‘Skyfall’ op Vaderdag terug in de bios

De 23e James Bond-film Skyfall keert op zondag 15 juni eenmalig terug bij Pathé. Speciaal voor Vaderdag draait de film in 23 theaters in het land.

Skyfall (2012) is een moderne James Bond-klassieker. Met een Javier Bardem als fijne schurk, een dijk van een titelsong door Adele en verder een film vol verrassingen, zoals ik schreef ten tijde van de filmrelease.

Skyfall is op 15 juni te zien in de volgende Pathé-bioscopen:

• Amersfoort
• Amsterdam Noord
• Arnhem
• Breda
• Buitenhof
• City
• De Kuip
• De Munt
• Delft
• Ede
• Eindhoven
• Groningen
• Haarlem
• Helmond
• Leeuwarden
• Maastricht
• Nijmegen
• Rembrandt
• Schouwburgplein
• Tilburg-centrum
• Ypenburg
• Zaandam
• Zwolle

Met dank aan Leijo Van Aubel voor de melding. Zie hier voor meer informatie.

Joe Don Baker (89) overleden

Op 89-jarige leeftijd is de Amerikaanse acteur Joe Don Baker overleden, meldt 007.com op social media. Baker speelde in de Bond-films zowel de rol van schurk als die van 007’s bondgenoot.

Joe Dan Baker was een veelgevraagd bijrolacteur voor film en tv-series. Zijn doorbraak kwam echter met een hoofdrol in de film Walking Tall (1973), waarin ook de onlangs overleden Bruce Glover speelde.

Andere bekende producties waarin hij te zien was: Cool Hand Luke (1967), de tv-serie Edge of Darkness (1985) van Bond-regisseur Martin Campbell, Cape Fear (1991) van Martin Scorsese, met Pierce Brosnan in Mars Attacks! (1996) en zijn laatste film Mud (2012).

In The Living Daylights (1987) werd hij gecast als wapenhandelaar Brad Whitaker, die het samen met Jeroen Krabbés generaal Koskov opneemt tegen Timothy Dalton als James Bond. Na één film afwezigheid, werd hij teruggevraagd voor de eerste twee Bond-films met Pierce Brosnan: GoldenEye (1995) en Tomorrow Never Dies (1997). Daarin speelde hij CIA-agent Jack Wade. Na zijn tweede korte verschijning, werd niets meer van Wade vernomen. Wel verdiende Joe Don Baker met al zijn drie optredens een vermelding op de filmposters.

„Goh, wat ’n naar bericht! Een buitengewoon aardige collegiale acteur. Ik had, zoals je weet, meerdere scènes met hem, die — als ik me goed herinner — er in een of twee takes opstonden... Sweet memories!”

Jeroen Krabbé

Joe Don Baker was getrouwd en bleef zijn leven lang kinderloos. Hij overleed op woensdag 7 mei.

Honderd jaar Roy Stewart

Vandaag is de honderdste geboortedag van niet alleen mijn oma, ook Roy Stewart werd geboren op 15 mei 1925. Stewart speelde de rol van Quarrel Jr. in Live and Let Die (1973).

Roy Stewart werd geboren in Jamaica. Toen hij begin twintig was, kwam hij naar Engeland om dokter te worden. Het liep echter anders. Een commercial waarin hij speelde, bracht hem op het spoor van acteren. Naast het spelen voor film, tv en op toneel, specialiseerde hij zich ook tot stuntman.

Daarnaast opende hij in Londen een sportschool en een nachtclub, daar bleef hij werkzaam tot aan zijn dood in 2008 op 83-jarige leeftijd.

Als Quarrel Jr. is hij de zoon van Quarrel (John Kitzmiller) uit Dr. No (1962). Aangezien het personage in de eerste James Bond-film al doodgaat, en in de boekenreeks waar Quarrel opduikt Live and Let Die (1954) vóór Dr. No (1958) zit, werd de rol voor de filmversie van Live and Let Die aangepast.

Net zoals in Dr. No is Quarrel de hulp van James Bond in het Caraïbisch gebied. Hoewel het personage de film ditmaal overleeft, komt hij in latere films niet meer voor.

Importtarieven Hollywoodfilms geldt niet voor 007

James Bond hoeft zich wat betreft de Amerikaanse president Donald Trump geen zorgen te maken over de 100 procent importtarieven die hij wil invoeren op Hollywoodfilms die in het buitenland worden gemaakt. Voor 007 geldt dat namelijk niet, verzekert de president. De reden: Donald Trump heeft de bouw van een golfbaan in het Schotse Aberdeen te danken aan Sean Connery. Daar is de president de ex-James Bond nog altijd dankbaar voor.

Donald Trump en Sean Connery, 2010

Voor wat hoort wat. Toen Donald Trump in 2006 een stuk grond nabij het Schotse Aberdeen kocht om daar een luxe golfresort te bouwen, riep dat veel weerstand op. Na vele jaren touwtrekken, schoot Sean Connery, zelf een fervent golfer, te hulp. Na Connery’s bemoeienis was het volgens Trump zo geregeld; de Trump International Golf Links Scotland opende in 2012 de deuren.

Volgens de Amerikaanse president is Hollywood op sterven na dood. Trump geeft buitenlandse overheden de schuld die Amerikaanse filmmakers en studio’s aantrekken om producties buiten de Verenigde Staten te filmen. ‘Dit is een gecoördineerde actie van andere landen en het vormt een bedreiging voor de nationale veiligheid’, schreef de president op Truth Social. Vandaar dat hij Amerikaanse films weer op Amerikaans grondgebied wil laten maken. Wie als filmmaker toch naar het buitenland wil uitwijken, kan volgens de nieuwe plannen rekenen op een forse tegenslag.

De James Bond-films worden van oudsher aangestuurd vanuit Londen. Hoewel de producenten, de Broccoli-familie, Amerikanen zijn, en de films worden gefinancierd met Amerikaanse dollars door onder meer United Artists, MGM, Columbia en Universal, is James Bond, met als thuisbasis Pinewood Studios, toch altijd een Britse aangelegenheid gebleven.

Trump: We are putting tariffs on that particular film. The moviemakers. And we're going to be doing some tariffs to get them.. James bond has nothing to worry about, that I can tell you. Sean Connery was a friend of mine. Great guy. pic.twitter.com/BwzVlfwIxI

— Acyn (@Acyn) May 8, 2025

Nu met het Amerikaanse Amazon aan het roer van de 007-films, lijkt hier met de benoeming van Engelsman David Heyman, weinig verandering in te komen. Het is zelfs voor het eerst in de geschiedenis van de James Bond-films dat er een geboren Engelsman de touwtjes van James Bond in handen heeft; dan weer wel samen met zijn Amerikaanse tegenhanger Amy Pascal.

Of de importheffingen van 100 procent inderdaad doorgaan, valt nog te bezien. Trump wil eerst met filmmakers rond de tafel, hij wil zeker weten dat de filmindustrie achter zijn plan staat. Tot nu toe heeft Hollywood zich grotendeels negatief uitgelaten over de plannen.

Ultra Bond

Binnenkort verkrijgbaar: 4K Connery. De enige Bond die tot nu toe in ultra-HD op home video te bewonderen was, is Daniel Craig. Gaan we de oude Connery’s opnieuw aanschaffen? De verleiding is groot, maar liever wacht ik op een complete 4K-Bond-set.

Mijn James Bond-filmverzameling begon later dan gewenst. Simpelweg omdat ik geen geld had om de films eerder aan te schaffen.

Zo heb ik nooit de door mij felbegeerde VHS-banden in bezit gehad. Op mijn jongenskamer had ik enkel een foto van de Bond-videocassettes op mijn prikbord hangen, afkomstig uit een foldertje van V&D. Zo kon ik toch dagelijks kijken naar de cover van Timothy Dalton in Licence to Kill en Roger Moore in Octopussy; de twee films die bovenop een stapel Bond-films waren afgebeeld.

Dan had je ook nog die eerdere VHS-box, die met het blauwe 007-logo op de zijkant. Dat vond ik werkelijk een prachtige uitgave. Toen twintig jaar geleden de opa van destijds mijn vriendin overleed, liet hij precies díe box na. Veel van de films zaten zelfs nog in het plastic. Hij meende een liefhebber van James Bond te zijn, hij had de films nooit bekeken.

De videobanden gingen naar een neefje, ik had toch immers de collectie al op dvd? Voor mij bleef de verzameling Fleming-boekjes over in een fijne boxset met de auteur achter zijn typemachine op de zijkant. Ook hier had de opa, getuige de perfecte staat waarin de boekencollectie verkeerde, nooit naar omgekeken.

Mijn James Bond-filmverzameling begon halverwege de jaren 90 met de video-cd’s, die kon ik afspelen op mijn Philips cd-i-speler. Ik zag zo’n apparaat voor het eerst in de speelhoek van een huisjespark waar wij met de familie verbleven. Ik was gelijk verknocht aan die hoek, niet alleen door het interactieve speelapparaat, waarop je zowel spellen kon spelen als films kon afspelen, maar nog meer door de poster die er hing van Roger Moore bungelend aan de Eiffeltoren.

Die poster had een magische aantrekkingskracht op mijn jongensfantasie en viel samen met de openbaring van het fenomeen 007. De Bond-films werden in die jaren voor de eerste keer vertoond op de Nederlandse tv, en ik zat als tiener aan de buis gekluisterd voor weer een nieuw Bond-avontuur.

Ik herinner mij zelfs dat ik het knap lastig vond om de Bond-films te filteren uit het algehele filmaanbod, omdat ik nog niet alle titels kende. The Spy Who Loved Me? Is dat er ook één? De tv-gids schreef over een chique James Bond-film. Bingo!

Die cd-i-speler kwam er uiteindelijk, en het jaar daarop op mijn verjaardag volgde de peperdure videocartridge; vóór die tijd kon ik er niet eens films op afspelen. En daar begon mijn James Bond-filmverzameling met de eerste film in eigen bezit: Live and Let Die. Nog steeds als ik de eerste klanken van George Martin hoor, denk ik terug aan het moment dat ik mijn eerste eigen James Bond-film in de speler stopte en op play drukte; de heerlijk hysterische gunbarrel, de vlekkerige ‘witte’ dots, het schokkerige beginshot vanuit een helikopter op het gebouw van de Verenigde Naties in New York, het uitgetrokken beeld.

Het was verre van zuiver allemaal, maar we wisten niet beter en het stoorde geenszins. Dit is zoals films eruit zagen. Later, toen mijn filmcollectie gestaag groeide, viel het mij bij You Only Live Twice op dat het water waarin het gemummificeerde lichaam van James Bond wordt gedropt, uit wel erg grote pixels bestond. Datzelfde gold voor de explosie achter 007 als hij in A View to a Kill per sneeuwscooter ontsnapt in Siberië.

Ondanks dat ik erg blij was dat ik binnen een paar jaar alle zes de Connery-Bonds had verzameld en vijf Bond-films met Roger Moore, knaagde het dat in Nederland geen werk werd gemaakt van de ontbrekende films op video-cd. Voor onduidelijke redenen: geen On Her Majesty’s Secret Service, geen The Man with the Golden Gun, geen The Spy Who Loved Me. Om over de Dalton-films maar te zwijgen. Daarvoor was ik alsnog aangewezen op de videorecorder én de hoop dat deze films weer eens op tv zouden worden uitgezonden.

Zodoende moest ik, omdat ik mij die film nauwelijks nog herinnerde en deze in de naslagwerken van Steven J. Rubin en Raymond Benson hoog stond aangeschreven, OHMSS bij de plaatselijke videotheek huren; de Warner Bros-uitgave met een benauwde George Lazenby en Diana Rigg op de voorkant, waar in was geknipt en de gehele Gumbold-scène ontbreekt.

Ondanks de gebreken vond ik het een fantastische kijkervaring en belandde OHMSS hoog bovenaan mijn Bond-lijstje, waar het nu al jaren de top aanvoert.

Mijn James Bond-videocollectie was pas compleet begin 2001, toen de laatste dvd’s uit de Special Editionserie verschenen. Die begon in het voorjaar van 2000 met de uitgave van de tot dan toe nieuwste film The World Is Not Enough. Ik weet nog dat ik die kocht bij de Fame in Amsterdam en in de trein naar Haarlem het plastic openmaakte en ik tot mijn stomme verbazing ontdekte dat dit het eerste (of eigenlijk laatste) deel van een complete (een COMPLETE!) Bond-set was. Mét 007-logo op de zijkant!

De rest van het jaar stond in het teken van de Special Editions. From Russia with Love, die voor juli stond gepland, kwam pas uit in de laatste week van die maand, maar dat was van te voren niet gemeld — ik ben in juli elke dag naar de Free Record Shop gefietst om te informeren of de film er al was… Vanaf oktober werden de uitgaven opgeschroefd naar twéé dvd’s per maand en zo groeide mijn collectie gestaag.

De dvd’s waar ik ooit zo blij mee was, zijn nu niet meer om aan te zien, en dienen nog enkel als museumstuk in mijn filmkast. Na zes jaar werden ze vervangen door de koffer van de Ultimate Editions, die na nog eens zes jaar werd vernieuwd door de blu-raybox. Daar teer ik sinds 2012 op. Het zijn onbetwist de schijfjes uit mijn videotheek die ik het meest heb afgespeeld. De laatste drie Bond-films volgden in hun steelbooks, waarvan ik enkel No Time to Die in 4K bezit; een film die ik zelden in de speler stop.

Hoewel ik best content ben met de blu-rays, kijk ik zeker uit naar een complete 4K-collectie, het wordt ook wel eens tijd. Maar of ik de Connery-films los ga aanschaffen? Ik twijfel nog.

Met de komst van blu-ray jaren en jaren geleden kon ik het nog best met een dvd’tje doen; tegenwoordig bestel ik toch liever een iets duurdere 4K. Zoals twee puike Hitchcocks, North by Northwest en Psycho, die beide een adembenemende transfer hebben. En wat betreft de eerstgenoemde Cary Grant-film, die begint dus met een MGM-logo op een groen veld. Laten we hopen dat de oude Bond-films precies diezelfde behandeling krijgen en dat we beginnen met de originele United Artists-logo’s van die tijd, als leuk extraatje voor de puristen.

O ja, als dat conclaaf volgende week gaat beginnen, kunnen ze dan ook gelijk een nieuwe 007 kiezen? Dan loopt het weer mooi gelijk. Sinds het begin van de James Bond-films zijn we precies zes pausen en zes Bonds verder. Als dat geen toeval is…

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.

‘Spectre’ in juni terug in de bioscoop

Jubilaris Spectre keert terug bij Vue Cinemas. Op 14 en 15 juni is de Bond-film van tien jaar geleden in de meeste Vue-bioscopen te zien.

Dit vond Bond Blog destijds van de vierde Bond-film met Daniel Craig in de hoofdrol:

Een enkele (grote) verrassing daargelaten, maakt van Spectre een vermakelijke film, maar wel eentje waar je met gemengde gevoelens op terugkijkt. Na alle uitmuntende recensies waren de verwachtingen misschien iets te hooggespannen.

Het uitgebreide oordeel van tien jaar geleden is hier terug te lezen.

Inmiddels is de mening van ondergetekende in het voordeel van de film bijgesteld; Spectre is een fijn Bond-avontuur dat lekker wegkijkt. Daniel Craig is er op zijn meest relaxed, de muziek van Thomas Newman is bijzonder sfeerverhogend en Hoyte van Hoytema levert een piekfijn beeld af. En mis vooral het fabelachtige beginshot in Mexico City niet.

Klik hier voor meer informatie over de voorstellingen in Vue.

Met dank aan Thomas Hobma voor de melding!

Honderd jaar Lew Hooper

Het is de honderdste geboortedag van acteur Lew Hooper. Hooper was te zien in drie James Bond-films. Zo speelde hij de rol van Major Dexter Smythe, de vader van Octopussy. Hij is in de gelijknamige film enkel op een foto te zien.

Lew Hooper was eigenlijk geen acteur maar een jazzsaxofonist, die sinds de jaren 60 in films en tv-series figureerde. Zo had hij kleine rollen in grote films als 2001: A Space Odyssey (1968), Voyage of the Damned (1976), Superman II (1980), Flash Gordon (1980) met Timothy Dalton, A Passage to India (1984), Superman IV (1987), Batman (1989), opnieuw met Dalton in Framed (1992), Four Weddings and a Funeral (1994) en Eyes Wide Shut (1999). Ook was hij stormtrooper in een van de eerste Star Wars-films.

„In July 1982 I stood in for Sir John Gielgud in the film ‘The Wicked Lady’ (...). Michael Winner was the director and we worked on location at North Mimms Manor (...). A few days earlier I had suffered a nasty fall (...). When I met Sir John he noticed my condition and expressed his sincere sympathy. He, too, was similarly incapacitated, suffering from a severe attack of gout, but, as he said, a booking of three weeks is not to be sneezed at. (...) Mr. Winner arrived, extended his heartfelt sympathies to ‘Dear Sir John’ and completely ignored me, which was no more than I had expected. I know my place...”

Lew Hooper in een brief naar Ron Rubin

Voor de James Bond-films werd hij drie keer gevraagd. In Diamonds Are Forever (1971) stapt hij als een van Felix’ mannen als laatste de lift in. In A View to a Kill speelt hij dwarsfluit in het orkestje van het restaurant in de Eiffeltoren. Als Major Dexter Smythe, de vader van Octopussy, krijgt hij een interessante achtergrond mee, die rechtstreeks refereert aan het werk van Ian Fleming:

Op een missie voor MI6 werd Smythe naar Noord-Korea gestuurd om een voorraad Chinees goud te lokaliseren. Daarna werd niets meer van Smythe, zijn plaatselijke gids en het goud vernomen. Het bleek dat Smythe het goud had gestolen en zijn verdere leven wijdde aan de studie van octopussen, wat de bijnaam van zijn dochter verklaart. Toen het goud opraakte, hielp zijn dochter hem om diamanten te gaan smokkelen.

Twintig jaar na de goudaffaire wordt het lijk van Smythes inheemse gids ontdekt, met een kogel in zijn schedel die overeenkomt met de dienstrevolver van de majoor. James Bond wordt op pad gestuurd om Smythe op te sporen, die hij uiteindelijk vindt in Sri Lanka. Bond geeft Smythe vierentwintig uur de tijd voordat hij hem arresteert; waarna Smythe zelfmoord pleegt in plaats van de schande van een krijgsraad onder ogen te zien.

In februari 2009 werd Lew Hooper getroffen door een beroerte, waarna hij op 21 april van dat jaar overlijdt, precies één dag voor zijn 84e verjaardag.