Films en seriesFilms en series

zondag 29 november 2009

Waar is Jeff Marshall gebleven?

Ken je deze nog? De litho's van Jeff Marshall. Ineens waren ze er, en ineens waren ze ook weer weg. Tot een reeks uit de Brosnan-serie is het nooit gekomen. Laat staan een litho van Daniel Craig of een officiële filmposter. Was Jeff Marshalls potlood plots gebroken en was hij zijn puntenslijper kwijt?

Destijds, dat zal eind jaren negentig zijn geweest, doken opeens Bond-posters van Jeff Marshall op. Frisse prenten van oude Bond-films die de perfecte Bond-stijl ademde. Ware kunstwerkjes.

Met de komst van fotomontages waren de tijden van getekende posters grotendeels verleden tijd. Dan maar de hoop op een verstandig besluit van de dvd-makers: gebruik de Marshalls als dvd-cover.

Dat is nooit gebeurd en gaat ook niet gebeuren.

Jeff Marshall lijkt van de aardboden verdwenen. We moeten het doen met zestien prachtige filmposters, van Dr. No tot en met Licence to Kill. Plus een rijtje Bond-gerelateerde platen. Marshall heeft nog wel een lijn Corgi-titels mogen voorzien van een verpakking, maar doorgedrongen tot de filmmakers is hij niet.

Dan heeft Drew Struzan het toch beter voor elkaar - die maakte destijds Star Wars en Indiana Jones en doet dat recentelijk nog steeds. Waar is de tijd gebleven dat een Bond-poster uit een ambachtelijk stukje tekenwerk bestond? Met Jeff Marshall had het Bond-team een kunstenaar binnen handbereik die dit klusje met plezier had willen klaren.

Bekijk de litho's van Jeff Marshall hier.

zaterdag 28 november 2009

Twitter

Ehm, Bond Blog zit nu ook op Twitter. Ik heb me laten overtuigen. We zien wel wat het oplevert...

donderdag 26 november 2009

De vergeten James Bond

Wat een klein uurtje De wereld draait door al oplevert aan blogmateriaal: Tina Turner 70 jaar (van harte) en de Beeld & Geluid Oeuvreprijs voor Ad van Liempt.

Ad van Liempt heb ik in 2002 gesproken nadat bij Andere tijden een aflevering getiteld De vergeten James Bond was uitgezonden. Ik had deze special over OHMSS helaas gemist, zodat ik met lood in de schoenen contact opnam met de redactie van het tv-programma. Van Liempt persoonlijk aan de telefoon die mij in alle rust te woord stond en vertelde dat de herhaling (destijds) komende zaterdag op tv te zien was.

Het beloofde een bijzondere uitzending, want Andere tijden had het laatste interview met regisseur Peter Hunt, die vlak na de opname was overleden. En natuurlijk kwam ook George Lazenby aan het woord. De acteur blijkt lijnrecht tegenover zijn regisseur te staan en vertelt een compleet ander verhaal over de problemen op de set.

De vergeten James Bond, plus ander interessant materiaal, bekijk het hier. ...En drie hoeraatjes voor Tina Turner.

zondag 22 november 2009

Een historische gebeurtenis

We vieren dit jaar een viertal jubilea:

40 jaar On Her Majesty's Secret Service (1969)
30 jaar Moonraker (1979)
20 jaar Licence to Kill (1989)
10 jaar The World Is Not Enough (1999)

Quizvraag: waar zit de stijlbreuk?

Het zat er al lange tijd aan te komen dat in 2009 geen Bond-film zou verschijnen. Nu tegen het eind van het jaar kunnen we inderdaad stellen dat het niet is gelukt deze lijn vol te houden - zoals ook al was gebeurd in 2007.

Is dat erg? Natuurlijk niet. Maar kom over tien jaar niet aan met de klacht dat we nog steeds met dezelfde vier films feest moeten vieren.

Hoe ik het jubileum in ga vullen? Alle films moeten bekeken worden, via de beamer. Maar dat is niet genoeg. Een inleidend praatje vooraf? Een marathon? Ik heb zelf nooit de lol ingezien van marathons. Beetje domme bezigheid en weinig inspirerend. Zal ik de films juist laten zien aan mensen die ze nog niet zo goed kennen? Of zal ik alleen Jouri vragen om te komen kijken?

Ik kom er, hoe kan het ook anders, gauw op terug.


donderdag 19 november 2009

Veren

Veel aandacht voor het nieuwe album van Shirley Bassey. Gisteren was fan Gerard Joling te gast in De Wereld Draait Door om een paar van zijn veren in Dame Shirley te steken. In dit geval is het geoorloofd.

James Bond kwam natuurlijk ook aan bod. Live-versies van de drie Bond-songs werden vertoond, John Barry werd aangehaald. Al met al een prima Bond-score deze laatste tien minuten van het programma.

Ik kijk altijd met argwaan naar leken die over Bond praten. Hoeveel onnozele pogingen worden gedaan over een onderwerp waarover iedereen denkt te kunnen praten? De bekende Nederlandse componist Louis Andriessen kwam niet verder dan de titels Goldfinger en Diamonds. ...Diamonds?

Joling is geen graadmeter als het om Shirley Bassey gaat - hij is fan. Net als ik geen objectief oordeel kan geven over een nieuwe Bond-film of een nieuwe song. Ondanks dat er volgens de ex-Topper regelmatig uit een bekende vaatje getapt wordt, vertoont de 72-jarige Bassey nauwelijks schrammen. Hier en daar een valse uithaal, maar dat heeft te maken met emotie. Echte emotie.

The Performance: de eerste originele Bassey in twintig jaar. Prachtig kerstcadeau. Het zal ook ongeveer mijn eerste cd sinds twintig jaar zijn...

dinsdag 17 november 2009

Puur Bond

Laten we één ding duidelijk stellen: ik heb geen hekel aan de songs Tomorrow Never Dies van Sheryl Crow en Another Way to Die van Jack White en Alicia Keys. Het probleem met die nummers is alleen dat er een beter alternatief is.

Ik kom hier op, omdat ik No Good About Goodbye van Shirley Bassey niet uit mijn hoofd krijg. Componist David Arnold blijft er bij: het juweeltje is nooit in de race geweest als titelsong voor Quantum of Solace. Toch word ik verdrietig bij het idee dat dit nummer niet voor de film is gebruikt. Stel dat het nummer inderdaad vorig jaar als klaar was: hoe stom kun je zijn als producer?

Hetzelfde geldt min of meer voor Surrender van k.d. lang, het nummer dat te horen is tijdens de aftiteling van Tomorrow Never Dies. Ook deze song klinkt prachtig en ademt, net als het recente werk van Bassey, puur Bond.

Ik ga niet blindelings mee met alles wat David Arnold schrijft voor de Bond-films. Er zijn redenen te noemen dat hij toch de mindere van voormalig huiscomponist John Barry is. Het blijft echter dat Arnold (samen met schrijver Don Black) weldegelijk weet hoe hij een Bond-song moet maken. Jammer dat hij deze kans nauwelijks krijgt.

Zowel Surrender als No Good About Goodbye hadden de titelsongs van Bond-films moeten zijn. Daar hadden de films echt beter van geworden en het 'Bond-gevoel' in de bioscoop zeker versterkt.

Producers Broccoli en Wilson moeten mij in het vervolg maar laten kiezen. Ik weet precies wat het volk wil...

zaterdag 14 november 2009

Streetview

Dat Streetview, dat werkt bijzonder verslavend. Wat staat er ontzettend veel op. Ook even bij Bond-boef Jeroen Krabbé in de straat gekeken. En wat blijkt: hij staat gewoon voor het raam van zijn woning! Terwijl ik toch dacht dat deze prachtige functie bijzonder discreet zou zijn. Dat valt wat tegen.


Gezien Jeroen Krabbé niet gespeend van ijdelheid is, kan ik begrijpen dat de makers van Streetview hem eerst even een belletje hebben gegeven. Hij had namelijk eerder al aan de lijn gehangen met de vraag wanneer ze zijn straat onder de loep zouden nemen.

Nonchalant, maar zeer bewust, verschijnt de acteur precies op het juiste moment in de spotlight.

Smile!

Wie wijst de volgende acteur uit een Bond-film aan op Streetview?

donderdag 12 november 2009

No Good About Goodbye

David Arnold ontkent het, maar ik verzeker dat onderstaand nummer van Dame Shirley Bassey de bedoeling was. Dit had de titelsong van Quantum of Solace moeten zijn.

Zo simpel kan een Bond-nummer klinken. Zo simpel hoort een Bond-nummer te klinken.

maandag 9 november 2009

De beste film van het decennium

Moeten we er enige waarde aan hechten? Het zoveelste best of-lijstje, dit keer van Times Online. Casino Royale eindigt op een knappe nummer acht in de lijst van honderd beste films van het decennium. Die Another Day (2002) en Quantum of Solace (2008) komen er niet in voor. Het bewijst maar weer dat Casino Royale een schot in de roos is.

De films die nóg beter werden bevonden: The Last King of Scotland (7), Slumdog Millionaire (6), Team America: World Police (5), Grizzly Man (4), No Country for Old Men (3), The Bourne Supremacy/Ultimatum (2) en Caché (1). Hiervan heb ik alleen nummer vijf en zes niet op dvd.

Caché was zeker goed, maar deed mij jammer genoeg niet erg veel. Van de twee genoemde Bourne-films (waarom alletwee überhaupt?) vind ik de laatste van het duo nog het aardigst, alhoewel de eerste uit de triologie mij persoonlijk het meest bekoort. Old Men vond ik verrassend goed. Lekker langzaam, prachtig uitgewerkt. Grizzly Man is een documentaire over een gek die zijn liefde voor de grizzlybeer niet overleeft. Een verhaal dat het vooral moet hebben van de laatste geluidsopname van deze Timothy Treadwell - we krijgen deze uiteindelijk niet te horen. En dan The Last King of Scotland. Een aantal weken geleden bekeken. Oscarwinnaar Forest Whitaker als Idi Amin is dè perfecte Bond-schurk. Helaas is het allemaal waargebeurd.

Of het terecht is dat deze zeven voor gaan? Ach, een Bond-film als allerbeste van de afgelopen tien jaar vermelden, dat kan gewoon niet. Dan word je echt niet meer serieus genomen. Vandaar dat een achtste plaats het hoogst haalbaar is.

Voor mij geldt dat ik van de zes films uit dit rijtje toch het meest genoten heb van James Bond. Kortom, Casino Royale is stiekem toch de beste film van het decennium. Alleen niemand durft het te zeggen...

De urgentie van 007

De val van de muur, vandaag precies twintig jaar geleden. Een hoogtepunt voor Duitsland en Europa - want het markeerde het eind van de Koude Oorlog. Maar niet iedereen was gelukkig met oost en west gebroederlijk naast elkaar. Want zonder dreiging - wat had Bond hier nog te zoeken?

Niets.

En dat betekende mede het grootste gat ooit tussen twee Bond-films Licence to Kill (1989) en GoldenEye (1995). Bond was een beetje uitgekakt, dat bleek overigens al uit het thema van Licence to Kill, dat als een van de weinige Bond-films niets met de Koude Oorlog te maken had.

In november 1989 was de grootste inspiratiebron weggevallen: een werkelijke dreiging. De 007-films waren op bepaalde punten al behoorlijk ongeloofwaardig, maar het was toch ontzettend fijn dat de Russen zowel in het echte leven als in de film de boeven waren. Lekker overzichtelijk. Na de val van de muur werd alles veel ingewikkelder.

Vandaar dat de Bond-makers halverwege de jaren negentig, na veel puzzelen, terugkwamen met een opmerkelijke film, waarin de Koude Oorlog weldegelijk een rol speelt, maar dan op de achtergrond. Zo laten de makers in de trailer weten:

It's a new world
With new enemies
And new threats
But you can still depend
On one man
007

Bond werkt samen met de Russen, zet voor het eerst zelf voet op Russische bodem en vecht tegen een nieuwe vijand: een landgenoot.




Dit werkte zeer goed in GoldenEye, maar Bond kon niet uit dit vaatje blijven tappen. Vandaar dat de Brosnan-films gaandeweg minder interessant werden. Meer spektakel, maar minder van belang. Voer voor een onbezorgde zaterdagavond. Tot vandaag de dag. En omdat Bond zich niet durft te wagen aan Al Qaida, blijft de urgentie van 007 voorlopig ver te zoeken.

zondag 8 november 2009

Een prachtige Annaud

Het lijkt wel een inhaalslag. Niet alleen voor mij, maar ook op tv. Op RTL8. Eind september La guerre du feu, nu was L'ours aan de beurt.

Vrijdag deze prachtige Annaud gezien. Zoals je kunt zeggen 'een spannende Hitchcock', 'een gepassioneerde Pasolini', 'een lekkere Scorsese'.

L'ours, of The Bear, uit 1988 van Jean-Jacques Annaud. Je weet wel, de regisseur van mijn favoriete film of all time The Name of the Rose. Opvolger L'ours is totaal anders. Maar wederom schilderachtig mooi en zo ontzettend echt. Rook je in The Name of the Rose de Middeleeuwen, hier duik je in een avontuur waarin beren de hoofdrol spelen, en de wilde beesten komen over als acteurs! Zo waanzinnig knap gemaakt. Je blijft je constant afvragen: hoe doet-ie dat? Uiteraard verdient een fantastische trainer daar de credits voor, maar het is Annaud die het op beeld heeft vastgelegd.

Net als bij La guerre du feu ook nu een rol voor een acteur die later in een Bond-film zou spelen: Tchéky Karyo uit GoldenEye. Zo, dat was de Bond-link in dit verhaal.

vrijdag 6 november 2009

He did it again

Hij is er weer over begonnen. Niet uit zichzelf natuurlijk, net als Balkenende nooit over zijn kandidatuur als EU-president begint. Opnieuw noemt hij 'eind 2010' als startdatum, dus draait Bond 23 volgens Daniel Craig over precies twee jaar in de bios.

Waarom hij die datum noemt? Dat heeft hij gelezen op deze blog.

woensdag 4 november 2009

Een sublieme cover

Waarom een prachtige tune opnieuw maken? Omdat de nostalgie het nóg beter maakt. Wie het thema van The Persuaders! kent, krijgt ongetwijfeld heimwee naar vroeger bij het volgende filmpje. Een sublieme cover. Geluid aan uiteraard, het gaat om de muziek, niet zozeer om de beelden. Ik heb 'm al op m'n iPod staan...



Prachtige serie trouwens. Al enige tijd uit op dvd (als De versierders), en met 24 afleveringen goed te overzien. Roger Moore als Lord Brett Sinclair, als altijd geestig en goed, en Tony Curtis als Danny Wilde, die zijn rol met zoveel gemak lijkt te spelen dat het plezier hem juist in die relaxte houding zit. De heren zijn fantatisch goed aan elkaar gewaagd en hebben zichtbaar lol. Ook met Laurence Naismith uit Diamonds Are Forever en gastoptredens van een heel Bond-arsenaal: Bernard Lee, Lois Maxwell, George Baker, Shane Rimmer, Geoffrey Keen en Catherine von Schell. Peter Hunt regisseerde een aflevering, evenals Roger Moore zelf.
En dat thema is natuurlijk van niemand minder dan John Barry.

Na twee seizoenen (1971 en 1972) vond vooral Roger Moore het welletjes en kon zodoende in één keer doorstromen naar Live and Let Die. Eindelijk had hij tijd voor Bond.

dinsdag 3 november 2009

Vragen zonder antwoord 2

Ergens in juli mee begonnen: de rubriek Vragen zonder antwoord. Dan hierbij eindelijk een vervolg.

De stem van Goldfinger in de gelijknamige Bond-film uit 1964 is niet de stem van acteur Gert Fröbe, die de slechterik met flair neerzet. Aan stemartiest Michael Collins de taak om Goldfinger verstaanbaar te maken - Fröbe scheen erg beroerd Engels te spreken. Geen nood, zeker niet in de jaren zestig, waarbij om de haverklap (en met succes) werd nagesynchroniseerd. In Dr. No schijnen alle dames (behalve Lois Maxwell als Miss Moneypenny) een andere stem te hebben gekregen.

Maar nu de kwestie: Gert Fröbe was een Duitser. Goldfinger daarentegen is een Engelsman. 'Al klinkt hij niet zo', zegt Felix Leiter tegen Bond. Dat is toch raar als je bedenkt dat het Duitse gemompel van Fröbe werd vervangen door de stem van Engelsman Collins, maar wél met een Duits accent? Met Collins achter de hand hadden ze Engelsman Goldfinger toch net zo goed proper English kunnen laten spreken?

A waste of talent: Desmond Llewelyn in For Your Eyes Only, verkleed als priester. Nu was het de bedoeling om M (Bernard Lee) hierin te laten optreden. Maar wegens ziekte en korte tijd later het overlijden van Lee, is de bijdrage van M verdeeld over Q (Llewelyn) en minister Frederick Gray (Geoffrey Keen). Hoe dan ook, Q in de biechtstoel slaat helemaal nergens op. Hij zou Bond advies moeten geven over de locatie waar het ATAC-systeem zich bevindt, namelijk op een plaats die St. Cyrils wordt genoemd. Q geeft aan dat het een speld in een hooiberg is, omdat er over Griekenland tal van locaties zijn die St. Cyrils heten. Hierop zegt Bond quasi wijs dat hij wel weet bij wie hij voor de juiste informatie moet zijn, bij Colombo.


Met andere woorden, het optreden van Q is totaal nutteloos. Bond had meteen naar Colombo kunnen gaan. Waarom Q opzadelen met een waardeloos ritje naar Griekenland?

Zit er een steek onder water naar George Lazenby in The Man with the Golden Gun? Als Bond aan het eind van de film tegen Goodnight zegt dat de automatische piloot achter het roer van Scaramanga's junk zit, noemt hij de naam George. Ik moest gelijk aan George Lazenby denken. Heeft die na zijn Bond-debacle een nieuwe baan gevonden als schipper?

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures