Opnieuw heb ik ontzettend genoten van de Austin Powers-films. Doorgaans vind ik Bond-parodies erg goedkoop, maar Austin Powers krijgt mijn goedkeuring. Waarschijnlijk omdat bedenker Mike Myers zelf een groot liefhebber van Bond en het spionnengenre is. En dat voel je. Mijn eerste kennismaking met de spion met het paardengebit kan ik mij niet meer herinneren. Het zal in 1998 geweest zijn. In ieder geval voordat ik Austin Powers: International Man of Mystery in de videotheek had gehaald – in Nederland verdween de eerste Austin Powers-film namelijk linea recta naar de videoschappen.
Onbeschaamd heb ik zitten lachen om de poep- en piesgrappen en als Bond-fanaat natuurlijk alle knipogen geteld. De quasi coole introductie blijft hilarisch: “Allow myself to introduce… myself.” Het zijn er te veel om op te noemen. Klik hier voor een compleet overzicht voor de Bond-elementen in de Powers-films.
Toch bleek Austin Powers een hype. Na twee vervolgfilms, The Spy Who Shagged Me (1999) en Goldmember (2002), wie kent ze niet, was de koek op. Voorlopig dan, want ik denk dat Mike Myers het ribfluweel kostuum zo weer van de wilgen plukt als hij om een hit verlegen zit.
Omdat het een parodie betreft, hoef ik niet jaloers te zijn op de bebrilde rokkenjager. Al is er één ding dat mij niet lekker zit: de song die Madonna voor The Spy Who Shagged Me afleverde. Beautiful Stranger is zo veel beter dan Die Another Day!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten