Roken had ze tientallen jaren geleden al opgegeven. Zo nu en dan bietste ze nog wel eens een sjekkie bij een van haar productiemedewerkers; dikke trui aan, shawl van zuiver alpacawol om, armen stevig over elkaar geklemd. Het balkon boven de entree van Piccadilly 138 als uitvalsbasis. Een ademwolk in de schrale Londense winterlucht. In een reflex een haarlok uit haar gezichtsveld die gelijk weer terugviel. De wijs- en middelvinger amper buiten de mouwzoom.
Zwijgend. Uitkijkend over de kale boomtoppen van Greenpark, de kruin van Buckingham Palace. Een ambivalent gevoel. Was ze dit jaar niet te afwachtend geweest? Het contact met haar protegé verwaterde met de dag. Hij was niet voor niets jaren geleden aan de andere kant van de Grote Plas gaan wonen; zij benauwde hem. Ze had hem ruimte gegeven. Nog meer, om hem maar tevreden te houden. Ze had naar hem geluisterd, zijn wensen ingewilligd. Altijd haar hand voor hem in het vuur. Toch voelde Benoit Blanc als stank voor dank.
Dat haar vader en broer het allemaal zo perfect voor elkaar hadden in hun tijd; die bléven maar doorgaan met plotjes bedenken, stuntjes, vervaarlijke invalshoekjes. Dat waren jongens! Die houden daar van. Wat moet zij als vrouw nu met al dat geschiet en geknal?
Till. Dat is waar haar bloed harder van ging stromen. Sociaal-emotioneel, geëmancipeerd, recht uit het hart. Binnen een paar weken moesten ze er in Londen en omstreken ook aan geloven. Film Stars Don’t Die. Een ander meesterwerkje waar geen hond op zat te wachten. Waarom moet het altijd fast food zijn?
Met een bibberhoofd gebaarde de productiemedewerker dat haar pauze erop zat. De bazin mijmerde nog even verder in het decembergrauw, het rokertje tussen haar verkleumde ledematen. David Arnolds demo van Only Myself to Blame doemde op in haar achterhoofd. There’s no greater fool in the fool’s hall of fame… Dat ging over haar.
Waarom hadden ze dit niet als afsluiter gebracht? Zij was hoe dan ook vóór, maar de mannetjes vonden het te soft. Ze had zich juist zo ingezet voor sterkere emotionele rollen. Dat was toch aardig gelukt?
Niet veel later, inmiddels ook alweer twintig jaar geleden — wat bezielde haar? Ze zat onprettig in haar vel, met Frederick liep het in die tijd ook al niet lekker. Had ze enig zeggenschap gehad? Ja, de uitvalsbasis, Moonraker, dat was háár idee geweest. Toen kwamen de jongens en die gingen ermee aan de haal. Kwamen ze ook nog eens met die halvegare Maori op de proppen…
Wat een complete ramp was dat, wat een drama. Ze hoort het die wijsneus van een broer nog zeggen: ‘Heb je eindelijk drama, vindt mevrouw het nog niet goed.’ En dan die misnoegde blik in zijn ogen. De kassa’s rinkelden als dollen, voor hem was daarmee zijn gelijk bewezen. Hij vond haar maar een verwend nest, een papa’s kindje, een profiteurtje, een gouden paplepel. Wat had zij ooit eigenhandig bereikt?
Hardvochtig als hij kon zijn, wist hij precies waar hij haar kon raken. De minzame lobbes in gezelschap, maar o wee als ze samen waren. Het duurde daarna zeker tot eind februari 2004 tot een noodlottige familiegebeurtenis ze weer samenbracht. Al die tijd had ze niet nagedacht, niet wíllen nadenken over een toekomst. Veertig jaar was toch een mooie afsluiter? Ze hadden het nog even volgehouden samen. Nu was het haar tijd. Eindelijk kon ze laten zien wat ze écht waard was.
Alsof er tussen de twee niets was gebeurd, hadden ze elkaar stevig vastgepakt en hevig geëmotioneerd bij het graf gestaan. Nadat alle condoleances in ontvangst waren genomen en iedereen weg was: ‘Moeders laatste wil…’ Hij trok een lade open. En voor ze het wist was hij daar weer, het spook van wie ze eindelijk af dacht te zijn. Hartkloppingen.
Broer oreerde, beende door de kamer. Die smiecht had alles al uitgedacht! Die en die hadden we hiervoor nodig, hij had zelfs al geluncht met Marty. ‘Scorsese!?’ Paniek maakte zich van haar meester. Hij stopte zijn pas abrupt, dacht even na. ‘…Geen slecht idee’, zei hij in het luchtledige, waarna hij prompt met grote passen doorstapte. Een waterval aan informatie. Verdoofd hoorde zij het aan. Ze had niet eens door dat hij de ruimte inmiddels had verlaten. Ze bleek te hebben toegestemd…
Daar begon het geëmmer weer van voor af aan. De jongens werden erbij gehaald; veel en hard lachen, bruusk schoudergeklop, een boer, een scheet. Hier was hij in zijn element. Werd hij geroemd, geaccepteerd. Dit was zijn wereld. Het ging hem helemaal niet om het eindresultaat, hij wilde vooral buitenspelen. Buitenspelen met de jongens.
Toen zij zich op een middag over de ingedeukte bierblikjes, stompjes sigaretten, vouwvliegtuigjes en vieze blaadjes een weg naar binnen baande, de jongens snurkend en ruftend aantrof en een blik op het productieproces wierp… enkel blanco vellen papier. Op het blocnootje van haar broer: poppetjes met grote borsten, poppetjes met grote piemels, zelfs een poppetje met beide. Geen letter te bekennen.
Als ze een mancave willen, prima, maar niet in haar kostbare tijd! Ze stroopte haar mouwen op, zwaaide de zware raampartijen open. Ontwakend uit hun roes, knijpend met hun ogen tegen de zon, broer in verwarring, wijzend naar elkaar. Zwarte koffie en opbiechten, zijn jullie nou helemaal een haartje betoeterd!
De magie was weg, het lukte niet. Ze hadden het boek in tig verschillende edities van voor naar achter uitgeplozen, maar de code ontbrak. Ze zaten klem tussen een writer’s block en een meerdaagse kater.
Wat moest gebeuren moest gebeuren. Ze gaf haar broer de telefoon. Het telefoontje die je wist dat zou komen werd door de acteur in koelte aanvaard. Broer deed het sterk, zakelijk. Zij pinkte een traantje weg en riep met overslaande stem dat het haar speet.
En nu? Nu was het echt aan haar.
Vanaf die dag controleerde zij de jongens iedere middag. Ondertussen inspecteerde zij met groot genoegen iedere Engelssprekende jongeman tussen de 25 en 40 jaar. Het duurde zowat een jaar voordat ze eruit was. Maar wat een exemplaar had zij gevangen. Als ze alleen al aan zijn pink dacht begon het te borrelen in haar buik. Haar broer was niet overtuigd. Maar dan kwam haar vingertje: pas op, het blocnootje…
Met de nieuwe man in haar achterzak kon ze ineens de hele wereld aan. Hij was anders dan andere mannen. Eindelijk een man die haar begreep. Het duurde een poosje voordat iedereen dat begreep, want in het begin werd hij totaal niet verstaan. De rest is geschiedenis, zoals dat heet.
Als ze één goed voornemen voor 2023 had — weg ermee. Met een tik wipte ze de peuk over de railing, middenin de plantenbak van het Hard Rock Café. Laat dat alvast een goed voornemen zijn. Nu tijd voor een borrel, om op te warmen. En wat betreft de toekomst? De glimlach rond haar mond verraadde een nieuwe zindering in haar onderbuik. Inmiddels had ze haar oog op een nieuw snoepje laten vallen. Of ze zin had de wereld daar komend jaar van mee te laten proeven? Wie weet. Wie weet hield ze hem nog even helemaal alleen voor zichzelf…
Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten