Hoewel globetrotter James Bond over de hele wereld de mooiste plekken bezocht, heeft hij zijn snuit op veel meer mooie locaties nooit laten zien. Zo begon ik een week geleden mijn Europatour van Amsterdam naar eindbestemming Rome, met stops in Straatsburg, Stresa, Bologna en Assisi. Plaatsen die niet zouden misstaan in een Bond-film.
 |
| Bologna |
In tegenstelling tot onze held heb ik zelf de avontuurlijke instelling van een piepkuiken. Rijdend over de autoroute, autobahn en autostrada, met uitzicht over eindeloze bergtoppen, spoken twee uitspraken dikwijls door mijn hoofd: ‘I’m not a good traveller’, aldus George Lazenby vermomd als Sir Hilary Bray als hij in Lauterbrunnen de trein uitstapt. Denk daar een dikke overjas met dito hoedje bij en dat ben ik.
 |
On Her Majesty’s Secret Service (1969)
|
Aan een andere uitspraak heb ik meer houvast: ‘Never say no to adventures, always say yes. Otherwise you’ll lead a very dull life’. Een tegeltjeswijsheid van Ian Fleming. En als je eenmaal in de auto zit en er geen weg terug is, dan kun je nog zo hard roepen dat je de achtbaan niet in wil, de kar is toch al vetrokken. In dat geval: probeer er maar van te genieten. Dat probeer is dus ook.Natuurlijk had ik ook liever even gestopt bij Crans-Montana, daar waar Roger Moore woonde en zijn laatste adem uitblies. Ik heb de wegbewijzering naar het Zwitserse bergdorp wél gezien. Met plezier had ik de Schilthorn weer eens beklommen, een duik genomen van de Verzasca-dam of de Furkapas bereden. Maar het ligt allemaal niet exact op de route en een beetje relaxen tijdens urenlange autoritten is nu eenmaal meer vakantie dan omrijden naar al die iconische locaties; bovendien hadden we niet de minste uitvalsbases gekozen om te overnachten. Dus verkoos ik de jacuzzi boven de Bond-locaties — een jacuzzi is een Bond-locatie op zich.
 |
De James Bond Straße op de Furkapas
|
Om niemand te vermoeien met een compleet reisverslag, beperk ik mij tot het avontuur in Bologna. De stad in het noorden van Italië met zijn statige Piazza Maggiore, de stad waar zelfbenoemd Bondologist Umberto Eco decennialang semiotiek doceerde; nog geen week eerder werd op het beroemde stadsplein mijn lievelingsfilm Il nome della rosa vertoond. Ik bedoel maar, wat een toplocatie.
 |
The Name of the Rose op Piazza Maggiore
|
Zonder ontheffing kom je Bologna niet binnen met de auto, al rijd je nog zo’n klassieke Z3. De parkeergarages bevinden zich echter grotendeels bínnen het omheinde stadscentrum, aldus mijn reisgenote en tevens minder competente navigator. Ze was tijdens het boeken even vergeten dat we met de auto gingen, dus leek haar een stulpje MIDDEN IN het stadshart wel gepast. De hele wereld en zijn mallemoer bij elkaar gevloekt, komt zij tot de conclusie dat dat misschien niet zo’n handig zet was. Je meent het…Na vele rondjes buiten Bologna, en mijn suggestie om na een halve dag rijden dan maar een ander hotel te boeken, rijden we om negen uur ’s avonds per ongeluk een parkeergarage binnen. Vanaf daar is het zeker nog twintig minuten lopen naar ons verblijfsadres. Maar we moeten de auto érgens kwijt, veel andere opties zijn er niet.
Onze blazen staan inmiddels aardig op knappen. De herencabine bij de parking is echter defect en de deur naar het damestoilet gaat voor het gemak niet open, al proberen we nog zo hard met de QR-code op onze parkeerticket. De ene vaffanculo na de andere merde zit er niets anders op dan immer geradeaus naar de bed and breakfast te lopen. Met de rolkoffers en rugzakken achter ons aan belanden we in het avondgedruis van Bologna.
Met de pas er stevig in en de blik oneindig op de telefoonnavigatie, komt de stad op mij over als Istanboel zestig jaar geleden in From Russia with Love. Prachtig, in de film, maar op dit moment tamelijk nutteloos als je redelijk ver van huis bent, verdwaald, en je vooral moe bent, bezweet, hongerig en hoge nood hebt. Aan het eind van een lange, lange galerij, moet daar het juiste adres zijn.
 |
From Russia with Love (1963)
|
Daar is dus níet het juiste adres. Hier dan, een aantal panden verderop? Waarom geeft de boekingssite deze straat dan op? De pdf er maar eens bij pakken die we eerder die avond hadden ontvangen. Ah, daar staat een andere straat vermeld, gelukkig om de hoek, tussen de UniCredit Banca en Elena Mirò, een imposant stalen poortdeur met een drietal keypads. In de middelste moeten we een code intoetsen. Klik, de poort gaat los. Tot dan toe ziet ons avontuur er veelbelovend uit.Daarna volgens de pdf de grote lege hal door. Overdag zou dit een winkelpassage moeten voorstellen, zo in de avond, in het zachte gele lichtschijnsel, een spookachtige Grand Bazaar; From Russia with Love laat mij maar niet los. Bij de Feltrinelli-boekwinkel de volgende gang in en daar is dan weer een hekwerk met drie keypads. Opnieuw de middelste van het trio met hetzelfde nummer (super makkelijk,1379#, ik weet het nog uit m’n hoofd) en daar met de trap, of de lift, naar de derde etage. Daar aangekomen, op nummer 9, daar zou dan ons bedje staan. En een toiletpot.
Bepakt en bezakt de kleine vierkante lift binnen. „Jij had toch op de knop gedrukt?” Tergend langzaam verschijnt daar dan inderdaad de 1 in het display, en zo nog twee etages. Onze lonten zijn inmiddels kort en opgebrand. Hortend en stotend met de bagage de krappe lift uit naar een hooggelegen buitenplaatsje, de volgende deur moet ons leiden naar kamer nummer 9.
En nu? Een sleutelkluisje naast de deur, maar nergens in onze correspondentie een viercijferig nummer. Hoe moeilijk kan het zijn om dáár de sleutel in te hangen? Terug naar de pdf, misschien hadden we iets over het hoofd gezien. Een tekening met foto’s vol pijlen naar een hal en een metalen ladekastje, waar in de bovenste lade onze sleutelbos moet liggen, terwijl er naast de deur goddomme een sleutelkluisje hangt!
Volgens de foto’s moet zich aan het einde van de hal een soort wachtruimte bevinden. Er is hier beslist geen wachtruimte en al helemaal geen metalen ladekastje. „Ik trap die deur in!” Dat is mijn gillende navigatiesysteem. Ik bestudeer de pdf nog maar eens, wat nog een hele opgave is als om je heen iemand een oorlog tegen de duvel en z’n ouwe moer is begonnen.Aha, bij de lift eerst línksaf. „Ik zet geen stap meer!” Aldus de foeterende furie. Ik terug naar lift, daar een andere gang in, links en rechts deuren en daar, in het donker, enigszins herkenbaar van de pdf, een wachtruimte met inderdaad een metalen ladekast met in de bovenste lade, je gelooft het bijna niet, een sleutelbos! Hoera!
Razendsnel terug, zo blij als een kind, ik heb hem gevonden! Sleutel één. Die past niet. Sleutel twee? Ook niet. Sleutel drie dan? Nee hoor. De laatste? Ik dacht het niet…
Te midden van alle bagage zakt mijn hoopje ellende huilend in elkaar, ik kijk dom naar de sleutelbos, de sleutelbos zwijgt. Plots gaat de deur van kamer 9 open. Een vriendelijke meisjesmevrouw vraagt zich af wat al dat kabaal op de gang betekent. Maar dat is onze kamer! Zij was kort geleden ook gearriveerd, en ook zij vond het niet makkelijk om de sleutel te verkrijgen. Als we willen kunnen we bij haar in de kamer wachten, zij is toch op haar laptop aan het werk. Maar dit is toch onze kamer? Of ik op zijn minst van de wc gebruik mag maken.
Op een lege blaas is het tegen half elf ’s avonds toch prettiger puzzelen. Zeker als de honger, transpiratie en vermoeidheid toeneemt. Een telefoonpoging naar de verhuurder. Geen gehoor. Via Whatsapp. Daar reageert iemand. „Pronto. Er zit iemand op onze kamer. Hallo? Hallo! Opgehangen.” „Dat meen je niet?” „Ik zweer het! Ik ga de politie bellen!”
Nog een keer die pdf erbij. Hou je vast: we moeten met deze sleutelbos naar een ánder gebouw, deze sleutel is voor het hek, deze is voor de voordeur, deze is voor… De DaVinci Code is er godverdomme niks bij!
„Ga jij alsjeblieft, ik kan echt niet meer.” „Geef me een slok water en een kus en ik hoop dat we elkaar weer terugvinden. Let goed op mijn tas, want daar zit mijn geld en mijn paspoort in. Arrivederci.”
 |
Bologna
|
Ik naar beneden, met de trap, want die trage lift blijft ongetwijfeld hangen, het hekwerk door, terug de verlaten winkelpassage in. Alles doemt nog duivelachtiger op nu ik daar alleen ben. Zo klein in die enorme hal. De passage ligt in een T-vorm. Aan de uiteinden daarvan kolossale stalen poortdeuren; degene waardoor wij de hal binnen waren gekomen, en twee naar… geen idee. Volgens de route op mijn telefoon leiden die andere twee sneller naar het andere gebouw, het gebouw waar onze sleutel moet liggen. Maar welke sleutel van de bos ik ook op welke poortdeur probeer, geen ervan wil open. Zelfs degene waardoor wij naar binnenkwamen krijg ik met geen mogelijkheid in beweging. We zitten hier gevangen…
Diepe zucht. Oké, de pdf, ik móet iets over het hoofd hebben gezien. Zoals de eerste regel. De eerste regel? ‘To retrieve the set of keys you need to enter the third floor of the building next to us, where we have access to another guest house.’ Another guest house? Next to us? Third floor? Slik. Ik houd de sleutels naar ons appartement al die tijd in mijn hand!
En zo gebeurde het dat wij nog vóór middernacht, compleet gesloopt, een prachtige ruimte in Bologna betraden. Met een toilet en een douche en een heerlijk bed. En de stad? Die hoop ik dan maar in de volgende Bond-film te zien. Het scenario voor dat avontuur heeft u zojuist gelezen…
Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.
De nooit uitgebrachte James Bond-song van Amy Winehouse was getiteld This Heart Can’t Break en het klonk fantastisch. Althans, dat is wat Ricky Wilson, frontman van Kaiser Chiefs beweert.
.jpg)
