Eindelijk

Ein-de-lijk goed nieuws. Eindelijk. Het heeft welgeteld tien maanden geduurd sinds de aankondiging van Bond 25 totdat we vandaag in alle vroegte uit ons lijden werden verlost: de nieuwe Bond-film zal op het beloofde tijdstip uitkomen. Eindelijk.

Na maanden speculeren is ook de regisseur bekend. De man die zichzelf al had gekwalificeerd, is niemand minder dan Daniel Francis Boyle. Beter bekend als Danny Boyle. De regisseur van Trainspotting (1996), en van deel 2 (2017); de Oscar-winnaar voor Slumdog Millionaire (2008); de man van de doorgesneden pezen in 127 Hours (2010) en niet te vergeten de man achter de opening van de Olympische Spelen van 2012, waar hij niet alleen Daniel Craig als James Bond, maar ook Her Majesty The Queen uit een helikopter liet springen.

Die Danny Boyle. Geboren in het jaar van uitgave van Ian Flemings Diamonds Are Forever (1956). Wat hem 63 jaar maakt als Bond 25 in de bioscoop verschijnt. Met die leeftijd is hij samen met Martin Campbell, die ook 63 jaar was toen Casino Royale (2006) uitkwam, de oudste regisseur van een Bond-film. Voor wat het waard is: de gemiddelde leeftijd van alle twaalf Bond-regisseurs in het jaar van hun laatste Bond-film is 53 jaar en drie maanden.

En inderdaad, ook Danny Boyle is weer een man. Zijn werkgever heet overigens Barbara.

Met het aantreden van Boyle krijgen we ook scenarioschrijver John Hodge voor de eerste keer bij de credits van een Bond-film te zien. Wat inhoudt dat op deze plaats voor het eerst in twintig jaar géén Neal Purvis en Robert Wade staat te lezen. Hodge pende eerder voor Boyle: Shallow Grave (1994), Trainspotting (1996), A Life Less Ordinary (1997), The Beach (2000), Alien Love Triangle (2008), Trance (2013) en T2 Trainspotting (2017).

Purvis en Wade zijn een beetje de Heintje Davids van de Bond-films. Al sinds Quantum of Solace (2008) geven zij aan dat het wat hun betreft wel genoeg is. Echter voor Skyfall (2012) en Spectre (2015) werden zij er toch weer bijgehaald. En ook voor Bond 25 zijn zij aan het werk gezet; de officiële aankondiging van Bond 25 in juli vorig jaar vermeldde hún namen.

Met zes officiële Bond-films op hun cv hoeven zij geen verliezers genoemd te worden. En wie weet kan hun idee voor Bond 25 in de toekomst nog worden gerecycled.

De films die cinematograaf Anthony Dod Mantle recentelijk geschoten heeft, verkeren volgens IMDb momenteel in de post-productie-fase. Hoewel over een director of photography nog niets bekend is, is dat geen slecht uitgangspunt voor Bond 25. Dod Mantle werkte eerder met Boyle samen aan Vacuuming Completely Nude in Paradise (2001), Strumpet (2001), 28 Days Later (2002), Millions (2004), Slumdog Millionaire (2008), 127 Hours (2010), Trance (2013) en T2 Trainspotting (2017).

Decorontwerper Dennis Gassner had zijn deelname aan Bond 25 in oktober vorige jaar al bevestigd. Het zal de vierde keer zijn dat hij aan een Bond-film meewerkt.

Wat betreft de muziek zullen we componist Thomas Newman van de laatste twee Bond-films waarschijnlijk niet meer terugzien, hij was immers meegelift met regisseur Sam Mendes. David Arnold daarentegen staat al geruime tijd droog. Het is hem gegund een zesde Bond-score aan zijn oeuvre toe te voegen. Bovendien werkte hij eerder met Boyle samen aan A Life Less Ordinary (1997), een film uit hetzelfde jaar als zijn Bond-debuut Tomorrow Never Dies.

En dan natuurlijk de man die de hele film op zijn schouders zal moeten torsen: de inmiddels vijftigjarige Daniel Craig. Zijn vijfde Bond-film en hoogstwaarschijnlijk zijn laatste. Enkel Sean Connery en Roger Moore gingen hem voor met een vijfde, respectievelijk You Only Live Twice (1967) en For Your Eyes Only (1981). Hussel die twee door elkaar en het zou toch een giller zijn als de titel van Bond 25 tevoorschijn komt.

Zag het er tot kort geleden naar uit dat het met Bond 25 mogelijk de verkeerde kant op zou gaan, vanaf vandaag kunnen we opgelucht ademhalen. Enig nadeel is dat die distributieovereenkomst met Universal voor één film geldt, zodat het gelazer daarna weer van voor af aan kan beginnen. Bond 26 in 2022 is overigens aannemelijk ter ere van het zestigjarig filmjubileum.

Laten we ons voorlopig eerst op Bond 25 concentreren. Eindelijk...

Officieel: Danny Boyle regisseur Bond 25

Universal Pictures distributeur

Eon Productions heeft vandaag officieel bekendgemaakt dat Danny Boyle de nieuwe Bond-film gaat regisseren. Universal Pictures gaat de distributie buiten de VS verzorgen, Annapurna Pictures samen met MGM binnen de VS.

Bond 25 gaat op 25 oktober 2019 in première in het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten volgt, zoals lange tijd bekend, op 8 november 2019. Opnamen beginnen dit jaar op 3 december in Engeland. Daniel Craig zal voor de vijfde maal aantreden als geheim agent 007.

De nieuwe Bond-film werd vorig jaar juli al aangekondigd. Enkele weken later bevestigde ook Daniel Craig zijn deelname. Echter bleef verder officieel nieuws tot vandaag uit.

„We are delighted to announce that the exceptionally talented Danny Boyle will be directing Daniel Craig in his fifth outing as James Bond in the 25th installment of the franchise. We will begin shooting Bond 25 at Pinewood Studios in December with our partners at MGM and are thrilled that Universal will be our international distributor.”

Barbara Broccoli en Michael G. Wilson

Begin dit jaar dook de naam van regisseur Danny Boyle weer eens op. Het gerucht ging dat hij samen met zijn vaste scenarist John Hodge aan een Bond-verhaal werkte. Hij zou de nieuwe Bond-film enkel willen regisseren als zijn script zou worden goedgekeurd. Dat is nu dus het geval.

Belangrijkste zegen is die distributiedeal. Zonder distributeur namelijk geen film. Universal Pictures volgt hiermee na vier films Sony Pictures op. Universal verzorgde overigens wel al in Nederland de distributie van Spectre in 2015.

Posterontwerper Bill Gold (97) overleden

Eén van Hollywoods meest geziene posterontwerpers is gisteren overleden: Bill Gold. Dat meldt The Hollywood Reporter. Gold bedacht in 1981 het beroemde posterontwerp van For Your Eyes Only.

De poster van de vijfde Bond-film met Roger Moore in de hoofdrol, wordt gezien als één van de meest iconische uit de 007-serie en gelijk ook als één van de meest controversiële. Niet overal ter wereld werden de lange sexy benen en het weinig verhullende bikinibroekje gewaardeerd. In de meer conservatieve staten van de VS kreeg de mevrouw in de poster netjes een korte spijkerbroek aan. In veel krantenadvertenties werd de poster tot de knieën afgeknipt.

De benen in de poster zijn niet van hoofdrolspeelster Carole Bouquet, maar behoren toe aan model Joyce Bartle. Fotograaf Morgan Kane verzorgde de beelden. Twee andere modellen, Nancy Stafford en Jane Sumner, hebben ook model gestaan. Stafford werd echter enkel ingehuurd voor een proefopname en van Sumner werd alleen haar hand met kruisboog gebruikt.

Toen Bartle het bikinibroekje aantrok, bleek deze iets te laag te vallen. Daarop verzocht fotograaf Kane haar het broekje andersom te dragen. Met als gevolg onderstaand resultaat:

De iconische Bond-poster is veelvuldig gekopieerd door andere postermakers. Toch is dit slechts één van de vele werken die Bill Gold in zijn carrière afleverde. Zijn eerste wapenfeit was de poster van Casablanca (1942). Andere posters die Gold ontwierp waren die van vele Clint Eastwood-films, waaronder die van de Dirty Harry-reeks; Dial M for Murder (1954); East of Eden (1955); A Clockwork Orange (1971); The Exorcist (1973), Goodfellas (1990). En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Golds posters blonken vaak uit door hun eenvoud: 'Less is more'. Omdat het toch onmogelijk is een complete film op één poster uit te beelden, probeerde Gold juist zo min mogelijk te vertellen. Meer zou volgens hem alleen maar verwarrend zijn.

De ontwerper ging met pensioen na de poster van Clint Eastwoods Mystic River (2003). Dirty Harry wist hem daarna nog eenmaal over te halen voor J. Edgar (2011). Dat werd uiteindelijk Golds laatste.

Bill Gold is 97 jaar geworden.

Honderd jaar Joseph Wiseman

Van Dr. No tot Dr. Wickert

Daar waar hij bang voor was gebeurde: het grote publiek herinnert Joseph Wiseman niet als gelauwerd toneelacteur, maar voor altijd als de titelfiguur in Dr. No (1962). De eerste Bond-boef zou vandaag honderd jaar geworden zijn.

Met minachtig keek Wiseman terug op de rol waaraan hij zijn leven lang zou worden blijven herinnerd. Niet dat Dr. No hem zijn carrière in de weg heeft gezeten, hij had zoveel meer acteerprestaties geleverd, met name op Broadway.

Zoals iedereen die aan de eerste Bond-film meewerkte, had ook Wiseman niet het flauwste benul van de populariteit die James Bond binnen de kortste keren zou hebben. Een inmiddels bekende uitspraak, dertig jaar ná de première van Dr. No opgetekend uit de mond van de acteur:

„As far as I was concerned, I thought it might be just another grade-B Charlie Chan mystery.”

Het is jammer dat het nooit gelukt is meer uit Wiseman te krijgen over James Bond. Hij is in geen enkele documentaire te zien die nadien over de films is gemaakt en dat terwijl hij 91 jaar is geworden. Het heengaan van Wiseman in oktober 2009 markeerde het eind van een tijdperk. De eerste schurk was de laatst levende Bond-boef uit de films met Sean Connery.

Met regisseur Terence Young op de set van Dr. No

Joseph Wiseman werd op 15 mei 2018 geboren in Montreal in Canada. Zijn eerste schreden op het toneel zette hij als 16-jarige jongen. Als twintigjarige stond hij voor het eerst op Broadway, waarna vele toneelrollen volgden.

Vanaf de jaren 50 was hij regelmatig in films te zien, onder meer als tegenstander van Marlon Brando in Viva Zapata! (1952). In 1961 werd hij door Bond-producent, de eveneens Canadese Harry Saltzman gevraagd voor de rol van Dr. No.

In Dossier James Bond (1985) van Raymond Benson staat dat Dr. No niet de enige Bond-film is waaraan Wiseman zijn medewerking heeft verleend. In Thunderball (1965) zou hij namelijk de stem hebben ingesproken van Blofeld. Inmiddels denkt Benson beter te weten, waarna hij deze 'fout' heeft hersteld in latere drukken. Toch weet ik bijna zeker dat ik Wiseman in enkele scènes hoor. Zie hier het artikel The Polhmann Files en beslis zelf.

Joseph Wiseman en Sean Connery, vermoedelijk jaren 90

Na Dr. No (of Thunderball zo je wilt) verscheen Wiseman nog regelmatig in films en nog meer op de tv, afgewisseld met toneelrollen. Hij was voor het laatst te zien als Dr. Wickert in de toneelbewerking van Judgement at Nuremberg van Abby Mann in 2001.

Joseph Wiseman was twee keer getrouwd. Uit zijn eerste huwelijk had hij een dochter, Martha. Zijn tweede vrouw, danseres Pearl Lang, overleed in februari 2009.

'Vic Armstrong terug voor Bond 25'

Oude rot in het vak Vic Armstrong (71) keert terug voor Bond 25, aldus Omega Underground. De Britse stuntman, stuntcoördinator en second unit director werkte tot Die Another Day (2002) mee aan diverse Bond-films.

Voor de laatste drie Bonds van Pierce Brosnan, werd Armstrong gepromoveerd tot second unit director. Vooralsnog vermeldt Omega Underground enkel Armstrongs rol als stuntcoördinator voor de nieuwste Bond-film. Mocht het inderdaad waar zijn, dan vervangt hij daarmee Gary Powell, die deze taak vervulde voor alle vier de Craig-films.

