Films en seriesFilms en series

woensdag 28 juli 2010

De Bond-song van Johnny Cash

Veel is er niet bekend over dit nummer, maar feit is dat niemand minder dan Johnny Cash een titelsong voor Thunderball heeft ingestuurd. Het klinkt iets te veel cowboy om Bond te kunnen zijn, maar het is zeker geen verkeerde poging.

Van Cash' biograaf Stephen Miller worden we in dit geval niet veel wijzer, maar wel de bevestiging dat het nummer inderdaad is geschreven in 1965 voor de gelijknamige Bond-film. Uiteindelijk belandde Thunderball tien jaar later op de plaat Johnny & June, dat grotendeels bestaat uit afgedankt materiaal. Bedankt daarvoor.



Met dank aan Mister8.

Caine Vs. Brain

Op dvd is weer een Harry Palmer-film verschenen: Billion Dollar Brain (1967). Ten tijden van de Bond-hausse in de jaren zestig was Palmer een van de weinige geheim agenten die naast 007 stand hield. Misschien omdat de drijvende kracht achter Palmer en Bond Harry Saltzman heette. En de hoofdrolspeler Michael Caine.

Echt consistente dvd-releases heeft Harry Palmer nooit gekend. Ik bezit zelf een versie van The Ipcress File (1965) van Dutch Film Works, Funeral in Berlin (1966) is op dvd uitgebracht door Paramount en Billion Dollar Brain is een release van Lumière Home Entertainment. Als ze deze films, samen met die andere twee uit de jaren negentig, nu eens fijn in één box zouden uitbrengen... Dat zou meteen die verschrikkelijke cover van Ipcress vervangen - dat is namelijk een afbeelding van de Caine-film Get Carter uit 1971!

Ondanks die cover is The Ipcress File goed. Een beetje een smoezelige Bond-film. De plaatjes zijn minder opgepoetst. Het is allemaal wat realistischer.

Billion Dollar Brain wordt door Lumière aangekondigd als 'komische spionagefilm'. Mocht dat inderdaad het geval zijn, dan heeft Harry Palmer in die twee jaar een ware metamorfose ondergaan. The Ipcress File is namelijk niet meer of minder lollig dan een standaard Bond-film. Ik hoop dat de uitgever het predikaat 'komisch' er abusievelijk heeft opgeplakt.

Billion Dollar Brain ligt nu in de winkel.

maandag 26 juli 2010

Making OHMSS

Het gebeurt niet vaak, maar opeens is daar zo'n boek waarvan je niet wist dat het gemaakt werd: The Making of On Her Majesty's Secret Service. Die titel alleen al doet watertanden.

Klik hier voor de website en blader door de voorbeeldpagina's.

Waarschijnlijk qua informatie niet veel nieuws onder de zon, maar veel van de foto's die ik zie, zijn nieuw voor mij. En geloof me, ik heb echt al ontzettend veel foto's van de Bond-films gezien. Altijd aardig als er weer wat nieuws boven water komt. Neem bijvoorbeeld de plaatjes die zijn geschoten van de verwijderde scène op de daken bij The College of Arms. Smullen!

Het bijna 300 pagina's tellende boek is opgedragen aan de juiste persoon: regisseur Peter Hunt. Bij zijn overlijden in de zomer van 2002 moest ik direct aan één ding denken. Niet dat iemand er wat aan zou hebben gehad, maar ik had Hunt graag willen laten weten dat ik OHMSS een juweel van een film vind. Net als Charles Helfenstein, de schrijver van dit boek, durf ik te zeggen: On Her Majesty's Secret Service is de beste Bond-film ooit gemaakt...

Bestellen zonder verzendkosten doe je hier. En Leijo bedankt voor de tip!

vrijdag 23 juli 2010

Wie is Roger Moore?

Doldwaas, dat past wel in het straatje van Roger Moore. Vanavond te zien in The Cannonball Run uit 1981. Daar speelt hij een racer die zich verbeeldt dat hij Roger Moore is...

Verder met een sterrencast van heb ik jou daar: Burt Reynolds, Sammy Davis Jr., Farah Fawcett (de precies vorig jaar overleden Angel), Dom DeLuise (ook nog niet zo lang dood), Dean Martin (al lang dood), Jackie Chan, Jack Elam (die van Once Upon a Time in the West) en Peter Fonda.

In het vervolg, Cannonball Run II (1984), doet Moore niet meer mee. Daar wordt de eer hooggehouden door Bond-boeven Telly Savalas en Richard Kiel.

The Cannonball Run. Nooit gezien, erg benieuwd. Vanavond dus op Comedy Central (kwist niet dat ik het had) om 20:35 uur.

zondag 18 juli 2010

I'll Take It All

Dit is 'm dan, de titelsong van Blood Stone: I'll Take It All van Joss Stone en Dave Stewart.



Ik houd me verder op de vlakte...

zaterdag 17 juli 2010

Blood Stone

De trailer van nóg een nieuwe Bond-game, Blood Stone, ziet er waanzinnig uit. Tja, als je geen films kunt maken, dan moet je toch wat.



Stemmen in de film worden verzorgd door de echte Daniel Craig en de echte Judi Dench. Zangeres Joss Stone zal ook een stem voor rekening nemen en zingt tevens de titelsong I'll Take It All in. Die zij samen componeert met Dave Stewart van Eurythmics, de formatie van Annie Lennox die ik al járen tip voor een échte Bond-song.

Dit is alvast om te oefenen.

donderdag 15 juli 2010

Op maat gesneden

Op het moment dat Pierce Brosnan in The Ghost Writer in de deuropening van zijn privéjet verschijnt, besef ik mij opeens dat Die Another Day de laatste keer was dat ik de ex-007 op het witte doek had gezien. Het was gisteravond een ouderwets welkom.

Laten we er niet omheen draaien: The Ghost Writer is een sterke film. Goed verteld, sfeervol in zijn kilheid, Hitchcockiaans. Het zijn die fraai uitgesponnen, ietwat langzame thrillers waar ik van geniet. Even geen spektakel, maar zinvolle dialogen in een strak geregisseerd verhaal. Roman Polanski blijft boeien.

Pierce Brosnan geeft in de film gestalte aan voormalig premier Adam Lang, losjes gebaseerd op Tony Blair. Deze rol is hem op het lijf geschreven. Als acteur heb ik Brosnan altijd wat matig gevonden. Met name in de films buiten de Bond-reeks. Want Bond deed hij uitstekend, daarvoor was hij geknipt. Uitzondering is The Matador, waar hij een heerlijke stakker neerzet.

Meermaals heb ik aangegeven dat Brosnan het perfecte Bond-plaatje voorstelt. Maar zodra hij zijn mond opendoet – daar gaat totaal geen autoriteit van uit. In The Ghost Writer rekent hij hiermee af. In een mooie scène houdt de oud-premier een kort betoog tegenover een uitzinnige menigte actievoerders. Dit doet hij zoals een staatsman dat hoort te doen: streng met een glimlach en met een dik opgezette stem. Kin omhoog en totaal niet bang. Althans, zo moet het lijken.

En zoals hij daar staat in zijn op maat gesneden pak, zijn lange overjas en handschoenen aan – het zou zo een plaatje uit een Bond-film kunnen zijn. Dat past hem nog steeds.

woensdag 14 juli 2010

Bond-veteraan Alan Hume overleden

Director of photography Alan Hume is gisteren overleden. Hij is 85 jaar geworden.


Hume werkte mee aan de Bond-films For Your Eyes Only, Octopussy en A View to a Kill. Voor The Spy Who Loved Me was Hume een van de cameramensen die de beroemde Asgard-jump filmde.

Alan Hume (rechts) op sokken op locatie voor Octopussy (1983), rechts van hem (links van ons) zijn assistent-cameraman, de latere DOP Alec Mills
Aanloop naar de Asgard-jump in The Spy Who Loved Me (1977)

Andere bekende films waar Alan Hume de cinematografie voor verzorgde, zijn de Star Wars-film The Return of the Jedi en A Fish Called Wanda. De Star Wars-film rondde hij niet volledig af, omdat hij zich solidair voelde met regisseur Richard Marquand, die volgens Hume niet goed werd behandeld door Star Wars-baas George Lucas en consorten. Assistent Alec Mills moest de klus van Hume klaren. Mills op zijn beurt volgde Hume op als director of photography voor de Bond-films The Living Daylights en Licence to Kill.

Van 1958 tot en met 1978 werkte Alan Hume mee aan een groot aantal komediefilms uit de Carry On-reeks. Het laatste project waaraan hij zijn medewerking verleende, stamt uit 1997.

maandag 12 juli 2010

James Bond Database

In navolging van de oproep van vorige week: hierbij een voorbeeld.

En?

zondag 11 juli 2010

Bond, Bourne en Batman

De vraag was niet of maar wanneer Christopher Nolan zich zou aanbieden als regisseur voor een Bond-film. De topcineast maakt momenteel furore met Inception. Een actiethriller met veel Bond-elementen. Nolan is namelijk groot fan van 007.

Regisseur Sam Mendes lijkt momenteel de beste papieren te hebben om Bond 23 te leiden. Líjkt. Want de productie van de nieuwe Bond-film ligt momenteel op zijn gat. Dé man die het allemaal moet gaan doen is daarom nog niet bekend.

Het lijkt erop dat Marc Forster, die van Quantum of Solace, nieuwe deuren heeft geopend. Vóór zijn tijd was het voor een Bond-film voornamelijk van belang dat er een regisseur zat die netjes deed wat Eon Productions voorkauwde. Een Bond-film maken was voor een regisseur in wezen een invuloefening. Het bekende recept dat in goede banen geleid moest worden.

Een goed voorbeeld daarvan is John Glen, de man met de meeste Bond-films op zijn conto. Hij deed alle vijf de films uit de jaren tachtig. Allemaal prima films, maar weinig verrassend. Hij zat er op zijn plaats. Was niet te duur, deed wat Eon vroeg en werkte met een vast team. Allemaal heel vertrouwd en degelijk.

Marc Forster was de eerste die het roer totaal omgooide. Hij kwam met een eigen club vertrouwelingen en drukte daarmee duidelijk zijn stempel op het beproefde product. Het resultaat is een Bond-film die tal van vertrouwde aspecten overboord gooit. Aan de ene kant is dat vernieuwend, maar het staat één belangrijk punt gigantisch in de weg: de nostalgische waarde. Door de agressieve toon uit de Bourne-films hebben we nauwelijks door dat we naar James Bond zitten te kijken.

En dat is de moeilijke keuze waar Eon Productions voor komt te staan: huren we een topregisseur in als Mendes of Nolan? Dan gaan die echt niet naar de pijpen van Eon dansen, die maken gewoon hun eigen product. Of gaan we voor het vertrouwde recept en halen we Martin Campbell (om maar iemand te noemen) weer voor de dag. Een regisseur die zich twee maal heeft verbonden aan ijzersterke Bond-films, beide gemaakt door het betrouwbare Eon-team. En beide écht Bond.

Bond, Bourne of Batman? Wat willen we?

vrijdag 9 juli 2010

Oproep

De beste Nederlandstalige James Bond-site (deze blog buiten beschouwing gelaten) heeft bijna bestaan. De makers van 007 Nederland waren hard op weg. Helaas is daar vorig jaar de stekker uitgetrokken.

Rond de release van Casino Royale in 2006 heb ik me bij de club van 007 Nederland aangesloten. Veel overhoop gehaald om de boel weer opnieuw te structureren. En dat lukte zeer aardig. Ik kreeg van sitebeheerders Frank en Christian carte blanche en kon mij volledig uitleven. Daarbij werd ik door diverse media geregeld gebeld om mijn stem te laten horen op radio of tv. Iemand moet het doen.

Als beroepsjournalist vond ik dat de artikelen op de site echte nieuwsberichten moesten worden, zoals ik dat had geleerd op de School voor Journalistiek. Daar maakte ik het mijzelf behoorlijk lastig mee. Want alles wat op de site werd geschreven, moest ik nog even nalopen en veelal aanpassen. Op zich geen probleem, want het onderwerp sprak mij altijd aan, maar het kostte veel, heel veel tijd.

Dan vond ik ook nog dat er aan de look van de site van alles veranderd moest worden. Het moest meer een eenheid uitstralen. Ook daar met veel plezier en tijd aan gewerkt.

Een struikelblok al die tijd was de zogenaamde database. Alle karakters uit de Bond-films op een rijtje, een duidelijk overzicht per film. En daar is het misgegaan. Het systeem waarop de site draaide was niet echt gebruiksvriendelijk. Er kwam een zoveelste update, waardoor opeens alle oude berichten halverwege de tekst werden afgebroken - we zouden dus alle oude meuk opnieuw handmatig moeten overzetten.

Het werd me allemaal te veel. Ik ben niet te beroerd om aanpassingen door te voeren, maar dubbel werk verrichten waar het eigenlijk niet nodig is - ik had er even geen zin meer in.

Beteuterd hield ik mij daarom wat op de achtergrond. Gaandeweg zag ik met lede ogen dat de site weinig actief werd bijgehouden. Blijkbaar had het een poos op mijn fanatisme gedraaid, dat was nu ineens weg. Weg 007 Nederland.

Bij dezen een oproep aan degenen die zich geroepen voelen: die beste Nederlandstalige James Bond-site, dat kan nog steeds! Met een kleine club achter de schermen, korte lijnen, actieve deelnemers. Laten we voordeel halen uit de malaise bij MGM - het geeft ons wat extra tijd. En als Bond 23 dan eindelijk uitkomt bloeit de beste Nederlandstalige James Bond-site als nooit tevoren.

Jullie weten me te vinden.

donderdag 8 juli 2010

Never say never

Hoezo 'nieuwe Bond-film gaat niet door'?

De nieuwe Bond-film gaat wél door. Bond 23 gaat er heus wel komen, alleen iets minder snel dan gewenst. Filmstudio MGM die het filmproject medefinanciert verkeert al tijden in grote financiële problemen. Tot nog toe heeft niemand de brullende leeuw durven kopen.

Namen als de gebroeders Ridley en Tony Scott schijnen serieuze kandidaten te zijn. Evenals Spyglass Entertainment en Liongate. Vooralsnog is de kogel nog niet door de kerk - vandaar dat de productie van Bond 23 tijdelijk is gestaakt. Zodra MGM wordt overgenomen, of wordt opgeslokt in een groter geheel, komt die film er zo snel mogelijk. Want dáár zit het geld, bij 007. Het kost wat, maar dan heb ook meteen de hoofdprijs binnen.
Ook Lord of the Rings-prequel The Hobbit verkeert momenteel in onzekere tijden. De Spaanse topregisseur Guillermo del Toro heeft een paar maanden geleden met pijn in het hart zijn biezen gepakt om het project de rug toe te keren. Ook hij moet verder.

Maar ook die film gaat er komen. Zij het dat het allemaal wat langer gaat duren.

Jammer? Natuurlijk. Maar er is niks aan te veranderen. Wil Sam Mendes, ook een regiekanon, dan nog wel meedoen? Laten we eerst maar eens zijn officiële deelname afwachten. Voorlopig staat Bond 23 even in de ijskast, maar de opvolger van Quantum of Solace gaat er komen. Trust me.

maandag 5 juli 2010

De beste van Brosnan

Kan een film naarmate de jaren verstrijken beter worden? In principe niet natuurlijk, maar de algehele beschouwing verandert. Dat heeft te maken met tal van invloeden.

Neem de Bond-film GoldenEye. Niet geheel toevallig vanavond op tv.

De eerste Bond van de jaren negentig markeerde de terugkeer van 007 na de langste afwezigheid ooit - zes jaar. Het publiek was er helemaal klaar voor, evenals de criticasters. De film zou wat traag op gang komen, veel geleuter, een simpel plot, de muziek vertoonde weinig aanknopingspunten, Oost tegen West, het bekende deuntje... Veel meer dan een degelijke actiefilm zouden we met deze nieuwe Bond niet te zien krijgen.

Nu, nog maar vijftien jaar later, heeft GoldenEye ruimschoots het predikaat 'klassieker' verdiend. Natuurlijk komt dat omdat diezelfde film ook in 1995 al een goede film was. Wat ook meespeelt is de sfeer van de film, die ademt prettig jaren negentig. Een beetje onschuldig zelfs. Maar misschien het belangrijkste: het moest tot 2006 duren voordat GoldenEye een waardige tegenhanger kreeg in de vorm van Casino Royale.

Het bleek dat Brosnans aftrap in 1995 meteen zijn beste was. De films die volgden werden steeds wat minder. Tomorrow Never Dies, The World Is Not Enough en Die Another Day werden steeds maar weer vergeleken met die eerste film. En telkens moesten ze het weer ontgelden, en telkens werd GoldenEye een stukje beter.

Schrale troost voor dat laatste drietal: verliezen van GoldenEye is geen schande. Het is altijd een goede film geweest.

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures