Spannende tijden

Of ik er al klaar voor was. Nou, eigenlijk niet. Een terechte vraag die regisseur Niels Bourgonje mij stelde. De tijd rond een James Bond-première is altijd spannend. En hectisch. Het is voor mij geen gezellig avondje uit. Ik zit voor zo’n eerste vertoning nooit rustig in mijn stoel. De vraag werd mij gesteld in februari 2020. Nu anderhalf jaar geleden.

Het loopt nog steeds geen storm met de No Time to Die-reclamecampagne. Op een nieuwe posterdatum en enkele voorzichtige aankondigingen na (zoals de officiële podcast die weer van start gaat), is men ten burele van Eon Productions veel te druk met het verwijderen van Twitter-blunders (en het bleef er niet bij één).

Het is momenteel niet de film zelf die de spanning opvoert, het is de datum waarop we hem gaan zien. Uit een recent verleden weten we immers hoe weinig zeker een releasedatum anno 2021 is.

Inderdaad, er gaan stemmen op, of er wordt hardop gefluisterd, dat 2022 een reële optie is. Zestig jaar ná Dr. No, dat duurt vanaf nu ook zo heel lang niet meer. En Skyfall deed het als jubileumfilm zó goed dat een miljard werd aangetikt. Het is de enig kans om nog iets van winst te zien.

Uitgesloten, protesteren andere weters, de film bloedt tientallen miljoenen sinds hij op de plank ligt. Elke maand uitstel maakt de poel alleen maar groter. Een blockbusterrecette is toch niet meer haalbaar. No Time to Die gaat de boeken in als de minst winstgevende Bond-film uit de 007-filmgeschiedenis...

Linksom of rechtsom, feit blijft dat ik de film graag wil beoordelen op zijn inhoud, niet op de opbrengst. Voor wat mogelijk is, zal de nieuwe Bond-film een onbetwiste kassamagneet zijn, ook al verplaatsen ze de première naar 2025. Dat er onder de streep uiteindelijk minder overblijft dan wanneer de film in april 2020 was uitgekomen — de uitkomst van de pandemie is dat er alleen maar verliezers zijn. Zelfs die Dagobert Duck zonder misanoblauwe BMW blijft uiteindelijk berooid achter. Berooid van vrienden welteverstaan.

Ik had ooit een vriend die van pokeren hield. Tijdens een weekendje weg met een leuk gezelschap wilde hij per se spelen voor geld. Oók tegen de vrienden die het spelletje nooit eerder hadden gezien. Dat leverde per potje van 2 euro de neus toch een leuk bedrag op. Dat verdween allemaal in de zak van de beste pokeraar, die ene vriend, niet eens in een gezamenlijke bierpot.

Mads Mikkelsen als graaier Le Chiffre in Casino Royale (2006)

Naderhand heb ik mij vaak genoeg afgevraagd wat hier aan de hand was. Geld aftroggelen van vrienden draagt naar mijn idee niet bij aan een goede verstandhouding. Maar wat als je als pokeraar bij ieder gewonnen potje ‘om niet’ het gevoel hebt dat je geld verliest? Namelijk het bedrag dat je had gekregen als je wél voor die euro’s had gegokt. Dan maar een jarenlange vriendschap op het spel, daar is het trouwens nooit goed meer meegekomen.

Of ik er klaar voor ben? Inmiddels wel een keer hoor. Als we met de huidig geplande premièredatum van 30 september deze maand overleven, dan, dan... dan moet het wel heel raar lopen. Spannende tijden dus en dan hebben we de film nog tegoed!