Films en seriesFilms en series

woensdag 2 oktober 2024

James Bond terug op Prime

Inclusief nieuw bonusmateriaal

James Bond is sinds deze maand terug op Prime Video; alle 25 Bond-films van Eon Productions zijn met een abonnement gratis te streamen.

Ook biedt Prime een aantal nieuwe video’s, waarvan er momenteel één beschikbaar is: 007 Destinations. Hierin een kijkje achter de schermen bij diverse locaties uit de Bond-films, inclusief nieuwe interviews met onder meer producentenduo Barbara Broccoli en Michael G. Wilson.

De overige delen 007 Action: With Chris Corbould; 007 Design en 007 DB5: Celebrating 60 Years zullen in de loop van de tijd verschijnen.

Verder zijn op Prime 007: Road to a Million en de documentaire The Sound of 007 te streamen. Klik hier voor de nieuwe video(’s) op Amazon Prime.

dinsdag 1 oktober 2024

Jubileumuitgave ‘Goldfinger’-soundtrack

John Barry’s Goldfinger is vanaf 11 oktober verkrijgbaar in een nieuw jasje. Het album van zestig jaar oud is geremasterd en herschikt en biedt een minimum aan bonustracks. In principe staat er niets op wat nog nooit eerder is uitgebracht. Het laatste nummer, de monoversie van Shirley Bassey’s titelsong, betreft echter een alternatieve versie.


TRACK LISTING:

SCORE PRESENTATION 39:17
1. Bond Back In Action Again 2:31
2. Main Title – Goldfinger 2:51 Performed by Shirley Bassey
3. Into Miami 0:58
4. Golden Girl 2:10
5. Alpine Drive – Auric’s Factory 4:28
6. Death Of Tilly 2:05
7. The Laser Beam 2:53
8. Pussy Galore’s Flying Circus 2:48
9. Teasing The Korean 2:15
10. Gassing The Gangsters 1:04
11. Oddjob’s Pressing Engagement 3:07
12. Dawn Raid On Fort Knox 5:48
13. The Arrival Of The Bomb And Countdown 3:29
14. The Death Of Goldfinger – End Titles 2:34

ADDITIONAL MUSIC 7:53
15. Goldfinger (Instrumental Version) 2:09
16. Goldfinger 2:50
Performed by Anthony Newley
17. Goldfinger (Mono Version) 2:50 Performed by Shirley Bassey
TOTAL ALBUM TIME: 47:17

Het album is te bestellen bij La-La Land Records en in de 007 Store.

Is it safe?

„Jij bent toch van James Bond?”, vroeg de tandarts terwijl hij met een gemeen haakje mijn gebit controleerde. „Uhu”, antwoordde ik gespannen. De vorige keer dat ik op controle kwam, had hij mij kort daarvoor op tv gezien; dat was drie jaar geleden. „Levert dat nou nog iets op?”, vroeg de tandarts toen hij plots halt hield bij een richeltje boven mijn kies. Voordat ik een nietszeggend antwoord had kunnen formuleren: „Voel eens.” Met mijn pinknagel betastte ik het richeltje in mijn rechterbovenkaak. „We gaan snijden.”


Onbewust moet ik altijd aan Laurence Olivier denken als ik in die stoel lig. Ook mijn tandarts heeft een vleespet en een bril. Het was diezelfde tandarts die toen mijn eerste verstandskies door was tijdens een periodieke controle vroeg of hij hem er meteen uit moest halen. „Uhu”, antwoordde ik nonchalant. Ik verkeerde immers in de veronderstelling dat je daarvoor altijd eerst een afspraak moest maken. Nou, niet bij mijn tandarts. Voor ik het wist had ik een spuit in mijn mond en tingelde na een aantal behendige wrikbewegingen mijn overbodige kies in het metalen bakje. Piece of cake.

Ook nu zaten de geniepige spuitjes erin voordat ik er goed en wel erg in had. Hij vroeg de assistente om het scherpste mesje. „Deze?” Nee, daar schilde hij altijd zijn aardappelen mee, want het aardappelschilmesje gebruikte hij weer voor het halveren van paracetamolletjes. Het zweet parelde over mijn voorhoofd, in welke horrorfilm was ik ineens beland? Inmiddels had hij de juiste scalpel ter hand genomen. „Doe je mond maar open. Beetje meer naar mij toe. Goed zo.” Het mesje gleed soepel het zachte tandvlees binnen.

Vroeger, ja vroeger, toen werden er nog James Bond-films gemaakt. Die laatste film, dat had toch niets met James Bond te maken? Wie is jouw favoriet? „Uuuh…” Hij vond die met Sean Connery altijd erg goed, en van die met Roger Moore had hij erg genoten. Vaste prik, om de paar jaar zo’n film, heerlijk was dat. Maar tegenwoordig. Wanneer komt er nu weer eens een nieuwe? „Nou, eh…”


Het was altijd tegen de Russen. Dat kan nu zo weer! Ik voelde het mesje tussen twee kiezen schrapen. Ogen open, ogen dicht; geen idee wat daarbinnen gebeurde. Het voelde allemaal zo reusachtig, alsof hij met een kolenschop tussen mijn molaren groef. Was hij op zoek naar een cyanidecapsule? Als professioneel folteraar moest hij toch weten dat we dit jaren geleden al hadden afgeschaft?

Ondertussen probeerde ik mij te concentreren op die laatste James Bond-film van drie jaar geleden. Ik haalde de première terug, de tinteling die zo’n nieuwe film met zich meebrengt, het kinderlijke plezier. Het speculeren vooraf en de teleurstelling achteraf.

Toegegeven, ook al houd ik mijn rug zo recht mogelijk, na het zien van Quantum, Spectre en No Time to Die wist ik heus wel dat dit niet de beste afleveringen waren. Recentelijk las ik mijn review van Quantum of Solace terug, waarin ik beweerde dat Quantum niet moeilijk deed en doorging waar Casino was gestopt. Dat het verhaal doodsimpel was gehouden en de actie-om-het-verhaal (dus niet puur om de actie) was opgeschroefd. Nou, als je Casino Royale per ongeluk had gemist, was er geen touw aan Quantum of Solace vast te knopen en de film zit zo volgepropt met snelle montages dat er van een verhaal überhaupt weinig sprake is.


Zo lang een wat mindere Bond-film een aantal jaren als voorlopig sluitstuk blijft bungelen, geeft dat een weinig hoopgevend gevoel. In precies dat vacuüm verkeren we op dit moment. Want hoewel ik No Time to Die pal na de première nota bene tegenover Jort Kelder probeerde te verdedigen, ‘James Bond is dood! Dat kan niet!’, en ik al die onnozele voorbijgangers in de Reguliersbreestraat verschrikt zag opkijken, wist ik natuurlijk dat de charmante bretelsdrager gelijk had.

Het kan niet, het mag niet, en toch hebben ze het gedaan. En daar is een reden voor. Maar dat dat net tóen moest, na anderhalf jaar corona, waarin we zo veel ellende hadden meegemaakt, geliefden ons vroegtijdig waren ontvallen, waarin we tijden lang geen theater mochten betreden, of slechts met anderhalve meter afstand van elkaar, totaal van elkaar vervreemd; en het moment dat dat allemaal niet meer hoefde, dat ons juist op dát moment de meest duistere James Bond-film werd voorgeschoteld. Daar waren we op dat moment gewoon even echt niet aan toe.

Maar ook No Time to Die gedijt na drie jaar. Zo blijkt. Ik zag de film onlangs op een zaterdagavond voor het eerst sinds drie jaar in zijn geheel. De film is veel te lang, dat moet gezegd, en ondanks het emotioneel bedoelde einde, voel ik het niet. De introtonen van Billie Eilish doen mij wat dat betreft nog het meest. Maar alle James Bond-ingrediënten zijn in de film aanwezig. De actie is tiptop in orde, de beelden van Linus Sandgren zijn (zeker in 4K) een lust voor het oog, het door Hans Zimmer aangepaste James Bond-thema met de overheersende drums dendert door de speakers. Er zitten genoeg leuke twists en easter eggs in; de vondst van de vrouwelijke 007 is slim bedacht.


Dat Felix, Ernst en James alle drie dood moesten, dat is natuurlijk onnodig. Ik had het veel logischer gevonden als Bond en Blofeld op het eind een gevecht op leven en dood hadden ingezet, ze gezamenlijk hun noodlottige einde tegemoet waren gestort, en we met een open eind naar bed waren gestuurd. Met een cliffhanger die nooit werd ingewilligd. Of wel. Mocht Daniel Craig na jaren duimendraaien toch nog zin hebben in een zesde... Al met al was dat definitieve einde minder definitief geweest.

Ik had dit allemaal tegen mijn tandarts willen zeggen, maar mijn mond zat vol gereedschap. Hijzelf was niet opgehouden met praten, over krulspelden die net als een beugel te strak kunnen zitten, waardoor je tandvlees langzaamaan terugtrekt. Krulspelden hadden datzelfde effect op zijn ooit zo weelderige haardos gehad. Tandartshumor, je moet er van houden. En Sean Connery droeg al die tijd een toupet, wist hij mij te vertellen.

Ondertussen depte de assistente met een gaasje en zoog zij het bloedspeeksel weg. Ik kon weer opgelucht ademhalen. Ondanks het oorverdovende gegraaf in mijn binnenste, had ik geen centje pijn gevoeld. „Tot over drie jaar maar weer!” Nu was het mijn beurt om lollig te doen.

Wat ik daarmee bedoelde, wilde de tandarts weten. Hij keek er ernstig bij. Waar dacht ik naartoe te kunnen gaan? Hij moest nog beginnen! Terwijl ik als een geslagen hond terug de stoel in gleed en op bevel mijn mond weer opende, slingerde de beul een zenuwsnerpend boortje aan. Langzaam boog hij zich naar mij toe. Toen fluisterde hij in mijn oor: „Is it safe?”

zondag 15 september 2024

A Spectre of Sounds

A Spectre of Sounds: James Bond-muziek zoals je nooit eerder hebt gehoord. Door de Noor Arild Brøter. Met persoonlijke favorieten als Journey to Blofeld’s Hideaway, Mr Wint and Mr Kidd, Space Laser Battle, Mujahadin and Opium. Een perfecte blend van Snow Job met Flight Into Space, twee On Her Majesty’s Secret Service suites om van te watertanden, de opbouw naar het thema van Where Has Every Body Gone. Dit album benadrukt de thematische grootsheid van John Barry nog maar eens. Ook met thema’s van Monty Norman, George Martin, Éric Serra, David Arnold, Thomas Newman en Hans Zimmer.

Onder meer te beluisteren via Spotify, download en op cd en vinyl.




















vrijdag 13 september 2024

Dave Bautista valt 34 kilo af

Voor de opnamen van Knock at the Cabin woog hij nog 142 kilo, maar inmiddels heeft Dave Bautista dat teruggebracht naar 108 kilo. In een video-interview vertelt de acteur dat een groot postuur ook nadelen heeft.

Bautista is bekend als gespierde reus in films als Spectre en Guardians of the Galaxy. Voor de thriller Knock at the Cabin deed hij daar in 2023 nog een schepje bovenop.

„Ik moest in korte tijd groter worden”, vertelt de 55-jarige acteur. „Dus dat deed ik met frietjes en pannenkoeken. Nu ik daarop terugkijk, besef ik wel dat ik te ver ben gegaan. Ik werd een beetje te groot.”

Bautista kwam heel makkelijk aan, maar had een stuk meer moeite om af te vallen. „Maar het viel me op dat ik me steeds beter ging voelen. En dat ik er op beeld ook beter uitzag, naast andere acteurs.”

„Mensen vinden nu dat ik er mager uit zie”, vervolgt de acteur. „Sommigen maken zich er zelfs druk over. Maar ik ben 1 meter 93 en weeg 108 kilo. Ik ben groot. Heel veel mensen hebben me groter gezien door de jaren heen, dus denken ze nu misschien dat ik een eetstoornis heb.”


Bautista vindt dat zijn postuur in de weg kan staan van een overtuigende filmrol. „Naast een doorsnee acteur zie ik er nog steeds uit als een gorilla. Dat leidt af. Ik denk dat ik nu nog een paar kilo wil kwijtraken. Maar dat is wel de grens. Ik train echt hard en eet ongeveer 2.500 kilocalorieën per dag. Voor mij is dat heel weinig.”

De acteur doet aan intermittent fasting. Dat betekent dat je een deel van de dag niets eet. „Ik eet pas ’s middags en stop ook vier uur voordat ik ga slapen”, vertelt Bautista. „Dus dat is best een korte periode.”

 

Bron: NU.nl

maandag 9 september 2024

Edward Berger ontkracht geruchten regie Bond 26

De Duits-Zwitsers-Oostenrijkse regisseur Edward Berger ontkracht de geruchten dat hij in de race is voor Bond 26. Dat zegt hij in Deadline, waar hij interview geeft naar aanleiding van zijn nieuwe speelfilm Conclave. In het artikel laat Berger zich wel ontlokken dat hij Barbara Broccoli ‘een geweldige producent’ vindt.

Edward Berger

Geruchten over namen van mogelijke regisseurs voor een Bond-film doen altijd de ronde (net als namen van mogelijke James Bonds). Dat Berger tot deze geruchtenlijst behoort, mag, gezien zijn plotselinge rijzende sterrenstatus sinds zijn internationale doorbraak Im Westen nicht Neues (2022), geen verrassing heten.

Over Barbara Broccoli meldt Berger in Deadline verder: „Ze zal op het juiste moment weten wat ze moet doen. Het gaat om haar familie-erfenis. Het is haar taak om die te beschermen. En welke keuze ze ook gaat maken, het zal de juiste zijn.”

Het lijkt hiermee dat Berger een regelrechte sollicitatie de wereld instuurt.

Of Berger en Broccoli elkaar ooit hebben gesproken; die kans is aannemelijk. Of dat inderdaad over de volgende James Bond-film ging? Wie zal het zeggen. Dat een regisseur en een producent samen een kop koffie drinken, is geen unicum. Buiten James Bond heeft Barbara Broccoli ook andere projectjes lopen waarvoor zij met regisseurs in gesprek moet.

Wat Bond 26 betreft: de eerste stap naar die film zal het inhuren van een regisseur zijn. Met hem (of haar) zal de bal gaan rollen. Er moet samen aan een verhaal worden gewerkt én er zal gezamenlijk een nieuwe hoofdrolspeler worden gekozen.

Hebben we trouwens ook nog Ocean’s 14 waarvoor Edward Bergers naam de ronde doet. Is overigens ook een gerucht. De man lijkt op dit moment populair onder big budgetproducties.

Conclave met Ralph Fiennes, Stanley Tucci, John Lithgow en Isabella Rossellini in de hoofdrollen komt op 7 november uit in Nederland en op 4 december in België.

vrijdag 6 september 2024

Muzikant en producent Sergio Mendes (83) overleden

De Braziliaanse muzikant Sergio Mendes is overleden. Dat heeft zijn familie bekendgemaakt. De 83-jarige zanger, pianist en arrangeur kampte met long covid. Mendes produceerde in 1983 de titelsong van de James Bond-film Never Say Never Again.


Mendes verwierf in de jaren 60 wereldwijde bekendheid met het nummer Mas que nada. Het lied, opgenomen met zijn band Brasil ’66, hielp het grote publiek kennis te maken met de Braziliaanse muziekstijl bossanova. Binnen het genre wereldmuziek won Mendes in 1992 een Grammy voor zijn album Brasileiro.

De zanger was ook bij jongere generaties bekend. Dat was onder meer vanwege de in 2006 uitgebrachte versie van Mas que nada in samenwerking met de Amerikaanse band Black Eyed Peas.



Het gemoderniseerde nummer stond in veel landen hoog in de hitlijsten en kwam in Nederland op nummer 1 in de Top 40. In 2012 werd Mendes’ lied Real in Rio gebruikt in de animatiefilm Rio, waarvoor hij een Oscar-nominatie kreeg.

Zijn familie schrijft dat de zanger in november vorig jaar voor het laatst optrad ‘in uitverkochte en dolenthousiaste zalen’ in Parijs, Londen en Barcelona. De Amerikaanse trompettist en producer Herb Alpert noemt Mendes ‘een extreem getalenteerde muzikant die de Braziliaanse muziek in al zijn verschijningsvormen op een elegante manier met de wereld deelde’.

Mendes produceerde de titelsong van Never Say Never Again samen met Herb Alpert. Alperts echtgenote Lani Hall mocht de titeltrack inzingen. Hall was in de jaren 60 en 70 te horen als leadzangeres van Brasil ’66.



Bron: grotendeels NOS


© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures