Je hebt van die films, van die mijlpalen, waar je gewoon niet aan toekomt om te kijken. Waar je echt even voor moet gaan zitten. Zo’n film is Dances with Wolves (1990). Tot gisteravond had ik deze met Oscars-overladen prent van en met Kevin Costner niet eerder gezien. Duizend keer op tv geweest, en volgens mij ook nog in stukken geknipt om als miniserie te dienen, maar aan mij is het destijds allemaal voorbijgegaan. Tot gisteravond dus.Ik moet eerlijk toegeven; de voornaamste reden om de film te bekijken is de muziek (ook een Oscar) van John Barry. Typisch John Barry kan ik wel zeggen. Omdat ik zijn contributie aan de elf Bond-films door en door ken, herken ik het werk van Barry al aan enkele muzieknoten. Dat is niet knap van mij, maar van John Barry. Maar wat is dat toch die John Barry-sound?
Het heeft met de ‘kleur’ van de muziek te maken. Zo herken ik de potten en pannen van Ennio Morricone ook heel snel, evenals de belletjes van John Williams, de clowneske sprongen van Danny Elfman, de sinistere synthesizer van Angelo Badalamenti, de on-Nederlandse bravoure van Rogier van Otterloo… Goede componisten hebben een eigen kleur.
Daarnaast heeft John Barry een reeks aan Bond-films ook van een eigen geluid voorzien. Zo zijn de onderwaterklanken van Thunderball zo typisch Thunderball, en die van You Only Live Twice klinken weer Oosters. De combinatie van Alpenhoorns met elektrische gitaar in On Her Majesty’s Secret Service en vervolgens de Las Vegas-sound van Diamonds Are Forever. Met name in deze vier opeenvolgende Bond-films is het verschil zo divers en toch duidelijk John Barry. Gelijktijdig komt de meester in diezelfde periode ook met prachtige thema’s voor Midnight Cowboy en The Persuaders en een Oscar voor zowel Born Free als The Lion in Winter.
...Als ik een favoriete componist moet aanwijzen, wordt het moeilijk om te kiezen tussen Barry en Morricone. Daarom is het prettig dat een keuze maken geen verplichting is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten