Behind the Stunts meldt dat de Britse stuntman en stuntdubbel Tony Van Silva is overleden. Van Silva werkte volgens IMDb mee aan twee James Bond-films: The World Is Not Enough (1999) en Skyfall (2012). Voor deze laatste was hij de stuntdubbel van Albert Finney.
Na een carrière als worstelaar begon Tony Van Silva in 1986 als stuntman. Tussendoor werkte hij als loodgieter en uitsmijter. Zo was hij als stuntman aan het begin en tegen het eind van zijn filmloopbaan betrokken bij onder andere drie verschillende Batman-films, in drie verschillende tijdlijnen: Batman (1989) van Tim Burton met Michael Keaton; The Dark Knight Rises (2012) van Christopher Nolan met Christian Bale en The Batman (2022) van Matt Reeves met Robert Pattinson als de vleermuisman.
Stuntdubbels in Skyfall: Tony Van Silva als Kincade en Tina Maskell als M
Daarnaast werkte hij mee aan: Patriot Games (1992); Hot Fuzz (2007) met Timothy Dalton; The Bourne Ultimatum (2007); The Wolfman (2010); Robin Hood (2010); Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 and 2 (2010/2011); Kingsman: The Secret Service (2014); Fantastic Beasts and Where to Find Them (2016); Martin Campbells The Foreigner (2017) met Pierce Brosnan; Johnny English Strikes Again (2018); Hellboy (2019); Jurassic World: Dominion (2022) en How to Train Your Dragon (2025).
Daniel Craig haalt meer plezier uit zijn rollen nu hij James Bond niet meer speelt. „Ik werk harder dan ooit, maar ik geniet er ook meer van dan ooit”, vertelt hij in gesprek met The Radio Times.
De 57-jarige acteur zegt dat hij nu meer kansen krijgt om verschillende dingen te doen. „Toen de Bond-rol nog een groot deel van mijn leven was, voelde de tegenstelling tussen die rol en een andere rol soms ongemakkelijk.”
Craig was tussen 2006 en 2021 te zien in vijf verschillende Bond-films. In de laatste jaren van zijn Bond-carrière liet hij zich vaker uit over de tol die de rol eiste. „Om heel eerlijk te zijn, dacht ik: ik weet niet of ik het nog een keer kan doen. Ik eindigde de opnames van Spectre met een gebroken been”, zei hij in 2021 bij zijn laatste Bond-optreden in No Time to Die.
De zoektocht naar een nieuwe acteur voor de rol van James Bond is momenteel nog bezig. Veelgenoemde namen zijn onder meer Taron Egerton, Aaron Taylor-Johnson en Callum Turner. Denis Villeneuve, de regisseur van de recente Dune-films, zal de volgende James Bond-film regisseren.
Daniel Craig is vanaf vrijdag te zien in het derde deel van de Knives Out-filmreeks: Wake Up Dead Man: A Knives Out Mystery, waarin hij opnieuw de rol van detective Benoit Blanc vertolkt.
Wat is het toch een geweldenaar die Evert Santegoeds, de eindbaas van Privé die kritiekloos uit ‘bijzondere bron’ mag onthullen dat Callum Turner de nieuwe James Bond wordt. Dat deze bron vergeet te vermelden dat Barbara Broccoli al bijna een jaar geen zeggenschap meer heeft over James Bond — ach, kniesoor.
Callum Turner in tuxedo, dat kan geen toeval zijn...
Het is met dank aan Santegoeds dat ik de naam van Callum Turner kan noemen. De zoveelste opvolger van Daniel Craig als James Bond. Volgens De Telegraaf is Turner ‘verzekerd van een vet contract’. En hou met ten goede: het kán altijd dat Callum Turner de nieuwe nul-nul-zeven wordt. We kunnen het alleen pas met deze bewoording in de krant koppen als dit via het officiële kanaal, in dit geval Amazon MGM, naar buiten wordt gebracht. Tot die tijd blijft het speculeren.
Hoe verder je leest in het artikel van Santegoeds, des te verder het nieuws van Callum Turner als nieuwe James Bond afbrokkelt. Zelfs Santegoeds weet dondersgoed dat de bekendmaking van de nieuwe Bond niet via Instagram wordt gemaakt. Wat hij echter niet weet, is dat Amazon MGM inmiddels de scepter zwaait bij James Bond en dat Barbara Broccoli en Michael G. Wilson, die beiden in zijn stukje worden genoemd, niets meer in de melk te brokkelen hebben als het om de nieuwe 007 gaat.
Mikey, Babs en Danny Boy
Eind november dook de naam van Callum Turner op in The Standard, waarin werd geschreven dat hij bovenaan de lijst staat bij de wedkantoren. Nergens wordt duidelijk dat regisseur Denis Villeneuve zijn oog daadwerkelijk op de 35-jarige Engelsman heeft laten vallen, het is louter van horen zeggen.
En zo kakelt de ene website de andere na: GQ neemt een deel voor rekening, evenals Comicbook en The Insneider achter een paywall. Volgens Insneiders Jeff Sneider is er nog geen deal beklonken, maar is Callum Turner dichterbij de rol dan alle andere mogelijke kandidaten. Vooralsnog lijkt alles gebaseerd op wat de wedkantoren beweren.
Die beste Evert Santegoeds zat laatst nog in een showbizzpanel te oreren over Amsterdamned, de originele film uit 1988. Hij memoreert aan een scène, volgens hem ‘de openingsscène’, waarin een meisje in de grachten dobbert. „Weet je wie dat meisje was?”, vraagt de Privé-meneer aan zijn toehoorders, wetende dat hij de enige aan tafel is met parate kennis. Hij glibbert bijna van zijn kruk van ongeduld. „Ze is later heel beroemd geworden”, doet hij er nog een schepje bovenop. Nou, dat meisje was dus niemand minder dan Leontine Ruiters, later Borsato en nu weer Ruiters. Wow, dat hij dat allemaal weet! „Zij was het eerste lijk”, vult Tooske vanachter haar papiertje foutief aan. „Het is tegenwoordig een eer om lijk te zijn”, blaat een ander aan tafel er doorheen.
Rond 52 minuten in de film Amsterdamned (1988)
Zo zie je maar weer dat je ongehinderd door enige kennis van zaken nog een aardig woordje mee kan praten. Het doet er helemaal niet toe of het waar is of niet of dat je een betrouwbare bron aanvoert, als de pagina’s en zendtijd maar worden gevuld.
Dus laten we gewoon afspreken dat Callum Turner de nieuwe James Bond is. Totdat het tegendeel wordt bewezen...
Dr. No is volgende week zondag 14 december te zien in filmhuis Milûk in het Friese Harlingen. De eerste James Bond-film uit de reeks wordt vertoond in 4K met een Dolby Atmos-mix. Bond-liefhebber Thomas Hobma verzorgt de inleiding van de Bond-klassieker uit 1962.
Mocht deze voorstelling een succes worden, dan staat bij Milûk de volledige Bond-catalogus in de planning, aldus Hobma.
De film draait vanaf 14:00 uur. Klik hier voor meer informatie. En lees hier nog eens terug hoe Dr. No een aantal jaren geleden imponeerde op een snikhete dag in Purmerend.
Cary-Hiroyuki Tagawa is op 75-jarige leeftijd overleden. De Japans-Amerikaanse acteur overleed in Santa Barbara aan de gevolgen van een beroerte, meldt entertainmentwebsite Deadline. In Licence to Kill (1989) speelde hij de rol van Kwang, een undercover narcotica-agent uit Hong Kong.
Tagawa was voornamelijk bekend als de slechterik Shang Tsung in bewerkingen van de videogameserie Mortal Kombat. De acteur speelde het personage voor het eerst in de gelijknamige liveactionfilm uit 1995.
De acteur brak door met een kleinere rol in The Last Emperor uit 1987. Hij was later te zien in films als Pearl Harbor, Planet of the Apes, Memoirs of a Geisha en Tekken. Vaak werd hij gecast als slechterik.
In Licence to Kill doet hij zich voor als Aziatische crimineel om het drugskartel van Franz Sanchez binnen te dringen. Wanneer James Bond zich ermee gaat bemoeien, verknalt hij het plan van de undercoveragent. Kwang reageert woedend op Bond en neemt hem mee naar zijn schuiladres. Het pand wordt al gauw onder vuur genomen door Sanchez’ mannen. Een gewonde Kwang wordt in zijn kladden gegrepen, maar nog voordat Sanchez iets kan uithalen, doodt de undercoveragent zichzelf met cyaankali.
De laatste hoofdrol van Tagawa in een grote productie was in de serie The Man in the High Castle (2015).
Dertig jaar oud en iedere keer nóg beter dan de vorige keer. Dat is wat GoldenEye voor mij is. GoldenEye zou dé Bond-film aller Bond-films mogen heten. Net toen werd gedacht dat James Bond er niet meer toe deed, sloeg deze zestiende Bond-film in als een bom. Een perfect staaltje 90’s cinema in een decennium waarin de ene na de andere filmklassieker verscheen. Ik durf zelfs te stellen dat in de jaren negentig de beste films werden gemaakt. Met GoldenEye uit 1995 perfect in het midden.
Het zijn die jaren negentig die mijn liefde voor James Bond en voor film in het algemeen hebben gebracht. De eerste James Bond-film uit dat decennium sloot naadloos aan bij mijn idee van James Bond, de figuur Bond dan, van de film zelf was ik niet gelijk overtuigd. Net als van de muziekscore van Éric Serra, een soundtrack waar we allemaal wel héél erg aan hebben moeten wennen. Nu, na dertig jaar, moet ik toegeven dat Serra’s score medeverantwoordelijk is voor die bijzonder sfeer die GoldenEye ademt. Lange tijd heb ik gedacht: had David Arnold het maar gedaan. Maar het moet gezegd dat de muziek van GoldenEye even iconisch is als de film zelf, al had dat wat jaartjes de tijd nodig.
Het likkebaarden begon natuurlijk allemaal met die heer-lij-ke trailer: ‘It’s a new world. With new enemies and new threats. But you can still depend on one man…’ Op de muziek van Starr Parodi en Jeff Fair die in geen enkele Bond-muziekbibliotheek mag ontbreken. Het is de James Bond Theme in optima forma en zó ongelooflijk effectief. Mag GoldenEye dan waarschijnlijk niet mijn meest favoriete film aller tijden zijn, dan is de teaser trailer van die film ontegenzeggelijk de beste trailer ooit.
Het was de tijd van Goodfellas, The Silence of the Lambs, Prince of Thieves, The Fugitive, Heat, Casino en Ronin. Films die ik stuk voor stuk vele malen heb teruggezien, en zo weer opnieuw kan bekijken. En daar tussenin dook de nieuwe Bond op in de gedaante van de man die voor de rol geboren was: Pierce Brosnan.
Opgegroeid in diezelfde jaren negentig met de Bond-films van Sean Connery bij de AVRO op tv, werd hij, Connery dus, automatisch ‘mijn’ James Bond. George Lazenby vond ik in die jaren niet te pruimen en ook met Roger Moore had ik in het begin moeite. Met Pierce Brosnan heb ik dat probleem nooit gehad. In Mrs. Doubtfire was hij mij niet eens opgevallen, dus toen ik hem bewust voor de eerste keer zag met zijn Brioni aan en Walther PPK in de aanslag, was dat gewoon James Bond. De Bond van de jaren 90. Een meer dan perfect plaatje.
Als ik GoldenEye weer eens in de speler schuif, nog immer die oude vertrouwde bijna blauwgedraaide blu-ray uit 2012, denk ik altijd met een glimlach aan die eerste minuten van de film, waarin drie slordigheden zitten die mij ooit stoorden, maar nu onderdeel van de Bond-canon vormen.
Als eerste is daar de vlek linksonder in beeld als Bond op de dam zijn touw neergooit vlak voordat hij springt. Een schoonheidsfoutje dat makkelijk voorkomen had kunnen worden als de gate goed was gecheckt. Als tweede het afstandsshot van de val van James Bond (Wayne Michaels), waarin opeens twee vrachtwagens en een handvol mensen op de dam te zien zijn. Als editor Terry Rawlings één tel verder had geknipt, was de illusie in stand gebleven. En dan het laatste stukje van de daling waarin Bond (nog immer stuntman Wayne Michaels) zijn piton gun trekt, waarbij hij zijdelings draait als hij achter een rotsblok verdwijnt. In het volgende shot is hij echter een kwartslag teruggedraaid als hij loodrecht zijn afdaling vervolgt. En dat alles binnen twee minuten… Als we iets verder spoelen is het toch ook hoogst onlogisch dat Bond tegen het einde van de pre-title sequence nógmaals de diepte in duikt achter het vliegtuig aan? Kun je nagaan hoe hoog die dam moet hebben gestaan!
Zo kun je iedere film wel doodredeneren. Het gaat om het gevoel dat het product brengt, ook al kom je daar pas jaren later achter.
Vanaf het verschijnen van GoldenEye zag ik iedere volgende Bond-film net iets eerder dan op de donderdagrelease. Zo had ik voor de eerste Bond-film uit de 90’s kaartjes gewonnen bij de Zondagskrant, zodat ik de film op 6 december 1995 al mocht bekijken in plaats van op de landelijke première de dag daarna. Ik herinner mij een fijne popcornmiddag, maar ik herinner mij ook een film waarin redelijk veel werd geluld. De nieuwe Bond moest duidelijk nog even indalen.
Zat hij daar aan het bureau tegenover de nieuwe M, een stuk chagrijn in mijn ogen. Wat was er eigenlijk met Robert Brown gebeurd? Dan later op het strand in Cuba dat gepiep met Natalya over zijn gevoelens. En eerder in de film, zittend aan een lange tafel in een donkere kelder, de woordenwisseling met Dimitri Mishkin; een personage dat ik bij de aftiteling alweer vergeten was.
Met het recente overlijden van Tchéky Karyo haalde ik mijn herinnering aan hem op. Ik heb Karyo erg hoog zitten sinds zijn optreden als speurder Julien Baptiste in vier puike tv-seizoenen van The Missing en Baptiste. Ten opzichte van de stereotiepe Rus met rollende R, zoals Alan Cummings Boris, is Karyo’s Dimitri Mishkin een verademing. Hij mag dan wel niet opvallen, aanwezig is hij wel, en bij ieder weerzien valt hij mij des te meer op. Het is één van die pareltjes die GoldenEye rijk is.
De nieuwe M in de gedaante van Judi Dench bleek achteraf trouwens ook een schot in de roos. Met nog tamelijk weinig schermtijd in GoldenEye, groeide zij uit tot een krachtige bazin die haar agent allerminst spaart. Het getuigt van ballen om Bond neer te zetten als ‘sexist, misogynist dinosaur’.
Dan was er ook nog die eindsong. De titelsong van Tina Turner is een regelrechte Bond-klassieker, die kostte geen enkele moeite om die in het rijtje bij Shirley Bassey, Paul McCartney en Gladys Knight te plaatsen. Maar dat nummer dat over de aftiteling speelt, daar kon ik, net als met veel van deze filmmuziek, in eerste instantie niks mee. Bleek dat deuntje ook nog eens geleend van de vorige Serra-score Léon!
Ook dat is allemaal goed gekomen. The Experience of Love klinkt in niets als James Bond, maar is sinds dertig jaar onlosmakelijk verbonden met de geheim agent. Gelukkig maar, want wat een afsluiting brengt Éric Serra ons en wat is het zonde dat Eon Productions na een aantal films alweer afscheid nam van een originele eindtitelsong.
Jaar naar jaar blijkt GoldenEye nog immer fier overeind te staan. Een moderne Bond-klassieker die moest rijpen. Bij mij althans, het grote publiek was al eerder om. Pierce Brosnan had onder leiding van regisseur Martin Campbell bewezen dat James Bond óók relevant was in de jaren 90. Het bleek geen tijdelijke opleving van de geheim agent omdat Brosnan die tuxedo toevallig zo goed stond. Nee, James Bond bleef een kassamagneet en bewees zelfs in het nieuwe millennium bestaansrecht te hebben.
Met vallen en opstaan. Zoals dat zelfs bij de grootste winnaars gaat.
Op 72-jarige leeftijd is gisteren de Amerikaanse stuntman en acteur Carl Ciarfalio overleden. Dat meldt The Bond Archives op Instagram. Ciarfalio was te zien als bewaker in de opslagruimte van Milton Krest in Licence to Kill (1989) die, nadat hij James Bond onder vuur heeft genomen, in de tank met de sidderaal belandt.
Ciarfalio werkte als stuntman aan zo’n tweehonderd film- en tv-producties, daarnaast trad hij als acteur regelmatig op in kleine achtergrondrollen. Zo was hij te zien in uiteenlopende films als Fight Club, Con Air, Spyhard, Natural Born Killers, In the Line of Fire en Far and Away. Een memorabele rol had hij als Tony Dogs in Martin Scorseses Casino waarin zijn hoofd in een bankschroef wordt geplet.
In 1994 speelde hij als Thing mee in een vroege versie van The Fantastic Four van producenten Roger Corman en Bernd Eichinger. Een superheldenfilm die de bioscoop nooit heeft gehaald. Tien jaar geleden kwam zijn boek Stars, Stunts en Stories uit over zijn belevenissen als stuntman in Hollywood.
Video- en fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., Amazon MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures
.jpg)
.jpg)
.jpg)
