Bewegende beelden willen we zien. Het gaat hier om een film, niet om een prentenboek!
Dat er straks op 2 april voor onze ogen een film uitrolt in de bioscoop, daar hoeven we niet bang voor te zijn. Of die goed of minder goed is, daar helpt geen lieve trailer aan.
Het punt is gewoon dat we eindelijk wat willen zien. Een trailer helpt enorm om in de stemming te komen. En wat is er handiger om dit komende halfjaar te gebruiken om een van de langst verwachte James Bond-films te promoten?
Want hoewel er straks weer miljarden mensen wereldwijd op de avonturen van 007 (wie dat nummer in de nieuwe film dan ook mag dragen) afkomen — de jeugd heeft helemaal níks met James Bond. Er is namelijk in geen jaren een Bond-film verschenen. Behalve mijn eigen kinderen en mijn leerlingen van groep 7, zijn er waarschijnlijk verdomd weinig jongeren die weten dat er een nieuwe Bond aan zit te komen. Onlangs nog bij een stelopdracht, waarin ik de nieuwe Bond-film handig had verwerkt, vroeg Ridah of hij in plaats van James Bond ook over John Wick mocht schrijven...
Als de James Bond-films puur op nostalgie zouden drijven, verplaats de avonturen dan lekker terug naar de jaren 60 van de vorige eeuw, of gebruik de jaren 50 van Flemings Bond als uitgangspunt. Neem de remake van The Man from U.N.C.L.E. (2015) als voorbeeld, dat ziet er toch lekker strak 60's uit. Paar foute Russen erin en de Koude Oorlog herleeft als nooit tevoren.
Met nog een klein halfjaar voor de boeg, is er op marketinggebied nog niets verloren. Als die trailer ergens eind dit jaar of begin volgend jaar uitkomt — dat is voor de gewone consument vroeg genoeg. Maar geef óns alvast wat informatie of wat beelden. Een stukje making of, een foto. Dan hoeft Lotte Verheul van Esquire in haar eerste regels niet twee onwaarheden te verkondigen. Want waar komt de bevestiging vandaan dat het James Bond-feestje in Matera eind vorige maand het einde van de complete opnameperiode betekende?
Dat is gewoon niet zo. Ik ben het elders ook tegengekomen, maar het is puur papegaaiwerk. Het feestje was ter afsluiting van de lange opnametijd in het Zuid-Italiaanse plaatsje en als excuus voor het achterlaten van zoveel onuitwisbare bandensporen op de witte plavuizen. Daarna zijn de opnamen elders in Italië gewoon doorgegaan.
Maar ja, als een productiemaatschappij verder de lippen stijf op elkaar houdt en er geen moeite wordt genomen mijn telefoonnummer in te tikken, dan is dát inderdaad alles wat we tot nu toe over de nieuwe James Bond-film weten...
Dan hing de vlag er veertig jaar geleden toch totaal anders bij. Cubby Broccoli, die de touwtjes sinds The Spy Who Loved Me (1977) helemaal alleen in handen had, nodigde de wereldpers uit om gezellig te komen dineren op Sardinië. De persmensen mochten vrij rondlopen op de set, iedereen de hemd van het lijf vragen, er werden onthullingen gedaan en dat allemaal onder joviale omstandigheden. Bij het vervolg Moonraker (1979) tijdens studio-opnamen in Parijs idem dito. Met als enig verzoek om niet álles te verklappen, maar schrijf er vooral over!
 |
| Relaxte sfeer op de set van The Spy Who Loved Me: Cubby Broccoli kookt spaghetti voor de cast en crew in Caïro |
En die films scoorden als een dolle. Het publiek werd middels de media al warm gemaakt tijdens de opnamen. Nu is er buiten de beelden van juni, het setbezoek van Prince Charles, het fotomoment in Matera en het vrijgeven van de teaserposter helemaal níets te zien. Het is via social media dat we nauwkeurig op de hoogte worden gehouden als er buitenopnamen plaatsvinden. Op die manier leeft het allemaal nog een beetje en kunnen we ‘ah’ en ‘oh’ roepen, maar via een officieel kanaal is er nauwelijks iets te zien.
Het complete mediagebeuren verloopt bij de 25e James Bond-film sowieso anders dan gebruikelijk. De bekendmaking van de titel tijdens het eerste grote persmoment — ging niet door. De titel werd ergens in augustus zonder enige vooraankondiging ineens wereldkundig gemaakt. Dat is niet erg, maar het had een mooi moment geweest om de boel even lekker pompeus aan te kleden. Hetzelfde geldt voor 5 oktober jongstleden. Had er een trailertje van een minuut uitgegooid, dan zijn de liefhebbers weer en paar avonden zoet om alles te ontleden en pikt de argeloze kijker ook gelijk een stukje mee.
Zo'n trailer is uiteindelijk gauw vergeten als de film er eenmaal is. Meer dan een zoethoudertje en als extra op de thuiskopie is het niet. Maar juist zo'n zoethoudertje kunnen we nu wel gebruiken, nadat het eind deze maand vier jaar geleden is dat de laatste Bond-film Spectre in première ging. Aanvankelijk stond Bond 25 voor deze maand gepland. Die vier jaar klinkt, hoewel best lang, niet onbekend: Quantum of Solace (2008) - Skyfall (2012) en daarvoor Die Another Day (2002) - Casino Royale (2006). Vierenhalf is gewoon net iets teveel.
Wanneer die trailer komt, en of we eerst nog een teaser krijgen of dat het gelijk een 2 minutenversie is, dat zal wel net zo onvoorspelbaar verlopen als veel van het vorige tijdens deze productie.
En wat nu als No Time to Die de Bond-productie wordt die het redt zónder trailer en voorgeproduceerde publiciteit? Dat zou aantonen dat, als het lukt, het merk 'James Bond' onverwoestbaar is. Een interessante testcase. Brengt alleen wel een hoop ongefundeerde speculaties van weinigwetenden met zich mee. Blijft toch frustrerend...
