1968 tijdelijk vacant was en we voor het eerst Bond-loos waren, natuurlijk in de hoop dat Connery alsnog zou toehappen. Deze keer hield hij voet bij stuk. Nog voordat de tweede Bond zijn kunstje had kunnen vertonen eind 1969, had George Lazenby er de brui al aan gegeven. Hij werd de Bond die kwam en ging en zo waren we weer Bond-loos.
In het jaar 1970 wilde Roger Moore maar al te graag. Hij kon alleen niet vanwege The Persuaders. De Amerikaan John Gavin werd gecontracteerd als derde 007, totdat begin 1971 plots een onverwachte kandidaat van zich liet horen: Mr Bond himself, Sean Connery. De broekband van zijn tuxedo moest een paar maten worden uitgelegd, maar hij stond er mooi wel weer. Eenmalig deze keer, dat had hij plechtig beloofd, zodat we na de première van Diamonds Are Forever opnieuw zonder James Bond zaten.
In de zomer van 1972 lukte het hem dan alsnog de rol te bemachtigen: Roger Moore zou het tot 1985 volhouden en liever nóg langer. In de media dreigde hij meerdere malen terug te keren, tot Pierce Brosnan eind voorjaar 1986 het Bond-contract ondertekende… met onzichtbare inkt. Timothy Dalton deed het uiteindelijk met pen en bleef ook na zijn tweede film in 1989 nog een poos aan, want een derde film stond op stapel. Dat duurde en duurde, totdat Cubby Broccoli in 1994 eindelijk het startschot kon geven voor Bond 17. Maar Dalton had geen zin meer…
Timothy Dalton: de Bond van begin jaren 90
Pierce Brosnan stond op dat moment nog immer te popelen en de deal was gauw beklonken. In al die jaren daarvoor was Timothy Dalton op papier nog James Bond, zonder ook maar één millimeter in dienst van Eon Productions te hebben gefilmd. Bond-loos zijn we in de langste pauze tussen tweede Bond-films niet tot nauwelijks geweest.
Brosnan op zijn beurt bleef na zijn vierde film in 2002 nog even bungelen, totdat hij in 2004 vriendelijk werd bedankt voor bewezen diensten: Bond-loos again. Een jaar later, in oktober 2005, was het Daniel Craig die mocht komen opdraven als de zesde acteur in de iconische rol.
Die Craig heeft het overigens wel bont gemaakt hoor. In 2005 benoemd en officieel pas in 2021 afgezwaaid, maakt dat hij zestien jaar in dienst van hare majesteit is geweest. In die zestien jaar heeft hij ‘slechts’ vijf films afgeleverd, met het grootste gat van zes jaar tussen Spectre en No Time to Die. Natuurlijk mogen we als boosdoener de pandemie niet vergeten, anders was het in het voorjaar van 2020 al met hem bekeken. Maar als je Craigs Bond-loopbaan afzet tegen die van Sean Connery; die deed er tussen zijn benoeming in 1961 zes jaar over om er vijf films uit te persen. Roger Moore had negen jaar nodig voor vijf films. Beiden gingen daarna nog even door.
Bond 2005
We kunnen deze Bond-loze periode ook omarmen. Uit ervaring weten we dat het een periode is die nooit lang duurt. Laten we er gewoon even van genieten. Genieten van de onwetendheid wie de nieuwe 007 gaat worden. Genieten dat álles mogelijk is. We kunnen fantaseren over de nieuwe Bond die het wiel weer helemaal opnieuw mag uitvinden, met alle mogelijkheden die daarbij komen kijken: nieuwe personages, een nieuwe tijdlijn. Of de oude tijdlijn, met dezelfde personages en wie weet wat er wordt verzonnen om met ‘James Bond’ te doen. Genieten van de oude Bond-collectie, die binnen afzienbare tijd wordt aangevuld met de thuiskopie van No Time to Die, zodat de serie na jaren eindelijk weer compleet is. En tot slot een portie persoonlijke ijdeltuiterij: genieten van de Bond-loze periode waarin ik mijzelf de nieuwe James Bond kan wanen, tot het tegendeel is bewezen. Waarom ook niet. Ik heb per slot van rekening ook zo’n ding.
No Time to Die is sinds dit weekeinde de meest succesvolle release voor een Universal Pictures-film aller tijden in Nederland, aldus de filmdistributeur vandaag. Daarnaast behoort de nieuwste James Bond-film nu bij de vijftien meest succesvolle films aller tijden in Nederland.
De 25e James Bond-film heeft inmiddels 1,2 miljoen bezoekers getrokken. Vrijdag verwelkomde Pathé nog de miljoenste bezoeker. Dit is de eerste filmtitel die sinds de coronacrisis de miljoen bezoekers in Nederland heeft behaald. Ook heeft No Time to Die de hoogste opbrengst in de eerste drie weken van alle eerdere James Bond-titels.
De bezoekers hebben tot op heden gezorgd voor een omzet van 13,7 miljoen euro. Het bezoekersaantal zal volgens Universal nog flink stijgen, aangezien de film op dit moment in 150 bioscopen draait. Nooit eerder draaide een James Bond-film in zoveel theaters tegelijk.
Drie weken na de bioscooprelease is de miljoenste bezoeker van No Time to Die in Nederland verwelkomd, meldt distributeur Universal Pictures vanmiddag. Dit is de eerste filmtitel die sinds de coronacrisis de miljoen bezoekers in Nederland heeft behaald. Ook heeft de film de hoogste opbrengst in de eerste drie weken van alle eerdere James Bond-titels.
Barry Meijer werd samen met zijn gezin tijdens hun bezoek verrast met het bericht dat hij de miljoenste bezoeker van de 25e James Bond-titel is. Theatermanager Berry Westen van Pathé Amsterdam Noord overhandigde het gezin een bos bloemen én een Pathé Unlimited pas.
De miljoen bezoekers hebben gezorgd voor een omzet van 11,9 miljoen
euro. Het bezoekersaantal zal nog flink stijgen, want No Time to Die draait op
dit moment in 150 bioscopen, wat het de grootste Bond-release ooit
maakt. De film wordt de komende weken nog exclusief vertoond op het
grote doek.
„Hé Hessel! Dat nieuwe Bond-album, dat is toch de beste Bond-soundtrack in decennia? Wat word ik daar gelukkig van! Met name het gebruik van oude vertrouwde thema’s doen mij de nekharen rechtovereind staan van emotie. Dat is ook de reden waarom ik de muziek van een Bond-film zo graag van te voren hoor; de herkenbaarheid van de muziek maakt een film echt beter.
Ik beluister de soundtrack dagelijks sinds een week of drie. Zodat het in mijn poriën gaat zitten en de muziek in de bioscoop beter tot zijn recht komt. Bij de eerste keer dat ik de complete tracklist hoorde, was ik al aangenaam verrast. Inmiddels, en ook met de bijbehorende beelden in mijn achterhoofd, begint de filmmuziek steeds beter te worden.”
„Hoi Jasper. Ik heb de score inmiddels ook dagelijks opstaan (in de auto en op mijn werkkamer annex thuisbioscoop want anders trekt Monique het niet). Typisch Zimmer: pas na meerdere luisterervaringen ga je ’m pas echt goed waarderen. Maar wat heeft Eon ons verwend met No Time to Die man… godsamme! Zelfs Monique (die alle Bond-films standaard over één kam scheert) vond dit ‘de mooiste Bond-film die ze ooit gezien heeft’, zei ze huilend toen de end-credits over het scherm rolden…”
James Bond-liefhebbers Hessel Visser en Jasper Hartog bespreken samen de soundtrack van No Time to Die gecomponeerd door Hans Zimmer. Komt-ie.
Gun Barrel
JH: „Fijne track die in opbouw sterk doet denken aan die van Spectre (daar staat de gunbarrel overigens niet op de soundtrack). Ik vind hem in de film alleen niet helemaal lekker tot zijn recht komen door het gehannes met het Universal-logo, waardoor de eerste dot van de gunbarrel al op het scherm staat in plaats van dat hij lekker binnendreunt.”
HV: „Langzame, dramatische snaren openen deze track en spelen de eerste paar noten van Monty Normans Bond-thema in een rustige maar toch vrij zelfverzekerde vorm, voordat het koper de overhand neemt. Dit culmineert in een, wat ik noem: klassieke gunbarrel die de hartslag naar grotere hoogten stuwt. De gitaar is fijn! Episch.”
JH: „Ik ben sowieso een liefhebber van de gunbarrelmuziek. Verplichte kost voor elk soundtrackalbum als je het mij vraagt. Toch is dit stukje muziek lang niet op elke soundtrack te vinden. Zeker niet als het om eerdere uitgaven gaat.”
Matera
HV: „Matera is de muzikale verbeelding van een idylle. Zimmer gebruikt het hoofdthema uit On Her Majesty’s Secret Service als een bloedsomloop door zijn score; net als de film zelf ook stevig raakt aan de thema’s die we in de film uit 1969 zien. Een logische keuze in een magnifieke uitwerking.”
JH: „Hoogtepuntje! De eerste keer dat ik deze track hoorde: wat is dit!? Het werkt gelijk. Het begint al met de lieflijke klanken waarmee het nummer begint: strijkers, blazers en dan… Wat een vondst. Naast het bekende thema, klinkt het verder zo typisch John Barry. Zelfs David Arnold is nooit zo dicht in de buurt gekomen. Denk dat we dit echt moeten toeschrijven aan de genialiteit van Zimmer.
In online reacties lees ik dat het een luie keuze is. Dat er een emotie wordt ontleend aan een bekende melodie. Een melodie met een verhaal. Maar is het niet juist dat wat deze track zo onweerstaanbaar maakt? De lading die het met zich meebrengt? Het werkt gewoon zo goed.”
HV: „Het verhaal dat in Majesty’s verteld wordt, is het verhaal over ‘wie’ James Bond nou eigenlijk is, onderhuids. In deze film, Majesty’s dus, zien we voor het eerst meer dan alleen de geheim agent en het ‘blunt instrument’, dat we daarvoor maar ook in de films daarna gewend waren te zien. In No Time to Die wordt deze toets weer geraakt, en dus kan je in mijn beleving niet anders dan het thema uit Majesty’s gebruiken om deze verdieping muzikaal kracht bij te zetten. Hetzelfde geldt voor de paar noten ‘Vesper’ die we horen als Bond bij haar graf staat in Matera. Dat zijn scènes die muzikaal verbonden zijn aan Casino Royale en On Her Majesty’s Secret Service. Dit is de kracht van muziek die voor verbinding en herkenbaarheid zorgt. Oh, en een gigantische dosis kippenvel.”
Message from an Old Friend
JH: „Dreigende klanken. Het duurt even voordat zich een melodie vormt, maar dan horen we het James Bond-thema voorzichtig opkomen. Bond is hier op de vlucht voor Primo, de man met het bionische oog. Het dreunt, er zit urgentie in de muziek. Wat strijkers en blazers om de percussie af te wisselen. Er klinkt iets spookachtigs in door. Ik ben geen liefhebber van actiemuziek an sich. Niet zelden is het een bak herrie die het misschien wel goed doet op beeld, maar solo tamelijk onzinnig overkomt. Deze track biedt meer dan dat hoor, toch is er dit album meer te genieten dan dit.”
HV: „Start grimmig. Bond-thema kort. Pumping rhythm. Chase music sectie. No Time to Die-thema in violen. Crescendo tot aanzet Bond-thema (TaDaDaaa Tadadaaa). Actionpiece.”
Square Escape
HV: „De luie stijl waarin het Bond-thema hier in blazers gepresenteerd wordt, is tamelijk verrukkelijk. De spanning loopt op en mondt uit in Billy Eilish’ thema uitgevoerd door een luie viool en een huilende cello.”
JH: „Hier gebeurt iets. Dit is het moment dat de Aston Martin op het plein zijn spin gaat maken. Zimmer laat ons een opzwepend Bond-thema met percussie en blazers horen dat in opzet tamelijk simpel lijkt en misschien daarom juist wel zo briljant. Ik kan hier niet stil bij blijven zitten. Ik moet met mijn vuist in de lucht de maat mee dreunen.
De toon van de track verandert op de helft naar dramatisch, dit is wanneer Madeleine door Bond op de trein wordt gezet.”
Someone Was Here
JH: „James Bond op Jamaica, in zijn prachtige watervilla. Veel afwisseling in de muziek. Veel Bond-thema dat voorbijkomt. Doet mij bij vlagen denken aan New Digs van Thomas Newman uit Skyfall. Track met lekkere flarden Bond-muziek.”
HV: „Ik dacht precies hetzelfde: New Digs. Het heeft een moody start gevolgd door Billy Eilish’ thema (full brass). Daarna een minimalistische uitvoering van het Bond-thema door viool, waar het klassieke Bond-thema langzaam insluipt. Gevolgd door een heerlijke ‘twangy guitar’. De track vervolgt zijn weg in een crescendo naar het Bond-thema waarbij het plots stopt.”
Not What I Expected
JH: „Is dit wanneer Bond Nomi ontmoet, ze samen op de scooter wegrijden en hij haar zijn huis binnenlaat? Het is een korte track waar ik los van de film verder niet zoveel mee kan. Lieflijk met een dreigende ondertoon.”
HV: „Deze track begeleidt inderdaad de ontmoeting tussen Bond en Nomi in Bonds strandhuis. Puur ambiance, geen grote thema’s. Goed dat het er is, maar meer ook niet.”
What Have You Done?
JH: „Deze titel komt letterlijk uit de film. Bond met M aan de telefoon, waarbij Bond heeft ontdekt welk onheil door M’s toedoen is ontketend. Een sterke scène in de film, mede door de muziek. Het is voor Bond het sein dat hij weer in actie moet komen. Natuurlijk doet hij dat.”
HV: „Ook deze track start meer als ‘soundscape’ dan als puur Bond. Tot, na 1,5 minuut het Bond-thema vanuit de diepte hoorbaar wordt en uitmondt in fullswing.”
Shouldn’t We Get to Know Each Other First
HV: „Bond en Paloma in Cuba. Het duurt even voor we Bond in zijn tuxedo zien, maar Paloma lukt het! Dit moment wordt natuurlijk begeleid door een hardcore Bond-thema uitgevoerd in metal guitar. Heerlijk!
Deze track roept bij mij qua opbouw herinneringen op aan David Arnold’s geniale Dinner Jackets van het Casino Royale-album. Oh en aan het eind worden we getrakteerd op een vleugje You Know My Name; voor de goede verstaander!”
JH: „Ja, hier lijkt inderdaad een aanloopje naar You Know My Name in te zitten tegen het eind van de track. Verder weer een fijn stukje James Bond Theme, altijd welkom!”
Cuba Chase
HV: „De track start met synthesizer die Zimmeresque vervormingen presenteert. Erg non-descript. We horen trompetten komen en gaan. Flarden. Dan ineens: bombast in brass. En, een etnische gitaar. We zijn in Cuba. Een pompend ritme waarin we het Bond-thema horen, afgewisseld met Cubaanse gitaar en trompet. Een waar feest voor het oor. Hier word je blij van. Square Escape komt halverwege nog even langs, wanneer Bond iets puur Bondiaans doet op het scherm. Voelt episch en dreigend tegelijk. En een verrukkelijke trompet in schelle tonen er doorheen. Feestje!”
JH: „Dit is een heerlijke track waarin alle registers open worden getrokken. Een opzwepend geheel met lekkere overstuurde trompetten en snerpende trompetjes, dat eindigt met die onovertroffen track van de James Bond Theme. Ergens is nog een zweem Welcome to Cuba van David Arnold uit Die Another Day te bespeuren, maar dat kan Arnold ook net zo goed hebben geleend.”
Back to MI6
JH: „Een korte track met het overbekende Bond-thema op gitaar dat lekker binnen komt walsen. Dit is wat het is. Hier hoefde Zimmer enkel het gaspedaal in te trappen.”
HV: „Klassiek Bond-thema. Terug naar Whitehall. Beetje in de stijl van David Arnolds Company Car voor Tomorrow Never Dies. Ik krijg kippenvel van teen tot kruin zodra dat Bond-thema losbarst in een spel van gitaar en blazers. Als biefstuk met vette jus. De track eindigt in rust en sterft af door een halve noot naar beneden bij te stellen en te eindigen met het typisch ‘ploinggg…’”
Good to Have You Back
HV: „Over deze track kan ik kort zijn: good to have it back! De klanken van John Barry’s meesterwerk OHMMS te horen en te voelen in een moderne Bond-film in 2021, brengt kippenvel op de ziel. Het koninklijke Over and Out wordt in No Time to Die gebruikt op het moment dat Bond en M een cruciale scène delen. En bij cruciale scènes horen cruciale thema’s. Goed werk, Zimmer!”
JH: „Hier kan ik het alleen maar mee eens zijn: wat een fan-tas-tische track! Dit is het thema van OHMSS op zijn meest majestueus. Bond is back!”
Lovely to See You Again
JH: „Klopgeluiden die eindigen in een instrumentale versie van Billie Eilish’ No Time to Die. Mooi en altijd een beetje triest.”
HV: „Start moody, eerie. Haast industrieel. Dan volgt de piano, de eerste deze score. Prachtige uitwerking van het Eilish-thema die het weerzien van Bond met Q en Moneypenny begeleidt.”
Home
HV: „Andere interpretatie van het Billy Eilish-thema. Zwaar op violen en pauk. Vrouwelijk koor ‘humt’ het thema. Klinkt ver weg. Alsof Bond van ver komt. Terug naar de bron. Eindigt met de fluit die het thema met violen nogmaals herhaalt. Het crescendo aan het eind wordt abrupt afgebroken.”
JH: „Dit is het No Time to Die-thema met een Titanic-vibe door een neurietje tussendoor. Het geeft een enorme lading.”
Norway Chase
HV: „Bond-thema in violen. Begint minimalistisch, om uit te dijen naar meer blazers en staccato violen/cello’s. Hier is een mannenkoor hoorbaar. Vlagen van Angels & Demons komen voorbij. Wel lekkere achtervolgingsmuziek. Crescendo’s volgen om vervolgens de aanzet te worden voor meer typische (melodischer) achtervolgingsmuziek in de Bond-stijl die we allemaal zo goed (her)kennen.”
JH: „Spannende track. De eerste keren vond ik er niet veel aan, maar met de scène van de Atlantic Road op het netvlies, is dit toch wel een heel fijne. De lieflijke belletjes doen het altijd goed onder de dreiging. Goede opbouw. De tweede helft valt minder in de smaak, daar moet gescheurd worden met Landrovers. Waar verder niets op tegen is.”
Gearing Up
JH: „Wederom een aanzet tot het Bond-thema, daar blinkt dit album toch wel in uit. Na een minuutje zet het tempo in. Er zit halverwege iets bekends in wat ik niet kan thuisbrengen. Doet me denken aan Skyfall.”
HV: „Gitaar en viool doen het Bond-thema in Havana-style. Daarna trakteert Zimmer ons op het Bond-thema in full swing. Meer blazers, meer viool en cello. Prachtige minimalistische gitaaruitwerking van het Bond-thema, uitmondend in Zimmers elektrische(?) viool. Dan, een trompet… vioolgepluk… Spanning is voelbaar, om weg te ebben in een decrescendo in violen.”
Poison Garden
JH: „Bombastische track. Mag ook wel nadat het bijna zestig jaar duurde voordat we de Garden of Death eindelijk te zien krijgen. Die hele tuin ben ik zelf nooit zo’n fan van geweest trouwens. Herinner je nog dat de titel Shatterhand de ronde deed? Dat komt hier vandaan. Dit nummer heeft een duidelijke opbouw totdat er tegen het eind iets wordt onthuld wat zijn weerga niet kent. Ik geloof alleen niet dat dat in de film zelf zo’n indruk heeft gemaakt, want ik kan mij niet herinneren waar deze muziek precies naar opbouwt.”
HV: „Het mannenkoor is terug. Deze track ademt de zin ‘Welcome to my world, Mr Bond’. We horen verwondering en schrik, realisatie die inzinkt. Luie cello’s die veranderen van pitch. Verontrusting. Safins wereld. Onschuldige planten die onschuldig klinken maar niet onschuldig zijn. Hoog-laag-hoog-laag-hoog-laag. Dan zwelt het orkest aan en wordt het melodieus. Vol drama! Stop.”
The Factory
JH: „Hier begint een dreunend deuntje dat ik herken van Scarface van Giorgio Moroder. Het valt goed in het geheel en de herkenning is prettig, maar dit kan toch nooit Zimmers bedoeling zijn geweest? In de volgende track is het nog veel beter aanwezig. Het is een van de weinige melodieuze elementen die ik in deze track kan herkennen. Vervreemdend is het woord dat bij mij opkomt. De track eindigt bij mij nogal abrupt.”
HV: „Erg non-descripte track. Blazer-loopjes en hoge violen die in een The Dark Knight-achtige setting met elkaar strijden. Eindigt in Billy Eilish’ thema vermengd met Bond-thema. Crescendo via het Billy Eilish-thema en staccato cello’s naar Bond-thema. Einde is erg The Dark Knight. Vol gas erop tot het haast niet verder kan en dan — stop!”
I’ll Be Right Back
HV: „Alsof ik in een achtbaan zit waarvan de remmen niet meer werken. Mooi ritme, en weer echo’s van The Dark Knight vanaf 1:25. Inmenging van het Eilish-thema is prachtig. De vocalen rond 2:50 zijn meeslepend en onheilspellend. De crescendo naar het hoofdthema bloedt vervolgens af naar het ritme van het begin. Het eindigt in dramatische crescendo’s.”
JH: „Wat jij het Dark Knight-thema noemt, noem ik dus het Scarface-thema. De muziek klinkt alsof er geen tijd te verliezen is. Halverwege wordt het No Time to Die-thema met de neurie naadloos ingepast. Even een lichtpuntje. De overstuurde trompetten aan het eind zijn altijd fijn.”
Opening the Doors
HV: „Square Escape komt nogmaals langs. Dit is duidelijk Hans Zimmer’s ‘safehaven’ als het om gebruik van het James Bond-thema gaat. Opening the Doors is daarna meer soundscape dan melodische score.”
JH: „Voor de derde en laatste keer Hans Zimmers opzwepende James Bond-thema, verder ook wel redelijk wat herrie.”
Final Ascent
HV: „Final Ascent start met een treurige fluit en een viool. Deze track is de meest voelbare van het hele album, als je het mij vraagt. Het leidt tot een duidelijke conclusie en laat het maar aan Zimmer over om je dat te laten voelen. De opbouw doet denken aan Time uit Inception.
De zachte piano vanaf 4:00 weerspiegelt eenzaamheid. Speelt het Billy Eilish-thema. Vanaf 6:00 is het voor deze Bond-fan onmogelijk om de ogen droog te houden.
Final Ascent is het sluitstuk van ‘de’ Bond-film zoals wij die kennen en liefhebben. Althans, die van Daniel Craig. All is said and done.”
JH: „Dit is met dik zeven minuten een muziekstuk dat nog lang na-ebt. Een duidelijke opbouw naar een waardig einde. Het had mij niets verbaasd als dit nummer over de eindtitels was verschenen met daarin alle namen die de Bond-wereld heeft verloren sinds de aftitelingen van Spectre. Met de film in het achterhoofd krijgt deze muziek extra veel lading. We horen het No Time to Die-thema op piano, ik denk stukjes The Da Vinci Code te herkennen als na 6 minuten de violen op komen zetten. Het is drama op en top, maar het werkt wel hoor!”
No Time to Die
HV: „De keuze voor Billy Eilish, van wie ik nog nooit gehoord had, was een gedurfde. Hiermee breken de makers met de traditionele ‘vette’ ballades en uptempo rocksongs. De muzikale wereld van James Bond schudt hier de handen met orkestrale pop/rock.”
JH: „Knap geschreven Bond-nummer door de piepjonge Billie Eilish en haar broer. Ik voorzie een derde Oscar op rij. Het is niet helemaal mijn Bond-song, ik hou toch van iets ruiger, maar binnen de ballads (heet dat zo?) vind ik dit een bijzonder goede inbreng. Met name die laatste uithaal is waanzinnig.”
HV: „Mijn voornaamste zorg was hoe en of dit experiment zou werken tegen Daniel Kleinmans main titles. Deze zorg werd abrupt weggenomen toen ik het resultaat zag. Wat een weergaloze combinatie! De song is in de loop van de tijd in mijn gehoor gaan zitten, en nog belangrijker: in mijn hart. Vooral na het zien van de film krijgt het lied de lading die het verdient.”
JH: „De beelden van Daniel Kleinman zijn overigens nóg mooier dan deze song, waardoor de titelsong in de bioscoop een beetje op de achtergrond raakt.”
HV: „Zimmers arrangementen zijn geniaal; de wijze waarop hij deze song ‘Bondiaans’ heeft gemaakt is een huzarenstukje van de bovenste plank dat alleen hele grote meneren zo kunnen maken. De dramatische orkestratie, met levende legende Johnny Marr op de gitaar, maakt van No Time to Die een tijdloze, gelaagde, Bond-titelsong.”
Conclusie
JH: „Al met al vind ik dat Hans Zimmer samen met Steve Mazzaro (die bij de titels als producent van de muziek wordt genoemd, maar door Zimmer als mede-componist) een ongelooflijk staaltje James Bond-muziek heeft afgeleverd. De mix van oude en nieuwe elementen is nog nooit zo duidelijk geweest bij een Bond-soundtrack.”
HV: „Hans Zimmers score voor No Time to Die is er eentje die gedijt bij meerdere luisterervaringen. Ondanks dat de score naast melodie ook wat meer ‘soundscapes’ kent dan we van Bond-muziek gewend zijn, is iedere noot ‘nodig’ en straalt zeker in combinatie met de film urgentie uit. Ten opzichte van het werk van Thomas Newman, vind ik dit een moedige stap voorwaarts op een toch al heel fijn pad. Newman hergebruikte zijn thema’s uit Skyfall naar mijn idee teveel in Spectre, waardoor ik daar wat frisheid in miste.”
Hans Zimmer en Steve Mazzaro
JH: „Met de komst van Thomas Newman vond ik al dat de muziekkwaliteit een trede omhoog was gegaan. Alsof de James Bond-muziek ‘volwassen’ was geworden. Niets ten nadele van David Arnold, die ik blind iedere volgende Bond-film toevertrouw, maar Newman en Zimmer zijn op een of andere manier toch next level.
Toen Dan Romer, een bekende van regisseur Fukunaga, naar voren was geschoven als componist, hield ik mijn hart vast. De muziek van de Bond-films zijn zo van belang voor de sfeer. Het is daarom dat ik bijna iedere Bond met muziek van John Barry verkies boven een andere, vaak zelfs betere film: Moonraker boven The Spy Who Loved Me, The Man with the Golden Gun boven Live and Let Die, terwijl de score van George Martin buitencategorie subliem is.”
HV: „Met David Arnold hadden we een componist die technisch en qua arrangementen (klassiek orkest gecombineerd met synthesizer) dicht tegen Zimmer aan zat. Daarom zeg ik: laat Zimmer voor Bond 26 nog een keer zijn trukendoos openen en een all-the-way Bond-score uithameren. Voor zijn toelatingsexamen is hij in elk geval meer dan geslaagd! Dan zetten we de scores voor On Her Majesty’s Secret Service, Tomorrow Never Dies en Bond 26 straks met accolades boven in het favorietenlijstje!”
JH: „Misschien is het voor Bond 26 beter als Hans Zimmer andere dingen gaat doen en het bij deze ene keer laat. Hopelijk heeft David Arnold in die tussentijd genoeg nieuwe munitie verzameld om met een ‘best of Bond’ te komen incluis massa’s aan eerbetonen aan John Barry. Zimmer heeft met No Time to Die voorgedaan dat je daar niet kinderachtig in hoeft te zijn.”
Leslie Bricusse is vandaag overleden, meldt de BBC vanavond. Bricusse schreef de teksten voor de James Bond-titelsongs Goldfinger (1964) en You Only Live Twice (1967). Ook was hij verantwoordelijk voor de tekst van Mr. Kiss Kiss Bang Bang, dat aanvankelijk als titelsong voor Thunderball (1965) zou dienen. Leslie Bricusse is 90 jaar geworden.
De Britse componist schreef vanaf begin jaren 60 de tekst van een groot aantal songs en musicals. Dat zou hij tot op hoogbejaarde leeftijd blijven doen.
Bricusse werkte aan het begin van zijn carrière regelmatig samen met Anthony Newley, met wie hij onder meer Goldfinger schreef en Feeling Good. Na zijn eerste James Bond-film, werd hij door filmcomponist John Barry opnieuw gevraagd om de titelsong van Thunderball te schrijven. Dit werd Mr. Kiss Kiss Bang Bang. Totdat filmdistributeur United Artists bij de Bond-producenten eisten dat de titelsong van de nieuwe 007 de naam van de film zou dragen. De tweede titelsong van Bricusse is daardoor nergens te horen in de film.
De tekstschrijver werd daarna nog eenmaal aangetrokken om de lyrics bij de mooiste aller Bond-songs te componeren, die van You Only Live Twice. De teller voor Leslie Bricusse is daarmee blijven steken op drie Bond-films.
„My heart is aching today because one of the loves of my life is gone. Leslie Bricusse was my friend for more than fifty years - years filled with warm embraces, a strong shoulder & a guiding hand. Sending love to Evie, Adam & all of their friends tonight. May God treat him well.”
Tijdens zijn lange loopbaan sleepte Bricusse twee Oscars in de wacht: voor songs die hij schreef voor Doctor Dolittle (1967) en Victor/Victoria (1982). Eerder won hij samen met Anthony Newley een Grammy Award voor What Kind of Fool Am I (1963).
Het nieuws van het overlijden van de songwriter werd vandaag naar buiten gebracht door actrice Joan Collins. Leslie Bricusse was getrouwd met actrice Yvonne Romain. Samen hadden ze één zoon.
Daniel Craig is de derde James Bond-acteur die een ster op de Hollywood Walk of Fame heeft gekregen. De ceremonie vond gisteren plaats in bijzijn van onder meer James Bond-producenten Barbara Broccoli en Michael G. Wilson. No Time to Die-tegenspeler Rami Malek was ook van de partij.
In zijn dankwoord zei de inmiddels ex-James Bond dat hij het een eer vond dat er nu over hem heengelopen kan worden. Drie jaar geleden werd al bekendgemaakt dat Daniel Craig door het selectiecomité van de Walk of Fame was uitverkoren.
De ster van Craig bevindt zich pal naast die van Roger Moore op 7007 Hollywood Blvd. Ook de tegel van Pierce Brosnan bevindt zich tussen de vele Hollywoodnamen.
Via Twitter bleek dat er nog een tweede ex-007 langskwam. Niemand minder dan George Lazenby.
Luisa Mattioli is overleden, melden diverse Britse tabloids vandaag. Mattioli was de ex-vrouw van Roger Moore en de moeder van hun drie kinderen. Mattioli was getrouwd met Moore van 1969 tot en met 2000. Het paar ging in 1993 uit elkaar.
De Italiaanse actrice Luisa Mattioli leerde haar latere echtgenote kennen op de set van Il ratto delle sabine (1961), waarin de toekomstige James Bond-acteur de hoofdrol speelde. Moore was op dat moment echter nog getrouwd met zangeres Dorothy Squires, die hij weer had ontmoet toen hij getrouwd was met zijn eerste echtgenote Doorn Van Steyn.
Mattioli was getrouwd met Moore tijdens zijn loopbaan als James Bond. Van haar eigen acteercarrière is sinds haar relatie met de acteur niets meer terechtgekomen.
In 1963 werd hun dochter Deborah geboren, gevolgd door zoon Geoffrey in 1966. Zoon Christian kwam ter wereld in 1973 toen zijn vader net zijn eerste Bond-film Live and Let Die had gemaakt. Deborah is in navolging van haar ouders ook actrice geworden. Zo is zij onder meer te zien als stewardess in de Bond-film Die Another Day (2002). Kleindochter Ambra (1998), de dochter van Geoffrey, acteert ook.
In 1993 kreeg Roger Moore een relatie met Kiki Tholstrup. Mattioli weigerde echter om te scheiden, waarna de ex-James Bond pas in 2002 met Tholstrup in het huwelijksbootje kon stappen. Moore had Tholstrup leren kennen via Mattioli; de vrouwen waren eerder bevriend.
Roger Moore overleed in 2017 op 89-jarige leeftijd. Luisa Mattioli is lange tijd verbitterd geweest dat Moore haar na een huwelijk van 24 jaar verliet. Later hebben de twee zich volgens de familie alsnog verzoend.
Luisa Mattioli overleed in Zwitserland. Ze was al langere tijd ziek. Ze is 85 jaar geworden.
No Time to Die heeft in Nederland het beste openingsweekend voor een James Bond-film ooit behaald. In het eerste weekend heeft de nieuwe Bond-film 3,5 miljoen euro opgebracht, meldt Universal Pictures vandaag.
Daarnaast is het de beste opening ooit na The Lion King en Avengers: Endgame (beide 2019). Universal Pictures Netherlands heeft nooit eerder zo’n goed openingsresultaat geboekt.
Wereldwijd is No Time to Die uitgebracht in 54 landen. Tot op heden heeft de nieuwe Bond-film in totaal meer dan 119 miljoen dollar opgebracht, dat is exclusief de Verenigde Staten, Frankrijk, Australië en China waar de film nog uit moet komen.
No Time to Die draait in Nederland in 149 bioscopen.
Hij was er sinds de eerste James Bond-film Dr. No uit 1962 al bij: Charles ‘Jerry’ Juroe. Gedurende vier decennia hield hij zich bezig met de publiciteit van James Bond. Op de premièredag van de nieuwe Bond-film overleed hij op 98-jarige leeftijd.
Het nieuws van Juroes overlijden werd gisteren bekendgemaakt via Twitter:
„We are so very sad to hear that Charles ‘Jerry’ Juroe passed away yesterday, aged 97. He made a huge contribution to the success of the series from the very first promotional tour to Italy in 1962 for Dr. No with Sean Connery to his retirement as Director of Marketing on Licence To Kill. Our hearts go out to his daughter Kim.”
Michael G. Wilson & Barbara Broccoli
Charles Juroe begon bij de Bond-films als hoofd publiciteit voor de Europese markt van United Artists. Vanaf de jaren 70 kwam hij in dienst van Eon Productions. In totaal werkte hij mee aan veertien Bond-films. Voor zijn laatste bijdrage GoldenEye werd hij gevraagd als adviseur.
Juroe is te zien in de vele documentaires over de Bond-films die zijn opgenomen op de dvd’s en blu-rays. Tijdens de opnamen van Octopussy in 1982, maakte hij de publiciteitsfilm James Bond in India (zie hieronder). Drie jaar geleden kwamen zijn memoires uit: Bond, The Beatles and My Year with Marilyn — 50 Years as a Movie Marketing Man.
Charles Juroe was getrouwd met model Lynn Tracy die in de jaren 50 in enkele films speelde. Tracy overleed in 2001 op 65-jarige leeftijd. Ze hadden samen één dochter, Kimberley.
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures
Ga er maar van uit dat Bond-baas Barbara Broccoli met IEDEREEN in gesprek is. Iedereen wil zeggen: ieder menspersoon met een hartslag tussen de 25 en 45 jaar met een piemel. Dit laatste is nogal genderpartijdig, maar niettemin een vereiste; James blijft natuurlijk wel gewoon James. Sorry voor de dames die nu hun droom in rook zien opgaan, jullie kunnen altijd nog gaan voetballen.
