Films en seriesFilms en series

donderdag 31 mei 2018

Danny Boyles angst voor het onbekende

Saamhorigheid voor het beste resultaat


„Normaal gesproken is James Bond niet mijn ding”, zei Danny Boyle eerder deze week tijdens een masterclass aan de Liverpool Institute for Performing Arts. „Ik hou van grote films, om naar te kijken, maar ik denk niet dat ik per se de juiste persoon ben om ze te maken. Toen dacht ik: nee, zo moet je niet denken...”


Danny Boyle tijdens zijn masterclass aan LIPA

Na maanden speculeren werd vorige week officieel bekendgemaakt dat Oscar-winnaar Danny Boyle de man aan het roer van de nieuwe Bond-film is. Zoals hij jaren geleden ook al aangaf, vindt de regisseur zijn deelname aan een James Bond-film niet vanzelfsprekend. 

„Maar toen kwam dus dit idee wat we met Bond zouden kunnen doen”, refereert Boyle aan zijn samenwerking met scenarioschrijver John Hodge. „Ik voelde dat we hiermee door moesten gaan.”

Het accepteren van de Bond-film maakt dat Boyle een voor hem onbekend terrein betreedt. De wens om dat onbekende te tackelen gaat terug naar het begin van zijn carrière als regisseur: „We hadden succes geboekt met Shallow Grave. Er werd van ons verwacht dat we nog zoiets zouden doen, maar dan met een grotere ster in de hoofdrol. Ik dacht juist: nu hebben we de keuze, we kunnen ook totaal iets anders gaan maken.”

Boyle op de set van Shallow Grave (1994)

„Dat werd dus Trainspotting, waarvan iedereen dacht dat het gekkenwerk was. Ik denk dat we het geld voor die film enkel bij elkaar hebben gekregen om ons een lesje te leren. Als we daarmee op ons bek zouden gaan, zouden we vanzelf wel aankloppen om een tweede Shallow Grave te mogen maken.”

Trainspotting werd een keerpunt in Boyles carrière. „Het onbekende is spannend. De angst die je voelt is belangrijk voor een filmmaker. Als je jezelf blijft herhalen, ga je al snel over op de automatische piloot. Je voelt de angst niet meer bij wat je doet, omdat je precies wéét wat je doet.”

Boyle (rechts) met John Hodge (midden) en producent Andrew Macdonald op de set van Trainspotting (1996)

Boyle beschrijft zijn manier van regisseren als ‘bemoedigend’. „Een beetje als een parochiaan die iedereen met wie hij werkt tevreden wil houden. Ik geloof namelijk dat hoe meer saamhorigheid je creëert, hoe beter het eindresultaat zal zijn. Ik wil daarom zoveel mogelijk de persoon leren kennen met wie ik werk, in plaats van hem te zien als een radartje dat het mechanisme in werking houdt.”

Trainspotting is vanaf 19 juni weer terug op Netflix.

woensdag 30 mei 2018

Henry Cavill hoopt nog steeds op Bond-rol

Henry Cavill heeft de hoop om 007 te spelen nog niet opgegeven. Dat zegt de Superman-acteur tegen het Zuid-Afrikaanse Independent Online. Cavill zag in 2005 de rol van James Bond net aan zijn neus voorbijgaan.

Superman, Napoleon Solo en binnenkort Mission: Impossible; de 35-jarige acteur heeft inmiddels een behoorlijke staat van dienst opgebouwd. James Bond zou volgens Cavill een mooie volgende toevoeging zijn in de rij iconische rollen.

Over de opvolger van Daniel Craig, die na Bond 25 hoogstwaarschijnlijk afzwaait als 007, gaat de komende jaren een besluit genomen worden, vermoedt Cavill. Hij hoopt maar dat hij tegen die tijd nog op het lijstje van Eon Productions staat.


Henry Cavill verkeert wat dat betreft in goed gezelschap: Pierce Brosnan, de beoogde Bond nummer vier in The Living Daylights (1987), zag zijn droom destijds in duigen vallen toen hij wegens andere verplichtingen de rol van 007 op het laatste moment moest teruggeven. Zeven jaar later mocht Brosnan, nu als Bond nummer vijf, alsnog de felbegeerde schouderholster omhangen.

Op zoek naar een jongere Bond voor Casino Royale (2006) viel Cavill duidelijk in de smaak bij regisseur Martin Campbell. Zijn 22 jaar was voor het mooie echter iets té jeugdig voor een jongere James Bond, waardoor de filmmakers bij de toentertijd 37-jarige Daniel Craig belandden.

Die leeftijd komt voor Cavill ook in zicht tegen de tijd dat voorzichtig naar Bond 26 gekeken mag worden. Op zoek naar Bond nummer zeven zullen ze bij Eon Productions de naam van Henry Cavill vast nog niet vergeten zijn.

James Bond in Spanje

Daniel Craig is gisteren in James Bond-outfit gespot in Cardona in Spanje. Volgens de Daily Mail filmde de acteur daar voor een Heineken-commercial. Shoot in and out, aangezien Craig volgens het artikel slechts één dag nodig was.


De slapen wat grijzer, zijn haar iets verward, oogt Daniel Craig (50) nog immer als James Bond. Het is drie jaar sinds Spectre (2015) dat hij weer in de rol te zien is.

Aangenomen dat het hier inderdaad een commercial van Heineken betreft, zal het de achtste keer zijn dat de Nederlandse bierbrouwer zich aan een Bond-film verbindt. De laatste keer kregen we dit door de strot geduwd:



De opnamen van Bond 25 zullen officieel op 3 december dit jaar beginnen onder leiding van regisseur Danny Boyle. De film is vanaf 25 oktober 2019 te zien in Engeland. Nederland zal zoals gebruikelijk kort daarop volgen.

maandag 28 mei 2018

Anders dan anders

In een ver verleden was het welhaast ondenkbaar iemand anders dan Richard Maibaum aan een Bond-script te laten werken. Tot zijn dood in 1991 had de veteraan aan maar liefst dertien van de tot dan toe zestien James Bond-films geschreven.

Richard Maibaum en Ian Fleming
De adaptaties van Flemings verhalen waaraan Maibaum werkte, werden, vroeger of later, stuk voor stuk goed beoordeeld. Dat zijn met name de films uit de beginperiode. De originele filmverhalen daarentegen, waarbij de scriptschrijvers Fleming zoveel mogelijk negeerden, konden steevast op meer kritiek rekenen.

Terug naar de oorsprong is voor James Bond op artistiek gebied altijd een goed idee gebleken: van You Only Live Twice (Dahl) naar On Her Majesty's Secret Service (Maibaum); van Moonraker (Wood) naar For Your Eyes Only (Maibaum en Wilson); van Die Another Day (Purvis en Wade) naar Casino Royale (Haggis, Purvis en Wade).

Van vaste scenarioschrijver Richard Maibaum, zijn we in 1999 overgestapt naar vaste schrijvers Neal Purvis en Robert Wade, de mannen die inmiddels zes Bond-films op hun naam hebben staan. Met veel minder origineel materiaal van Fleming voorhanden dan Maibaum in zijn tijd, heeft het duo meer kritiek te verduren gekregen.

The World Is Not Enough (1999) en Die Another Day (2002) zou je niet bepaald een vliegende start kunnen noemen. De bedoelingen voor deze tweede bijdrage waren overigens goed, daarvoor diende Ian Flemings prima werk Moonraker (1955) als uitgangspunt. Een boek waaraan onder de gelijknamige titel in 1979 geen recht is gedaan. ...En uiteindelijk ook niet in 2002. Maar die schuld mogen we bij regisseur Lee Tamahori parkeren, die in de tweede helft van de film even lekker met pure science fiction dacht te kunnen uitpakken.

Not.

Terug naar Fleming, en naar Neal Purvis en Robert Wade, die, terzijde gestaan door Paul Haggis, met hun derde film Casino Royale (2006) voor het eerst op Bond-gebied topwerk afleverden. Het bleek maar weer dat een Fleming-adaptatie opnieuw een schot in de roos was.


Niet dat elk origineel verhaal waardeloos is; The Spy Who Loved Me (Maibaum en Wood), GoldenEye (France, Caine en Feirstein) en Skyfall (Logan, Purvis en Wade) behoren onbetwist tot de favorieten. Toch is het aantal missers, waaronder vele guilty pleasures, groter dan het aantal successen. Artistiek gezien dan, aan de kassa levert dit een behoorlijk vertekend beeld op.

Dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie bieden voor de toekomst, bleek bij Quantum of Solace (2008). Opnieuw Purvis en Wade aan het roer met Haggis in het kraaiennest. Het resultaat was dit keer echter minder naar ieders tevredenheid. Vervolg Skyfall (2012) was weer een opleving en met Spectre (2015), van datzelfde trio Logan, Purvis en Wade, aangevuld met Jez Butterworth, zakte de kwaliteit wederom in.

Robert Wade (links) en Neal Purvis (© National Portrait Gallery, London)

Voor het eerst in heel lange tijd krijgen we met Bond 25 op schrijversgebied een frisse wind. Een hoopgevende, aangezien het dit keer totaal anders is gegaan. Het is namelijk nooit eerder voorgekomen dat een regisseur de bazen van Eon Productions met een origineel verhaal heeft weten te overtuigen. En dat terwijl de vaste kern Purvis en Wade al bezig was met het zoveelste schrijfklusje.

Dat verhaal is inmiddels van tafel en wellicht horen we er nooit meer iets van. Zo gaat dat in de filmwereld.

Waarschijnlijk is het verhaal van Bond 25, bedacht door Danny Boyle en uitgewerkt door John Hodge, zó uniek, dat Eon Productions wel overstag móest gaan. En natuurlijk blijft het een gok. Film maken is niets anders dan één grote gok. Maar met de juiste ervaring in de achterzak wordt het risico tot een minimum beperkt.

Danny Boyle

Purvis en Wade zijn altijd een stabiele factor gebleken. Liep het verhaaltechnisch niet zo lekker, werden zij er steeds weer bijgehaald de plooien glad te strijken. Dat dat deze keer ook het geval zal zijn, lijkt mij zeer sterk. En misschien is het wel eens fijn voor ze om even niet als bezemwagen te hoeven fungeren — kunnen ze zich alvast op Bond 26 concentreren.

Het lijkt erop dat Barbara Broccoli met het passeren van Purvis en Wade er deze keer voor gekozen heeft wél een risico te lopen. Een risico om, net als bij Casino Royale, weer eens met een unieke Bond-film voor de dag te komen. Hoewel Boyle en Hodge bepaald geen groentjes zijn, hebben zij met de wereld van James Bond vooralsnog weinig te maken gehad. Alle verwijzingen naar 007 in Trainspotting, 1 én 2, zijn enkel fangerelateerd.

Artistiek gezien had Broccoli geen betere keuze kunnen maken dan Danny Boyle in te huren. En dat is een halfjaar vóór de eerste opnamedag van Bond 25 voornamelijk gebaseerd op een onderbuikgevoel (en op de prima films van Boyle die ik heb gezien).

Terug naar de oorsprong, terug naar Fleming, zal met Boyle in de regisseursstoel niet het geval zijn. 'Anders dan anders', die mogelijkheid is stukken groter. En is anders dan anders niet het grootste goed dat 007 kan bereiken? Een frisse wind door de tent. Al die 24 voorgaande films waar je wel of niet van houdt — er zit altijd wel íets voor je bij.

En wat betreft dat Risico... Goede titel toch?

vrijdag 25 mei 2018

Eindelijk

Ein-de-lijk goed nieuws. Eindelijk. Het heeft welgeteld tien maanden geduurd sinds de aankondiging van Bond 25 totdat we vandaag in alle vroegte uit ons lijden werden verlost: de nieuwe Bond-film zal op het beloofde tijdstip uitkomen. Eindelijk.


Na maanden speculeren is ook de regisseur bekend. De man die zichzelf al had gekwalificeerd, is niemand minder dan Daniel Francis Boyle. Beter bekend als Danny Boyle. De regisseur van Trainspotting (1996), en van deel 2 (2017); de Oscar-winnaar voor Slumdog Millionaire (2008); de man van de doorgesneden pezen in 127 Hours (2010) en niet te vergeten de man achter de opening van de Olympische Spelen van 2012, waar hij niet alleen Daniel Craig als James Bond, maar ook Her Majesty The Queen uit een helikopter liet springen.

Die Danny Boyle. Geboren in het jaar van uitgave van Ian Flemings Diamonds Are Forever (1956). Wat hem 63 jaar maakt als Bond 25 in de bioscoop verschijnt. Met die leeftijd is hij samen met Martin Campbell, die ook 63 jaar was toen Casino Royale (2006) uitkwam, de oudste regisseur van een Bond-film. Voor wat het waard is: de gemiddelde leeftijd van alle twaalf Bond-regisseurs in het jaar van hun laatste Bond-film is 53 jaar en drie maanden.

En inderdaad, ook Danny Boyle is weer een man. Zijn werkgever heet overigens Barbara.

Met het aantreden van Boyle krijgen we ook scenarioschrijver John Hodge voor de eerste keer bij de credits van een Bond-film te zien. Wat inhoudt dat op deze plaats voor het eerst in twintig jaar géén Neal Purvis en Robert Wade staat te lezen. Hodge pende eerder voor Boyle: Shallow Grave (1994), Trainspotting (1996), A Life Less Ordinary (1997), The Beach (2000), Alien Love Triangle (2008), Trance (2013) en T2 Trainspotting (2017).

Purvis en Wade zijn een beetje de Heintje Davids van de Bond-films. Al sinds Quantum of Solace (2008) geven zij aan dat het wat hun betreft wel genoeg is. Echter voor Skyfall (2012) en Spectre (2015) werden zij er toch weer bijgehaald. En ook voor Bond 25 zijn zij aan het werk gezet; de officiële aankondiging van Bond 25 in juli vorig jaar vermeldde hún namen.

Met zes officiële Bond-films op hun cv hoeven zij geen verliezers genoemd te worden. En wie weet kan hun idee voor Bond 25 in de toekomst nog worden gerecycled.

De films die cinematograaf Anthony Dod Mantle recentelijk geschoten heeft, verkeren volgens IMDb momenteel in de post-productie-fase. Hoewel over een director of photography nog niets bekend is, is dat geen slecht uitgangspunt voor Bond 25. Dod Mantle werkte eerder met Boyle samen aan Vacuuming Completely Nude in Paradise (2001), Strumpet (2001), 28 Days Later (2002), Millions (2004), Slumdog Millionaire (2008), 127 Hours (2010), Trance (2013) en T2 Trainspotting (2017).

Decorontwerper Dennis Gassner had zijn deelname aan Bond 25 in oktober vorige jaar al bevestigd. Het zal de vierde keer zijn dat hij aan een Bond-film meewerkt.

Wat betreft de muziek zullen we componist Thomas Newman van de laatste twee Bond-films waarschijnlijk niet meer terugzien, hij was immers meegelift met regisseur Sam Mendes. David Arnold daarentegen staat al geruime tijd droog. Het is hem gegund een zesde Bond-score aan zijn oeuvre toe te voegen. Bovendien werkte hij eerder met Boyle samen aan A Life Less Ordinary (1997), een film uit hetzelfde jaar als zijn Bond-debuut Tomorrow Never Dies.

En dan natuurlijk de man die de hele film op zijn schouders zal moeten torsen: de inmiddels vijftigjarige Daniel Craig. Zijn vijfde Bond-film en hoogstwaarschijnlijk zijn laatste. Enkel Sean Connery en Roger Moore gingen hem voor met een vijfde, respectievelijk You Only Live Twice (1967) en For Your Eyes Only (1981). Hussel die twee door elkaar en het zou toch een giller zijn als de titel van Bond 25 tevoorschijn komt.

Zag het er tot kort geleden naar uit dat het met Bond 25 mogelijk de verkeerde kant op zou gaan, vanaf vandaag kunnen we opgelucht ademhalen. Enig nadeel is dat die distributieovereenkomst met Universal voor één film geldt, zodat het gelazer daarna weer van voor af aan kan beginnen. Bond 26 in 2022 is overigens aannemelijk ter ere van het zestigjarig filmjubileum.

Laten we ons voorlopig eerst op Bond 25 concentreren. Eindelijk...

Officieel: Danny Boyle regisseur Bond 25

Universal Pictures distributeur


Eon Productions heeft vandaag officieel bekendgemaakt dat Danny Boyle de nieuwe Bond-film gaat regisseren. Universal Pictures gaat de distributie buiten de VS verzorgen, Annapurna Pictures samen met MGM binnen de VS.


Bond 25 gaat op 25 oktober 2019 in première in het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten volgt, zoals lange tijd bekend, op 8 november 2019. Opnamen beginnen dit jaar op 3 december in Engeland. Daniel Craig zal voor de vijfde maal aantreden als geheim agent 007.

De nieuwe Bond-film werd vorig jaar juli al aangekondigd. Enkele weken later bevestigde ook Daniel Craig zijn deelname. Echter bleef verder officieel nieuws tot vandaag uit.

„We are delighted to announce that the exceptionally talented Danny Boyle will be directing Daniel Craig in his fifth outing as James Bond in the 25th installment of the franchise. We will begin shooting Bond 25 at Pinewood Studios in December with our partners at MGM and are thrilled that Universal will be our international distributor.”
Barbara Broccoli en Michael G. Wilson



Begin dit jaar dook de naam van regisseur Danny Boyle weer eens op. Het gerucht ging dat hij samen met zijn vaste scenarist John Hodge aan een Bond-verhaal werkte. Hij zou de nieuwe Bond-film enkel willen regisseren als zijn script zou worden goedgekeurd. Dat is nu dus het geval.

Belangrijkste zegen is die distributiedeal. Zonder distributeur namelijk geen film. Universal Pictures volgt hiermee na vier films Sony Pictures op. Universal verzorgde overigens wel al in Nederland de distributie van Spectre in 2015.

maandag 21 mei 2018

Posterontwerper Bill Gold (97) overleden

Eén van Hollywoods meest geziene posterontwerpers is gisteren overleden: Bill Gold. Dat meldt The Hollywood Reporter. Gold bedacht in 1981 het beroemde posterontwerp van For Your Eyes Only.


De poster van de vijfde Bond-film met Roger Moore in de hoofdrol, wordt gezien als één van de meest iconische uit de 007-serie en gelijk ook als één van de meest controversiële. Niet overal ter wereld werden de lange sexy benen en het weinig verhullende bikinibroekje gewaardeerd. In de meer conservatieve staten van de VS kreeg de mevrouw in de poster netjes een korte spijkerbroek aan. In veel krantenadvertenties werd de poster tot de knieën afgeknipt.

De benen in de poster zijn niet van hoofdrolspeelster Carole Bouquet, maar behoren toe aan model Joyce Bartle. Fotograaf Morgan Kane verzorgde de beelden. Twee andere modellen, Nancy Stafford en Jane Sumner, hebben ook model gestaan. Stafford werd echter enkel ingehuurd voor een proefopname en van Sumner werd alleen haar hand met kruisboog gebruikt.

Toen Bartle het bikinibroekje aantrok, bleek deze iets te laag te vallen. Daarop verzocht fotograaf Kane haar het broekje andersom te dragen. Met als gevolg onderstaand resultaat:


De iconische Bond-poster is veelvuldig gekopieerd door andere postermakers. Toch is dit slechts één van de vele werken die Bill Gold in zijn carrière afleverde. Zijn eerste wapenfeit was de poster van Casablanca (1942). Andere posters die Gold ontwierp waren die van vele Clint Eastwood-films, waaronder die van de Dirty Harry-reeks; Dial M for Murder (1954); East of Eden (1955); A Clockwork Orange (1971); The Exorcist (1973), Goodfellas (1990). En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Golds posters blonken vaak uit door hun eenvoud: 'Less is more'. Omdat het toch onmogelijk is een complete film op één poster uit te beelden, probeerde Gold juist zo min mogelijk te vertellen. Meer zou volgens hem alleen maar verwarrend zijn.

De ontwerper ging met pensioen na de poster van Clint Eastwoods Mystic River (2003). Dirty Harry wist hem daarna nog eenmaal over te halen voor J. Edgar (2011). Dat werd uiteindelijk Golds laatste.

Bill Gold is 97 jaar geworden.

dinsdag 15 mei 2018

Honderd jaar Joseph Wiseman

Van Dr. No tot Dr. Wickert


Daar waar hij bang voor was gebeurde: het grote publiek herinnert Joseph Wiseman niet als gelauwerd toneelacteur, maar voor altijd als de titelfiguur in Dr. No (1962). De eerste Bond-boef zou vandaag honderd jaar geworden zijn.


Met minachtig keek Wiseman terug op de rol waaraan hij zijn leven lang zou worden blijven herinnerd. Niet dat Dr. No hem zijn carrière in de weg heeft gezeten, hij had zoveel meer acteerprestaties geleverd, met name op Broadway.

Zoals iedereen die aan de eerste Bond-film meewerkte, had ook Wiseman niet het flauwste benul van de populariteit die James Bond binnen de kortste keren zou hebben. Een inmiddels bekende uitspraak, dertig jaar ná de première van Dr. No opgetekend uit de mond van de acteur:

As far as I was concerned, I thought it might be just another grade-B Charlie Chan mystery.”

Het is jammer dat het nooit gelukt is meer uit Wiseman te krijgen over James Bond. Hij is in geen enkele documentaire te zien die nadien over de films is gemaakt en dat terwijl hij 91 jaar is geworden. Het heengaan van Wiseman in oktober 2009 markeerde het eind van een tijdperk. De eerste schurk was de laatst levende Bond-boef uit de films met Sean Connery.

Met regisseur Terence Young op de set van Dr. No

Joseph Wiseman werd op 15 mei 2018 geboren in Montreal in Canada. Zijn eerste schreden op het toneel zette hij als 16-jarige jongen. Als twintigjarige stond hij voor het eerst op Broadway, waarna vele toneelrollen volgden.

Vanaf de jaren 50 was hij regelmatig in films te zien, onder meer als tegenstander van Marlon Brando in Viva Zapata! (1952). In 1961 werd hij door Bond-producent, de eveneens Canadese Harry Saltzman gevraagd voor de rol van Dr. No.

In Dossier James Bond (1985) van Raymond Benson staat dat Dr. No niet de enige Bond-film is waaraan Wiseman zijn medewerking heeft verleend. In Thunderball (1965) zou hij namelijk de stem hebben ingesproken van Blofeld. Inmiddels denkt Benson beter te weten, waarna hij deze 'fout' heeft hersteld in latere drukken. Toch weet ik bijna zeker dat ik Wiseman in enkele scènes hoor. Zie hier het artikel The Polhmann Files en beslis zelf.

Joseph Wiseman en Sean Connery, vermoedelijk jaren 90

Na Dr. No (of Thunderball zo je wilt) verscheen Wiseman nog regelmatig in films en nog meer op de tv, afgewisseld met toneelrollen. Hij was voor het laatst te zien als Dr. Wickert in de toneelbewerking van Judgement at Nuremberg van Abby Mann in 2001.

Joseph Wiseman was twee keer getrouwd. Uit zijn eerste huwelijk had hij een dochter, Martha. Zijn tweede vrouw, danseres Pearl Lang, overleed in februari 2009.

maandag 14 mei 2018

'Vic Armstrong terug voor Bond 25'

Oude rot in het vak Vic Armstrong (71) keert terug voor Bond 25, aldus Omega Underground. De Britse stuntman, stuntcoördinator en second unit director werkte tot Die Another Day (2002) mee aan diverse Bond-films.

Voor de laatste drie Bonds van Pierce Brosnan, werd Armstrong gepromoveerd tot second unit director. Vooralsnog vermeldt Omega Underground enkel Armstrongs rol als stuntcoördinator voor de nieuwste Bond-film. Mocht het inderdaad waar zijn, dan vervangt hij daarmee Gary Powell, die deze taak vervulde voor alle vier de Craig-films.

Eerder werkte Armstrong als stuntman mee aan de Bond-films Never Say Never Again (1983), Live and Let Die (1973), On Her Majesty's Secret Service (1969) en You Only Live Twice (1967). Hij is getrouwd met stuntvrouw Wendy Leech, de dochter van Bond-veteraan George Leech.

Links Armstrong, rechts Ford
Het bekendst zal Vic Armstrong zijn als stuntdubbel van Harrison Ford in onder meer de eerste drie Indiana Jones-films. Zet ze een hoed op en Ford en Armstrong zijn nauwelijks uit elkaar te houden. In 1988 voerde Armstrong in Nederland stunts uit voor Amsterdamned van Dick Maas.

Inmiddels heeft Vic Armstrong als regisseur ook enkele films op zijn naam staan. Left Behind (2014) met Nicolas Cage in de hoofdrol staat toevallig sinds vorige week op Netflix. Ten tijde van de Brosnan-films werd Armstrong genoemd als mogelijk regisseur van een 007-film.

vrijdag 11 mei 2018

Ben Whishaw verwacht terugkeer als Q

Q-acteur Ben Whishaw verwacht voor een derde maal terug te keren in een James Bond-film, dat zegt hij vandaag in Metro. De 37-jarige Brit is dolblij met Danny Boyle als mogelijk regisseur van Bond 25, maar, zo zegt hij, hierover weet hij net zoveel als wij.


Geen classified information van de quartermaster van MI6 dus. Het is niet aan Whishaw om de definitieve deelname van Boyle kenbaar te maken. Ook de Q-acteur leest de bladen, en dat is blijkbaar voorlopig de enige houvast die hij heeft, want honderd procent zeker over de opnamen van Bond 25 is hij zelf ook niet.

Whishaws deelname aan Bond 25 is geen verrassing. Het personage Q is op enkele uitzonderingen na altijd van de partij geweest. Datzelfde geldt voor M en Moneypenny. Meer nog dan aan hun James Bond-acteurs, is Eon Productions trouw gebleven aan de spelers die deze bijrollen vervulden. Daarmee is de terugkeer van Ralph Fiennes als M en Naomie Harris als Moneypenny bijna net zo zeker. Zelfs als zij inmiddels getekend hebben voor andere producties, valt er altijd wel een gaatje te vinden om die paar scènes op te nemen. Rory Kinnear als Tanner kunnen we inmiddels ook aan het vaste lijstje toevoegen.

Ben Whishaw, Naomie Harris, Daniel Craig en Ralph Fiennes

Alles goed en aardig, maar voordat alle lichten felgroen kleuren, moet eerst meer duidelijk worden over een DISTRIBUTEUR. Want nogmaals: zonder distributeur geen Bond-film. Die beslissing ligt bij MGM, de mede-eigenaar van James Bond. En met MGM lijkt het voor de zoveelste keer niet bepaald goed te gaan.

Ik heb een onhaalbaar voorstel: wat als we eenmalig de The Poppy Is Also a Flower-tactiek toepassen? Even resumé. Deze filmtitel uit 1966, naar een idee van Ian Fleming en onder regie van Terence Young, werd speciaal gemaakt voor de Verenigde Naties. De internationale sterrencast die hieraan meewerkte (Stephen Boyd, Yul Brynner, Angie Dickinson, Hugh Griffith, Jack Hawkins, Rita Hayworth, Trevor Howard, Marcello Mastroianni, Anthony Quayle, Harold Sakata, Omar Sharif, Eli Wallach om zomaar wat namen te noemen), kreeg symbolisch 1 dollar uitbetaald.

Niet dat daarmee meteen de distributeurskwestie is getackeld, maar dan kunnen de jongens eind van het jaar wel gewoon aan de slag. Geef ze een camera, een verfilmbaar script en laat ze een potje lol maken. Hoeft Daniel Craig ook niet meer te dreigen zijn polsen door te snijden, want voor 1 dollar kun je niet verwachten dat er verdere verplichtingen aan vast zitten. Win win. En wij hebben onze Bond-film.

dinsdag 8 mei 2018

House of Cards

De fundamenten van de James Bond-filmserie, onnodig om te vermelden, toch voor die enkeling die het rijtje niet paraat heeft: Dr. No (1962), From Russia with Love (1963), Goldfinger (1964), Thunderball (1965). Steviger kun je de basis van een filmreeks niet wensen. Voeg daar extra steunpilaren You Only Live Twice (1967) en On Her Majesty's Secret Service (1969) aan toe en het Bond-bouwwerk is onverwoestbaar.


Dit zijn de pijlers waarop de serie tot vandaag de dag boogt. Zonder dit fundament was James Bond al lang als een kaartenhuis ineengezakt.

James Bond verscheen voor het eerst in de bioscoop in een tijd dat de spionnenfilm weinig serieus werd genomen. De Bond-films bewezen dat met net wat extra centen en slimme decors een overweldigend avontuur kon worden gepresenteerd. Een filmavontuur waar de toeschouwer geen genoeg van kon krijgen. En hij kreeg het, jaar in jaar uit. Nauwelijks bijgekomen van de vorige of de volgende diende zich alweer aan. En dan hebben we het niet eens over de hausse aan rivaliserende geheim agenten die halverwege de jaren 60 als paddenstoelen uit de grond schoten. Bond bleef toch een klasse apart.

Zoals we nu al bijna een jaar wachten op een beetje nieuws rond Bond 25, dat eind 2019 zou moeten verschijnen, waarmee het welgeteld vier jaar sinds Spectre (2015) heeft geduurd tot James Bond weer in de bioscoop te zien zal zijn. Dat zijn afstanden die de filmmakers in de beginjaren van de filmreeks niet voor mogelijk hadden kunnen houden. Leveren moesten ze! En snel een beetje om dat filmpubliek te overvoeden met James Bond. De perfecte methode, niemand kon meer om 007 heen. Tegenwoordig moet je schrapen om ergens nieuws vandaan te peuteren, of je moet blij zijn als er iemand dood gaat.

De serie had nooit zo succesvol kunnen zijn als From Russia with Love pas vier jaar na Dr. No het levenslicht had gezien. Op dat moment hadden we al vier Bond-films om van te genieten. In de herfst van 1966 kon je bijvoorbeeld de ene avond in Franeker naar Dr. No, de volgende avond in Wierden naar From Russia with Love, de derde avond in Schin op Geul genieten van Goldfinger en de vierde avond in Lutjebroek afsluiten met Thunderball. En iedere dag had je weer een topavond!

De enige reden dat de filmmakers zich vandaag de dag kunnen veroorloven rustiger aan te doen, is dat onverwoestbare fundament van meer dan vijftig jaar geleden, de tijd waarin James Bond voorop liep. Bond is nog steeds een kassamagneet, alleen loopt hij lang niet meer vooraan. En ieder jaar een nieuwe Bond-film — alsjeblieft, daar zit niemand op te wachten. Het geeft niet dat het allemaal wat langer duurt. De kracht zit tegenwoordig juist in zijn absentie en de daaruitvolgende eruptie als hij zijn neus eindelijk weer laat zien.

Zelfs zijn langste afwezigheid, de zesenhalf jaar tussen Licence to Kill (1989) en GoldenEye (1995), bleek Bond er niet onder te krijgen.

Nu ook dat een kwart eeuw geleden is, en de kaarten opnieuw geschud, moet 007 toch een beetje op zijn tellen passen. Hoe langer het allemaal duurt eer Bond 25 verschijnt, beginnen de nieuwe lichting Bond-films op die manier ook een beetje films voor oude mannen te worden. Straks zijn we zo ver van Spectre verwijderd (en wuift de vijftigjarige Daniel Craig ons ondanks zijn toezegging alsnog adieu), wat blijft er dan nog over? Opnieuw beginnen? Alweer? Een film in stijl van de jaren 60, of nog verder, die van de jaren 50 uit de boeken?

Er zal ongetwijfeld nog wel iets te bedenken zijn, en zolang de films werken, zullen ze gemaakt blijven worden. Toch denk (en zie) ik regelmatig (aan) die eerste films terug en bedenk mij: hoe is het in hemelsnaam mogelijk om, jaar in jaar uit, zoveel kwaliteit in zo'n korte tijd te leveren? Natuurlijk, de wereld lag nog open voor 007, veel was onontgonnen. Het publiek was minder gewend, maar wat zij destijds te zien kregen, grijpt mij nog steeds.

Misschien is het sentiment. Misschien is From Russia with Love minder goed dan ik altijd bejubel en is het tijdperk James Bond voorgoed voorbij. In dat geval hebben we nog altijd het perfecte kaartenhuis om op terug te kijken. Waar moet je immers die 25e kaart kwijt?

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures