Films en seriesFilms en series

donderdag 25 juni 2020

Bijna-Bond Hans de Vries al twee jaar dood

Ex-acteur begon taxibedrijf


Hans de Vries, de bijna-James Bond in On Her Majesty's Secret Service (1969), is twee jaar geleden overleden. Dat meldt zijn halfbroer Klaas Weerdmeester vandaag op NPO Radio 1.

Hans de Vries. Eén van de vijf kandidaten die Sean Connery had kunnen opvolgen in de rol van 007. Een Nederlander als James Bond. Het is bijna zo geweest.

De zoektocht naar iemand met de naam 'Hans de Vries' is als een speld in een hooiberg. Met de wens een documentaire over hem te maken, is Bond-liefhebber Tijl Beckand er rond 2014 mee bezig geweest. Via degelijk speurwerk kwam hij erachter dat Hans de Vries eigenlijk Hans Weerdmeester heet en dat de Nederlander nog steeds in Engeland woonde.

Hans Weerdmeester, volgens de website van Rada in 1960 afgestudeerd als acteur, bleek omstreeks 2014 al ziek. Beckand stond echter op het punt zijn film te gaan draaien, met als idee de documentaire over zijn zoektocht naar de bijna-Bond rond de première van Spectre (2015) op tv te brengen. Kort voordat de opnamen zouden beginnen, trok BNNVARA er de stekker uit.

Tot zover de bijna-documentaire over de bijna-James Bond.

Screentest Hans de Vries voor On Her Majesty's Secret Service

Vandaag in het radioprogramma Jaren die ook geen lieverdjes waren spraken Tijl Beckand en ik over deze periode uit de James Bond-geschiedenis. Als ineens een bericht binnenkomt: het is de halfbroer van Hans de Vries, Klaas Weerdmeester, die toevallig naar de radio zit te luisteren. Aanvankelijk wil hij helemaal niet in de uitzending, maar na enig aandringen stemt de goede man toch toe.

En wat blijkt: Hans de Vries is twee jaar geleden na een lang ziekbed overleden. Na zijn acteercarrìere is De Vries een taxibedrijf begonnen. Als tiener vertrok hij met zijn oma naar Engeland, die daar een kostschool had. Tot aan zijn dood is Hans de Vries in Engeland gebleven. Zijn halfbroer zag hij sporadisch en ze hebben het, aldus Klaas Weerdmeester, eenmalig over James Bond gehad. Het was blijkbaar geen issue voor de bíjna opvolger van Sean Connery.

Of Tijl Beckand zijn documentaire over de zoektocht naar Hans de Vries alsnog kan oppakken — het verhaal blijft intrigerend. In ieder geval zijn we door tien minuten radio heel veel meer wijzer geworden dan al die jaren daarvoor. Met dank aan De jaren die ook geen lieverdjes waren en met dank aan Klaas Weerdmeester. Laten we hopen: wordt vervolgd...

maandag 8 juni 2020

Voorkennis

Geef mij het script van No Time to Die en ik ben dagenlang zoet. Voor mij persoonlijk hoeft een nieuwe James Bond-film geen geheimen te hebben. Ik schaar mij liever bij het schrijverscollectief om een leuke plottwist te bedenken. Maar zoals zo vaak: mij wordt niets gevraagd.


Ik zie het als mijn taak als James Bond-ambassadeur om álles van te voren te weten over de nieuwe film en om de keuze te maken dit wel of niet naar buiten te brengen. Want er is namelijk ook een groep Bond-liefhebbers die nu al meer dan een jaar onder een steen leeft. Zij proberen al het James Bond-nieuws te vermijden, bekijken de trailer niet, blokkeren zichzelf op sociale media.

En dat blijkt een onmogelijke taak. Je hoeft op dit moment ‘No Time to Die’ maar in te tikken op Google en het laatste plotdetail prijkt zonder waarschuwing op je scherm.

Fans die normaal gesproken met de neuzen dezelfde kant op wijzen, buitelen momenteel over elkaar heen. Wat overigens een goed teken is; als wij ons druk kunnen maken over een dergelijke futiliteit, gaat het de goede kant op met de wereld. Maar het maakt het de fan onmogelijk om nog verrast te worden.


De nieuwe Bond-film heeft de pech dat hij langer is uitgesteld dan plottechnisch houdbaar. Een dam die op springen staat. Tussen nu en november ligt genoeg ruimte om het complete filmverhaal te spuien. Probeer je daar maar eens tegen te weren. Dat lukt niet.

No Time to Die is verpest voor degene die niets wil weten. Het zal de filmmakers een zorg zijn. Die halen lachend hun schouders op, want ook zij weten dat die fan toch wel komt kijken.

Toch kan ik de teleurgestelden een hart onder de riem steken: met al deze voorkennis wordt de film er niet slechter op. Na de eerste keer dat je On Her Majesty's Secret Service (1969) zag, wist je voor de rest van je leven dat Tracy het er niet levend van af zal brengen, en de film is er daarna alleen maar beter op geworden. Voor de liefhebber van die tijd was alles trouwens al lang en breed door Ian Fleming zelf verklapt.

Op het verspreken van het einde van Skyfall na de persvoorstelling op 25 oktober 2012 stond zelfs een boete. Ook die film is er in de loop der jaren niet slechter op geworden. En wat mij persoonlijk betreft; na het volgen van het James Bond-nieuws van de laatste 25 jaar werd ik bij iedere nieuwe film nog steeds verrast, positief of negatief. Waarbij ik wel eerlijk moet bekennen dat Casino Royale (2006) de enige Bond-film is die mij compleet omverblies.

Over niet al te lange tijd behoort ook No Time to Die tot het collectieve geheugen en zijn alle nieuwigheden uit die film opgenomen in de Bond-canon.

Ik zeg: geniet straks vanaf 12 november van de eerste nieuwe James Bond-film in ruim vijf jaar. Geniet van de complete ervaring, van de muziek en het geluid, van de prachtige locaties, van de decors en van de halsbrekende stunts. Het verhaal is maar een bijzaak. En geniet van de gedachte dat er met de kennis van nu in de toekomst nog veel meer mogelijk is met James Bond...

zaterdag 6 juni 2020

Rupert Hine (72) overleden

Tekstschrijver ‘The Experience of Love’


Rupert Hine, de tekstschrijver van de eindsong van GoldenEye (1995), The Experience of Love, is gisteren op 72-jarige leeftijd overleden, meldt The GoldenEye Dossier vandaag. Hine was vooral bekend als muziekproducent. Zo produceerde hij onder andere enkele nummers voor GoldenEye-zangeres Tina Turner.


In navolging van If There Was a Man voor The Living Daylights (1987) en If You Asked Me to voor Licence to Kill (1989), was GoldenEye de derde James Bond-film op rij die een speciaal geschreven eindsong kreeg.

The Experience of Love is een atypische Bond-song, waar ik destijds bij het verlaten van de bioscoop in 1995 niets van begreep. Pas vele jaren later ben ik het nummer gaan waarderen, inmiddels beluister ik de song met veel plezier. De zang is van componist Éric Serra, met de Israëlische zangeres Noa en Rupert Hine als achtergrondkoor. Hier te bekijken.


Het thema van The Experience of Love is overigens niet nieuw. Een jaar eerder dan GoldenEye was hetzelfde thema van Éric Serra al in Léon te horen.

maandag 1 juni 2020

Aha-erlebnis

Er was een tijd dat ik niet alle Bond-films even goed op mijn netvlies had staan. Uit de naslagwerken van Steven J. Rubin en Raymond Benson, en het stukgelezen cd-boekje van de 30th Anniversary Collection, wist ik van hun bestaan, en ik moet ze een keer op tv voorbij hebben zien komen, maar waar From Russia with Love over ging? Al sloeg je me dood. On Her Majesty’s Secret Service? Nog zo’n gat. Datzelfde gevoel heb ik nu met No Time to Die.


No Time to Die is de Bond-film die ik vaag gezien moet hebben, maar waarvan ik mij enkel flarden kan herinneren. Misschien vond ik er, net als bij bovengenoemde films, niet veel aan. Een goed teken, want Russia en Majesty’s voeren nu al lange tijd mijn Bond-lijstjes aan.

Van From Russia with Love was niet veel meer blijven hangen dan het beeld van Red Grant die Bond gadeslaat vanuit de trein. Ik vond het vooral heel donker allemaal en veel gebeurde er niet. Ik heb de film pas echt weten te waarderen toen ik hem voor mijn verjaardag op video-cd kreeg, dat moet in 1996 zijn geweest. Mijn vader had ruim voor die tijd al laten zien waar in zijn sokkenlade het cd’tje lag verstopt, dan kon ik er alvast van genieten, als ik het maar niet aan mijn moeder zou vertellen.

En genoten heb ik toen ik de film in onbewaakte ogenblikken herbeleefde. Met name die overdonderende instrumentale titeltrack van John Barry die overgaat in de James Bond Theme maakte grote indruk. Uit de boeken van Rubin en Benson had ik wel begrepen dat From Russia with Love een moordfilm moest zijn, maar dat deze tweede Bond tot een van de beste uit reeks behoort, was mij eerder op tv compleet ontgaan. Gespeeld verrast nam ik het cadeautje later alsnog in ontvangst — hoe toevallig, een van mijn lievelings Bond-films!

On Her Majesty’s Secret Service is een ander verhaal, die werd tot mijn grote ontsteltenis namelijk helemaal niet uitgegeven op video-cd. Zat ik daar met een incomplete collectie en de noodzaak deze film eens goed te zien, want ook dit avontuur in de Alpen heette volgens Rubin en Benson een topproductie te zijn. Er was mij die eerste keer niets van bijgebleven.

Bij gebrek aan een tv-vertoning zat er niets anders op dan OHMSS maar eens te huren. Bij de lokale Blockbuster-videotheek hadden ze een exemplaar verpakt in zo’n dikke witte videohoes uit de tijd dat Warner Bros. de Bond-films voor thuisgebruik mocht verzorgen. Op de voorkant een afdruk van het olijke duo van de knoflookaffaire. Aan de foto te zien zat er bij Rigg nog een sjasliek dwars.


Don’t judge a book by its cover. Deze eerste keer dat ik On Her Majesty’s Secret Service als Bond-fan had bekeken, ging het avontuur erin als koek. Wat een fantastische productie! Journey to Blofeld’s Hideaway. Die beelden, die muziek, Irma Bunt: ‘Not ground. Ice.’ En dan Piz Gloria. Wat een feest!

Niet veel later verscheen de film na lange tijd weer eens op tv. De videorecorder snorde verlekkerd mee, en wat schetste mij verbazing? De Warner-kopie bleek een geamputeerde versie te zijn. De film die ik eerder had gezien, begon na de gunbarrel direct met M en Q en het radioactieve pluisje. Verder ontbrak de gehele Gumbold-scène in Bern, waardoor Bonds metgezel Shaun Campbell pas voor het eerst op het station van Lauterbrunnen opduikt, verscholen achter een krant, waardoor je je onbedoeld gaat afvragen: wie is die vent?

On Her Majesty’s Secret Service bleek na die tv-vertoning nóg een trede beter te zijn dan ik mij had voorgenomen. Ik heb die cassette letterlijk grijsgedraaid en pas met de komst van de Special Edition-dvd’s vervangen, dit jaar precies 20 jaar geleden.

Daar zat trouwens nog een staartje aan. In het jaar 2000 verscheen iedere maand een Bond-film op dvd. Te beginnen met de nieuwste van dat moment, The World Is Not Enough, en zo verder iedere maand eentje vanaf Dr. No. Mooi vormgegeven, prachtig bewegend dvd-menu, boordevol extra’s, een vol boekje met informatie: aan deze serie was met liefde gewerkt. En als je de hele serie compleet had, kreeg je het fraaie 007-logo op de zijkant te zien. Een must voor de Bond-liefhebber. Daarna kwam de collectie in zijn geheel verkrijgbaar in de koekblikvariant.

Vanaf oktober 2000 werd de voortgang van de Special Editions opgestuwd met twee dvd’s per maand. Ik kon toen dus kiezen tussen You Only Live Twice en opvolger OHMSS. Ik koos uiteraard voor die laatste, in de wetenschap dat Twice een week later wel zou volgen. Bij thuiskomst bleek echter dat Nederland wél de goede hoesjes, maar niet de bijbehorende schijfjes van On Her Majesty’s Secret Service had ontvangen. Ik werd geconfronteerd met wederom een nieuwe film: Im Geheimdienst Ihrer Majestät! Ik kwam er hierdoor wel achter dat Ilse Steppat, die op onnavolgbare wijze de rol van Blofelds rechterhand Irma Bunt speelde, nog net op tijd haar eigen rol in het Duits had kunnen nasynchroniseren. Steppat overleed namelijk drie dagen na de wereldpremière van de film in december 1969. Uiteindelijk heb ik Im Geheimdienst Ihrer Majestät alsnog omgeruild voor Man lebt nur zweimal.


Door de Special Editions was ik weer helemaal op de hoogte van alle Bond-films, konden de van tv overgenomen avonturen eindelijk worden gewist, en hadden ook de video-cd’s hun dienst bewezen. De Special Editions maakten zes jaar later plaats voor de koffer van de Ultimate Editions, die zes jaar later op hun beurt weer werden vervangen door een nog ultiemere versie: de blu-ray’s ter viering van Bonds 50-jarig filmjubileum. Later aangevuld met de losse schijfjes van Skyfall en Spectre, beide uitgegeven in een fraaie steelbook.

No Time to Die voegt zich daar als het even meezit medio maart 2021 aan toe, precies twintig jaar nadat ik de Bond-collectie met de Special Editions van GoldenEye en Tomorrow Never Dies voor de eerste maal compleet maakte. Zodat de Bond-film waarvan ik mij enkel flarden kan herinneren, net als al die andere films, eindelijk tot een aha-erlebnis gaat behoren.

Deze column verscheen ook bij James Bond Nederland.

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures