‘No Time to Die’ week eerder in de bioscoop

No Time to Die verschijnt op 30 september in de Nederlandse bioscopen. Dat bevestigt NBC Universal zojuist aan Bond Blog. De nieuwe releasedatum is een week eerder dan aanvankelijk het plan.

Natuurlijk is deze nieuwe datum een kleine troost. Eerder werd de laatste Bond-film vele malen verplaatst. Dit is de zevende datum waarop No Time to Die gepland staat.

Naast Nederland mag onder meer ook Engeland de film een week eerder verwelkomen. No Time to Die is de eerste Bond-film sinds Goldfinger (1964) die zijn wereldpremière in september beleeft. In Nederland kwam Goldfinger trouwens uit met Pasen 1965.

Op dit moment is nog onduidelijk wanneer de bioscopen in Nederland weer open mogen.

Stem bij NPO Radio 2 op jouw favoriete Bond-songs

Op dinsdag 2 maart, de verjaardag van Daniel Craig, houdt het radioprogramma Rabbering Laat een Bonte Avond. Een James Bonte Avond. Maar daarvoor moet er wel eerst worden gestemd.

Stem in willekeurige volgorde op jouw vijf favoriete themesongs en luister op dinsdag 2 maart naar de Top 25 Beste Bond soundtracks aller tijden. Uiteraard inclusief deskundig commentaar van ondergetekende.

Klik hier voor het stemformulier.

Verwenfilms

We zijn verwend. Omdat de James Bond-fan van meet af aan gewend is op gezette tijden een nieuwe film te zien, focust hij dikwijls op ‘het gat’ tussen twee films. Hoe groter het gat, des te groter het ongenoegen. Ik ben niet nagegaan hoe dat bij de fanbase van andere filmfranchises zit, maar ik vermoed dat de liefhebbers daar veel minder streng zijn. De veelheid aan Bond-films heeft ons verpest.

Vaak genoeg heb ik mijn verwondering en bewondering uitgesproken over het feit dat Cubby Broccoli en Harry Saltzman aan het begin van de Bond-serie jaar in jaar uit met een nieuw filmavontuur op de proppen kwamen; het fundament van de serie waar iedere volgende generatie Bond-films op boogt. Het is een guerillamethode die zijn vruchten heeft afgeworpen: niemand in de jaren zestig kon nog om James Bond heen, een merknaam in 24 karaat goud, tot vandaag de dag. Maar dan wel bij de gratie van een nieuwe film eens in de zoveel tijd. Hoe langer hij stilstaat, hoe meer hij in het verleden verdwijnt.

Het grootste deel van de Bond-films kwam uit met een frequentie van eens per twee jaar. Al die andere keren dat het gat groter was, kunnen we grotendeels toeschrijven aan het immer noodlijdende MGM, de mede-eigenaar van de Bond-films, dat op dit moment weer eens te koop staat. De hoop is gevestigd op een stabiele mediareus die als gatendichter kan opereren en baat heeft bij een snelle levering van Bond-films; de verwende fans zijn als hongerige wolven toe aan een verse hap.

Op dit moment heerst tweespalt onder de wolven. Zij die menen dat de lol er na de zoveelste vertraging wel van af is en derhalve No Time to Die bij voorbaat hebben afgeschreven (wacht maar tot de premièredatum nadert) en de groep die berust in het coronalot.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat de nieuwe Bond-film ook bij mij op een laag pitje staat. De opwinding van iedere productie is toch de voorpret met als hoogtepunt die eerste bioscoopvertoning. Dat stadium zijn we lang voorbij, de film ligt immers al bijna een jaar op de plank. Dat betekent overigens niet dat het van mij allemaal niet meer hoeft. Sterker nog, het maakt mij alleen maar hongeriger. Ondanks dat ik weet waarom we toch weer even moeten wachten en daar alle begrip voor heb, zie ik de film liever vandaag dan morgen, desnoods op het schermpje van mijn iPhone.

Beter zou zijn als Eon Productions een aantal privé-screenings organiseert voor die hard Bond-fans. Fans die zich tijdens de lange afwezigheid van 007 hard hebben gemaakt voor hun held via welke uitlaatklep dan ook. Een cadeautje van Barbara Broccoli en Michael Wilson, die daarmee te kennen geven dat ze ook van ons houden en het waarderen dat wij de Bond-mythe in tijden van absentie levend houden.

No Time to Die (2021)

De kans dat zoiets gebeurt is evenredig aan de buitentemperatuur deze dagen. De focus blijft op begin oktober, driekwart jaar na nu, waardoor No Time to Die de magische grens van zes jaar bereikt, het grootste gat dat eerder twee opeenvolgende Bond-films van elkaar scheidt. Ware het niet dat Licence to Kill (juni 1989) en GoldenEye (november 1995) zes jaar en vijf maanden uit elkaar liggen en Spectre (eind oktober 2015) net geen zes hele jaren volmaakt tot No Time to Die (begin oktober 2021).

Casino Royale (2006)

Het verschil met begin jaren negentig was echter dat dit een unieke gebeurtenis was, die na GoldenEye redelijk snel werd gecompenseerd door de oude frequentie van eens per twee jaar weer te hanteren. Het is pas sinds de films met Daniel Craig dat deze oude frequentie een unicum is geworden; enkel Casino Royale (2006) en Quantum of Solace (2008) volgen het oude stramien, daarna werd het eerder regel dan uitzondering dat we langer moesten wachten en lijkt de ooit zo gebruikelijke weg inmiddels een onbegaanbare route. De enige hoop is een megalomaan die MGM opkoopt en snel wil cashen met zijn nieuwe investering.

Dan hebben we het op de kortste termijn over Bond 26, waar we tot op heden nog niets zinnigs over hebben gehoord. Begrijpelijk, want eerst moet nummer 25 aan de man worden gebracht. Je stapt niet in het huwelijksbootje met de scheidingspapieren in de hand omdat je inmiddels een leukere partner hebt gevonden. Brengt wel met zich mee dat we het tijdens het diamanten filmjubileum van 2022 zonder nieuwe film moeten stellen. No Time to Die volgend jaar uitbrengen om als feestfilm op te gaan, is als een afgelikte boterham. Die film is dan inmiddels twee jaar oud en zal bij uitgave vooral aanvoelen als een opluchting. Een thuiskopie met een fraaie strik eromheen lijk mij een mooi alternatief.

Laten we bij Bond 26 en zo verder eens proberen om blij te zijn met de aankondiging van een nieuwe film in plaats van te mopperen dat het allemaal zo lang duurt. We zijn verwend, dat klopt. Maak daar gebruik van en herkijk de Bond-films uit de verwenperiode opnieuw en opnieuw en laat je op onvoorspelbare tijden verwennen door een nieuwe. Daar kunnen we nog pandemieën lang mee voort.

Lance

Als er één zekerheid zichtbaar is geworden in het nieuwe jaar, is dat er hoop is. Hoop voor iedereen met een minder prettige adem. Hoop voor alle potten en deksels. En vooral hoop voor fans van James Bond. Want dit jaar is overduidelijk geworden dat iedereen, ja echt iedereen, een rasechte Bond-girl kan daten.

Roger Moore en Tanya Roberts in A View to a Kill (1985)

De aanleiding tot deze hoopvolle stemming is echter een treurige: Tanya Roberts. De 65-jarige actrice die vijfendertig jaar geleden de vrouwelijke hoofdrol speelde naast Roger Moore en Christopher Walken in A View to a Kill. Zij overleed in de eerste week van 2021 maar liefst tweemaal.

De bizarre ontwikkeling rond haar tweevoudige dood kreeg de overhand over haar uiteindelijk overlijden. Het is hoe dan ook treurig als iemand op deze leeftijd sterft. Bovendien wezen de sterren in haar voordeel: zij behoorde tot een select groepje met een lange adem. De lange adem van de Bond-girl.

In bijna zestig jaar James Bond-films is het recentelijk pas dat de eerste vrouwelijke hoofdrolspelers overlijden. Let wel: hoofdrolspelers. De James Bond-acteur heeft altijd dé hoofdrol, dan is er zijn voornaamste tegenstander in de belangrijkste bijrol en de vrouw die naast hem op iedere publiciteitsfoto staat: de vrouwelijke hoofdrol.

De hoofdrolspelers uit A View to a Kill

Nadat er binnen een jaar drie hoofdrolspelers uit de jaren 60 zijn overleden (Claudine Auger, Honor Blackman en Diana Rigg), lag het niet in de lijn der verwachting dat Tanya Roberts de vierde zou zijn. God works in mysterious ways…

De fraai ogende Vicky Blum veranderde halverwege de jaren 70 van de een op andere dag in Tanya Roberts, nadat zij in het huwelijksbootje was gestapt met acteur en scenarioschrijver Barry Roberts. Over deze Barry Roberts, die tot zijn dood in 2006 getrouwd bleef met de Bond-girl, bestaat een amusant verhaal opgemaakt door Telegraaf-journalist Henk ten Berge.

Barry en Tanya Roberts

Ten Berge bezocht in de voorzomer van 1985 de Engelse première van de film en komt daar tot de volgende conclusie, aldus De Telegraaf van 20 juni van dat jaar:

‘Tanya lijkt in het dagelijks leven een lijfwacht te hebben in de persoon van Barry Roberts, haar echtgenoot. Hij wijkt geen seconde van haar zijde. Tijdens de hele produktieperiode was dat al zo en ook in de uren na de première volgt hij haar bijna ziekelijk precies op minder dan twee passen afstand. Al haar bewegingen en haar woorden worden door hem gekopieerd en gecontroleerd. (…) Een filmproducent moet echter gek worden van zo’n eeuwige schaduw, die zich bovendien voortdurend met alles bemoeit. „Een paar rollen gingen op het laatste moment helaas niet door,” vertelde Tanya toen ze het over haar carrière had. „Om onduidelijke redenen.” En de begeerde rol tegenover Dudley Moore in „10” werd ter elfder ure van haar afgenomen en aan Bo Derek gegeven. „Omdat ze een blondine wilden”, meent Tanya. Maar veel minder blond dan Bo is zij niet. Nee, het moet om die man geweest zijn. Dat uurtje aan tafel werden we al zenuwachtig van ’m.’

Tot zover naamgever en bodyguard Barry Roberts. Terug naar het heden. Terug naar Lance, het levende bewijs dat er licht gloort aan het eind van de tunnel, dat er een einde komt aan de pandemie, dat we No Time to Die op enig moment gaan zien. 

Over deze Lance O’Brien, zoals meneer Tanya Roberts heet, is nagenoeg niets bekend. Noch is bekend of het tweetal gehuwd was, zoals sommige bronnen beweren, of de twee er een liefdesrelatie op nahielden of dat ze enkel overburen waren. Niets ten nadele van Lance, maar hoe minder nauw de relatie klinkt, des te realistischer het scenario. Tanya hield zielsveel van dieren. Laat dat even duidelijk zijn.

Tanya de dierenvriend, let op Lance’ elleboog in de spiegel

Sinds het overlijden van Barry vertoonde Tanya zich steevast alleen op de rode loper. Even stralend als anders. Een mooie vrouw is een mooie vrouw en dat was zij onbetwist. Met de kennis van nu is het helemaal niet raar dat Tanya daar solo over het roodkleurig karpet schreed.

Tanya was een weldoener, maar dan wel het liefst privé. Ze gunde Lance het zicht op haar. Dan begon hij kopjes te geven, luid spinnend te saliveren. Een aai over zijn bol en hij was tevreden. Ze hield van zijn gezelschap, altijd een luisterend oor. Maakt niet uit waarover zij klaagde; wintertenen, tepelkloofjes, ingescheurde nagelriemen, aanhoudende couperose, de woestijndroogte down under. Lance knikte gedwee, gaf haar een kopje thee, haalde de rest van de boodschappen in huis, boende de vloer, streek de was, poetste het glas, maaide het gras, plakte haar band, las voor uit de krant, zette het vuilnis aan de weg, snoeide de heg, warm water voor het bad… Tsja, toen werd hij het op een goed moment wel zat…

Lance en Tanya

Maar even serieus nu. Al was hij de zoon van Brad Pitt en George Clooney, het blijft een raar verhaal. Tanya werd de dag vóór kerst niet goed. Volgens het ene artikel tijdens het uitlaten van de viervoeters, een andere bron meldt dat zij onwel naast haar bed werd gevonden. Hoe het ook zij, in het ziekenhuis moest zij aan de beademing en daar is zij niet meer vanaf gekomen.

Op de eerste zondag van het nieuwe jaar heeft Lance afscheid van haar genomen. Wegens de huidige restricties in het ziekenhuis verliep het allemaal nogal chaotisch. Tanya sloot voor de laatste keer haar ogen, Lance verliet gedesillusioneerd het hospitaal en kon niemand anders bedenken dan Mike Pingel te bellen. Pingel, Tanya’s zelfbenoemde pr-adviseur, had die dag toch niets te doen en klom gelijk in de pen. Binnen mum van tijd was het bericht over het overlijden van de Bond-girl en Charlie’s Angel wereldnieuws en kregen Lance en Mike hun minute of fame.

Totdat niet veel later Lance in een live-verbinding met een tv-show plots een telefoontje krijgt. Cedars-Sinai Medical Center aan de lijn: Tanya is niet dood. Nog niet althans. Lance nog meer in shock, social media ontploft, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Na een soap van twee dagen overlijdt Tanya Roberts op maandag alsnog, 65 jaar jong plus die ene dag. Een gecompliceerde urineweginfectie is de actrice uiteindelijk fataal geworden. De hoop dat zij op dinsdag opnieuw zou ontwaken, bleek ijdel.

Sterven met glamour komt alleen maar voor in Dallas, zoiets gebeurt niet echt.

Deze column is ook verschenen bij James Bond Nederland.

Stuntrijder Rémy Julienne (90) overleden

Op 90-jarige leeftijd is stuntrijder Rémy Julienne overleden. Julienne coördineerde talloze autostunts voor alle James Bond-films uit de jaren 80 tot en met GoldenEye (1995).

Fransman Julienne begon in 1964 aan zijn eerste filmproductie als stuntrijder: Fantomas van André Hunebelle met Louis de Funès. Uiteindelijk zou hij binnen en buiten Frankrijk zijn medewerking verlenen aan zo’n vierhonderd films, waaronder dus zes James Bond-films. The Da Vinci Code uit 2006 was een van de laatste producties waarvoor hij werkzaam was.

Hieronder een eerbetoon aan de vele stunts uit James Bond die Julienne verzorgde:

Rémy Julienne overleed gisteren aan de gevolgen van corona. Hij was al enkele weken ziek. Zijn zoons Dominique en Michel Julienne hebben als stuntrijders ook aan enkele Bond-films meegewerkt.

‘No Time to Die’ uitgesteld tot oktober

 

Bron: 007.com

Bioscoopeigenaar: ‘James Bond weer uitgesteld’

Volgens bioscoopeigenaar Carlo Lambregts uit Roosendaal is No Time to Die opnieuw uitgesteld naar november, staat te lezen in BN De Stem. Hoewel dit niet tot een officiële bekendmaking kan worden gerekend, is uitstel wel een realistisch scenario.

Het staat er namelijk nog steeds niet goed voor in coronaland. Van de producenten van James Bond weten we dat zij de nieuwe film enkel willen uitbrengen in de bioscoop voor een wereldwijd publiek. Met de nieuwe virusmutatie die momenteel in met name Groot-Brittannië zijn slag slaat, lijkt een zoveelste filmverschuiving op de loer te liggen.

November echter is de maand waarin de zevende Mission: Impossible moet uitkomen. ‘Box-office zelfmoord’, merkte Corneel Vanfleteren terecht op. Wellicht dat oktober nog een plaatsje heeft en anders zal James Bond toch echt achter Ethan Hunt moeten aansluiten en mogen we op z’n vroegst rekenen op kerst 2021 (ik moet mijn kerstboom van 2020 nog ontmantelen).

Ondertussen verliest filmstudio MGM, tevens mede-eigenaar van James Bond, miljoenen dollars als water uit de kraan. Het noodlijdende filmbedrijf staat weer eens te koop en als daar een streamdingdienst op aanslaat, dan komt James Bond zomaar voor de helft in Netflix-achtige handen. In dat geval moeten we nog maar zien of No Time to Die zijn première in de bioscoop gaat beleven. Dat zou een grote aderlating voor de bioscoopbranche betekenen, want die hebben de kassacenten van James Bond harder nodig dan ooit.

In deze onzekere tijden is geen enkel besluit het juiste besluit, maar geen besluit is ook geen optie. Gaan ze toch voor april, wat natuurlijk te hopen is, dan is dat niet voor volle zalen. De film begint dan eindelijk wél iets op te leveren na jarenlang enkel gekost te hebben.

Dat alle bioscopen wereldwijd op 1 april weer open zijn, is ook een utopie. Wat dus betekent dat No Time to Die in een beperkt aantal landen voor eenderde gevulde zalen gaat draaien. Dat levert bij lange na niet op wat de film in het oude normaal zou binnenharken. Maar dat is een gegeven dat de accountants van de filmleveranciers al lang hebben berekend. De vraag is vooral: hoe kan de geleden schade zoveel mogelijk worden beperkt?

Naast een bioscooprelease is ook een combinatie met streaming tegen extra betaling denkbaar, bedacht Gert Jan Waterink. Het zal ongetwijfeld één van de openstaande opties zijn ten burele van Eon Productions, MGM en niet te vergeten Universal. Het grote nadeel van streamen is dat de film de volgende dag gratis online staat.

Voor ons en Carlo Lambregts zelf is te hopen dat de bioscoopbaas uit Roosendaal voor zijn beurt spreekt. No Time to Die op 1 april in de bioscoop zou qua opbrengsten het meest lucratief van alle overgebleven opties zijn. Of er moet iemand bereid zijn met een miljard dollar over de brug te komen. Tegen zo’n riant aanbod kan zelfs Barbara Broccoli haar poot niet stijf houden.