Staande ovatie

Krijg je ooit nog de kans: doen! Het concert van John Barry donderdag in Gent was grandioos.

Veel Bond-muziek. Het begon al met een montage van filmfragmenten op groot scherm begeleid door The James Bond Theme, eindigend met een foto van John Barry en luid applaus. De klassiek geschoolde dirigent Nicholas Dodd klom het podium op en opende de avond met een knal: Goldfinger.



Daarna werd de Lifetime Achievement Award uitgereikt aan David Arnold, die aanvankelijk de prijs aan John Barry zou overhandigen. Gevolgd door een videoboodschap van een fragiele Barry. Het speet hem dat hij er niet was. 'God bless you all', besloot hij.

Vervolgens waarvoor iedereen was gekomen: muziek. Tot tranen geroerd door We Have All the Time in the World. Precies zoals de muzikale versie op de cd klinkt, maar dan o zo veel voller. Een andere big bang werd Zulu. De percussionisten beukten zich zichtbaar in het zweet op de donderende pauken.



Somewhere in Time en Moviola. Twee rustiger nummers, maar wonderschoon. En daarna de beurt aan het thema van The Persuaders. Voor de gelegenheid omgevormd voor een compleet orkest, waardoor de herkenning wat moeilijk werd. Ik zou pleiten voor een gitaar op het podium, of een banjo-achtig iets, zoals op de plaat te horen is. Ook omdat verderop On Her Majesty's Secret Service werd beloofd - en ook daar hoor ik graag een vervormde gitaar.

Mary Queen of Scots, niet mijn favoriet, deed het op deze manier wonderbaarlijk goed. Vooral de dramatische beelden (met een blonde Timothy Dalton), die eindigen met een onthoofding, maakten de muziek aangrijpend. Maar echt onroerend werd het met het melancholische Midnight Cowboy. Niet mijn favoriete filmversie, maar die voor groot orkest, met meer violen. Mondharmonicasolist Steven De bruyn (zo schrijf je dat nu eenmaal) deed Toots Thielemans even vergeten.

Het eerste uur werd afgesloten door een suite van Dances with Wolves, waarin ook het pareltje The Wolf Theme zat verwerkt. Een prima opmaat naar meer. Meer John Barry.



Na de pauze het openingsnummer Born Free gevolgd door All Time High uit Octopussy. Aanvankelijk een opmerkelijke keuze, want dit is zeker niet Barry's bekendste, maar voor zo'n groot orkest wel een zeer begrijpelijke. Opnieuw naar de uitgestrekte vlakten met het romantische Out of Africa, het jazzy Body Heat en de klassieker Chaplin.



Space March (Capsule in Space uit You Only Live Twice) was tot mijn vreugde ook in het programma opgenomen. Nicholas Dodd voerde het nummer naar een climax van jewelste, waarbij het voltallige tachtigkoppig orkest tegelijkertijd aan de bak moest. Met lichteffecten werd de dramatische scène tot een waar hoogtepunt getild.

Dan nog kort het vrolijk The Knack, waarna de grote Bond Suite kon beginnen. Zie daarvoor de filmpjes verdeeld over dit artikel.



The James Bond Theme klonk nog nooit zo krachtig. En in een vloeiende beweging From Russia with Love, Thunderball, 007, You Only Live Twice, On Her Majesty's Secret Service en Diamonds Are Forever. Allemaal uitgevoerd tot in perfectie. Opvallend goed gewoon.



Applaus voor Nicholas Dodd, die constant maar bleef wijzen naar zijn schrift. Met andere woorden: ik ben enkel de uitvoerder die dit doen mag. Hij getuigde keer op keer zijn eerbied voor meester John Barry. Groot applaus voor het Brussels Philharmonic. En tot slot de foto van John Barry op groot scherm. Staande ovatie.

You want more? Nicholas Dodd beende terug, het publiek opjuttend. You want more? Gefluit, luid applaus. You want more???

En we kregen more. Nogmaals het overbekende Bond-thema. Afgesloten met de opzwepende eerste klanken van From Russia with Love. Het concert zat erop. Het dak was eraf.