One eagle-eyed observer

Nog voordat Joe Biden officieel werd uitgeroepen tot president-elect, ontsproot in mij een ideetje. Overal en altijd bezig om ergens waar het kan ‘James Bond’ aan te koppelen, vroeg ik mij af of Donald Trump straks de enige president van de VS is die sinds het begin van de Bond-serie tijdens zijn termijn geen Bond-film in première heeft zien gaan. Alleen de oude George Bush had met zijn enkele termijn begin jaren 90 nog roet in het eten kunnen gooien. Maar wat blijkt...

Op 5 november 21:23 uur tweette ik een presidentieel lijstje, waarop inderdaad Trump de enige president zal zijn zonder Bond-film tijdens zijn termijn (ervan uitgaand dat No Time to Die ergens de komende vier jaar uitkomt). Niets meer dan een charming trinket, een fascinating titbit. Leuk voor de annalen, verder is het waardeloos.

Ik had nog even kunnen wachten met de tweet, de verkiezingsuitslag was op donderdagavond namelijk nog geen gelopen race, het zou kwaad bloed kunnen zetten een winnaar uit te roepen voordat het eindoordeel was geveld. Maar als ik het niet zou doen, dan zou iemand anders ermee vandoor gaan. Ik zal vast niet de enige zijn met een dergelijke kronkel in zijn hoofd. De beslissing was daarom snel genomen.

In eerste instantie deed de tweet niet zoveel. Pas toen twee dagen later Biden Pennsylvania in de pocket had en @jamesbondlive het berichtje oppikte, begon het te lopen. Weer een paar dagen later ontving ik een vermelding van Bleeding Cool waar Tom Chung schrijft over ‘one eagle-eyed observer @Bondblog’. Nou, hartstikke leuk toch, het ideetje had zijn weg gevonden.

Since the 007 film series began, today’s election result means Trump is the only US President *not* to have a James Bond film released during their tenure in the White House https://t.co/taOKecnzXe

— James Bond (@jamesbondlive) November 7, 2020

Wat bleek, de dag daarvoor had Scott Mendelson van Forbes het nieuwtje ook al opgepikt. Dit keer zonder bronvermelding. Want ja, dit aardigheidje had iedereen kunnen bedenken. Maar goed, datzelfde geldt voor de uitvinding van de paperclip in 1867. Het gaat erom wie de eerste is, en die verdient toch op zijn minst een linkje.

Anders loop je het risico dat ook The Mary Sue het bericht overneemt, met als bronvermelding Forbes. Evenals Uproxx om maar iets te noemen. En Neuhoff Media Springfield. Alrik de Jong van Manners doet de naam van zijn medium geen eer aan en laat het net als Forbes lijken alsof het een idee uit eigen koker is (‘Fleming’ is trouwens met één M).

Toegegeven, erg handig was het niet om deze uitvinding zonder patent de wereld in te sturen. Aan de andere kant, de datum van Twitter liegt niet. En kom op, was er echt niemand anders die dit ook had kunnen verzinnen? Dat dacht de uitvinder van de mouwophouder in 1953 trouwens ook.

Geen interesse voor bikini Ursula Andress

Volgens ingewijden had het badkledingstuk zo’n half miljoen dollar kunnen opleveren: de bikini die Ursula Andress droeg in Dr. No (1962). Het kleinood is vorige week donderdag onder de hamer gegaan. De dag daarna: nergens jubelnieuws. Geen wonder. Niemand wilde het iconische filmkostuum hebben.

Ursula Andress in Dr. No (1962)

De beroemdste bikini ter wereld werd eerder geclassificeerd als een bijzonder gewild stuk op een veiling van Hollywood-memorabilia. Het startbod begon op 300.000 dollar, zo’n 254.000 euro. Marktexperts daarentegen hadden veel meer ingeschat: een half miljoen dollar.

Maar toen liep alles anders, aldus het Duitse Bild, niemand wilde donderdag een bod uitbrengen op het unieke stukje stof. Zelfs het Bikini Art Museum uit Bad Rappenau niet.

Het museum had vooraf interesse getoond, maar op het laatste moment bedacht de museumeigenaar zich. Uiteindelijk heeft helemaal niemand een bod uitgebracht.

Om niet met lege handen van de online-veiling thuis te komen, bood Alexander Ruscheinsky van het Bikinimuseum op een gebreide badjurk gedragen door Elizabeth Taylor in Raintree County (1957). De prijs die hij daarvoor betaalde: 4000 euro. Ruscheinsky wacht nu rustig tot de bikini uit James Bond op een later moment voor een lager startbod onder de hamer komt.

Geoffrey Palmer (93) overleden

De Britse acteur Geoffrey Palmer is gisteren op 93-jarige leeftijd overleden. Dat meldt de BBC vandaag. Palmer speelde naast Pierce Brosnan en Judi Dench de rol van de starre Admiral Roebuck in Tomorrow Never Dies (1997).

Palmer was een veelgevraagd tv-acteur. Op het moment dat hij te zien was in Tomorrow Never Dies, speelde hij samen met Judi Dench de hoofdrol in de langlopende Britse sitcom As Time Goes By. De serie eindigde in 2005 en liep meer dan tien jaar.

Tomorrow Never Dies (1997)

Roebuck: „M, sometimes I don’t think you have the balls for this job.”
M: „Perhaps, but the advantage is I don’t have to think with them all the time.”

In films draafde Palmer op in een groot aantal bijrollen. Met zijn bulldogachtige uiterlijk was hij geknipt voor de rol van gezaghebber. De laatste productie waarin Palmer te zien is, is An Unquiet Life, een film over actrice Patricia Neal en haar echtgenoot schrijver Roald Dahl, die het scenario schreef voor de vijfde James Bond-film You Only Live Twice (1967). An Unquiet Life moet nog dit jaar in première gaan.

Volgens de BBC overleed Geoffrey Palmer vredig in zijn huis.

Sinds de dood van Earl Cameron uit Thunderball (1965), die in juli op 102-jarige leeftijd overleed, was Geoffrey Palmer korte tijd het oudst levende castlid uit een James Bond-film. De vraag is of Lon Satton (1929) uit Live and Let Die (1973) nog in leven is, aangezien zijn dood vorig weekend werd gemeld op sociale media maar nergens kon worden bevestigd.

Mocht Lon Satton inmiddels ook niet meer onder ons zijn, dan is Jack Hedley uit For Your Eyes Only (1981) vanaf nu het oudst levende castlid uit een Bond-film. Hedley is vorige week 90 jaar geworden.

De dag die je wist dat zou komen

Voor een bepaalde tijd was er voor mij maar één James Bond. De man die mij de Bond-mythe heeft ingezogen. Met zijn ogen, met zijn stem, met zijn postuur. Zijn nonchalance, zijn elegance, zijn meedogenloze blik, zijn harde knuisten.

Met Lois Maxwell in Dr. No (1962)

From Russia with Love (1963)

Met de blik van een kind, een tiener in mijn geval, valt die eenkennigheid te verklaren. Ware het niet dat dertig jaar daarvoor miljoenen bioscoopgangers wereldwijd diezelfde mening was toegedaan. Er was maar één iemand die James Bond gestalte kon geven. Zelfs de producenten konden zich geen andere acteur in de rol voorstellen. En toch moesten ze wel, want deze had er al gauw geen zin meer in.

Het is het nieuws wat je niet wilt horen. Het nieuws waar ik de laatste zoveel jaar toch om de dag, zo niet dagelijks, wel even aan heb gedacht, al is het in een split second. Om daarna door te gaan in de wetenschap dat hij er gelukkig nog is. Omdat… Gewoon, omdat het een fijne gedachte is.

Zaterdag aan het eind van de ochtend zie ik een tweet van schoondochter Fiona Ufton. Niet mijn schoondochter, zíjn schoondochter. Een foto van mijn jeugdheld. Geen tekst, alleen een foto. Mijn hart slaat een tikkie over. Daaronder twee reacties. Niets bijzonders.

pic.twitter.com/cIAXME95Ra

— Fiona Ufton (@fifibaggins) October 31, 2020

Waarom zou iemand niet zomaar een foto van haar schoonvader mogen plaatsen? Het is nog een goede foto ook. Toch zit het me niet lekker. Ik wil reageren dat dit niet handig van haar is om te doen. Terwijl ik de juiste woordkeuze probeer te vinden — ik wil niet overkomen als een zeurpiet, noch als een mallotige fan — verschijnt de eerste condoleance al in mijn telefoonscherm. Het nieuws waarvan ik wist dat het ooit zou komen, is wereldkundig gemaakt.

Sir Sean Connery has died at the age of 90. He was the first actor to play James Bond on the big screen in Dr. No in 1962, From Russia With Love, Goldfinger, Thunderball, You Only Live Twice and Diamonds Are Forever followed. pic.twitter.com/VaFPHCM5Ou

— James Bond (@007) October 31, 2020

Een gevoel van treurnis overvalt mij. Gelijk ook een gevoel van acceptatie. Het is vast goed zo. Negentig jaar, waarvan de laatste levensjaren in de luwte (het is hem meer dan gegund), een broze gezondheid, zo vermoed ik althans.

Over zijn welbevinden is de laatste jaren weinig naar buiten gekomen. Wel gonst al langere tijd het gerucht dat het in zijn bovenkamer niet zo jofel meer was.

Rond zijn tachtigste maakt hij kenbaar geen publieke optredens meer bij te wonen. Geen premières meer, geen interviews, geen Hollywoodgedoe. Hij is met pensioen, hij gaat alleen nog maar golfen, en dat bevalt hem meer dan uitstekend. Een teruggetrokken bestaan omringd door zijn naasten. Hier en daar nog een tenniswedstrijdje meepikken. Het is een besluit geheel in lijn met zijn eigenzinnigheid. En hij houdt zich er aan.

Krijg je natuurlijk wel verhalen. Want waarom verschuilt hij zich van de een op andere dag? Moet je net een vriend hebben die Michael Caine heet en tegen het Duitse Bild vertelt dat het niet zo goed met meneers geheugen gaat. Onzin, aldus Caine niet veel later. Zo heeft hij dat nooit gezegd. Waar halen die malle Duitsers het vandaan!

Met Michael Caine, 1998

Een foto hier en daar toont nog immer een struise man, broek hoog opgetrokken, soms met onzorgvuldige plukken haar in de wind, wat dunner in de nek, maar nog steeds met die wenkbrauwen. Blauwe plekken, een loopstok, een persoonlijke begeleider. Hij is gevallen en toch weer opgekrabbeld. Zie hier het leven van een gemiddelde senior, kan de beste overkomen.

New York City, 2013

Het aantal foto’s wordt schaarser, wat we dan toch te zien krijgen toont een zichtbaar ouder wordend gelaat, de ogen holler. Enkele candids van een verlopen man zijn werkelijk niet om aan te zien. Was Michael Caine dan per ongeluk toch goed geciteerd?

Met Saskia, 2018

Kleine rots in de branding is kleindochter Saskia, de dochter van Stephane, de zoon van zijn vrouw Micheline. Saskia post op Instagram zo af en toe een lieve foto van zichzelf met haar grootvader. Haar held. Mijn held. Ze geeft hem een kus. Dat doet zij ook namens mij.

In augustus, op de dag van zijn negentigste verjaardag, doet zij dat opnieuw. Een foto met opa en oma. Weer die kus. En wat ziet hij er eigenlijk goed uit. Behoorlijk oud, natuurlijk, maar hij lacht, kijkt vrolijk uit zijn ogen en staat er net gekleed bij. Alleen dat overhemd. Had hij dat twee jaar geleden ook niet aan op zijn verjaardag? Even terugbladeren. Verdomd. Datzelfde zalmkleurige shirt, alleen de pantalon is anders. Zal dit een foto van zijn 88e verjaardag zijn?

Het overlijden van Sean Connery twee maanden later komt niet als een complete schok. Negentig jaar en een filmcarrière waar werkelijk niets aan ontbreekt, inclusief een welverdiende Oscar, is geen slechte score.

Wat overblijft zijn de herinneringen, vooral aan die eerste keren. Aan de gunbarrel (met de wobbly knee), de opwinding van het avontuur dat komen gaat, de verrassende gadgets, de slimme trucs, de buitenissige decors, de weelde die van het scherm spat. Met daarin het onverstoorbare middelpunt, Mr Cool himself, James Bond, synoniem voor Sean Connery. Veel gekopieerd, nooit geëvenaard.

Thunderball (1965)

Zijn overlijden markeert het definitieve einde van een tijdperk en daarmee een deel van mijn jeugd.

Niet veel later, toen ik Roger Moore voor de eerste keer zag in Live and Let Die, bleef van mijn eerdere eenkennigheid weinig meer over: ook in Ivanhoe schuilt een James Bond. Totaal anders, maar daarom niet minder leuk.

Al die James Bonds, van Lazenby tot Dalton, van Brosnan tot Craig, ze hebben allemaal op hun eigen wijze iets toegevoegd aan het Bond-karakter. Wordt mij voor de honderdduizendste keer gevraagd wie van hen de beste is, dan heb ik daar jarenlang niet op willen antwoorden; ze zijn mij alle zes even lief. Eén van die zes steekt echter boven de rest uit, en dat was mijn eerste. Zodra hij in beeld verschijnt, gebeurt er net iets meer dan bij die andere vijf. Als een magneet. Een aura dat met het verstrijken der jaren alleen maar sterker is geworden.

The Name of the Rose (1986)

Als ik denk aan zijn latere rollen, met name in de jaren tachtig en begin jaren negentig, dan zie ik toch altijd die prachtig gegroefde kop met die donkere ogen en een glimlach die nooit ver weg is; ik hoor zijn donkerbruine stem. Als James Bond vijftig-plus in Never Say Never Again; als William of Baskerville in mijn favoriete film aller tijden The Name of the Rose; zijn Oscar-winnende rol van Jim Malone in The Untouchables; de eigenwijze Prof. Henry Jones in Indiana Jones and the Last Crusade; als de gewiekste Rus Marko Ramius in The Hunt for Red October en zijn piepkleine optreden als King Richard in Robin Hood: Prince of Thieves.

Voor die laatste hoefde hij niet eens een vermelding op de aftiteling te hebben, één miljoen dollar was voldoende. Maar wat een einde voor zo’n spektakelfilm: Sean Connery die van zijn paard afstapt om zijn nicht, de bruid, weg te geven. Ik denk dat de acteurs in die film niet eens hoefden te spelen dat zij voor hem moesten buigen. Al met zijn eerste blik heeft hij je te pakken. Het enige wat hij hoefde te doen is aanwezig zijn. Die gave is niet veel acteurs gegeven.

 

Ook namens mij, namens Bond-liefhebbers en filmliefhebbers in het algemeen, een diepe diepe buiging voor de man die begon als James Bond en uitgroeide tot een levende legende. Een legende die nog generaties lang zal blijven voortleven.

Lieve Sir Sean, mijn held, rust zacht.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.

Sean Connery (90) overleden

Sean Connery is vandaag op negentigjarige leeftijd overleden. Dat meldt de BBC zojuist. De James Bond-acteur overleed in zijn slaap in zijn huis op de Bahama’s. Volgens zoon Jason Connery voelde zijn vader zich al enige tijd niet zo lekker.

Een legende is heengegaan. Sir Sean Connery. Oer-Bond. Voor velen de eerste, volgens velen de beste. Maar de liefde voor James Bond lag voor Connery zelf in een ver verleden. De aandacht voor iedere nieuwe Bond-film waarin hij speelde nam zulke hysterische vormen aan, dat hij een hekel aan de geheim agent begon te krijgen. Alhoewel — na zijn aftreden is Connery tot tweemaal teruggekeerd naar de spion die hem beroemd maakte...

Being a Scot

Sean Connery als zeesoldaat

Thomas Sean Connery wordt geboren op 25 augustus 1930 in het Schotse Edinburgh. Zijn ouders hebben het niet breed en de jonge Thomas Connery doet het niet goed op school. Op zijn dertiende verlaat hij de schoolbanken om vervolgens allerhande klusjes aan te nemen, van melkboer tot polijster van doodkisten. Vervolgens sluit hij zich voor korte tijd aan bij de marine, waar hij na enkele jaren weer vertrekt met een maagzweer.

Een ommekeer in zijn leven komt als Connery deelneemt aan de Mr. Universe-verkiezing in 1953. Hij eindigt daar als derde, maar misschien wel belangrijker is dat hij zijn eerste rol in een toneelstuk krijgt toegewezen.

Mr. Universe-verkiezing 1953

Another Time, Another Place (1958)

Dit brengt hem vervolgens onder de aandacht van filmmakers en al gauw speelt hij in filmproducties als Another Time, Another Place (1958), Darby O’Gill and the Little People (1959) en The Longest Day (1962). Inmiddels is hij opgemerkt door Albert R. Broccoli en Harry Saltzman die bezig zijn met de eerste film rond Ian Flemings geheim agent James Bond. Vooral Broccoli’s vrouw Dana ziet wel wat in de stoere Schot, en ze blijkt niet de enige die Connery aantrekkelijk vindt. Toch is er één persoon die minder enthousiast over hem is...

Het succes van 007

Ian Fleming, Bonds geestelijk vader, vindt de keuze van Broccoli en Saltzman maar niets. Fleming heeft liever een gentleman als David Niven in de rol van Bond en niet die lompe krachtpatser. Maar de schrijver verandert zijn mening snel als hij de eerste beelden van Dr. No (1962) te zien krijgt. Fleming besluit daarop om Bond in de boeken zelfs een Schotse achtergrond te geven.

1962: Sean Connery met producent Albert R. Broccoli, Bond-auteur Ian Fleming en producent Harry Saltzman

Niet alleen Fleming is overtuigd van de Bond van Connery, ook het bioscooppubliek blijkt geen genoeg van hem te kunnen krijgen. De eerste Bond-film is een groot succes, gevolgd door een nog hogere opbrengst voor From Russia with Love (1963) om vervolgens met Goldfinger (1964) een totale Bond-manie te ontketenen.

Met Ursula Andress in Dr. No (1962)

Met Lotte Lenya in From Russia with Love (1963)

Met Gert Fröbe in Goldfinger (1964)

Connery kan niet meer stuk en de filmmakers filmen stug door. De vierde film in de reeks, Thunderball (1965), belooft nog grootser van opzet te worden, en opnieuw is het bioscooppubliek niet te stuiten.

Sean Connery, die inmiddels een wereldster van formaat is geworden, is iets minder enthousiast over zijn alter ego. Overal waar hij komt, wordt hij geconfronteerd met James Bond. Wanneer hij voor de opnames van You Only Live Twice (1967) tot op het toilet wordt achtervolgd door fotografen, vindt hij het welletjes. Hij speelt Bond in deze vijfde film op de automatische piloot en besluit er daarna mee te stoppen.

Thunderball (1965)

Met Donald Pleasence in You Only Live Twice (1967)

Voor altijd James Bond

Door zijn populariteit als James Bond is het voor Connery moeilijk om andere goede rollen te krijgen. Nadat George Lazenby zonder al te veel succes de rol van Bond één keer heeft overgenomen in On Her Majesty’s Secret Service (1969), wordt Connery voor een toentertijd recordbedrag van 1,2 miljoen dollar nog één Bond-film aangeboden.

Connery hapt toe en speelt met zichtbaar gemak en plezier in Diamonds Are Forever (1971). Dit is de Bond die het publiek graag ziet, het maakt de toeschouwer blijkbaar niet veel uit dat de film voornamelijk uit grappen en grollen bestaat. Ook is dit gelijk een prima opmaat voor opvolger Roger Moore. Want Connery laat het er nu écht bij.

Tegenover Charles Gray in Diamonds Are Forever (1971)

Zeg nooit nooit

De jaren zeventig brengen Connery een aantal hoogtepunten na zijn Bond-carrière. Zo speelt hij prachtige rollen in The Wind and the Lion, The Man Who Would Be King (beide 1975), een Robin Hood op leeftijd in Robin and Marian (1976) en in A Bridge Too Far (1977) over de Slag om Arnhem.

Connery lijkt het 007-personage van zich te hebben afgeschud. Tot daar begin jaren tachtig opnieuw een bedrag met ‘zes nullen’ om de hoek komt kijken en de Schot zwicht: ditmaal voor de rol van James Bond in de film Warhead, een remake van Thunderball door een concurrerende filmmaatschappij. De film wordt al gauw omgedoopt tot Never Say Never Again, omdat Connery had gezworen nooit meer in de huid van Bond te kruipen. Zeg nooit nooit.

Never Say Never Again (1983)

Never Say Never Again is een bescheiden succes voor Connery. In datzelfde jaar (1983) moet hij het opnemen tegen de officiële Bond: Roger Moore in Octopussy. Ondanks dat de makers van de verschillende Bond-films denken het tegen elkaar op te moeten nemen, vindt de bioscoopbezoeker het wel prima, die heeft twee Bond-films in één jaar.

Nog even is er sprake van een vervolg op Never Say Never Again, maar Connery houdt het voor gezien en richt zich op rollen die beter bij zijn leeftijd passen. Zie daar Highlander, The Name of the Rose (beide 1986), The Untouchables (1987) waarvoor hij een Oscar ontvangt en Indiana Jones and the Last Crusade (1989).

Een imposante filmcarrière

The Rock (1996)

Vanaf de jaren negentig kabbelt Connery’s carrière gematigd verder met films als The Hunt for Red October (1990), The Russia House (1990), Medicine Man (1992), Rising Sun (1993), Just Cause (1995), First Knight (1995), The Rock (1996), The Avengers (1998), Entrapment (1999) en Finding Forrester (2000) en kan hij vooral bogen op een imposante filmloopbaan. Mogelijk interessante filmrollen in The Matrix en The Lord of the Rings wijst hij af.

Na het teleurstellende The League of Extraordinary Gentlemen (2003) besluit de beroemdste Schot van de twintigste eeuw dat het mooi is geweest en kondigt hij aan met pensioen te gaan. Zelfs Steven Spielberg kan hem niet overhalen uit zijn luie stoel te komen voor de vierde Indiana Jones-film in 2008.

The League of Extraordinary Gentlemen (2003)

Een klein klusje waarvoor hij alleen zijn stem hoeft te lenen, wil Connery nog best aanpakken. Zoals hij in 2005 onder meer doet voor de videogame From Russia with Love. Als de zoveelste keer opnieuw in de rol van James Bond. En in 2006 en 2011 als titelfiguur in de korte animatiefilms rond Sir Billi the Vet.

Sir Sean Connery

Sean Connery trouwde twee keer. Met Diane Cilento (van 1962 tot 1973) en met Micheline Roquebrune (sinds 1975). Met Cilento heeft hij een zoon: acteur en regisseur Jason Connery (1963).

In 2000 wordt Sean Connery door koningin Elisabeth II van Engeland geridderd voor zijn verdiensten voor de Britse filmindustrie. Sindsdien gaat hij door het leven als ‘Sir Sean Connery’.

Sir Sean Connery

Met het overlijden van Sean Connery is de tweede acteur die James Bond speelde heengegaan. In mei 2017 overleed Roger Moore (89), Connery’s opvolger in zeven James Bond-films. George Lazenby, eenmalig 007 in On Her Majesty’s Secret Service (1969), is met 81 jaar op dit moment de oudst levende James Bond-acteur.

Crowdfunding voor rechten nieuwe Bond-film

Het klinkt misschien sympathiek, maar zo werkt het natuurlijk niet. ‘Team Bond’ uit het Engels Coventry is een crowdfundingsactie begonnen om de uitzendrechten van No Time to Die te kopen. Wat het B-Team daarvoor nodig denkt te hebben is 607 miljoen pond. Alleen: de rechten van de nieuwe Bond-film zijn helemaal niet te koop.

Het idee is dit: breng genoeg geld bij elkaar om No Time to Die met kerstmis op tv te vertonen. Want dat wil iedereen.

Serieus?

Sinds MGM zich onlangs heeft georiënteerd op de streamingsmarkt, lijkt aan de nieuwe Bond-film een prijskaartje te hangen. En natuurlijk, desperate times call for desperate measures, en ook James Bond heeft zijn prijs. Zo’n 600 miljoen dollar, aldus de geruchten dit weekend. Later bijgesteld naar 800 miljoen.

MGM heeft de keutel inmiddels alweer ingetrokken en geeft aan dat de film ‘niet te koop’ is; de gesprekken met de streamingsdiensten zijn uiteraard in het diepste geheim gevoerd, bronnen in dezen zijn zoals altijd anoniem.

Toch is het gezien de financiële malaise in huize MGM logisch dat de filmmaatschappij geld wil zien, en rap een beetje. Vooralsnog heeft de nieuwe Bond enkel geld gekost: 250 miljoen dollar plus oplopende rente van pak ’m beet een miljoen per maand. Daarvan is nog geen stuiver terugverdiend.

Die 607 miljoen ‘pond’ moet het volgens Team Bond doen. Dat is overigens een stuk meer dan 600 miljoen dollar, maar minder dan de 800 miljoen dollar.

Vooralsnog is de eerste 90 pond binnen. Het is hopen op een kerstwonder.

To stream or not to stream

No Time to Die komt beschikbaar op Netflix of Apple TV+.

Komt niks van in, reageert Bond-baas Barbara Broccoli.

Zie hier de tweestrijd tussen de rechthebbenden van James Bond: MGM en Eon Productions.

Illustratie: Jeff Marshall

Hoe het ook zij: op dit moment trekt de film die een jaar geleden zijn laatste opname beleefde niet bepaald volle zalen. De 25e James Bond-film ligt sinds maart dit jaar op de plank en zal daar tot april volgend jaar blijven liggen. Althans, dat is voorlopig het plan. Of april 2021 veilig genoeg zal zijn, valt nog maar te bezien. Maar laten we positief blijven.

Filmstudio MGM, mede-eigenaar van James Bond, zit weer eens in zwaar weer. Eén van de redenen waarom we iedere keer zolang moeten wachten op een nieuwe film. Het is er MGM alles aan gelegen met No Time to Die gauw veel geld binnen te halen. Iets wat normaliter al lang zou zijn gebeurd.

Nu de première door het beruchte virus almaar wordt verzet, is de filmstudio in gesprek gegaan met streamingdiensten Netflix, Apple TV+ en Amazon. Met als doel de Bond-film te verkopen zonder eerst een bioscooprelease af te wachten. De prijs voor een jaar lang exclusieve rechten bedraagt 600 miljoen dollar, aldus Deadline.

Deze verkenning lijkt volgens datzelfde artikel inmiddels alweer afgeketst, en dus koersen we voorlopig richting april volgend jaar.

No Time to Die

Dat Bond zijn première hoort te beleven op het grote scherm, lijkt onbetwist. De James Bond-films zijn geen televisiefilms. Hoewel de meesten waarschijnlijk kennis hebben gemaakt met 007 via het kleine scherm, zijn de films daar in eerste instantie niet voor bedoeld.

Toch geloof ik best dat No Time to Die prima thuis kan worden beleefd, lees hier maar. Een voorzichtig aftasten van deze markt lijkt mij in deze tijd dan ook meer dan logisch. En zolang april 2021 nog allerminst zeker is, blijft dit een reële optie. Want aan een Bond-film op de plank heeft niemand iets, ook al willen de makers nog zo graag dat de film wereldwijd voor het grootst mogelijke bioscooppubliek wordt vertoond.

Op dit moment is helemaal niets zeker.