Eem beetje minder woede graag

Waarom wij fans de komende James Bond-film niet moeten behandelen als een aanstaande wereldramp of politiek zedenvertelsel, en James Bond gewoon James Bond blijft...

Door gastauteur Gert Waterink

Veel fans hielden er al enigszins rekening mee: die rol van Lashana Lynch zou best wel eens behoorlijk wat tongen los kunnen maken. En als je de officiële summiere plotdetails naleest, dan zou bij menigeen de vraag op kunnen borrelen wie nu precies het nummer 007 draagt als James van z’n welverdiende pensioen in Jamaica geniet.

Daar komt bij dat er eigenlijk al sinds Craigs I’d rather slash my wrists-citaat een constante geruchtenstroom over Idris Elba op gang is en dat Elba als eerste donkere acteur de nieuwe James Bond zou worden. Maar toch: Lashana Lynch speelt hoogstwaarschijnlijk 007. Nomi-007.

Zelfs ik had niet verwacht (of ergens toch weer wel) dat het onofficiële nieuws dat Lashana Lynch de 007-code van James Bond gaat overnemen zou inslaan als een bom. Een bom met veel smerige splinters; veel negatieve reacties dus.

En het steekt me. Juist omdat ik in een eerder schrijfsel voor m’n vrienden van jamesbond.nl al had aangegeven dat Bond-fans een ander slag volk zou moeten zijn dan de inmiddels geradicaliseerde Star Wars-fans. Niets is minder waar.

Reacties liegen er niet om

Van „James Bond…is killed…at the hands of political correctness!” tot „We are gonna remake Martin Luther King movie with Kate Winslet as Martin!„. Van „Well I will not go to watch the movie, she does not have the ball’s to play James!” tot „The virtue signaling and catering to the political correctness is getting out of hand. Not saying it’s right, but Fleming would definitely not be ok with a black being Bond or 007!”.

Voor de meer conservatieve Bond-fan is het menens: de Bond-franchise wordt de vernietiging in geholpen. Je hoeft alleen even door te ploegen op internet en een bepaald slag fans in Facebookgroepjes, op Youtube en op Twitter komt aanzetten met afbeeldingen, video’s en wellicht nóg rabiatere reacties dan bovenstaande citaten.

Bekijk onderstaande video eens, getiteld „Bond Gets Woke” (Afro-Amerikaanse jargon), en laat het commentaar maar even op je inwerken:



Ook de serieuzere kranten (zover je ze anno 2019 nog serieus mag noemen) doen een duit in eigen zakje. Nota bene Madeline Grant van The Daily Telegraph vindt Bond 25, nog voordat de film goed en wel in de bioscopen draait, een groteske zedenleer met #MeToo-tinten waar we van af moeten blijven.

En het meest perplex was ik nog van deze uit z’n verband gerukte quote van Ian Fleming zelf. Een man die ik waardeer om z’n fantastische vertelstijl vol details en bikkelharde beschrijvingen, maar die toch ook leefde in de uiterst preutse jaren 50 van de vorige eeuw; in een land dat na de Tweede Wereldoorlog zoekende was naar een nieuwe identiteit (nog steeds overigens). Volgens de topicstarter (ik noem geen namen) moeten we zijn adagium maar weer werkelijkheid laten worden:

„As a result of 50 years of emancipation, feminine qualities were dying out or being transferred to the males. Pansies of both sexes were everywhere, not yet completely homosexual, but confused not knowing what they were. The result was a herd of unhappy sexual misfits…the women wanting to dominate and the men to be nannied.”

Nu ben ik zelf homoseksueel, maar als ik geleefd had in Flemings jaren 50 dan was mijn coming-out in elk geval heel wat lastiger verlopen, of had wellicht helemaal niet plaatsgevonden.

Uit z’n verband gerukt

Natuurlijk was het Daily Mail-artikel van 13 juli, waar de razernij zich uit ontkiemde, nu niet echt genuanceerd in z’n kop: „The Black Woman Who Will Be The Next 007”. In een tijdperk waarin politieke leiders leuzen als Alternative facts! en Fake news! schreeuwen en waarin mensen steeds meer opgaan in het lezen van korte tweets, is zo’n kop nog geeneens verrassend.

We leven in een tijdperk waarin social media steeds meer ons leven, én dat van popcultuur, bepaalt. Vooral kranten, die hun oplages desastreus zien verminderen en (daardoor) té afhankelijk worden van korte termijnwinsten, proberen hier op in te spelen. De Daily Mail, inmiddels net zo berucht als die andere pulp-tabloid The Sun, spint er nochtans garen bij.

Ook moet daarbij worden aangetekend dat nog niets officieel is bevestigd. Maar zelfs als uitstekende betrouwbare bronnen als Baz Bamigboye, van diezelfde Daily Mail, het op vaak zeer trotse manier bij het rechte eind hebben, dan geldt ook dan nog dat verantwoordelijke journalistiek hier niet bij is gebaat.

Veel Bond fans hadden gehoopt dat na de Sony Leaks van december 2014, het met Bond 25 beter zou aflopen. Maar nee, ook nu liggen de stevige spoilers dankzij dit soort, veelal Britse, kranten op straat.

Er lijkt geen ontkomen meer aan, vooral niet bij koppen als bovenstaande. Het is op z’n zachtst gezegd jammer (‘op z’n zachtst gezegd’, want maar wat graag gooi ik dit soort ‘journalisten’ voor Largo’s haaien).

De smerige Bond-fan

En dan zijn er natuurlijk de fans die, zoals bovenstaande voorbeelden aangeven, op dit nieuws springen als mieren op Blofelds zoete hap. Het doet me dan vooral pijn om te zien dat in een samenleving, die gekenschetst wordt door groeiende polarisatie, men nu ook binnen vastomlijnde groepen fans elkaar op social media de hersens inslaat.

Maar ook richting cast en crew, acteurs en producenten is het soms menens. Zo kwam er in 2017 een negatieve campagne op gang, binnen bepaalde fracties van de Star Wars-fancommunity, die via petities openlijk Kathleen Kennedy van Lucasfilm (overigens goeie vriendin van Barbara Broccoli) opriep om actrice Kelly Marie Tran (Rose Tico in de film) „You’re fired!” toe te schreeuwen. En het had effect: een gedeelte van de Star Wars-fancommunity wist actrice Kelly Marie Tran tot tranen toe de depressies in te drukken.

Laten we alsjeblieft zowel de Bond-producenten als actrice Lashana Lynch met respect behandelen. Het moet gezegd dat ook ik bij tijd en wijlen behoorlijk kritisch ben op de status van de franchise. Immers: moeten we daadwerkelijk vierenhalf jaar wachten op een nieuwe Bond-film? Kan Daniel Craig nu niet wat meer enthousiasme tonen als hij de Bond-mantel weer aantrekt? En moet dat nu echt, andere Eon-films maken die niets van doen hebben met dé grote trots van planeet aarde: James Bond?

Bond met zijn vrouwen: Léa Seydoux, Ana de Armas, Naomie Harris en Lashana Lynch

Maar van Lashana Lynch blijf je af! Haar behandel je met respect. Wij Bond-fans dienen haar te verwelkomen met open armen. We gaan dus niet achter haar rug om gal spuwen op alles wat los en vast zit. Laat het netjes blijven.

Een schone zaak

In de harde, soms rabiate uitspraken die de afgelopen dagen de revue passeren, wordt ook notie gemaakt van het vaak gehoorde adagium ‘politieke incorrectheid’.

Ik ben het leuren met dit begrip inmiddels wel een beetje zat. Alsof het zoveel meer onderling begrip kweekt. Alsof Daniel Craig bij voorbaat afschrijven als ‘Blond Bond’ zo aardig was. Alsof al het bovenstaande ons als weldenkend mens, én Bond-fan, zoveel verder helpt.

In dat opzicht verlang ik terug naar wat meer politieke correctheid (niet voor de komende Bond-film natuurlijk, want zowel Nomi als James kunnen wat mij betreft niet genoeg bloed doen laten vloeien). Dan zie ik liever dat we geduld weer een schone zaak gaan vinden. Want het zou zomaar kunnen dat Bond 25 weer net zo’n filmisch meesterwerk wordt als Casino Royale (2006) en Skyfall (2012).

Casino Royale (2006)

Toegegeven, het tijdperk-Craig begon roerig en zal waarschijnlijk ook roerig eindigen. Misschien juist dankzij deze reuring zou Bond 25 weleens net zo succesvol kunnen worden als Black Panther (wereldwijd bracht deze Oscar-winnende Marvel-film bijna 1,4 miljard dollar op). Laten we in elk geval openstaan voor veranderingen die bij nader inzien misschien geeneens zo radicaal zijn als aanvankelijk wordt gedacht. Dus niet meteen een atoombom op een filmproductie laten neervallen nog voordat we de film hebben gezien.

Lees ondertussen eens wat Bond-romans. Want zo kun je lezen dat James Bond in You Only Live Twice (1964) óók even afstand moet doen van zijn 007-licentie. Wie weet is Nomi-007 uiteindelijk wel een slechterik, waardoor MI6 besluit om de 007-code even op te bergen voor als (een nieuwe) James Bond terugkeert? Of gaat Nomi-007 straks verder als Nomi-008 en gaan Universal en MGM beginnen aan een spin-off?

Welcome Back James Bond & 007!

Bond terug naar Schotse Hooglanden

Het filmteam van Bond 25 keert terug naar de Schotse Hooglanden. In het plaatsje Aviemore is een pop-up hotel geplaatst, meldt Daily Mail. Het tijdelijke hotel biedt plaats aan 300 crewleden. Opnamen voor de nieuwe Bond-film vinden waarschijnlijk plaats op het fotogenieke landgoed Ardverikie.

Daniel Craig in de Schotse Hooglanden in Skyfall (2012)

‘Welcome to Scotland’, om met wijlen Albert Finney uit Skyfall (2012) te spreken. Hier liggen de roots van James Bond, zoals beschreven door Ian Fleming en pas veel later in de filmserie. Bonds Schotse afkomst werd Fleming aangereikt door Bond-acteur Sean Connery, die zo'n perfecte weergave van de geheim agent bleek, dat Fleming besloot om zijn 007 een Schotse achtergrond mee te geven.

Wat betreft Bond 25 behoort Schotland niet tot de genoemde filmlocaties die tijdens The Reveal bekend werden gemaakt. Mogelijk dient het Schotse decor als alternatief voor Noorwegen, waar eerder opnamen zijn gemaakt op onder meer de Atlantic Road.

James Bond heeft Schotland vaker bezocht. In 1963 filmde Terence Young in Argyll actiescènes voor From Russia with Love, nadat de oorspronkelijke locatie in Turkije onbruikbaar bleek. In The Spy Who Loved Me (1977) is commander James Bond (Roger Moore) kort te zien op de Britse marinebasis Faslane. Pas met The World Is Not Enough (1999) is Schotland iets prominenter in beeld als opnamen worden gemaakt bij het Eilean Donan Castle op het Loch Duich-eiland.

Daniela Bianchi en Sean Connery op locatie voor From Russia with Love (1963) in Crinan, Argyll

Roger Moore op de Faslane-marinebasis voor The Spy Who Loved Me (1977) aan Gare Loch, Argyll 

In Skyfall krijgt Schotland de meeste screentijd wanneer James Bond (Daniel Craig) zich met M (Judi Dench) verschuilt in Bonds ouderlijk huis in Glencoe. Het landhuis Skyfall werd overigens speciaal voor de film gebouwd in het Engelse Surrey.

Skyfall Lodge

De nieuwe nul-nul-zeven...

De discussie over wie de nieuwe 007 moet worden, is al zo oud als Sean Connery's bekendmaking niet voor eeuwig de rol van de geheim agent te blijven spelen, meer dan een halve eeuw geleden. De laatste jaren gaan er vingers op voor een niet-mannelijke James Bond en voor een niet-Kaukasische 007. Daar hebben de makers van Bond 25 nu iets op gevonden, meldt Daily Mail dit weekend.

Zolang Daniel Craig James Bond is, hebben we geen nieuwe 007 nodig, luidt al jaren mijn doodsimpele repliek. De discussie over wie de nieuwe Bond moet worden, is bij voorbaat een onzindiscussie; het zijn geen verkiezingen, wij hebben hier totaal niets over te zeggen. Was dat wel het geval geweest, dan had Daniel Craig nooit de kans gekregen zich te mogen bewijzen als 007. Daarbij zal Eon Productions bij de volgende ronde voor een tamelijk onbekende naam kiezen. Craig, Brosnan en Dalton waren geen van allen een begrip toen zij de wereldberoemde rol op zich namen.

Albert R. Broccoli's Eon Productions Ltd. presents Daniel Craig as Ian Fleming's James Bond in Bond 25. Tot zover niets nieuws, maar...

Volgens Daily Mail zal de rol van 007 in de nieuwe Bond-film worden gespeeld door Lashana Lynch; niet bepaald het prototype witte man.

James Bond en 007 zijn synoniem aan elkaar, maar 007 is niets anders dan een codenaam. Aangezien Bond, in ieder geval aan het begin van de nieuwe film, een teruggetrokken bestaan leeft op Jamaica, is er iemand anders die de codenaam heeft overgenomen. Een logisch gevolg.

Toen George Lazenby als James Bond in On Her Majesty's Secret Service (1969) zijn ontslag indiende, versprak hij zich even toen hij de telefoon beantwoordde: „Double-o... James Bond here.” Timothy Dalton mocht in Licence to Kill (1989) zijn licence to kill inleveren toen hij M's orders negeerde en was op dat moment geen 007 meer.

Licence revoked voor Timothy Dalton in Licence to Kill (1989)

Hoe en of Bond zijn 007-nummer in Bond 25 terug weet te krijgen, mag wat mij betreft een verrassing blijven tot april volgend jaar. Dát dit hem ooit gaat lukken, is evident. Want, en dit is een scoop, Daniel Craig keert in Bond 26 nog eenmaal terug als James Bond 007, waarin hij samen met Christoph Waltz, voor de derde keer als Blofeld, de ultieme strijd aangaat. Hiermee wordt het tijdperk-Craig afgesloten met het laatste deel in de Blofeld-trilogie.

Bond 26 verschijnt op 5 oktober 2022, op de kop af het diamanten jubileum van de eerste Bond-film Dr. No...

007 in Londen

Het filmteam van Bond 25 is deze week neergestreken op de Southbank in Londen, waar een scène is gefilmd met Daniel Craig, Ralph Fiennes en Rory Kinnear, die voor het eerst sinds de camera's van de nieuwe Bond-film draaien als M's rechterhhand Tanner te zien is. Het is de vierde achtereenvolgende keer dat Kinnear deze rol speelt.

Daniel Craig enkele meters achter Ralph Fiennes en Rory Kinnear

Fiennes en Kinnear

Fiennes en Craig

Foto's doken onder meer op bij Daily Express en Daily Mail.

Eerder deze week werden Daniel Craig en Moneypenny-actrice Naomie Harris al gespot in Londen voor buitenopnamen van Bond 25, zoals in Metro. Ook de Aston Martin V8 was hierbij van de partij.

Naomie Harris als Miss Moneypenny in de Aston Martin V8

Het enige vaste gezicht dat nog niet gezien is op de set, is dat van Q's Ben Whishaw. Als Q deze film netjes in zijn werkplaats blijft, zullen de eerste beelden van de kwartiermeester van MI6 te zijner tijd wel opduiken tussen de publiciteitsfoto's.

‘Christoph Waltz terug als Blofeld’

Christoph Waltz speelt ook in Bond 25 de rol van Blofeld. Dat meldt Baz Bamigboye van de Daily Mail op Twitter.

Persoonlijk vind ik dit geen verrassing. Lees hier een uitgebreid artikel uit 2017 over Waltz’ terugkeer in de volgende Bond-film.

Waltz is deze dagen gezien in de Pinewood Studios. Toen hij werd opgemerkt door een bezoeker, probeerde hij nog: ‘Je hebt me niet gezien...’

Het zal voor het eerst in de historie van de James Bond-films zijn dat een Blofeld-acteur direct terugkeert in zijn rol. Hoewel Anthony Dawson tweemaal gestalte gaf aan de SPECTRE-leider in From Russia with Love (1963) en Thunderball (1965), krijgen we zijn gezicht niet te zien (en zijn stem niet te horen).

Latere incarnaties van Blofeld in You Only Live Twice (1967), On Her Majesty’s Secret Service (1969) en Diamonds Are Forever (1971), werden altijd door een andere acteur gespeeld.

Het oeuvre van Dan Romer

De nieuwe James Bond-filmcomponist onder de loep

Als Spectre een zware bevalling was, dan is Bond 25 een geboorte van een vijfling waarbij Blofeld voor eigen plezier een keizersnede verbiedt... Het proces voor de aankomende 25e film uit de cyclus is zeker geen gemakkelijke.

Door gastauteur Gert Waterink

In mei 2017 zouden Neal Purvis en Robert Wade al hun schrijverstaken voor Bond 25 hebben opgepakt en het eerste officiële nieuws kwam in augustus 2017 toen acteur Daniel Craig zijn terugkeer aankondigde. Dat is inmiddels alweer twee jaar terug. En tot enkele weken geleden was er weinig leuks te melden voor de gemiddelde Bond-fan.

Van veel geruchten, zowel uit betrouwbare als onbetrouwbare bronnen, tot aan werkelijk slecht nieuws (een Bond-regisseur die er de brui aan geeft, acteur Daniel Craig die z’n enkel de vernieling in helpt en een gedeelte van de Pinewood Studios dat van binnenuit explodeert), het was in principe twee jaar huilen met de pet op.

Totdat vorige week componist Dan Romer via z’n Twitter-account aangaf dat hij de muziek voor de 25e Bond-film gaat componeren. Ja, dan wordt de dienstdoende schrijver van dit epistel wel eventjes uitzinnig. Want: de muziek uit een Bond-film is wat mijn interesse levend houdt voor de franchise.

Dan Romer

Natuurlijk was daar de terugkeer van de Aston Martin V8 Vantage, die blijkbaar flink wat screen time gaat krijgen, en acteur Rami Malek; twee elementen die m’n duimen omhoog weten te krijgen voor de Bond-producers. Maar filmmuziek blijft me bijna dagelijks boeien.

Emotionele impact

Zo luister ik nu ik dit schrijf naar de track Helga van John Barry’s soundtrack voor You Only Live Twice. Een heerlijk cheeky, sexy stuk waarin trompettist Derek Watkins flink in de weer is met een trompet-demper. Natuurlijk was het John Barry’s finesse voor Bond-muziek die voor elke scène en elk land iets uiterst passend wist te componeren: actie, romantiek, de geluiden van Japan, en dus ook stoute Bond die het jurkje van de vrouwelijke antagonist uiterst stijlvol afsnijdt met een scalpel. John Barry voelde elke scène in een Bond-film haarfijn aan en wist zo met behulp van een onvergetelijk stukje melodie zelfs de kortste scène emotionele impact te geven.



Kan Dan Romer dat ook? Kan hij muziek componeren waarin hij z’n eigen ego terzijde kan leggen ten gunste van de hoofdpersoon James Bond 007? Kan hij actie componeren als dat tot dusver in zijn discografie nog niet z’n hoofdmoot is gebleken? Of zal Dan Romer, net als zijn voorganger Thomas Newman, in grote mate z’n eigen weg bewandelen?

Geduld: een schone zaak

Het eerste antwoord zal ietwat teleurstellend zijn. Ook nu moeten we weer afwachten. Maar toch ben ik afgelopen weekend even flink recensentje gaan spelen en heb bijna het gehele oeuvre van de relatief jonge Dan Romer beluisterd. Al is het maar om een idee te krijgen wat ons te wachten staat voor Bond 25. Daarbij moet ik aangeven dat ik een geduldig luisteraar ben en muziek de kans geef om het ook op lange termijn mooi gevonden te laten worden.

Bond-fans willen veelal hapklare brokken, vooral wat betreft de actie. Maar muziek voor mij is ook een interessant proces om na herhaaldelijke luisterbeurten waardering te vinden... en zelfs schoonheid. Een beetje zoals klassieke muziek dus.

Onervaren frisheid

Dan Romer is tot dusver een relatief onbekende, kleine componist in Hollywood die z’n grote vuurdoop pas écht mee gaat maken met een film van blockbuster-proporties. Dat was bij Thomas Newman en David Arnold níet het geval.

Romer doet daarnaast ook veel werk voor niet-film gerelateerde muziek. Denk daarbij aan documentaires, computerspellen en producer-werkzaamheden voor popsterren zoals Christina Aguilera. Zijn relatieve onervarenheid kan iets nieuws toevoegen aan de Bond-franchise.

Dan Romer heeft zijn rol als Bond-componist voornamelijk te danken aan die andere man die ook nog steeds z’n eerste blockbuster moet afleveren: regisseur Cary Joji Fukunaga. Ik wil Dan Romer geen nederig gevoel aanpraten, maar naast het feit dat hij zich vereerd voelt om deze klus te klaren voor Her Majesty’s Secret Agent moet hij toch ook wat (gezonde) spanning krijgen voor deze film. Hij zal daarom echt wel het nodige onderzoek verrichten om een idee te krijgen wat ‘Bond-muziek’ nu precies inhoudt.

Dan Romer te midden van kostuumontwerper Jenny Eagen en regisseur Cary Fukunaga, Beast of No Nation (2015)

Na het beluisteren van de soundtrack voor de Netflix-miniserie Maniac, zijn tot dusver meest uitgebreide werk, hoor ik dan ook echt wel potentieel voor Bond 25. Tracks als The Lake of the Clouds en My Greatest Triumphs voegen een beetje mysterie, spionage-spanning en bombast toe aan Fukunaga’s nogal psychedelische tv-serie. Hieruit blijkt dat Dan Romer ook heel goed zijn mengtafel achterwege kan laten om vooral met een rijk bezet orkest te werken.





Toch is Romer vooral ook een sfeercomponist die, net als Thomas Newman en John Barry, goed overweg kan met emotionele en dramatische momenten. De Bond-films van de immer sterk acterende Daniel Craig hebben veel van dit soort momenten: scènes die zo’n vijftig jaar geleden in On Her Majesty’s Ssecret Service nog als saai en onnodig werden bestempeld, maar die met acteur Craig en z’n tegenspelers vaak goed tot hun recht komen. Neem nu een track als This Is Goodbye for Us (uit Maniac), en menigeen begrijpt wat hier wordt bedoeld.

Wat niet is...

Toch blijven nog teveel onzekerheden bestaan om Dan Romer nu al te bestempelen als dé opvolger van John Barry. Binnen de Bond-fan community heerst er een hang naar meer hapklare actiestukken. Ook al was ik persoonlijk erg gecharmeerd van Thomas Newmans werk, en wist hij de rustigere Barry-momenten perfect tot leven te wekken in zijn Bond-films; het bleef ook een componist die niet volop de actie liet prevaleren.



Thomas Newman is wat dat betreft absoluut géén Henry Jackman (Kingsman: The Secret Service), Lorne Balfe (Mission: Impossible – Fallout), Joe Kraemer (Mission: Impossible – Rogue Nation), John Powell (The Bourne Ultimatum) of Daniel Pemberton (The Man from U.N.C.L.E.). Voor Newman is het belangrijk dat de actie zich laat spreken uit de emoties van de hoofdpersonen en het verhaal zélf. Actie is niet zijn startpunt voor het componeren van muziek. En ik denk ook niet voor Dan Romer. Maar... wat niet is kan nog komen.

Romers veronderstelde onbevangenheid kan ook in het voordeel werken van een zogenaamde ‘Bond-sound’ waarop wordt gehoopt. Maar veel blijft nog onzeker. Tot de dag dat de soundtrack van Bond 25 verschijnt en ik, jij en jullie allemaal weer haarfijn de hoeveelheid ‘James Bond Theme’ gaan opmeten. Want pas dán zal Romer worden omarmd door de fan community, óf worden weggewuifd.

Tip voor de producenten

Los van de keuze voor Dan Romer is het te hopen dat de regisseur én de producenten in de toekomst de weg naar een vaste filmcomponist net zo makkelijk weten te vinden als de weg naar een titelontwerper. James Bond is en blijft een actieheld en is niet een soortement romanfiguur als Rhett Butler uit Gone with the Wind. Het zou dus fijn zijn als Barbara Broccoli en Michael G. Wilson in de toekomst weer iets meer de regie in handen nemen bij het aansturen van zulke belangrijke elementen als filmmuziek (al betwijfel ik dat).

Tot die tijd dient Dan Romer het voordeel van de twijfel te krijgen. Laat de beste man zijn ding doen en de Bond-familie als een warm bad zien. Ook de fans moeten nu even pas op de plaats maken en het geduld laten prevaleren. Want je weet maar nooit, Romers werk zou zomaar iets moois op kunnen leveren.

Een afspeellijstje van Dan Romers beste muziekstukken (uit films, series, videogames en documentaires):

• Elysian Fields uit Glory at Sea (2008, korte film)
• The Survivors uit Beasts of the Southern Wild (2012)
• Say Something door A Great Big World en Christina Aguilera (2014)
• A Song for Strika uit Beasts of No Nation (2015)
• ‘I Love You’ in Any Language uit Jim: The James Foley Story (2016, documentaire)
• Symbiosis uit Chasing Coral (2017, documentaire)
• We Will Rise Again uit Far Cry 5 (2018, videogame)
• The Lake of the Clouds uit Maniac (2018, mini-serie)
• My Greatest Triumphs uit Maniac (2018, mini-serie)
• This Is Goodbye for Us uit Maniac (2018, mini-serie)
• Lab Melodies uit Maniac (2018, mini-serie)

‘Daniel Kleinman terug voor Bond 25’

Voor de achtste maal is Daniel Kleinman gevraagd de titels van een James Bond-film te verzorgen. Dat meldt het Noorse James Bond Magasinet vandaag. Kleinman begon met GoldenEye (1995) en ontwierp vervolgens alle volgende titelsequenties met uitzondering van Quantum of Solace.

„I have started having ideas for B25, and met with @cary_fukunaga who is a very nice talented man. It’s very early days for my process, there is no title or song as yet, but I’m already excited to be thinking about visuals for the main titles.”

Daniel Kleinman

De eerste klus die Kleinman op James Bond-gebied voor rekening nam, was echter al eind jaren 80, toen hij de videoclip van Licence to Kill (1989) met Gladys Knight vorm gaf.

Eerdere titelontwerpers zijn Maurice Binder, Robert Brownjohn en MK12. De James Bond-producenten zijn altijd bijzonder trouw aan hun titelontwerpers geweest. Brownjohn ontwierp enkel de titels voor From Russia with Love (1963) en Goldfinger (1964) en MK12 voor Quantum of Solace (2008). De rest namen Binder en Kleinman voor rekening.