Metropole Orkest overtuigt met James Bond-muziek

De muziek van James Bond is het Metropole Orkest wel toevertrouwd. Schijnbaar argeloos weet ‘the world’s leading pop and jazz orchestra’ de vertrouwde snaren van John Barry te raken. Gisteren in Utrecht, vandaag in Eindhoven en vanaf half maart nog vier keer: in Den Haag, Amsterdam, Enschede en Maastricht. De kaarten zijn bijna uitverkocht.

Tim Akkerman en Dorona Alberti

Het concert is een initiatief van zangeres Dorona Alberti, die vorig jaar de stoute schoenen aantrok en het Metropole Orkest opbelde met de brutale vraag of het orkest misschien zin had om... Dat had het Metropole inderdaad, en zo geschiedde, resulterend in zeven optredens in februari en maart van dit jaar. Als mannelijke zanger trok Alberti Tim Akkerman aan.

Nadat het Metropole aftrapt met, hoe kan het ook anders, Monty Normans James Bond Theme, verschijnt Dorona Alberti ten tonele. De zangeres heet een uitverkocht Tivoli welkom en verklaart dat het een kwestie van ‘kill your darlings’ was; alle Bond-nummers passen nu eenmaal niet in een avondvullend programma. 

De zangeres bijt vocaal het spits af met Mr. Kiss Kiss Bang Bang (1965), duidelijk herkenbaar aan de lange intro. Geen song die bij het grote publiek bekend zal zijn, toch is het duidelijk een James Bond-nummer door de speciale touch van John Barry. Dan introduceert Alberti zanger Tim Akkerman die mag openen met Paul McCartney’s Live and Let Die (1973). Geen makkelijk nummer voor een zanger; er zit een flinke uithaal in.

Akkerman heeft het bereik en geeft een eigen draai aan die uithaal: ‘you got to give the other fella hell’. Opvallend is zijn Amerikaanse tongval, waar collega Alberti ook een handje van heeft. Dat viel in het voorgaande nummer, dat in het origineel wordt gezongen door de Amerikaanse Dionne Warwick, minder op, maar komt duidelijker naar voren in Shirley Bassey’s Diamonds Are Forever (1971).

Als vijfde nummer is GoldenEye (1995) aan de beurt, gevolgd door Writing’s on the Wall uit Spectre (2015). Beide Bond-songs komen voor rekening van Alberti, die vooral moeite lijkt te hebben met het tweede nummer. Het refrein ‘cause the writing’s on the wall’ klinkt nergens zoals Sam Smith het heeft geschreven, maar meer iets dat lijkt op ‘the writes on the wall’. Ook hier wreekt zich weer het aangemeten Amerikaanse accent, waardoor ‘a million shards of glass; that haunt me from my past’ er met ‘glès‘ en ‘pèst’ wel erg plat uitkomen.

Het arrangement van The Man with the Golden Gun (1974) is een lust voor het oor. Geen zang ditmaal, maar een onvervalst stukje John Barry alsof de maestro zelf aan het roer staat. De dirigent die het Metropole Orkest deze avond richting geeft, is de Zweed Hans Ek, die met zijn kale kop vanaf de eerste ring verdacht veel lijkt op tweevoudig James Bond-regisseur Martin Campbell. De pluche Blofeld-kat die hij na de pauze bij zich draagt, doet daar niets aan af.

Tim Akkerman is vervolgens aan de beurt om From Russia with Love (1963) van een Amerikaanse versie te voorzien, nog meer dan de Brit Terry Parsons met het origineel deed. Bovendien slikt de zanger wel erg veel woorden in, waardoor de eerste Bond-ballad niet erg uit de verf komt.

Dan kan Akkerman met het rocknummer You Know My Name uit Casino Royale (2006) beter uit de voeten. Komt ook bij dat de orginele zanger, Chris Cornell, een Amerikaan was. Alleen het eind, de herhaling van de woorden ‘you know my name’, brengt de zanger minder melodieus, waardoor hij vooral erg boos klinkt. Direct na afloop van deze uitspatting, verontschuldigt hij zich tegenover het publiek dat dat niet het geval is. Another Way to Die uit Quantum of Solace (2008) moet dan nog beginnen. Het enige Bond-duet uit de serie voor Alberti en Akkerman samen.

Opnieuw een rocknummer, waarbij het tweetal het er goed van af brengt. Alberti, die al drie nummers niet op het toneel heeft gestaan, laat met bijgeluidjes meer van zich horen dan Jack White en Alicia Keys samen. Maar het is haar show en het nummer leent zich ervoor. Verder een vrij exacte kopie van het origineel.

Na de pauze trapt het Metropole af met een uitgebreide versie van On Her Majesty’s Secret Service (1969). Gitarist Peter Tiehuis eert John Barry door de juiste vervormde klanken uit zijn gitaar te produceren, toetsenist Hans Vroomans doet hetzelfde door nabootsing van die lekkere Moog-synthesizer. Het jaar 1969 is nog nooit zo dichtbij geweest.

Thunderball (1965) door Tim Akkerman doet het lekker, datzelfde geldt voor A View to a Kill (1985). Nobody Does It Better uit The Spy Who Loved Me (1977) krijgt een originele draai door Alberti, die het nummer enkel met begeleiding van piano ten gehore brengt. De zangeres flirt met ‘de Hansen’; de toetsenist en de dirigent, waarbij de laatste relaxt tegen zijn hekje leunt. Het is een speelse versie van de klassieker van Carly Simon.

Met Skyfall (2012) laat Dorona Alberti een ingetogener kant van zich horen. Gevolgd door de grote verrassing van de avond: het instrumentale Grand Bazaar, Istanbul van Thomas Newman, eveneens uit Skyfall. Opnieuw overtuigt het Metropole Orkest met een bijna exacte kopie van het origineel. En dat is, hoe gek het misschien ook klinkt, toch waar deze Bond-liefhebber het liefst naar luistert: een kopie van het origineel. 

Tomorrow Never Dies (1997) staat als volgende op het programma. Akkerman neemt de leiding, Alberti zingt mee vanaf de zijlijn. Gaat prima als duet. De strijkers maken overuren. Dan een van mijn persoonlijke favorieten: The Living Daylights (1987). Waarbij Akkerman ‘the living’s in the way we die’ een toontje lager zingt. En dat doet hij goed.

Opvolger Licence to Kill (1989) is Dorona Alberti op het lijf geschreven, waarna de zangeres heel dapper overgaat op de allernieuwste der Bond-songs: No Time to Die (2020). Dat heeft Alberti maar kort kunnen repeteren, aangezien het nummer nog geen twee weken uit is. Het gekreun (letterlijk) mag een volgende keer achterwege blijven.

En dan als laatste op de setlijst (op veler vezoek volgens Alberti): For Your Eyes Only (1981). Ditmaal gepresenteerd als een prima duet met een lekker pittig orkest, afgesloten met een fijn actiedeuntje uit de film.

Na een staande ovatie kan een avondje Bond-muziek natuurlijk niet zonder de grote toegift: het Metropole Orkest zwelt aan, waarna de gouden klanken van John Barry’s Goldfinger (1964) door de zaal schallen. Dorona Alberti laat hierbij nog eenmaal van zich horen in een concert dat door haar toedoen van de grond is gekomen. Waarvoor complimenten.

Het blijft spijtig dat juwelen als You Only Live Twice (1967) en Moonraker (1979) moesten sneuvelen. Het is niet anders. Het blijft een feest om de muziek van James Bond door een toporkest als het Metropole te horen. De zang laat af en toe te wensen over, met hier een daar een zeer positieve uitschieter naar boven. Percussionisten Murk Jiskoot en Rubèn Arteche Gonzalez mogen niet onvermeld blijven; die hebben een marathon gelopen. Hier een klopje, daar een dreuntje. Zij hebben de achterhoede met verve verdedigd.

Zonder Metropole Orkest was dit James Bond-concert ondenkbaar geweest. En dat terwijl de toekomst van het orkest niet lang geleden aan een zijden draad hing.

The Music from Jame Bond is vanaf 17 maart nog in enkele steden te horen.