Lekke band

Lekke band vanavond op weg van het station naar huis. In plaats van mokkend naar huis te lopen, kon ik mooi nadenken over deze blog. In de trein had ik daar natuurlijk geen tijd voor omdat ik aan het lezen ben in Flemings Live and Let Die, zoals beloofd op 10 april.

Het deed mij denken aan de lekke band die Pierce Brosnan krijgt in Tomorrow Never Dies (1997). Tijdens de achtervolging in de parkeergarage in Hamburg rijdt Bond over zijn eigen kraaienpoten. Banden lek. Op zijn afstandsbediening, ingebouwd in zijn mobieltje, drukt hij op een knopje. En tot zijn stomme verbazing blazen de banden zichzelf op. Ontzettend leuk gespeeld door Brosnan die zelf nog het hardst moet lachen om deze trukendoos van Q. Een van de beste scènes van de voormalige 007, omdat hij Bond op deze manier relativeert.

En daarmee meteen mijn welgemeende excuses aan deze ex-Bond. In een radio-interview in november werd mij het antwoord ontlokt waar ik nooit eerder op heb gereageerd: wie vind je de beste Bond? Of in dit geval: wie vind je het minst? Omdat Quantum of Solace nog vers in het geheugen lag (dat was trouwens de reden voor het interview), en ik Daniel Craig daarin wederom een topprestatie vind leveren, bedacht ik mij dat Pierce Brosnan toch eigenlijk het minst van de zes is. Maar dat vind ik helemaal niet! Ik heb geen favoriete of minst favoriete Bond. Ten opzichte van Craig vind ik Brosnan zo’n verschil – daar was mijn reactie eigenlijk op gebaseerd. Niet omdat ik ‘m slechter vind.

Sorry dus. …Wat een lekke band al niet kan veroorzaken. Nu nog een mobieltje zien te vinden dat mijn band plakt.