De nieuwe Roger Moore

Straks, als de aftiteling van No Time to Die na twee uur en drie kwartier over het scherm rolt, is het filmpubliek toe aan een frisse Bond-wind. Na vijftien jaar Daniel Craig wordt het tijd voor iets nieuws. Voor iets luchtigs, iets leuks, iets minder gecompliceerd. Het wordt tijd voor de nieuwe Roger Moore.

De oude Roger Moore in Moonraker (1979)

Vooropgesteld dat Daniel Craig een steengoede James Bond is gebleken, op zowel artistiek als financieel gebied, spat het plezier niet van het scherm. Daar is hij de James Bond ook niet naar, net zo min als Timothy Dalton dat eind jaren 80 was.

De Bond van Craig is een no-nonsense Bond. Let vooral in zijn eerste twee films maar eens op; achter iedere handeling zit een enorme kracht. Na het kijken van Casino Royale en Quantum of Solace zet ik mijn koffiekopje steevast iets fermer op het aanrecht dan normaal, het keukenkastje sluit zich vastberaden. Zal ze leren.

Daniel Craig in No Time to Die

Deze aanpak is aardig voor een bepaalde tijd. Het heeft ons een doorlopende verhaallijn gebracht en meer diepte aan het weinig dimensionale karakter van James Bond. De films van Daniel Craig zijn inmiddels een niet te missen onderdeel van de aloude Bond-canon geworden. Als Craig met No Time to Die over niet al te lange tijd het eindstation nadert, mag het roer daarna wat mij betreft drastisch worden omgegooid.

Want zijn we na al die jaren serious business niet eens toe aan een lekkere vette ouderwetse campy Bond-film? Of in ieder geval iets contrasterends. En als we daarbij de benadering van Roger Moore in het achterhoofd nemen, die de zaken wat minder serieus nam, dan ligt een luchtiger versie van de Bond-films voor de hand.

Moore is in zijn tijd veel verweten. Hij bewoog zich als een paspop, acteerde idem dito, hij kwam weinig dreigend over. De humor regeerde, zijn films zijn veelal over de top. Terugkijkend op de loopbaan van de op één na langstzittende James Bond valt wellicht niet iedere film waarin hij de hoofdrol speelde in de smaak, er zitten hoe dan ook legio smakelijke scènes bij. Dat er plezier aan deze producties werd beleefd, is klip en klaar, dat zie je namelijk op het scherm.

Cubby Broccoli en Roger Moore: een olijk duo

Ondanks zijn beperkte acteercapaciteiten (wenkbrauw omhoog, wenkbrauw omlaag, aldus de acteur zelf), is Roger Moore bovenal dé James Bond-ambassadeur bij uitstek geweest. Al die interviews rond iedere nieuwe Bond-productie moeten ook hem een keer de keel zijn uitgekomen, niettemin heeft hij altijd zijn eigen plezier met het maken van de films aan het voetlicht gebracht.

Een zinnig gesprek met Roger Moore was overigens niet te doen. De Engelsman diende iedere vraag van komisch bedoelde repliek. Soms geestig, vaak ook niet.

Een klik met de pers had Moore hoe dan ook, tot zijn laatste media-optredens toe. Altijd oog voor de fans en daarmee een enorme meerwaarde voor het product James Bond. Hij was ook een acteur die van aanpakken wist, want de ene na de andere Bond-productie rolde de bioscoopzalen in.

Dat is wat we opnieuw nodig hebben: een acteur die er vooral zin in heeft dit erebaantje op zich te nemen. En heeft hij even geen zin, dan maakt hij maar zin voor de miljoenen die daar tegenover staan.

Dit is gelijk een manier om een jonger publiek aan te spreken. Door de grote gaten die tussen de Craig-films zitten, hebben tieners echt geen idee wie James Bond is. En dat is toch de generatie die de filmmakers voor zich moeten zien te winnen, anders ziet de toekomst er somber uit voor 007.

Speculaties over mogelijke Bond-kandidaten zijn nooit zo mijn ding geweest. In ieder geval mag het geen kopie van Daniel Craig zijn, anders kan Craig er beter zelf nog eentje maken. Het moet een acteur zijn die een beetje zelfspot in zijn rol kan leggen, recht genoeg uit zijn ogen kijkt en zowel bij vrouwen als bij mannen in de smaak valt; de nieuwe Roger Moore dus. En anders hebben we altijd nog zeven heerlijke films met de oude...