Roger Moore langste aantal filmminuten James Bond

Daniel Craig nét boven Sean Connery

Roger Moore heeft in zijn loopbaan als 007 het langste aantal minuten aan James Bond-films gemaakt. De vier jaar geleden overleden Brit was tussen 1973 en 1985 te zien in zeven Bond-films met een totale duur van 886 minuten. De huidige James Bond Daniel Craig staat daar met vijf films en een totale speelduur van 704 minuten ruim onder. Sean Connery volgt op de voet met 701 minuten over zes films. Met Never Say Never Again meegerekend komt de vorig jaar overleden 007 alsnog op 835 minuten uit.

All Time High voor Roger Moore

Zoals bekend is No Time to Die met 163 minuten de langste Bond-film ooit. Samen met de lange speelduur van Daniel Craigs eerdere Bond-films Spectre, Skyfall en Spectre rees de vraag of de huidige Bond met ‘slechts’ vijf films misschien het langste aantal filmminuten als 007 heeft gediend.

Craigs tweede, Quantum of Solace, is met 106 minuten de kortste Bond-film uit de serie. Maar zelfs als die film een halfuur of drie kwartier langer zou duren, legt hij het nog af tegen Moore.

Quantum of Solace: de kortste

Bovenstaande berekeningen zijn gebaseerd op de totale speelduur per film. Dat is inclusief aftiteling. Zonder aftiteling meegerekend legt Daniel Craig het qua aantal minuten sterk af tegen Sean Connery. De Connery-films hebben, zeker voor de huidige maatstaven, bijzonder korte eindtitels. Die van Dr. No duren vanaf het moment ‘The End’ in beeld komt exact 30 seconden. De langste van Connery zijn die van You Only Live Twice met 98 seconden.

The End of Dr. No

De aftiteling van de Craig-films daarentegen zijn per film behoorlijk toegenomen: van 244 seconden (een dikke 4 minuten) van Casino Royale tot aan de 409 seconden (bijna 7 minuten) van Spectre. Aangezien die van No Time to Die nog niet beschikbaar zijn, zullen die waarschijnlijk meer in lijn liggen met diens directe voorganger. Daniel Craig zal met zijn vijfde Bond-film globaal meegerekend op ruim 20 minuten aan eindtitels komen; Connery zit op iets meer dan 6 minuten over zes films.

Hoe lang een James Bond-acteur werkelijk in beeld is; daarvoor moet iemand met alle tijd van de wereld bereid zijn met de stopwatch iedere seconde per film na te pluizen. Be my guest. Dan zou het kunnen dat Daniel Craig alsnog als winnaar uit de bus komt. Van Roger Moores laatste Bond-film A View to a Kill wordt gezegd dat de acteur slechts 8 minuten in beeld is, de rest van de 123 minuten wordt ingevuld door stuntlieden.

De enige echte Roger Moore in A View to a Kill

On Her Majesty’s Secret Service

Bij de gemiddelde totale speelduur van de films per Bond-acteur staat Daniel Craig met 141 minuten bovenaan, George Lazenby volgt direct met 140 minuten voor On Her Majesty’s Secret Service, Timothy Dalton komt met twee films op een gemiddelde van 132 minuten, gevolgd door Pierce Brosnan (128 minuten), Roger Moore (127 minuten) en Sean Connery (117 minuten).

Sinds 19 oktober 2019 is Daniel Craig de langstzittende James Bond. Met het almaar uitstellen van zijn  laatste film, en het uitblijven van een opvolger, is de teller sindsdien flink opgelopen. Als Craig nu nog één Bond-film van 182 minuten maakt, dan komt hij gelijk met Roger Moore. Dat mag dan inclusief 10 minuten aftiteling. Doen we niet moeilijk over.

Paul Ritter (54) uit ‘Quantum of Solace’ overleden

Acteur Paul Ritter is gisteren op 54-jarige leeftijd overleden aan een hersentumor, meldt onder meer The Guardian vandaag. Ritter was te zien als de mysterieuze Guy Haines in Quantum of Solace (2008), een rol die volgens menigeen een staartje had verdiend.

James Bond komt op het spoor van Haines tijdens de operascène in Bregenz in Oostenrijk. Daar vindt een bijeenkomst plaats van leden van misdaadorganisatie Quantum waar Haines deel van uitmaakt. Guy Haines blijkt speciaal adviseur van de Britse premier te zijn.

Aanvankelijk was de rol die Paul Ritter in Quantum of Solace speelde groter. Naast de operascène zou hij aan het eind van de film nogmaals terugkomen, als James Bond Haines’ huis bezoekt en daar Mr. White aantreft. Mr. White wordt door Bond vermoord, waarna 007 Guy Haines ondervraagt.

Deze scène, die wel werd gefilmd door regisseur Marc Forster, ontbreekt aan de uiteindelijke film. Hierdoor kon Mr. White terugkeren in Spectre (2015), waar hij uiteindelijk alsnog de dood vindt. Ook Guy Haines had kunnen terugkomen. Wat er van hem is geworden, zal waarschijnlijk altijd een raadsel blijven.

Paul Ritter was bij het grote publiek vooral bekend door de sitcom Friday Night Dinner en trad op een veelvoud aan tv-series. Daarnaast was hij veelal in het theater te zien en in een handvol films als Inferno (2016), Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009) en Hannibal Rising (2007).

Ritter laat een vrouw en twee kinderen achter.

Stemacteur David de Keyser (93) overleden

Stemacteur David de Keyser is overleden. De Keyser was te horen als stem van Marc-Ange Draco in On Her Majesty’s Secret Service (1969). Een film later was hij als acteur te zien en te horen in de rol van dokter in Diamonds Are Forever (1971).

David de Keyser overleed op 20 februari. Toen ik vanmiddag OHMSS opzette en Draco hoorde, vroeg ik mij af hoe het met diens stem, De Keyser dus, zou zijn. Toevallig bleek de acteur iets meer dan een maand geleden te zijn overleden. The Stage bracht het nieuws vorige week naar buiten.

Zoals in veel vroege Bond-films zijn veel stemmen van niet-Engelstalige acteurs opnieuw ingesproken door een stemartiest. Toevallig overleed begin maart Nikki van der Zyl, de actrice die onder meer de stem van de eerste Bond-girl Honey Ryder insprak. In september vorig jaar overleed Barbara Jefford, de stem van onder meer de tweede Bond-girl.

David de Keyser is 93 jaar geworden.

Absolutely thrilled

Het is niet de eerste keer dat dit het jubelverhaal over No Time to Die had moeten zijn; de nieuwe Bond-film waar we meer dan ooit naar verlangen. Begin april vorig jaar was aanvankelijk de datum waarop de film had moeten verschijnen. Daarna, na een hoopvol uitzicht op november 2020, werd de film in de herfst van dat jaar alsnog verschoven naar april 2021, naar nu dus. Inmiddels weten we beter en duurt de komst van de langverwachte column alleen maar langer.

De nieuwste James Bond ligt al een jaar lang te verouderen in de kluis van Eon Productions. Dat maakt het wachten extra wrang; de film die twee jaar geleden werd gemaakt, is er gewoon, vooralsnog onzichtbaar. Iedereen weet dat dit een uitzonderlijk geval is, toch is het echt niet de eerste keer dat ons geduld bij een James Bond-film op de proef wordt gesteld.

Zo kondigde de aftiteling van Goldfinger als volgende film On Her Majesty’s Secret Service aan. Althans, zoals te zien was op de eerste kopieën van de film in Engeland. Ware het niet dat Kevin McClory niet lang vóór de première van de derde Bond-film de rechten van Thunderball en SPECTRE had verworven (in die slopende rechtszaak tegen Ian Fleming), waardoor Bond-producenten Saltzman en Broccoli zich genoodzaakt zagen eerst dát varkentje te wassen. Thunderball moest (in samenwerking met McClory, zodat hij niet zelf met een rivaliserende Bond-film zou komen) voorrang krijgen en dus werd de eindtitel voor volgende vertoningen aangepast.

Datzelfde geldt voor de eindtitels van Thunderball (1965). Ook toen was het idee On Her Majesty’s Secret Service als vervolg te presenteren, gelijk de volgorde zoals Fleming het had geschreven. Een slechte winter met weinig sneeuw in 65/66 belette echter mooie opnamen te maken in de Zwitserse Alpen, zodat de filmmakers als snel uitweken naar You Only Live Twice. Zowel van Goldfinger als Thunderball zijn prints bekend waarop OHMSS als vervolgfilm prijkt. Leuk detail is dat algemeen wordt aangenomen dat Dr. No (1962) de enige Bond-film is waarop geen enkele vorm van ‘James Bond Will Be Back / Will Return’ staat vermeld: check de versie van Thunderball die je thuis in de kast hebt maar eens.

Ook You Only Live Twice vermeldt OHMSS tijdens de eindcredits. Dit keer werd de belofte niet verbroken en zag het langverwachte On Her Majesty’s Secret Service eind 1969 alsnog het levenslicht, met dien verschille dat er tussen Goldfinger, waarin OHMSS voor het eerst werd genoemd, en de uiteindelijke film met George Lazenby andere titels voorrang kregen, er waren er immers nog legio om uit te kiezen.

De eerste echte belofte die werd verbroken, was de releasedatum van The Spy Who Loved Me, die aanvankelijk stond gepland voor 1976. Producent Harry Saltzman moest zich wegens financiële problemen noodgedwongen losmaken van James Bond, waardoor de opnamen van de tiende Bond-film in de reeks vertraging opliepen. Cubby Broccoli stond er ineens alleen voor en voordat de breuk met Saltzman netjes was geregeld en Broccoli in MGM een nieuwe partner had gevonden, waren er inmiddels ruim tweeënhalf jaar voorbij voordat The Spy Who Loved Me in 1977 in de bioscopen verscheen. Met 931 dagen tot dan toe het grootste gat tussen twee Bond-films.

Diezelfde film beloofde ons in de aftiteling overigens For Your Eyes Only. Het megasucces van Star Wars deed Broccoli echter van gedachte veranderen, dus trok hij een buitenaardser geval uit de kast: Moonraker. Die beslissing werd pas veel later gemaakt, zodat in de aftiteling van The Spy Who Loved Me nog steeds For Your Eyes Only staat te lezen. Het is de enige Bond-film die op die manier twee keer wordt aangekondigd, want de eindtitels van Moonraker vermelden opnieuw For Your Eyes Only als volgende film.

Opvallende bijkomstigheid is dat na Moonraker op dat moment alle beschikbare lange verhalen van Ian Fleming op waren (de rechten van Casino Royale werden pas 25 jaar later bemachtigd), waardoor enkel de titels van korte verhalen nog konden worden gebruikt. For Your Eyes Only, Octopussy, A View to a Kill en The Living Daylights zijn daar het bewijs van.

Nadat Roger Moore inmiddels was afgezwaaid en Timothy Dalton de rol van 007 tweemaal had vertolkt, stond er een derde film met hem op punt van beginnen. Opnamen zouden onder meer gemaakt worden in Hongkong. Deze film, voorlopig ‘The 17th James Bond’ genaamd, zou moeten uitkomen eind 1991. In 1990 tijdens het Filmfestival van Cannes werd Bond 17 groot aangekondigd voor een release in… ‘Coming summer’. Ergens in een zomer dus, specifieker waren de makers niet. Er is na Licence to Kill (1989) nooit meer een Bond-film in de zomer uitgekomen.

Filmstudio en mede-eigenaar van James Bond MGM verkeerde echter in moeilijkheden (waar kennen we die van?), waardoor het duurde en duurde voordat een begin kon worden gemaakt met het langverwachte vervolg op Licence to Kill. Uiteindelijk duurde het zesenhalf jaar (om exact te zijn 2344 dagen) voordat Bond 17 onder de titel GoldenEye en zónder Timothy Dalton in première ging.

Dan was er in juli 2006 de aankondiging van Bond 22, de opvolger van Casino Royale (Casino Royale moest op dat moment nog in de bioscoop verschijnen): 2 mei 2008. De vaart leek er lekker in te zitten, maar 18 maanden tussen de twee films bleek bij lange na niet haalbaar, waardoor Quantum of Solace werd opgeschoven naar november datzelfde jaar, en zelfs dát werd een race tegen de klok.

Trouw, 21 juli 2006

Daarna begon het geëmmer met MGM weer, waardoor Bond 23, dat uiteindelijk Skyfall werd gedoopt, niet in 2011 maar in 2012 uitkwam: zie daar het vijftigjarig Bond-jubileum. Met de gepland drie jaar tussen Skyfall en Spectre, zijn we inmiddels beland bij Bond 25 dat alle voorgaande vertragingen naar de kroon steekt.

Bond 25 werd in juli 2017 aangekondigd voor een release in oktober/november 2019. Eind mei 2018 werd Danny Boyle uitgeroepen tot regisseur van de nieuwe film. Wat kon de nieuwe productie nog in de weg staan?

Boyle zelf. Hij hield er andere ideeën op na dan Barbara Broccoli, waardoor hij in augustus 2018 alsnog zijn biezen mocht pakken. Nadat een maand later Cary Fukunaga als vervanger werd gevonden en de film een geheel andere wending kreeg, werd de releasedatum verschoven naar februari 2020.

Berucht is de daaropvolgende aankondiging van Eon Productions ‘We are absolutely thrilled’ waarmee Bond 25 naar april 2020 werd gebonjourd. Al met al nog geen halfjaar verschil met de oorspronkelijke premièredatum van 2019, maar niemand had op dat moment nog van corona gehoord… 

De rest is zowel geschiedenis als toekomst, opnieuw hopend op die zoveelste releasedatum. Als No Time to Die eind september verschijnt, zijn er 2166 dagen verstreken sinds de wereldpremière van Spectre op 26 oktober 2015. Dan zijn er nog 179 dagen te gaan om het oude bodemrecord te verbreken. Dat moet lukken, zal de pessimist denken…

Deze column is ook verschenen bij James Bond Nederland.

Daniel Craig nog eenmaal James Bond voor Comic Relief

Yaphet Kotto (81) overleden

Op 81-jarige leeftijd is gisteren de Amerikaanse acteur Yaphet Kotto overleden, meldt Variety. Kotto speelde de dubbelrol van Dr. Kananga en Mr. Big tegenover Roger Moore in Live and Let Die (1973). Met het overlijden van Kotto is de laatste grote schurk uit de jaren 70-Bond-films heengegaan.

Eén van zijn vroegste films waarin Kotto te zien was, is The Thomas Crown Affair uit 1968 met Steve McQueen en Faye Dunaway in de hoofdrol. Daarna speelde Kotto zelf hoofdrollen in films als Bone, The Limit (ook als regisseur) en Across 110th Street (allen uitgebracht in 1972), alvorens de belangrijkste tegenstander van 007 te worden in Roger Moores James Bond-debuut Live and Let Die.

Live and Let Die (1973)

Live and Let Die is de achtste Bond-film in de reeks, gebaseerd op Ian Flemings tweede James Bond-roman. In het boek staat 007 tegenover de Haïtiaanse gangster Buonaparte Ignace Gallia, alias Mr. Big, alias Baron Samedi. Hij heeft het voorzien op 17e-eeuwse gouden munten om SMERSH mee te financieren.

Voor de film is weinig van dit alles overeind gebleven. De filmmakers maakten van Mr. Big een bijfiguur; in werkelijkheid is hij Dr. Kananga in vermomming. Dr. Kananga is de eerste minister van het fictieve Caraïbische eiland San Monique. Onder zijn alias Mr. Big bestiert hij een keten van Fillet of Soul-restaurants van waaruit hij heroïne distribueert. Beide rollen werden gespeeld door Kotto. Van Baron Samedi werd voor de film een apart personage gemaakt.

Na Live and Let Die was Yaphet Kotto te zien in tal van Amerikaanse films en tv-producties, waaronder Alien (1979) en The Running Man (1987). In de jaren 90 speelde hij een van de hoofdrollen in de zeven series en de aansluitende film van Homicide: Life on the Street.

Yaphet Kotto is de Bond-schurk die het langst van zijn James Bond-roem heeft kunnen genieten. Met 33 jaar was hij ten tijde van de opnamen van Live and Let Die de jongste schurk tegen wie James Bond het heeft opgenomen. Latere tegenstanders Sophie Marceau uit The World Is Not Enough (1999) en Toby Stephens uit Die Another Die (2002) waren eveneens 33 jaar toen hun Bond-film in première ging.

Kotto is drie keer getrouwd. Met zijn eerste en tweede echtgenote kreeg hij in totaal zes kinderen. De acteur overleed op de Filipijnen.

Billie Eilish wint Grammy Award voor ‘No Time to Die’