De ultieme James Bond-Top 10

We mogen weer stemmen! Belangrijker dan de verkiezingen voor de Provinciale Staten in maart volgend jaar, organiseert James Bond Nederland in samenwerking met Bond Blog de jaarlijkse James Bond ranking-poll. Lekker klikken op de Bond-films die jij het beste vindt.

De vraag is deze keer: wat is jouw ultieme top 10 van James Bond-films? Dus: welke tien Bond-films vind jij het aller áller best? En dus niet: wat zijn jouw favorieten... Het is een nuance, maar het kan een ander beeld opleveren. En misschien ook niet. Het belangrijkste is dat je gaat stemmen.

Dat stemmen kan vanaf vrijdag 16 november. Precies om middernacht gaat de online stembus open. Houd de button hier rechts op de site in de gaten, die is nu nog onklikbaar.

Buiten de 24 officiële Bond-films van Eon Productions, mag je ook stemmen op de Bond-parodie Casino Royale (1967) met zijn lekkere muziek en de concurrerende productie Never Say Never Again (1983) met de immer relaxte Sean Connery.

Het puntensysteem is zoals we gewend zijn van het Eurovisie Songfestival. Met 12 punten voor de nummer één, 10 punten voor de nummer twee, 8 voor de nummer drie, 7 voor de vier en zo verder tot 1 punt voor de tiende plaats.

Goed. Stemmen kan tot 19 december 12 uur 's middags. Uiteindelijk levert dat een berg aan uitslagen op, die vanaf vrijdag 21 december dagelijks bekend worden gemaakt. Op 30 december wordt als laatste de nummer één gepresenteerd. Gokken welke dat gaat worden staat vrij. Heb jij al een idee?

Grootste James Bond-fotoarchief online

Wie een foto van James Bond zoekt hoeft vanaf nu niet meer te Googlen. Met 13.258 foto's is Thunderballs.org de grootste online fotodatabase op het gebied van James Bond.

De website is ingedeeld in vier secties: Production stills/behind the scenes, Promotional, Bonus material, Posters/lobby cards. Van daaruit zijn per titel alle 24 James Bond-films van Eon Productions te raadplegen.

Het gebruik van de site is op eigen risico; je bent voor de rest van de dag verloren...

Wie onverhoopt een foutje tegenkomt, geef even een seintje aan mij of aan Marty Mackillop van Thunderballs via Twitter. Much appreciated!

Fukunaga (heel kort) over Bond 25

Voor wie de nieuwe James Bond-regisseur Cary Fukunaga nooit eerder heeft horen praten:



Fukunaga vertelt over de versmelting van cinema en tv en natuurlijk moet het vanaf nu in elk gesprek ook even over James Bond gaan:

„Ik heb geen Google-alert op mijn naam, dus ik weet niet hoe men heeft gereageerd op mijn benoeming. Ik wil daar ook eigenlijk helemaal geen negatieve dingen over horen. Mijn omgeving reageerde nogal opgewonden. En ik ben dat eerlijk gezegd ook.”

Octopussy vrijdag in EYE

Octopussy (1983) keert vrijdag 9 november eenmalig terug in Filmmuseum EYE. De dertiende James Bond-film uit de reeks maakt onderdeel uit van Cinema Egzotik van regisseur en programmamaker Martin Koolhoven. In deze twee-voor-de-prijs-van-éénvoorstelling wordt Octopussy voorafgegaan door The Ipcress File (1965).

James Bond en Harry Palmer: groter contrast tussen geheim agenten is niet denkbaar, hoewel ze door dezelfde man op het witte doek werden gebracht: filmproducent Harry Saltzman. Cinema Egzotik brengt de twee antagonisten bij elkaar in Spy Night, die een ode is aan Roger Moore in z’n een na laatste Bond-vertolking en een jonge Michael Caine op de rand van wereldfaam.

Egzotik-programmeur Martin Koolhoven:

„The Ipcress File is een van de leukste Bond-klonen ooit. De eerste Harry Palmer-film (Michael Caine had voor zeven films getekend, maar had er op een gegeven moment geen zin meer in) mag er zijn. Octopussy is misschien wel mijn favoriete James Bond-film, dus het wordt een heerlijk spionnenavondje.”

Zie EYE voor meer informatie.

Stuntman uit Goldfinger overleden

Stuntman Peter Brace is deze week overleden. Brace, die in zijn vijftigjarige carrière aan honderden film- en tv-producties meewerkte, is 94 jaar geworden meldt website From Sweden with Love.

Peter Brace was betrokken bij vijf Bond-films uit de jaren 60, inclusief de parodie Casino Royale (1967). Het bekendst is ongetwijfeld zijn piepkleine rol als bewaker in de pre-titles van Goldfinger (1964), waarin hij in één beweging knock-out geschopt wordt door James Bond.

Een verdere greep uit producties waar Brace aan meewerkte: met Roger Moore in Ivanhoe (1952), Lawrence of Arabia (1962), opnieuw met Moore in The Saint (1962), The Avengers (1967), wederom met Roger Moore in The Persuarders! (1971), met Harrison Ford in de producties Star Wars: Episode IV (1977), Force 10 from Navarone (1978), Raiders of the Lost Ark (1981) en Indiana Jones and the Temple of Doom (1984), met Sean Connery in Highlander (1986), Batman (1989), Robin Hood: Prince of Thieves (1991), Chaplin (1992) en de laatste productie uit zijn carrière: Braveheart (1995).

Tien jaar Quantum of Solace

Bond Blog bestond nog niet. Het was destijds voor de club van 007 Nederland waarvoor ik de persvoorstelling van Quantum of Solace (2008) in Tuschinski bezocht. Eerst nog even bij de Free Record Shop in de Kalverstraat de zojuist verschenen Deluxe Edition-dvd van Casino Royale (2006) gehaald, die ik in afwachting van de brullende leeuw alvast begon uit te pakken in mijn bioscoopstoel.

Vandaag tien jaar geleden ging Quantum of Solace in première. Hieronder mijn eerste ervaring met de 22e James Bond-film in de herfst van 2008:

Exclusief: de eerste Nederlandse review van Quantum of Solace

Spoilers — Quantum of Solace doet niet moeilijk. De film begint in volle vaart waar Casino Royale twee jaar geleden was opgehouden. Opnieuw is het Daniel Craig die de show steelt als ijzersterke 007. Even nonchalant als de vorige keer, maar net iets zelfverzekerder. Een Bond van ‘niet lullen maar poetsen’. Dat geleuter kan achteraf. Bij dezen.

Quantum of Solace is duidelijk een vervolgverhaal. Hoewel de film prima op eigen benen staat, heb je simpelweg meer kijkplezier wanneer Casino Royale vers in het geheugen staat. We zien Mr. White, Mathis en Felix Leiter, horen regelmatig over Vesper en ook Le Chiffre passeert de revue. Huiswerkopdracht voor deze week: Casino Royale bekijken.

Het grote verschil met zijn bejubelde voorganger is de stijl van deze 22e Bond. Waarin duidelijk de hand van Marc Forster is te herkennen. Niet eerder heeft een regisseur zo zijn stempel op deze serie kunnen, of mogen, drukken. Door deze vrijheid oogt de film bijzonder fris, nieuw, eigentijds, maar bovenal: het blijft een Bond-film.

Doodsimpel verhaal

Actuele thema’s als olieschaarste, de dalende dollar en corrupte ambtenaren zijn verweven in een doodsimpel verhaal. Omdat het verhaal zo eenvoudig is gehouden, is er meer ruimte voor spektakel. Maar het is niet de actie om de actie. Het is actie omdat het verhaal daarom vraagt. Natuurlijk had Bond ook iets zachtzinniger te werk kunnen gaan, maar het is nu eenmaal een botte boer. Aan de andere kant: actie hoort bij dit soort films. Daar komt het gros van de mensen op af. Een bioscoopkaartje in ruil voor vermaak. En dat is bij Quantum of Solace zeker het geval.

Ook in de actiescènes is een nieuwe aanpak te merken. Zo maakt regisseur Forster meerdere malen gebruik van parallelle montage, twee verschillende locaties wisselen elkaar af waardoor deze scènes zich gelijktijdig lijken af te spelen. Dit werkt verhelderend en houdt de vaart erin. Een andere mooi opgebouwde actiescène is die in Bregenz: de filmscène tijdens de opera Tosca van Puccini lijkt een opera op zichzelf.

Night at the Opera, met Anatole Taubman (links) en Mathieu Amalric

Een eervolle vermelding voor Dennis Gassner die deze keer de decors heeft verzorgd. De vervanger van oudgediende Peter Lamont toont de grootsheid en luxe die we sinds The Spy Who Loved Me (1977) niet meer hebben gezien. De sets lijken soms wat over the top, maar het zijn alleen de Bond-films die hiermee wegkomen. Daarom werkt het en daarom is het goed dat deze troef weer van stal wordt gehaald. Het hoofdkwartier van MI6 ziet er totaal anders uit dan gewend. Veel moderner, allemaal high-tech. Het is prettig dat deze grappen binnenshuis worden gehouden en Bond niet opnieuw met een onzichtbare auto op pad moet.

Opvallende verschijningen

Naast Daniel Craig als James Bond vallen vooral de rollen op van Judi Dench (M), Gemma Arterton (Fields) en David Harbour (Gregg Beam). Judi Dench komt deze keer vaker in beeld dan in al haar vijf voorgaande Bond-films. Voor een actrice van haar formaat is dat eigenlijk heel logisch. Vreemd genoeg hebben eerdere regisseurs hier nooit gebruik van gemaakt.

Judi Dench als M, met Gemma Arterton en Daniel Craig

Ze is opnieuw de koele M die Bond een ongeleid projectiel vindt. Toch is er wederzijds vertrouwen, een overtuiging die alle stormen lijkt te weerstaan. Hun relatie wordt ditmaal danig op de proef gesteld, waardoor de scènes tussen de acteerkanonnen Craig en Dench van het scherm spatten. Ze zijn het weinig met elkaar eens, proberen elkaar constant de loef af te steken en zijn daardoor een bijzonder komisch duo zonder daarin door te draven.

Fields en Beam

De jonge actrice Gemma Arterton speelt de leuke rol van agent Fields. Het enige dat zij hoeft te doen is zorgen dat Bond, zojuist gearriveerd in Bolivia, op de eerstvolgende vlucht naar Londen wordt gestuurd. Bond palmt haar in, wint haar vertrouwen en heeft een leuke nacht. Arterton weet haar rol de juiste flair mee te geven waardoor het niemendalletje voor korte tijd tot een prachtige bloem bloeit. Ze heeft de tijd van haar leven met de flamboyante geheim agent en je gelooft het als kijker ook nog. Met dank aan Arterton.

De Amerikaanse acteur David Harbour speelt de besnorde CIA-agent Gregory Beam. Een ploert van een vent die zijn machtspositie misbruikt door met vijand Dominic Greene in zee te gaan. Hij is de meerdere van Felix Leiter (Jeffrey Wright), die duidelijk te lijden heeft onder Beams gezag. De rol van Leiter raakt hierdoor enigszins op de achtergrond, waardoor er voor hem niet veel meer over blijft dan een beetje mokken. Niet helemaal verwonderlijk: Beam heeft Greene beloofd om Bond voor hem op te ruimen. Leiter komt hierdoor in een moeilijk parket: kiezen voor de CIA of voor het leven van Bond.

Zakendoen met schurken

Met Gregg Beam wordt direct duidelijk dat de scheiding tussen goed en kwaad in deze film erg dun is. Zo is de vijand van Bond, Dominic Greene, een voorvechter van een beter milieu. Niets mis mee. Zo vindt ook de Britse minister van Buitenlandse Zaken. Ook al weet hij dat Greene snode plannen heeft; zakenmensen en wereldleiders hebben nu eenmaal geen brandschone reputatie. Toch kan het niet anders dan dat de Britse regering zaken met ze doet.

Dominic Greene, de grote boef in Quantum of Solace, wordt prima vertolkt door Fransman Mathieu Amalric. Zijn bijdrage beklijft echter niet. Hij heeft enge rollende ogen, een sinister stemgeluid, maar echt dreigend komt hij niet over. Het is een zakenman zoals er in het dagelijks leven veel rondlopen. Over de organisatie ‘Quantum’ waar Greene voor werkt, worden we niet veel wijzer; op dit nieuwe SPECTRE kunnen we daarom nog jaren teren.

Mathieu Amalric als Dominic Greene

Introductie van Camille

De introductie van Bond-girl Camille (Olga Kurylenko) is origineel. Bond doet zich voor als ene Mr. Slate die hij zojuist vermoord heeft. Camille schijnt een afspraak met deze Slate te hebben en pikt Bond tot diens verrassing plotseling op met haar Ford Ka. Bond probeert uit te vogelen wat Camille precies weet van de geheimzinnige organisatie waarop hij jaagt. Zij weet van niets en begint vervolgens over het geld dat in Bonds koffertje zou moeten zitten. Als Bond de koffer opent, blijkt hier de opdracht in te zitten om Camille te doden. Deze scène is een aaneenschakeling van verrassende wendingen.

Olga Kurylenko als Camille

Camille heeft zo haar eigen reden om zich in het avontuur te mengen. Net als het verhaal van de film is ook dit een vrij simpel gegeven en komt daardoor niet helemaal uit de verf. De rol van Camille is verder prima, maar maakt minder indruk dan voorganger Vesper Lynd (Eva Green in Casino Royale).

Tot slot…

Quantum of Solace is een solide avontuur geworden. Een film met veel actie, maar ook met de nodige pauzes. Na afloop van Quantum was ik minder lyrisch dan na het zien van Casino Royale, maar dat zal te maken hebben met de teleurstelling die Die Another Day heet. Casino Royale wordt hier niet overtroffen, maar Quantum of Solace houdt zich prima staande naast zijn voorganger.

Het hindert absoluut niet dat Quantum met 106 minuten de kortste aller Bond-films is. Het is beslist de snelste van het stel. Als deel 23 zich op dezelfde manier blijft vernieuwen, kan James Bond nog vele jaren mee.

…En dan nu als de sodemieter Casino Royale kijken!

Michael Apted moest meer vrouwen naar de bios lokken

Michael Apted werd twintig jaar geleden uitgekozen The World Is Not Enough (1999) te regisseren met het idee om meer vrouwen naar James Bond te laten kijken. Een missie die bij voorbaat weinig kans van slagen had, bekent de regisseur deze week in The Hollywood Reporter.

Michael Apted

Toen de producenten van de Bond-films eind jaren 90 bij Apted aanklopten, reageerde de regisseur hoogst verbaasd; James Bond viel niet direct in zijn straatje. Vóór zijn eenmalige Bond-uitstapje maakte Michael Apted films als Coal Miner's Daughter (1980), Gorilla's in the Mist (1988) en Nell (1994), films met sterke vrouwelijke hoofdrollen. Dé reden voor de producenten om juist Apted te vragen voor hun nieuwe Bond-productie. 

Hoewel de negentiende James Bond-film The World Is Not Enough niet bekend staat als hoogvlieger in de reeks, is het wel één van de weinige films uit de serie waar de voornaamste schurkenrol door een vrouw wordt vertolkt. Sophie Marceau als Elektra King is zelfs één van de beter geslaagde elementen uit de verder matige film.

Michael Apted met Sophie Marceau en Pierce Brosnan

Daarbij is het de eerste Bond-film waarin de rol van M, gespeeld door Judi Dench, bij het verhaal wordt betrokken. In eerdere avonturen is M slechts Bonds opdrachtgever met doorgaans enkele scènes per film. Deze keer speelt het hoofd van de geheime dienst een wezenlijke rol in het geheel.

Hoewel de inmiddels 77-jarige Apted het werken aan James Bond een geweldige ervaring vond, houdt hij het wel bij die ene Bond-film. De huidige films zijn te gewelddadig naar zijn smaak.

The World Is Not Enough heeft ondanks de sterke rollen van Marceau en Dench geen extra vrouwelijk publiek getrokken. De James Bond-films zijn en blijven volgens Apted nog altijd films voor vaders en hun zonen.