Bond-loos

We zijn Bond-loos dames en heren! Voor het eerst in heel veel jaren is er geen actieve of zelfs maar inactieve 007. Dat doet wat met een mens!

Dat betekent first and foremost dat Jan en alleman de nieuwe James Bond heeft gezien en dat overal waar het maar mogelijk is gaat lopen verkondigen. Sociale media stroomt over, dagbladen laten hun ondeskundige licht schijnen over de volgende in de rij, talkshows stuntelen zich de Bond-geschiedenis door en zelfs je tante op een houtvlot waant zich plots castingdirector. Guttegut wat is iedereen plots toch begaan met die oude agent.

Oké, soms word ik met het mes op de keel ook wel eens gedwongen een uitspraak te doen. Doe ik liever niet, want mijn glazen bol is in dezen nogal wazig, en het is ook je reinste kinderachtigheid om je hiermee bezig te houden. Althans, om je hier serieus aan te wagen, en dat is nu eenmaal waarvoor ik word ingehuurd, om de materie met een bepaalde kundigheid te benaderen. Een serieuze naam is simpelweg niet te noemen. We weten het niet en dat blijft voorlopig ook even zo. Het uitkiezen van een nieuwe James Bond is nu eenmaal geen democratisch proces, het betreft hier een dictatuur.

Ga er maar van uit dat Bond-baas Barbara Broccoli met IEDEREEN in gesprek is. Iedereen wil zeggen: ieder menspersoon met een hartslag tussen de 25 en 45 jaar met een piemel. Dit laatste is nogal genderpartijdig, maar niettemin een vereiste; James blijft natuurlijk wel gewoon James. Sorry voor de dames die nu hun droom in rook zien opgaan, jullie kunnen altijd nog gaan voetballen.

Witte rook in deze hete brij kringelt pas op 5 oktober 2022. Hoe ik dat weet? Het is die dag Global James Bond Day en niet geheel toevallig op de kop af zestig jaar geleden dat Dr. No in première ging. Een nieuwe film is teveel gevraagd op deze jubileumdag, een nieuwe James Bond moet op z’n minst te doen zijn. Kunnen ze kort daarop lekker gaan filmen en kunnen wij eind 2023 naar Bond 26.

Betekent wel dat we nu nog elf maanden alle beschikbare piemels ons moeten laten welgevallen. Dat worden elf lange maanden met heel veel… Goed, je begrijpt ’m wel.

Wat vooral van belang is dat de nieuwe nul-nul-zeven van top tot teen nauwkeurig wordt gescreend. Zodat we niet na een aantal maanden plots zitten opgescheept met een Bond met kannibalistische trekjes, pedofiele neigingen, een beerput aan handtastelijke pogingen. James Bond moet een monnik zijn met een VOG om door een ringetje te halen. De ideale schoonzoon van de ideale schoonzoon en daar het liefst de ideale schoonzoon van. Dat kost allemaal tijd.

Als Barbara Broccoli haar nieuwe speeltje straks heeft gevonden, laat ze hem voorlopig niet meer los. Heeft ook Daniel Craig ondervonden, die er bij de vorige film al geen zin meer in had, waardoor we in 2016 in principe ook Bond-loos zijn geweest. Maar Barbara bleef hem bellen, tot vervelens toe. Om voor eens en altijd van het gezeik af te zijn, kondigde Craig in de zomer van 2017 aan dat hij er nog ééntje ging doen. Zodat hij er uit kon gaan ‘on a high note’. Nou, dat hebben we geweten. Zie daar het einde van No Time to Die. Allemaal Barbara’s schuld.

Bond-baas Broccoli

Dat James Bond er mee wil stoppen, is overigens niets nieuws. Sean Connery riep al sinds Thunderball dat hij ermee zou kappen. Gebeurde niet, waardoor het nog één film rekken was tot de rol tussen 1967 en 1968 tijdelijk vacant was en we voor het eerst Bond-loos waren, natuurlijk in de hoop dat Connery alsnog zou toehappen. Deze keer hield hij voet bij stuk. Nog voordat de tweede Bond zijn kunstje had kunnen vertonen eind 1969, had George Lazenby er de brui al aan gegeven. Hij werd de Bond die kwam en ging en zo waren we weer Bond-loos.

In het jaar 1970 wilde Roger Moore maar al te graag. Hij kon alleen niet vanwege The Persuaders. De Amerikaan John Gavin werd gecontracteerd als derde 007, totdat begin 1971 plots een onverwachte kandidaat van zich liet horen: Mr Bond himself, Sean Connery. De broekband van zijn tuxedo moest een paar maten worden uitgelegd, maar hij stond er mooi wel weer. Eenmalig deze keer, dat had hij plechtig beloofd, zodat we na de première van Diamonds Are Forever opnieuw zonder James Bond zaten.

In de zomer van 1972 lukte het hem dan alsnog de rol te bemachtigen: Roger Moore zou het tot 1985 volhouden en liever nóg langer. In de media dreigde hij meerdere malen terug te keren, tot Pierce Brosnan eind voorjaar 1986 het Bond-contract ondertekende… met onzichtbare inkt. Timothy Dalton deed het uiteindelijk met pen en bleef ook na zijn tweede film in 1989 nog een poos aan, want een derde film stond op stapel. Dat duurde en duurde, totdat Cubby Broccoli in 1994 eindelijk het startschot kon geven voor Bond 17. Maar Dalton had geen zin meer…

Timothy Dalton: de Bond van begin jaren 90

Pierce Brosnan stond op dat moment nog immer te popelen en de deal was gauw beklonken. In al die jaren daarvoor was Timothy Dalton op papier nog James Bond, zonder ook maar één millimeter in dienst van Eon Productions te hebben gefilmd. Bond-loos zijn we in de langste pauze tussen tweede Bond-films niet tot nauwelijks geweest.

Brosnan op zijn beurt bleef na zijn vierde film in 2002 nog even bungelen, totdat hij in 2004 vriendelijk werd bedankt voor bewezen diensten: Bond-loos again. Een jaar later, in oktober 2005, was het Daniel Craig die mocht komen opdraven als de zesde acteur in de iconische rol.

Die Craig heeft het overigens wel bont gemaakt hoor. In 2005 benoemd en officieel pas in 2021 afgezwaaid, maakt dat hij zestien jaar in dienst van hare majesteit is geweest. In die zestien jaar heeft hij ‘slechts’ vijf films afgeleverd, met het grootste gat van zes jaar tussen Spectre en No Time to Die. Natuurlijk mogen we als boosdoener de pandemie niet vergeten, anders was het in het voorjaar van 2020 al met hem bekeken. Maar als je Craigs Bond-loopbaan afzet tegen die van Sean Connery; die deed er tussen zijn benoeming in 1961 zes jaar over om er vijf films uit te persen. Roger Moore had negen jaar nodig voor vijf films. Beiden gingen daarna nog even door.

Bond 2005

We kunnen deze Bond-loze periode ook omarmen. Uit ervaring weten we dat het een periode is die nooit lang duurt. Laten we er gewoon even van genieten. Genieten van de onwetendheid wie de nieuwe 007 gaat worden. Genieten dat álles mogelijk is. We kunnen fantaseren over de nieuwe Bond die het wiel weer helemaal opnieuw mag uitvinden, met alle mogelijkheden die daarbij komen kijken: nieuwe personages, een nieuwe tijdlijn. Of de oude tijdlijn, met dezelfde personages en wie weet wat er wordt verzonnen om met ‘James Bond’ te doen. Genieten van de oude Bond-collectie, die binnen afzienbare tijd wordt aangevuld met de thuiskopie van No Time to Die, zodat de serie na jaren eindelijk weer compleet is. En tot slot een portie persoonlijke ijdeltuiterij: genieten van de Bond-loze periode waarin ik mijzelf de nieuwe James Bond kan wanen, tot het tegendeel is bewezen. Waarom ook niet. Ik heb per slot van rekening ook zo’n ding.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.