Films en seriesFilms en series

donderdag 19 november 2020

Nieuwe Bond-game in de maak

Er komt een nieuwe Bond-game, dat heeft IO Interactive bekendgemaakt. Voor de game wordt exclusief een eigen verhaal geschreven.

IO Interactive is bekend van de Hitman-games. Wanneer het James Bond-spel moet uitkomen is nog onbekend.

Het is alweer even gelden dat er een Bond-spel op de markt kwam. In 2012 bracht Activision het tegenvallende 007 Legends uit. In 2013 stopte de samenwerking tussen de spelontwikkelaar en de filmmakers.

De meest recente videogame was James Bond World of Espionage, ook wel de slechtste Bond-game ooit genoemd. Deze game uit 2015 was echter enkel op de smartphone te spelen en werd niet veel later uit zijn lijden verlost.

woensdag 18 november 2020

One eagle-eyed observer

Nog voordat Joe Biden officieel werd uitgeroepen tot president-elect, ontsproot in mij een ideetje. Overal en altijd bezig om ergens waar het kan ‘James Bond’ aan te koppelen, vroeg ik mij af of Donald Trump straks de enige president van de VS is die sinds het begin van de Bond-serie tijdens zijn termijn geen Bond-film in première heeft zien gaan. Alleen de oude George Bush had met zijn enkele termijn begin jaren 90 nog roet in het eten kunnen gooien. Maar wat blijkt...


Op 5 november 21:23 uur tweette ik een presidentieel lijstje, waarop inderdaad Trump de enige president zal zijn zonder Bond-film tijdens zijn termijn (ervan uitgaand dat No Time to Die ergens de komende vier jaar uitkomt). Niets meer dan een charming trinket, een fascinating titbit. Leuk voor de annalen, verder is het waardeloos.

Ik had nog even kunnen wachten met de tweet, de verkiezingsuitslag was op donderdagavond namelijk nog geen gelopen race, het zou kwaad bloed kunnen zetten een winnaar uit te roepen voordat het eindoordeel was geveld. Maar als ik het niet zou doen, dan zou iemand anders ermee vandoor gaan. Ik zal vast niet de enige zijn met een dergelijke kronkel in zijn hoofd. De beslissing was daarom snel genomen.

In eerste instantie deed de tweet niet zoveel. Pas toen twee dagen later Biden Pennsylvania in de pocket had en @jamesbondlive het berichtje oppikte, begon het te lopen. Weer een paar dagen later ontving ik een vermelding van Bleeding Cool waar Tom Chung schrijft over ‘one eagle-eyed observer @Bondblog’. Nou, hartstikke leuk toch, het ideetje had zijn weg gevonden.

Wat bleek, de dag daarvoor had Scott Mendelson van Forbes het nieuwtje ook al opgepikt. Dit keer zonder bronvermelding. Want ja, dit aardigheidje had iedereen kunnen bedenken. Maar goed, datzelfde geldt voor de uitvinding van de paperclip in 1867. Het gaat erom wie de eerste is, en die verdient toch op zijn minst een linkje.

Anders loop je het risico dat ook The Mary Sue het bericht overneemt, met als bronvermelding Forbes. Evenals Uproxx om maar iets te noemen. En Neuhoff Media Springfield. Alrik de Jong van Manners doet de naam van zijn medium geen eer aan en laat het net als Forbes lijken alsof het een idee uit eigen koker is (‘Fleming’ is trouwens met één M).

Toegegeven, erg handig was het niet om deze uitvinding zonder patent de wereld in te sturen. Aan de andere kant, de datum van Twitter liegt niet. En kom op, was er echt niemand anders die dit ook had kunnen verzinnen? Dat dacht de uitvinder van de mouwophouder in 1953 trouwens ook.

maandag 16 november 2020

Geen interesse voor bikini Ursula Andress

Volgens ingewijden had het badkledingstuk zo’n half miljoen dollar kunnen opleveren: de bikini die Ursula Andress droeg in Dr. No (1962). Het kleinood is vorige week donderdag onder de hamer gegaan. De dag daarna: nergens jubelnieuws. Geen wonder. Niemand wilde het iconische filmkostuum hebben.

Ursula Andress in Dr. No (1962)

De beroemdste bikini ter wereld werd eerder geclassificeerd als een bijzonder gewild stuk op een veiling van Hollywood-memorabilia. Het startbod begon op 300.000 dollar, zo’n 254.000 euro. Marktexperts daarentegen hadden veel meer ingeschat: een half miljoen dollar.

Maar toen liep alles anders, aldus het Duitse Bild, niemand wilde donderdag een bod uitbrengen op het unieke stukje stof. Zelfs het Bikini Art Museum uit Bad Rappenau niet.

Het museum had vooraf interesse getoond, maar op het laatste moment bedacht de museumeigenaar zich. Uiteindelijk heeft helemaal niemand een bod uitgebracht.

Om niet met lege handen van de online-veiling thuis te komen, bood Alexander Ruscheinsky van het Bikinimuseum op een gebreide badjurk gedragen door Elizabeth Taylor in Raintree County (1957). De prijs die hij daarvoor betaalde: 4000 euro. Ruscheinsky wacht nu rustig tot de bikini uit James Bond op een later moment voor een lager startbod onder de hamer komt.

vrijdag 6 november 2020

Geoffrey Palmer (93) overleden

De Britse acteur Geoffrey Palmer is gisteren op 93-jarige leeftijd overleden. Dat meldt de BBC vandaag. Palmer speelde naast Pierce Brosnan en Judi Dench de rol van de starre Admiral Roebuck in Tomorrow Never Dies (1997).


Palmer was een veelgevraagd tv-acteur. Op het moment dat hij te zien was in Tomorrow Never Dies, speelde hij samen met Judi Dench de hoofdrol in de langlopende Britse sitcom As Time Goes By. De serie eindigde in 2005 en liep meer dan tien jaar.

Tomorrow Never Dies (1997)
Roebuck: „M, sometimes I don’t think you have the balls for this job.”
M: „Perhaps, but the advantage is I don’t have to think with them all the time.”


In films draafde Palmer op in een groot aantal bijrollen. Met zijn bulldogachtige uiterlijk was hij geknipt voor de rol van gezaghebber. De laatste productie waarin Palmer te zien is, is An Unquiet Life, een film over actrice Patricia Neal en haar echtgenoot schrijver Roald Dahl, die het scenario schreef voor de vijfde James Bond-film You Only Live Twice (1967). An Unquiet Life moet nog dit jaar in première gaan.

Volgens de BBC overleed Geoffrey Palmer vredig in zijn huis.

Sinds de dood van Earl Cameron uit Thunderball (1965), die in juli op 102-jarige leeftijd overleed, was Geoffrey Palmer korte tijd het oudst levende castlid uit een James Bond-film. De vraag is of Lon Satton (1929) uit Live and Let Die (1973) nog in leven is, aangezien zijn dood vorig weekend werd gemeld op sociale media maar nergens kon worden bevestigd.

Mocht Lon Satton inmiddels ook niet meer onder ons zijn, dan is Jack Hedley uit For Your Eyes Only (1981) vanaf nu het oudst levende castlid uit een Bond-film. Hedley is vorige week 90 jaar geworden.

zondag 1 november 2020

De dag die je wist dat zou komen

Voor een bepaalde tijd was er voor mij maar één James Bond. De man die mij de Bond-mythe heeft ingezogen. Met zijn ogen, met zijn stem, met zijn postuur. Zijn nonchalance, zijn elegance, zijn meedogenloze blik, zijn harde knuisten.

Met Lois Maxwell in Dr. No (1962)

From Russia with Love (1963)

Met de blik van een kind, een tiener in mijn geval, valt die eenkennigheid te verklaren. Ware het niet dat dertig jaar daarvoor miljoenen bioscoopgangers wereldwijd diezelfde mening was toegedaan. Er was maar één iemand die James Bond gestalte kon geven. Zelfs de producenten konden zich geen andere acteur in de rol voorstellen. En toch moesten ze wel, want deze had er al gauw geen zin meer in.

Het is het nieuws wat je niet wilt horen. Het nieuws waar ik de laatste zoveel jaar toch om de dag, zo niet dagelijks, wel even aan heb gedacht, al is het in een split second. Om daarna door te gaan in de wetenschap dat hij er gelukkig nog is. Omdat… Gewoon, omdat het een fijne gedachte is.

Zaterdag aan het eind van de ochtend zie ik een tweet van schoondochter Fiona Ufton. Niet mijn schoondochter, zíjn schoondochter. Een foto van mijn jeugdheld. Geen tekst, alleen een foto. Mijn hart slaat een tikkie over. Daaronder twee reacties. Niets bijzonders.

Waarom zou iemand niet zomaar een foto van haar schoonvader mogen plaatsen? Het is nog een goede foto ook. Toch zit het me niet lekker. Ik wil reageren dat dit niet handig van haar is om te doen. Terwijl ik de juiste woordkeuze probeer te vinden — ik wil niet overkomen als een zeurpiet, noch als een mallotige fan — verschijnt de eerste condoleance al in mijn telefoonscherm. Het nieuws waarvan ik wist dat het ooit zou komen, is wereldkundig gemaakt.

Een gevoel van treurnis overvalt mij. Gelijk ook een gevoel van acceptatie. Het is vast goed zo. Negentig jaar, waarvan de laatste levensjaren in de luwte (het is hem meer dan gegund), een broze gezondheid, zo vermoed ik althans.

Over zijn welbevinden is de laatste jaren weinig naar buiten gekomen. Wel gonst al langere tijd het gerucht dat het in zijn bovenkamer niet zo jofel meer was.

Rond zijn tachtigste maakt hij kenbaar geen publieke optredens meer bij te wonen. Geen premières meer, geen interviews, geen Hollywoodgedoe. Hij is met pensioen, hij gaat alleen nog maar golfen, en dat bevalt hem meer dan uitstekend. Een teruggetrokken bestaan omringd door zijn naasten. Hier en daar nog een tenniswedstrijdje meepikken. Het is een besluit geheel in lijn met zijn eigenzinnigheid. En hij houdt zich er aan.

Krijg je natuurlijk wel verhalen. Want waarom verschuilt hij zich van de een op andere dag? Moet je net een vriend hebben die Michael Caine heet en tegen het Duitse Bild vertelt dat het niet zo goed met meneers geheugen gaat. Onzin, aldus Caine niet veel later. Zo heeft hij dat nooit gezegd. Waar halen die malle Duitsers het vandaan!

Met Michael Caine, 1998

Een foto hier en daar toont nog immer een struise man, broek hoog opgetrokken, soms met onzorgvuldige plukken haar in de wind, wat dunner in de nek, maar nog steeds met die wenkbrauwen. Blauwe plekken, een loopstok, een persoonlijke begeleider. Hij is gevallen en toch weer opgekrabbeld. Zie hier het leven van een gemiddelde senior, kan de beste overkomen.

New York City, 2013


Het aantal foto’s wordt schaarser, wat we dan toch te zien krijgen toont een zichtbaar ouder wordend gelaat, de ogen holler. Enkele candids van een verlopen man zijn werkelijk niet om aan te zien. Was Michael Caine dan per ongeluk toch goed geciteerd?

Met Saskia, 2018

Kleine rots in de branding is kleindochter Saskia, de dochter van Stephane, de zoon van zijn vrouw Micheline. Saskia post op Instagram zo af en toe een lieve foto van zichzelf met haar grootvader. Haar held. Mijn held. Ze geeft hem een kus. Dat doet zij ook namens mij.

In augustus, op de dag van zijn negentigste verjaardag, doet zij dat opnieuw. Een foto met opa en oma. Weer die kus. En wat ziet hij er eigenlijk goed uit. Behoorlijk oud, natuurlijk, maar hij lacht, kijkt vrolijk uit zijn ogen en staat er net gekleed bij. Alleen dat overhemd. Had hij dat twee jaar geleden ook niet aan op zijn verjaardag? Even terugbladeren. Verdomd. Datzelfde zalmkleurige shirt, alleen de pantalon is anders. Zal dit een foto van zijn 88e verjaardag zijn?

Het overlijden van Sean Connery twee maanden later komt niet als een complete schok. Negentig jaar en een filmcarrière waar werkelijk niets aan ontbreekt, inclusief een welverdiende Oscar, is geen slechte score.

Wat overblijft zijn de herinneringen, vooral aan die eerste keren. Aan de gunbarrel (met de wobbly knee), de opwinding van het avontuur dat komen gaat, de verrassende gadgets, de slimme trucs, de buitenissige decors, de weelde die van het scherm spat. Met daarin het onverstoorbare middelpunt, Mr Cool himself, James Bond, synoniem voor Sean Connery. Veel gekopieerd, nooit geëvenaard.

Thunderball (1965)

Zijn overlijden markeert het definitieve einde van een tijdperk en daarmee een deel van mijn jeugd.

Niet veel later, toen ik Roger Moore voor de eerste keer zag in Live and Let Die, bleef van mijn eerdere eenkennigheid weinig meer over: ook in Ivanhoe schuilt een James Bond. Totaal anders, maar daarom niet minder leuk.

Al die James Bonds, van Lazenby tot Dalton, van Brosnan tot Craig, ze hebben allemaal op hun eigen wijze iets toegevoegd aan het Bond-karakter. Wordt mij voor de honderdduizendste keer gevraagd wie van hen de beste is, dan heb ik daar jarenlang niet op willen antwoorden; ze zijn mij alle zes even lief. Eén van die zes steekt echter boven de rest uit, en dat was mijn eerste. Zodra hij in beeld verschijnt, gebeurt er net iets meer dan bij die andere vijf. Als een magneet. Een aura dat met het verstrijken der jaren alleen maar sterker is geworden.

The Name of the Rose (1986)

Als ik denk aan zijn latere rollen, met name in de jaren tachtig en begin jaren negentig, dan zie ik toch altijd die prachtig gegroefde kop met die donkere ogen en een glimlach die nooit ver weg is; ik hoor zijn donkerbruine stem. Als James Bond vijftig-plus in Never Say Never Again; als William of Baskerville in mijn favoriete film aller tijden The Name of the Rose; zijn Oscar-winnende rol van Jim Malone in The Untouchables; de eigenwijze Prof. Henry Jones in Indiana Jones and the Last Crusade; als de gewiekste Rus Marko Ramius in The Hunt for Red October en zijn piepkleine optreden als King Richard in Robin Hood: Prince of Thieves.

Voor die laatste hoefde hij niet eens een vermelding op de aftiteling te hebben, één miljoen dollar was voldoende. Maar wat een einde voor zo’n spektakelfilm: Sean Connery die van zijn paard afstapt om zijn nicht, de bruid, weg te geven. Ik denk dat de acteurs in die film niet eens hoefden te spelen dat zij voor hem moesten buigen. Al met zijn eerste blik heeft hij je te pakken. Het enige wat hij hoefde te doen is aanwezig zijn. Die gave is niet veel acteurs gegeven.

 

Ook namens mij, namens Bond-liefhebbers en filmliefhebbers in het algemeen, een diepe diepe buiging voor de man die begon als James Bond en uitgroeide tot een levende legende. Een legende die nog generaties lang zal blijven voortleven.

Lieve Sir Sean, mijn held, rust zacht.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.


© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures