Films en seriesFilms en series

zondag 31 oktober 2010

Eerste keuze

De beste Blofeld die we nooit gezien hebben: Jan Werich in You Only Live Twice (1967). Vandaag dertig jaar geleden overleed de Tsjechische acteur en schrijver op 75-jarige leeftijd.


De Blofelds uit de Bond-films; ze waren beter toen je ze nog niet zag. Neem From Russia with Love (1963) en Thunderball (1965), waar je alleen zijn handen ziet en zijn diep stem hoort. De Nummer Eén van SPECTRE is daarmee zoveel dreigender.

In de vijfde film in de Bond-reeks moest het er dan toch eens van komen. Wie is nu die geheimzinnige persoon die al films lang de touwtjes in handen heeft?

Het is destijds zo slim van de filmmakers geweest om het gezicht van de misdaadorganisatie al die tijd verborgen te houden, de impact die dat met zich meebrengt als zijn identiteit dan eindelijk wordt onthuld.

Het had niet vel gescheeld of het was de prachtige kop van Jan Werich geweest die de onsterfelijke woorden had uitgesproken:
„Allow me to introduce myself. I am Ernst Stavro Blofeld. They told me you were assassinated in Hong Kong.”


Het heeft niet zo mogen zijn. Vandaar dat ik makkelijk kan stellen dat Jan Werich de beste Blofeld is die we nooit gezien hebben. Na een aantal opnamedagen besloten de filmmakers de Tsjech alsnog te vervangen, hij kwam niet dreigend genoeg over. En toch is het niet helemaal waar dat Werich niet in You Only Live Twice zit...

In zijn geboorteland was en is Jan Werich nog steeds een bekende naam, bij ons kenden niet veel mensen hem. Het NRC was de enige, of in ieder geval een van de weinige kranten, die over zijn dood berichtte:

Tsjechische acteur Jan Werich overleden

PRAAG, 4 nov. - Een van de bekendste Tsjechische acteurs, Jan Werich, is naar pas nu bekend is gemaakt vorige week op 75-jarige leeftijd overleden.

Werich vormde in de jaren twintig met een groep jongeren het cabaret De Praagse zeven, dat later overging in het Bevrijde Theater. Dit humanistisch en antifascistisch georiënteerde gezelschap bood ook plaats aan vele Duitse vervolgde en avantgardistische kunstenaars.

In 1939 vluchtte Werich met zijn vriend Jiri Voskovec naar de Verenigde Staten, waar zij tijdens de oorlog in New York optraden. Terwijl Voskovec in Amerika bleef, keerde Werich terug naar Tsjechoslowakije, waar hij ook als schrijver en vertaler bleef werken. Behalve toneelrollen speelde Werich in tientallen films, waarvan de dubbelfilm De keizer van de bakkers en De bakker van de keizers de bekendste is.

Werich maakte in 1964 geschiedenis toen president Novotny hem de onderscheiding Nationale kunstenaar uitreikte. Novotny drukte hem daarbij de hand en zei: „Meester ik wens u dat het volk nog lang zich kan amuseren met uw kunst”. Werich antwoordde „Insgelijks, mijnheer de president, insgelijks”. De toenmalige minister van onderwijs Cesar brak in lachen uit. De volgende dag werd hij op het matje geroepen en als ambassadeur naar Boekarest gestuurd. (DPA)
NRC, 4 november 1980

MGM maakt doostart

De belangrijkste schuldeisers van filmstudio Metro-Goldwyn Mayer (MGM) hebben met een herstructureringsplan ingestemd. Dit meldt de Wall Street Journal op basis van een anonieme bron.

Binnen enkele dagen zal MGM volgens de krant het faillissement aanvragen. Hierna zal een andere filmstudio, Spyglass Entertainment, het bestuur van MGM overnemen.

In het plan gaan de schuldeisers de schuld van MGM omruilen voor aandelen. Verder gaat Spyglass Entertainment, bekend van de nieuwste Star Trek-film, niet meer een deel van zijn catalogus onderbrengen bij MGM.

Meer dan de helft van alle schuldeisers zou hebben ingestemd met het plan. MGM, bekend van films zoals James Bond en de Pink Panther, gaat gebukt onder een schuldenlast van 4 miljard dollar (2,9 miljard euro).

De herstructurering is tegen het zere been van investeerder Carl Icahn. Hij probeerde schuld van MGM op te kopen om zo het plan te dwarsbomen. Icahn wil dat MGM fuseert met concurrent Lions Gate Entertainment, waar de investeerder de grootste aandeelhouder is.

maandag 25 oktober 2010

Over de balk

Omdat het (blijkbaar) zo werkt, hoef ik het er nog niet mee eens te zijn!

Het volgende: filmschrijver Peter Morgan is tijden geleden ingehuurd om de eerste lijnen van Bond 23 te schetsen. Morgan kreeg daarvoor op kosten van Eon Productions een riant appartement in Wenen, mocht lekker gaan klooien aan een verhaallijn, heeft zijn ideeën gepitcht en schrijft nu naar eigen tevredenheid aan een biopic over Freddy Mercury.

...Wacht even. Daar mis ik iets.

Zoals iedereen weet is eerder dit jaar de productie van de nieuwe Bond-film een halt toegeroepen wegens de financiële malaise bij MGM. Peter Morgan heeft daarop zijn koffers gepakt en is weer richting de US of UK gegaan.

Naar eigen zeggen zou hij enkel een treatment inleveren (een verkort filmscript zonder dialoog) en nooit een compleet scenario schrijven. Of hier uiteindelijk verder aan gesleuteld gaat worden door Neal Purvis en Robert Wade, is Morgan onduidelijk. Het interesseert hem zelfs niet zo veel.

Nu is dit natuurlijk helemaal aan Eon, maar wordt hier niet een klein beetje met geld gesmeten?

Geheel kosteloos bied ik bij dezen (ja, met een N) mijn diensten aan. Laat Wenen voor wat het is. Ik beloof binnen twee weken met een degelijk treatment te komen en blijf daarna MET ALLE PLEZIER beschikbaar.

...Ik heb niks met Freddy Mercury.

zaterdag 23 oktober 2010

Staande ovatie

Krijg je ooit nog de kans: doen! Het concert van John Barry donderdag in Gent was grandioos.

Veel Bond-muziek. Het begon al met een montage van filmfragmenten op groot scherm begeleid door The James Bond Theme, eindigend met een foto van John Barry en luid applaus. De klassiek geschoolde dirigent Nicholas Dodd klom het podium op en opende de avond met een knal: Goldfinger.



Daarna werd de Lifetime Achievement Award uitgereikt aan David Arnold, die aanvankelijk de prijs aan John Barry zou overhandigen. Gevolgd door een videoboodschap van een fragiele Barry. Het speet hem dat hij er niet was. 'God bless you all', besloot hij.

Vervolgens waarvoor iedereen was gekomen: muziek. Tot tranen geroerd door We Have All the Time in the World. Precies zoals de muzikale versie op de cd klinkt, maar dan o zo veel voller. Een andere big bang werd Zulu. De percussionisten beukten zich zichtbaar in het zweet op de donderende pauken.



Somewhere in Time en Moviola. Twee rustiger nummers, maar wonderschoon. En daarna de beurt aan het thema van The Persuaders. Voor de gelegenheid omgevormd voor een compleet orkest, waardoor de herkenning wat moeilijk werd. Ik zou pleiten voor een gitaar op het podium, of een banjo-achtig iets, zoals op de plaat te horen is. Ook omdat verderop On Her Majesty's Secret Service werd beloofd - en ook daar hoor ik graag een vervormde gitaar.

Mary Queen of Scots, niet mijn favoriet, deed het op deze manier wonderbaarlijk goed. Vooral de dramatische beelden (met een blonde Timothy Dalton), die eindigen met een onthoofding, maakten de muziek aangrijpend. Maar echt onroerend werd het met het melancholische Midnight Cowboy. Niet mijn favoriete filmversie, maar die voor groot orkest, met meer violen. Mondharmonicasolist Steven De bruyn (zo schrijf je dat nu eenmaal) deed Toots Thielemans even vergeten.

Het eerste uur werd afgesloten door een suite van Dances with Wolves, waarin ook het pareltje The Wolf Theme zat verwerkt. Een prima opmaat naar meer. Meer John Barry.



Na de pauze het openingsnummer Born Free gevolgd door All Time High uit Octopussy. Aanvankelijk een opmerkelijke keuze, want dit is zeker niet Barry's bekendste, maar voor zo'n groot orkest wel een zeer begrijpelijke. Opnieuw naar de uitgestrekte vlakten met het romantische Out of Africa, het jazzy Body Heat en de klassieker Chaplin.



Space March (Capsule in Space uit You Only Live Twice) was tot mijn vreugde ook in het programma opgenomen. Nicholas Dodd voerde het nummer naar een climax van jewelste, waarbij het voltallige tachtigkoppig orkest tegelijkertijd aan de bak moest. Met lichteffecten werd de dramatische scène tot een waar hoogtepunt getild.

Dan nog kort het vrolijk The Knack, waarna de grote Bond Suite kon beginnen. Zie daarvoor de filmpjes verdeeld over dit artikel.



The James Bond Theme klonk nog nooit zo krachtig. En in een vloeiende beweging From Russia with Love, Thunderball, 007, You Only Live Twice, On Her Majesty's Secret Service en Diamonds Are Forever. Allemaal uitgevoerd tot in perfectie. Opvallend goed gewoon.



Applaus voor Nicholas Dodd, die constant maar bleef wijzen naar zijn schrift. Met andere woorden: ik ben enkel de uitvoerder die dit doen mag. Hij getuigde keer op keer zijn eerbied voor meester John Barry. Groot applaus voor het Brussels Philharmonic. En tot slot de foto van John Barry op groot scherm. Staande ovatie.

You want more? Nicholas Dodd beende terug, het publiek opjuttend. You want more? Gefluit, luid applaus. You want more???

En we kregen more. Nogmaals het overbekende Bond-thema. Afgesloten met de opzwepende eerste klanken van From Russia with Love. Het concert zat erop. Het dak was eraf.

woensdag 20 oktober 2010

Heisa

Tja, die poster van Sint, de nieuwe Dick Maas. Aanstootgevend voor de tere kinderziel? Dat valt allemaal best wel mee.

Lelijk. Dat is -ie wel die poster. Waarom zo expliciet die monsterachtige Sinterklaas? Het wordt meteen zo’n open deur. Ik zou eerder gaan voor een minimalistisch ontwerp, waar ik sowieso een voorstander van ben. Volle maan, kale boomtoppen en precies in die volle maan die zeisachtige staf. Die staf vind ik namelijk wel mooi. Dat geeft een sterk beeld. Geeft niets cadeau en laat enkel de dreiging zien.

En op die manier had Dick Maas én een mooie poster gehad en niet zoveel heisa. ....Maar ook veel minder publiciteit.


In mijn zoektocht naar bovenstaande filmposter, werd mijn commentaar direct alweer ontkracht. Want, wat kwam ik tegen?

vrijdag 15 oktober 2010

Tot in de poriën

In mijn voorbereiding op het concert van en zonder John Barry volgende week donderdag, ben ik maar eens gaan struinen op zoek naar meer muziek dan Bond, Midnight Cowboy en The Persuaders.

Wat heb ik al die jaren veel gemist! Ik was al een fan. Maar ben de laatste dagen een nog grotere geworden.


Zo heeft John Barry naast The Persuaders begin jaren zeventig een keur aan begintunes voor tv-series geschreven. Luister even mee: Beat Girl (1962), The Human Jungle (1963), Vendetta (1966), The Adventurer (1972), Great Mysteries (1973). En een juweeltje voor, jawel, een tv-commercial voor shampoo: The Girl with the Sun in Her Hair.



Verder natuurlijk veel filmmuziek. De bekende tunes van
The Ipcress File (1965), Out of Africa (1985) en Chaplin (1992). En met schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat de volgende lijst nooit tot mij was doorgedrongen: Zulu (1964), ), Born Free (1966), The Lion in Winter (1968), The Deep (1977), Somewhere in Time (1980), Body Heat (1981), Dances with Wolves(1990). En helemaal onbekend qua titel: Seance on a Wet Afternoon (1964), The Knack (1965), Frances (1982). En natuurlijk het latere werk niet te vergeten: The Specialist (1994), Mercury Rising (1998) en Enigma (2001).

Blijft er nog een hele lijst over, van King Kong tot Raising the Titanic. Die zal ik ook nog wel overzetten, want mijn streven om één magistrale John Barry-cd te branden is nu al mislukt. Als het er drie worden, zit ik nog aan de krappe kant.

Dat wordt donderdag héél langzaam rijden naar Gent om al die muziek tot in de poriën door te laten dringen.

Nu maar hopen dat het niet té overdadig wordt, zodat tegen de tijd van het concert de muziek mijn strot uitkomt...

dinsdag 12 oktober 2010

John Barry wegens ziekte niet naar Gent

John Barry is wegens ernstige gezondheidsproblemen niet in staat om volgende week zijn Live Achievement Award in ontvangst te nemen op het Filmfestival in Gent. David Arnold zal namens John Barry de prijs aannemen.

Het concert op 21 oktober in Gent gaat daarom wel door, laat Tom Heirbaut van het Filmfestival weten. John Barry zou aanvankelijk zelf zijn opwachting maken en, zoals gebruikelijk, enkele nummers ten gehore brengen. Nicholas Dodd (hier op de foto naast John Barry), de vaste dirigent van David Arnold, zou vervolgens de rest van de avond voor zijn rekening nemen.


In de eerste plaats ontzettend jammer dat John Barry niet aanwezig kan zijn. Maar uiteraard is het voor de oud-Bond-componist zelf vervelend genoeg dat hij wegens ziekte heeft moeten afzeggen. Zijn gezondheid is al jaren broos.

David Arnold zal er zijn. Nicholas Dodd. En ikzelf.

maandag 11 oktober 2010

Wachttijd



Inderdaad, dit is niet de opname van de nieuwe Bond-film. Daniel Craig filmt stug door, wachtend op het verlossende telefoontje van Eon: we gaan door!

Eind 2011 verschijnt het eerste Hollywooddeel van de Millennium-trilogie in de bioscoop. En gek genoeg kijk ik daar meer naar uit dan naar de Zweedese versies, die momenteel te koop zijn en nu al iedere zaterdag te zien op Canvas.

Dat heeft er denk ik mee te maken dat voor het eerste deel een groot budget beschikbaar was, maar de delen twee en drie het met beduidend minder kronen moesten doen. Een dergelijke productiewaarde is altijd op het scherm af te lezen en dat is jammer. Vind ik.

Zal de video zaterdag heus wel instellen voor De vrouw die met vuur speelde. Want hopelijk laat de Amerikaanse versie nog even op zich wachten, omdat Craig ná Mannen die vrouwen haten direct met Bond 23 aan de slag kan...

zondag 10 oktober 2010

Figureren in Casino Royale

Body Worlds van Gunther von Hagens is momenteel te zien in Rotterdam. Deze bijzondere tentoonstelling vormde ook het decor voor een scène in Casino Royale. Toch leuk om ná je dood alsnog in een Bond-film te figureren!

De advertentie belooft een fascinerende reis door het menselijk lichaam. Meer dan tweehonderd preparaten, waaronder twintig geplastineerde menselijke lichamen en diverse organen, bieden een nieuw perspectief op het menselijk lichaam.

Een sterke maag geboden, lijkt mij op het eerste gezicht. Kortgeleden had ik geen enkel probleem met operatieprogramma's waarbij schedels compleet worden ontleed en ogen worden verwijderd - om vervolgens als een puzzel weer netjes in elkaar te zetten. Maar tegenwoordig merk ik enige weerzin. Ik twijfel daarom een beetje om op de foto te gaan met een opgezette spiermassa.

Tijd genoeg om een beslissing te nemen. Body Worlds is tot eind januari volgend jaar in Nederland te zien. Kijk
hier maar eens.

Zal het voozichtig opwerpen als reportage voor W24, dan moet ik wel...

maandag 4 oktober 2010

Oriënt Express

Een korte geschiedenisles vandaag. Op 4 oktober 1883 werd de Oriënt Express officieel in gebruik genomen. De luxe trein speelde een belangrijke rol in zowel het boek als de film From Russia with Love.

Door Jan Boonstra van de Nostalgiekrant.

De Oriënt Express was een beroemde trein van de Compagnie Internationale des Wagons-Lits die van de Franse hoofdstad Parijs naar de Turkse stad Istanbul reed. Deze luxe trein reed als lijndienst, met onderbrekingen en in de loop der tijd via verschillende routes, tussen 1883 en 1977.

Officieel werd de Oriënt Express op 4 oktober 1883 in gebruik genomen en reed toen van Parijs naar de Bulgaarse havenstad Varna, maar de trein reed al maanden daarvoor op proef. Vanuit Varna gingen reizigers per boot verder naar Istanbul, maar in 1889 bereikte de Oriënt Express over land de eindbestemming in Turkije.

In de kleine honderd jaar dat de Oriënt Express reed was Europa meerdere malen het toneel van conflicten en oorlogen. De trein speelde hierin een belangrijke rol als vervoermiddel van staatshoofden, diplomaten en spionnen. De trein ging onder meer door de instabiele Balkanlanden.



De Oriënt Express was de vervulling van de droom van de Belg Georges Nagelmackers (1845 - 1905) om internationale treinreizen in Europa mogelijk te maken. Hij kwam op dat idee tijdens een reis door de Verenigde Staten, waar hij kennismaakte met dergelijke lange afstandstreinen. Nagelmackers wilde met de trein demonstreren hoeveel sneller je zo kon reizen door niet voortdurend de reis te hoeven onderbreken om te eten, te slapen en over te stappen. Hij heeft er wel al zijn diplomatieke gaven voor moeten gebruiken om de onderhandelingen met verschillende regeringen tot een goed einde te brengen.

Nagelmackers bevond zich, samen met hooggeplaatste genodigden en journalisten, in de eerste officiële Oriënt Express die op 4 oktober 1883 vertrok vanuit het Parijse station Gare de Strasbourg (nu Gare de l'Est). De reis naar Varna duurde destijds 76 uur.

Verschillende schrijvers zoals Agatha Christie (Moord in de Oriënt Express), Ian Fleming (From Russia with Love) en Graham Greene (Stamboul Train) droegen mede bij tot de sfeer van romantiek en avontuur die altijd rondom de Oriënt Express hing.

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures