Vandaag tien jaar geleden ging Quantum of Solace in première. Hieronder mijn eerste ervaring met de 22e James Bond-film in de herfst van 2008:
Exclusief: de eerste Nederlandse review van Quantum of Solace
Spoilers — Quantum of Solace doet niet moeilijk. De film begint in volle vaart waar Casino Royale twee jaar geleden was opgehouden. Opnieuw is het Daniel Craig die de show steelt als ijzersterke 007. Even nonchalant als de vorige keer, maar net iets zelfverzekerder. Een Bond van ‘niet lullen maar poetsen’. Dat geleuter kan achteraf. Bij dezen.
Het grote verschil met zijn bejubelde voorganger is de stijl van deze 22e Bond. Waarin duidelijk de hand van Marc Forster is te herkennen. Niet eerder heeft een regisseur zo zijn stempel op deze serie kunnen, of mogen, drukken. Door deze vrijheid oogt de film bijzonder fris, nieuw, eigentijds, maar bovenal: het blijft een Bond-film.
Doodsimpel verhaal
Actuele thema’s als olieschaarste, de dalende dollar en corrupte ambtenaren zijn verweven in een doodsimpel verhaal. Omdat het verhaal zo eenvoudig is gehouden, is er meer ruimte voor spektakel. Maar het is niet de actie om de actie. Het is actie omdat het verhaal daarom vraagt. Natuurlijk had Bond ook iets zachtzinniger te werk kunnen gaan, maar het is nu eenmaal een botte boer. Aan de andere kant: actie hoort bij dit soort films. Daar komt het gros van de mensen op af. Een bioscoopkaartje in ruil voor vermaak. En dat is bij Quantum of Solace zeker het geval.
Ook in de actiescènes is een nieuwe aanpak te merken. Zo maakt regisseur Forster meerdere malen gebruik van parallelle montage, twee verschillende locaties wisselen elkaar af waardoor deze scènes zich gelijktijdig lijken af te spelen. Dit werkt verhelderend en houdt de vaart erin. Een andere mooi opgebouwde actiescène is die in Bregenz: de filmscène tijdens de opera Tosca van Puccini lijkt een opera op zichzelf.
 |
| Night at the Opera, met Anatole Taubman (links) en Mathieu Amalric |
Een eervolle vermelding voor Dennis Gassner die deze keer de decors heeft verzorgd. De vervanger van oudgediende Peter Lamont toont de grootsheid en luxe die we sinds The Spy Who Loved Me (1977) niet meer hebben gezien. De sets lijken soms wat over the top, maar het zijn alleen de Bond-films die hiermee wegkomen. Daarom werkt het en daarom is het goed dat deze troef weer van stal wordt gehaald. Het hoofdkwartier van MI6 ziet er totaal anders uit dan gewend. Veel moderner, allemaal high-tech. Het is prettig dat deze grappen binnenshuis worden gehouden en Bond niet opnieuw met een onzichtbare auto op pad moet.
Opvallende verschijningen
Naast Daniel Craig als James Bond vallen vooral de rollen op van Judi Dench (M), Gemma Arterton (Fields) en David Harbour (Gregg Beam). Judi Dench komt deze keer vaker in beeld dan in al haar vijf voorgaande Bond-films. Voor een actrice van haar formaat is dat eigenlijk heel logisch. Vreemd genoeg hebben eerdere regisseurs hier nooit gebruik van gemaakt.
 |
| Judi Dench als M, met Gemma Arterton en Daniel Craig |
Ze is opnieuw de koele M die Bond een ongeleid projectiel vindt. Toch is er wederzijds vertrouwen, een overtuiging die alle stormen lijkt te weerstaan. Hun relatie wordt ditmaal danig op de proef gesteld, waardoor de scènes tussen de acteerkanonnen Craig en Dench van het scherm spatten. Ze zijn het weinig met elkaar eens, proberen elkaar constant de loef af te steken en zijn daardoor een bijzonder komisch duo zonder daarin door te draven.
Fields en Beam
De jonge actrice Gemma Arterton speelt de leuke rol van agent Fields. Het enige dat zij hoeft te doen is zorgen dat Bond, zojuist gearriveerd in Bolivia, op de eerstvolgende vlucht naar Londen wordt gestuurd. Bond palmt haar in, wint haar vertrouwen en heeft een leuke nacht. Arterton weet haar rol de juiste flair mee te geven waardoor het niemendalletje voor korte tijd tot een prachtige bloem bloeit. Ze heeft de tijd van haar leven met de flamboyante geheim agent en je gelooft het als kijker ook nog. Met dank aan Arterton.
De Amerikaanse acteur David Harbour speelt de besnorde CIA-agent Gregory Beam. Een ploert van een vent die zijn machtspositie misbruikt door met vijand Dominic Greene in zee te gaan. Hij is de meerdere van Felix Leiter (Jeffrey Wright), die duidelijk te lijden heeft onder Beams gezag. De rol van Leiter raakt hierdoor enigszins op de achtergrond, waardoor er voor hem niet veel meer over blijft dan een beetje mokken. Niet helemaal verwonderlijk: Beam heeft Greene beloofd om Bond voor hem op te ruimen. Leiter komt hierdoor in een moeilijk parket: kiezen voor de CIA of voor het leven van Bond.
Zakendoen met schurken
Met Gregg Beam wordt direct duidelijk dat de scheiding tussen goed en kwaad in deze film erg dun is. Zo is de vijand van Bond, Dominic Greene, een voorvechter van een beter milieu. Niets mis mee. Zo vindt ook de Britse minister van Buitenlandse Zaken. Ook al weet hij dat Greene snode plannen heeft; zakenmensen en wereldleiders hebben nu eenmaal geen brandschone reputatie. Toch kan het niet anders dan dat de Britse regering zaken met ze doet.
Dominic Greene, de grote boef in Quantum of Solace, wordt prima vertolkt door Fransman Mathieu Amalric. Zijn bijdrage beklijft echter niet. Hij heeft enge rollende ogen, een sinister stemgeluid, maar echt dreigend komt hij niet over. Het is een zakenman zoals er in het dagelijks leven veel rondlopen. Over de organisatie ‘Quantum’ waar Greene voor werkt, worden we niet veel wijzer; op dit nieuwe SPECTRE kunnen we daarom nog jaren teren.
 |
| Mathieu Amalric als Dominic Greene |
Introductie van Camille
De introductie van Bond-girl Camille (Olga Kurylenko) is origineel. Bond doet zich voor als ene Mr. Slate die hij zojuist vermoord heeft. Camille schijnt een afspraak met deze Slate te hebben en pikt Bond tot diens verrassing plotseling op met haar Ford Ka. Bond probeert uit te vogelen wat Camille precies weet van de geheimzinnige organisatie waarop hij jaagt. Zij weet van niets en begint vervolgens over het geld dat in Bonds koffertje zou moeten zitten. Als Bond de koffer opent, blijkt hier de opdracht in te zitten om Camille te doden. Deze scène is een aaneenschakeling van verrassende wendingen.
 |
| Olga Kurylenko als Camille |
Camille heeft zo haar eigen reden om zich in het avontuur te mengen. Net als het verhaal van de film is ook dit een vrij simpel gegeven en komt daardoor niet helemaal uit de verf. De rol van Camille is verder prima, maar maakt minder indruk dan voorganger Vesper Lynd (Eva Green in Casino Royale).
Tot slot…
Quantum of Solace is een solide avontuur geworden. Een film met veel actie, maar ook met de nodige pauzes. Na afloop van Quantum was ik minder lyrisch dan na het zien van Casino Royale, maar dat zal te maken hebben met de teleurstelling die Die Another Day heet. Casino Royale wordt hier niet overtroffen, maar Quantum of Solace houdt zich prima staande naast zijn voorganger.
Het hindert absoluut niet dat Quantum met 106 minuten de kortste aller Bond-films is. Het is beslist de snelste van het stel. Als deel 23 zich op dezelfde manier blijft vernieuwen, kan James Bond nog vele jaren mee.
…En dan nu als de sodemieter Casino Royale kijken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten