Mr. Bond, I expect you to die...

De dood van double-o-seven

Het mooiste eerbetoon aan het tijdperk Daniel Craig: de dood van double-o-seven. Geen idee hoe Craig hier zelf over denkt, maar ik kan mij voorstellen dat het een eer moet zijn om als enige James Bond in de historie van de filmreeks het loodje te leggen.

Bijna dood: Skyfall (2012)

Als er al een James Bond is die zich kan veroorloven dood te gaan, dan is het de Bond van Daniel Craig. Zijn Bond-films zijn rauwer, realistischer (althans binnen de kaders van 007). De vrouw met wie hij zijn verdere leven wilde delen in Casino Royale, berooft zichzelf van het leven; zijn baas, de eerder zo onkreukbare M, sterft in Skyfall in zijn armen. Wordt het voor Bond niet eens tijd om dat voorbeeld te volgen?

Casino Royale (2006)

Skyfall (2012)

Laat het duidelijk zijn: van mij hoeft James Bond niet dood. James Bond mag ook eigenlijk niet dood, hebben producenten Barbara Broccoli en Michael Wilson hun (stief)vader Cubby Broccoli ooit beloofd. Net als zij hem hebben gezworen de filmfranchise binnen de familie te houden. Als het dan verkloot moet worden, dan door de Broccoli's zelf (met Die Another Day in 2002 is het ze bijna gelukt de serie om zeep te helpen).

Maar dat was toen. Cubby Broccoli, de godfather van James Bond, is al meer dan twintig jaar dood. Tijden veranderen. Had Cubby kunnen voorzien dat de filmserie met Casino Royale in 2006 met een schone lei zou beginnen?

Het idee van een 007 aan het begin van zijn carrière werd al eerder geopperd met de komst van een nieuwe Bond-acteur in The Living Daylights (1987). Cubby Broccoli had de teugels in die tijd nog stevig in handen. Het idee verdween van tafel en James Bond vervolgde zijn succesvolle weg die hij 25 jaar daarvoor was ingeslagen. Nee, in de tijd van de oude Broccoli werd er aan de formule niet veel veranderd.

Cubby Broccoli met zijn nieuwe James Bond: Timothy Dalton

Met Daniel Craig straks dertien jaar als James Bond (voor wie het nog niet weet: Bond 25 verschijnt in november 2019) en vijf films op zijn naam, waarvan er in ieder geval drie voortborduren op Casino Royale. Voor Bond 25 weten we dat nog niet, maar het zou vreemd zijn als in de nieuwste film de voorgaande vier delen ineens vergeten zijn.

Nooit eerder heeft een Bond-acteur tijdens zijn diensttijd als 007 zo duidelijk aan één doorlopende verhaallijn mogen werken; in Spectre (2015) blijkt alles aan elkaar gelinkt.

Spectre (2015): de link tussen alle Craig-films

Als we de Daniel Craig-films als apart geheel binnen de Bond-franchise beschouwen, kunnen we daarna weer verder waar we min of meer gebleven waren: met de Bond-figuur zoals Craigs voorgangers hem speelden, met Connery, Lazenby, Moore, Dalton en Brosnan als één en dezelfde persoon. Want laten we wel wezen, James Bond is geen inwisselbare codenaam.

In dat geval kan James Bond in Bond 25 zonder problemen eindelijk eens gedood worden. Dat wil namelijk helemaal niet zeggen dat James Bond voor altijd dood is.

Of wel. En dan markeert Bond 25 het einde van James Bond op het witte doek:

‘James Bond will NOT return...’

Op zich mooi na 25 films. En het is weer eens wat anders.

Misschien dat dit voor Eon Productions nog wel een optie is. Voor partner MGM zal dat minder het geval zijn, Bond is namelijk een van de weinige producties die geld in het laatje brengt. Waarom zouden ze hun paradepaardje verkwanselen?

In het geruchtencircuit wordt al langer gesproken over het verkopen van de James Bond-filmrechten die Eon bezit, zoals George Lucas dat een aantal jaren geleden deed met Star Wars, wat koper Disney geen windeieren heeft gelegd en inmiddels heeft geresulteerd in ieder jaar een nieuwe succesvolle Star Wars-productie. Dat doet Bond de Jedi niet na.

In dat geval zou de James Bond-filmserie niet verkwanseld worden, alleen gemaakt door een andere productiemaatschappij waar de doorsnee filmbezoeker verder geen boodschap aan heeft. De nieuwe Star Wars-films van Disney worden immers stuk voor stuk goed beoordeeld.

De dood van double-o-seven; het is Dr. No, Goldfinger en Blofeld nooit gelukt. Kananga, Scaramanga en Jaws wisten Bond ook het zwijgen niet op te leggen, Jeroen Krabbé en Famke Janssen hebben verwoede pogingen gedaan.

„Do you expect me to talk?”, Goldfinger (1964)

Wie dan wel? Wie heeft de eer 007 om zeep te helpen?

Als er iemand is die de eer te beurt valt, dan is het Blofeld. De nummer één van SPECTRE is sinds de vorige film weer terug. Bond en zijn aartsrivaal, samen de dood tegemoet. Dat zou pas een high note zijn...

Om met Karl Stromberg te spreken: „Farewell, Mr. Bond. That word has, I must admit, a welcome ring of permanence about it...”

Met dank aan Hans Roepers die mij aan het denken heeft gezet!