Met zegen van de paus

Dus Justin Kroll van boulevardwebsite Deadline heeft ‘van horen zeggen’ dat witte rook over de nieuwe James Bond-acteur niet al te lang op zich laat wachten. ‘We horen het na de Oscars’, aldus een anonieme bron aan het Deadline-doorgeefluik. Na de Oscars, serieus? Ervóór, dat zou pas nieuws zijn!

Het is roddel en achterklap in zijn zuiverste vorm. Het is misleiding. Het is onderbuik. Het is Albert Verlinde die Humberto Tan beschuldigt van te amicale appjes. Het is besmettelijker dan corona. Het is aandachttrekkerij met Hendrik Haan-gedrag als gevolg.

Neem een goedbedoelde website als FilmTotaal. Een Jim Pedd of Bram de Groot is er altijd als de kippen bij. Niet gehinderd door enige kennis van Bond-zaken springen ze er als kwispelende puppy’s bovenop. Het verhaal van de klok en de klepel. Met een kop als Nieuwe James Bond wordt véél sneller aangekondigd dan je denkt? lapt de auteur iedere journalistieke regel aan zijn laars.

In de kop van FilmTotaal lijkt de nieuwsaankondiging een feit, anders zou het tussen aanhalingstekens moeten staan. Maar hé, de kop eindigt met een vraagteken. Dat is altijd een vaag teken. Het maakt de zin in dit specifieke geval zelfs onbegrijpelijk.

We worden de laatste jaren overspoeld door een pandemie aan vraagtekens in nieuwskoppen. Als je jezelf als zogenaamde nieuwsvoorziening enigszins serieus neemt, kom je met antwoorden op vragen. Dat is waar de lezer in geïnteresseerd is. Je stelt de vragen vooraf en komt met een verklaring waarom iets wordt beweerd. ‘Deadline: Nieuwe Bond komt na de Oscars’, daarmee heb je in één pennenstreek de kern te pakken en was je, net als Pontius Pilatus, je handen in onschuld.

Ná de Oscars betekent net zoveel als vóór de kerst. Wat het precies inhoudt, doet er niet toe, we kunnen er lekker op losgaan. Quasinieuws over de nieuwe James Bond scoort ook.

Als we ons aan de feiten houden, komt het hier op neer dat Barbara Broccoli de remspoor die Daniel Craig heeft achtergelaten zo lang mogelijk wil uitsmeren. Tot dat moment heeft ze zichzelf verboden aan een opvolger te denken, of in ieder geval tot na de Oscars.

Daniel Craig en Barbara Broccoli

Lange tijd had ik mijn hoop gevestigd op 5 oktober dit jaar, om zodoende het zestigjarig jubileum nog enig cachet te geven. Met de aankondiging van een nieuwe James Bond komt er namelijk ook een nieuwe film, zonder film hebben we namelijk niets aan een werkloze 007. En die film is toch waar we met z’n allen het warmst voor lopen. In principe is de hoofdrolspeler maar bijzaak, die is prima inwisselbaar, zo blijkt al zestig jaar. De nieuwe film, daar moet het om te doen zijn.

Aankomende 5 oktober verschijnt de James Bond-muziekdocumentaire die vorig jaar werd aangekondigd. Een prachtig initiatief, waar ik als Bond-muziekfanaat reikhalzend naar uitkijk. Het is een troostprijs bij absentie van een jubileumfilm. De aankondiging van de nieuwe 007 kunnen we dan wel op ons buik schrijven.

De reden dat we zo hangen aan een nieuwe James Bond is dat een nieuwe Bond een uniekere gebeurtenis is dan een nieuwe film; zes Bond-acteurs tegenover 25 films. Bij de benoeming van Daniel Craig in oktober 2005 was ik vooral erg blij dat er een nieuwe film was aangekondigd. En notabene Casino Royale, terug naar Ian Fleming. Die Craig was niet de persoon waarin ik nu zo één-twee-drie een James Bond zag. Ik accepteerde hem omdat er een nieuwe film aan vast zat.

Als we hem alleen maar als model-Bond hadden gekregen, zo van: we hebben nu eenmaal een gezicht nodig bij James Bond, had dan Pierce Brosnan alsjeblieft laten staan. Als die ergens goed in was, was het wel op James Bond lijken.

Craig maakte het in zijn eerste foto gelijk goed hoor. Daar stond een James Bond. Een andere, maar zonder twijfel James Bond. Nog voordat ik hem ook maar iets had zien doen, had ik vanaf dat moment alle vertrouwen in hem. Wat een foto al niet teweeg kan brengen.

De foto die alles veranderde

Toch knap hoe Barbara Broccoli dat al voor zich zag, terwijl hij vóór de opnamen nog met een uitgezakte spuuglok rondliep en donkere kringen rond zijn ogen. Bij zijn aankondiging op de oevers van de Thames was hij alles behalve de gelikte gentleman-spy. Dat gladde was er met de komst van Daniel Craig meteen vanaf.

Daarmee kregen we opnieuw een James Bond die zijn eigen draai aan het karakter kon geven. Het is zoals Roger Moore, Timothy Dalton en Pierce Brosnan ook hadden gedaan. En daarmee speelt een nieuwe Bond weldegelijk een belangrijke rol in de verloop van een film, een film wordt namelijk nogal gekleurd door de invulling van de acteur. Hoe goed de schrijvers ook hun best doen Moore iets harder te maken, Dalton iets komischer, Brosnan iets dreigender, tegen de aard van het beestje is zelfs James Bond niet opgewassen.

Bondgenoten: Dalton, Moore en Brosnan

De lijm die alle afzonderlijke films bij elkaar houdt, is vooral het vaste stramien, de herkenning. Van de vastgeroeste personages als M, Q en Moneypenny tot de gunbarrel en de titelsequentie en vooral de James Bond Theme. Haal je dat weg en geef je alle beestjes een andere naam, dan blijft er een actiefilm over. In de meeste gevallen een degelijke film, maar eentje waar net dat extra sausje aan ontbreekt.

De uitreiking van de Oscars vindt dit jaar plaats op 27 maart. Tussen dan en kerstmis bestaat een redelijke kans dat we de nieuwe James Bond gepresenteerd krijgen. En gebeurt het niet na deze Oscars, dan toch wel na een volgende editie.

Leuk ideetje voor de vraagtekenfetisjisten: ‘Wederopstanding James Bond op Eerste Paasdag?’ Symbolisch gezien zou dat een wereldstunt zijn. James Bond met zegen van de paus. Amen.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.