Eerder werkte Armstrong als stuntman mee aan de Bond-films Never Say Never Again (1983), Live and Let Die (1973), On Her Majesty's Secret Service (1969) en You Only Live Twice (1967). Hij is getrouwd met stuntvrouw Wendy Leech, de dochter van Bond-veteraan George Leech.

Links Armstrong, rechts Ford

Het bekendst zal Vic Armstrong zijn als stuntdubbel van Harrison Ford in onder meer de eerste drie Indiana Jones-films. Zet ze een hoed op en Ford en Armstrong zijn nauwelijks uit elkaar te houden. In 1988 voerde Armstrong in Nederland stunts uit voor Amsterdamned van Dick Maas.

Inmiddels heeft Vic Armstrong als regisseur ook enkele films op zijn naam staan. Left Behind (2014) met Nicolas Cage in de hoofdrol staat toevallig sinds vorige week op Netflix. Ten tijde van de Brosnan-films werd Armstrong genoemd als mogelijk regisseur van een 007-film.

Ben Whishaw verwacht terugkeer als Q

Q-acteur Ben Whishaw verwacht voor een derde maal terug te keren in een James Bond-film, dat zegt hij vandaag in Metro. De 37-jarige Brit is dolblij met Danny Boyle als mogelijk regisseur van Bond 25, maar, zo zegt hij, hierover weet hij net zoveel als wij.

Geen classified information van de quartermaster van MI6 dus. Het is niet aan Whishaw om de definitieve deelname van Boyle kenbaar te maken. Ook de Q-acteur leest de bladen, en dat is blijkbaar voorlopig de enige houvast die hij heeft, want honderd procent zeker over de opnamen van Bond 25 is hij zelf ook niet.

Whishaws deelname aan Bond 25 is geen verrassing. Het personage Q is op enkele uitzonderingen na altijd van de partij geweest. Datzelfde geldt voor M en Moneypenny. Meer nog dan aan hun James Bond-acteurs, is Eon Productions trouw gebleven aan de spelers die deze bijrollen vervulden. Daarmee is de terugkeer van Ralph Fiennes als M en Naomie Harris als Moneypenny bijna net zo zeker. Zelfs als zij inmiddels getekend hebben voor andere producties, valt er altijd wel een gaatje te vinden om die paar scènes op te nemen. Rory Kinnear als Tanner kunnen we inmiddels ook aan het vaste lijstje toevoegen.

Ben Whishaw, Naomie Harris, Daniel Craig en Ralph Fiennes

Alles goed en aardig, maar voordat alle lichten felgroen kleuren, moet eerst meer duidelijk worden over een DISTRIBUTEUR. Want nogmaals: zonder distributeur geen Bond-film. Die beslissing ligt bij MGM, de mede-eigenaar van James Bond. En met MGM lijkt het voor de zoveelste keer niet bepaald goed te gaan.

Ik heb een onhaalbaar voorstel: wat als we eenmalig de The Poppy Is Also a Flower-tactiek toepassen? Even resumé. Deze filmtitel uit 1966, naar een idee van Ian Fleming en onder regie van Terence Young, werd speciaal gemaakt voor de Verenigde Naties. De internationale sterrencast die hieraan meewerkte (Stephen Boyd, Yul Brynner, Angie Dickinson, Hugh Griffith, Jack Hawkins, Rita Hayworth, Trevor Howard, Marcello Mastroianni, Anthony Quayle, Harold Sakata, Omar Sharif, Eli Wallach om zomaar wat namen te noemen), kreeg symbolisch 1 dollar uitbetaald.

Niet dat daarmee meteen de distributeurskwestie is getackeld, maar dan kunnen de jongens eind van het jaar wel gewoon aan de slag. Geef ze een camera, een verfilmbaar script en laat ze een potje lol maken. Hoeft Daniel Craig ook niet meer te dreigen zijn polsen door te snijden, want voor 1 dollar kun je niet verwachten dat er verdere verplichtingen aan vast zitten. Win win. En wij hebben onze Bond-film.

House of Cards

De fundamenten van de James Bond-filmserie, onnodig om te vermelden, toch voor die enkeling die het rijtje niet paraat heeft: Dr. No (1962), From Russia with Love (1963), Goldfinger (1964), Thunderball (1965). Steviger kun je de basis van een filmreeks niet wensen. Voeg daar extra steunpilaren You Only Live Twice (1967) en On Her Majesty's Secret Service (1969) aan toe en het Bond-bouwwerk is onverwoestbaar.

Dit zijn de peilers waarop de serie tot vandaag de dag boogt. Zonder dit fundament was James Bond al lang als een kaartenhuis ineengezakt.

James Bond verscheen voor het eerst in de bioscoop in een tijd dat de spionnenfilm weinig serieus werd genomen. De Bond-films bewezen dat met net wat extra centen en slimme decors een overweldigend avontuur kon worden gepresenteerd. Een filmavontuur waar de toeschouwer geen genoeg van kon krijgen. En hij kreeg het, jaar in jaar uit. Nauwelijks bijgekomen van de vorige of de volgende diende zich alweer aan. En dan hebben we het niet eens over de hausse aan rivaliserende geheim agenten die halverwege de jaren 60 als paddenstoelen uit de grond schoten. Bond bleef toch een klasse apart.

Zoals we nu al bijna een jaar wachten op een beetje nieuws rond Bond 25, dat eind 2019 zou moeten verschijnen, waarmee het welgeteld vier jaar sinds Spectre (2015) heeft geduurd tot James Bond weer in de bioscoop te zien zal zijn. Dat zijn afstanden die de filmmakers in de beginjaren van de filmreeks niet voor mogelijk hadden kunnen houden. Leveren moesten ze! En snel een beetje om dat filmpubliek te overvoeden met James Bond. De perfecte methode, niemand kon meer om 007 heen. Tegenwoordig moet je schrapen om ergens nieuws vandaan te peuteren, of je moet blij zijn als er iemand dood gaat.

De serie had nooit zo succesvol kunnen zijn als From Russia with Love pas vier jaar na Dr. No het levenslicht had gezien. Op dat moment hadden we al vier Bond-films om van te genieten. In de herfst van 1966 kon je bijvoorbeeld de ene avond in Franeker naar Dr. No, de volgende avond in Wierden naar From Russia with Love, de derde avond in Schin op Geul genieten van Goldfinger en de vierde avond in Lutjebroek afsluiten met Thunderball. En iedere dag had je weer een topavond!

De enige reden dat de filmmakers zich vandaag de dag kunnen veroorloven rustiger aan te doen, is dat onverwoestbare fundament van meer dan vijftig jaar geleden, de tijd waarin James Bond voorop liep. Bond is nog steeds een kassamagneet, alleen loopt hij lang niet meer vooraan. En ieder jaar een nieuwe Bond-film — alsjeblieft, daar zit niemand op te wachten. Het geeft niet dat het allemaal wat langer duurt. De kracht zit tegenwoordig juist in zijn absentie en de daaruitvolgende eruptie als hij zijn neus eindelijk weer laat zien.

Zelfs zijn langste afwezigheid, de zesenhalf jaar tussen Licence to Kill (1989) en GoldenEye (1995), bleek Bond er niet onder te krijgen.

Nu ook dat een kwart eeuw geleden is, en de kaarten opnieuw geschud, moet 007 toch een beetje op zijn tellen passen. Hoe langer het allemaal duurt eer Bond 25 verschijnt, beginnen de nieuwe lichting Bond-films op die manier ook een beetje films voor oude mannen te worden. Straks zijn we zo ver van Spectre verwijderd (en wuift de vijftigjarige Daniel Craig ons ondanks zijn toezegging alsnog adieu), wat blijft er dan nog over? Opnieuw beginnen? Alweer? Een film in stijl van de jaren 60, of nog verder, die van de jaren 50 uit de boeken?

Er zal ongetwijfeld nog wel iets te bedenken zijn, en zolang de films werken, zullen ze gemaakt blijven worden. Toch denk (en zie) ik regelmatig (aan) die eerste films terug en bedenk mij: hoe is het in hemelsnaam mogelijk om, jaar in jaar uit, zoveel kwaliteit in zo'n korte tijd te leveren? Natuurlijk, de wereld lag nog open voor 007, veel was onontgonnen. Het publiek was minder gewend, maar wat zij destijds te zien kregen, grijpt mij nog steeds.

Misschien is het sentiment. Misschien is From Russia with Love minder goed dan ik altijd bejubel en is het tijdperk James Bond voorgoed voorbij. In dat geval hebben we nog altijd het perfecte kaartenhuis om op terug te kijken. Waar moet je immers die 25e kaart kwijt?