Alles klopt aan Robin Hood

Alles. Alles klopt aan Robin Hood. De nieuwe Ridley Scott die sinds een maand in de bioscoop draait. Ik ben altijd een liefhebber geweest van de versie Prince of Thieves uit 1991. Kevin Costner was míjn Robin Hood. Maar die leuke verfilming verbleekt totaal bij dit nieuwste avontuur.

De meningen over de nieuwe Robin Hood zijn sterk verdeeld. Vandaar dat ik met minder verwachtingen plaatsnam in de bioscoopstoel. Het zou wat langdradig zijn, overbodige romantiek bevatten. De actiescènes helemaal aan het begin en helemaal aan het eind. Daartussen zou het inkakken.

Waarschijnlijk heb ik gisteren een heel andere film gezien. Want echt waar, ik heb me geen seconde verveeld. En misschien komt dat juist wel doordat de film niet van actie naar actie hopt, maar een stevig verhaal volgt met tussendoor genoeg zwaardengekletter en pijlen om de oren.

Ook een verademing is het ontbreken van 3D. Mijn laatste twee bioscoopfilms waren Avatar en Alice in Wonderland. Beiden met brilletje. Mooi. Heel mooi. Maar toch lijkt deze tovermethode een overbodig hulpmiddel door iets te creëren wat er misschien niet is: een solide verhaal. In het geval van Alice, al jarenlang mijn lievelingssprookje, kan ik alleen maar zeggen dat de makers geslaagd zijn in hun opzet een ander Wonderland te brengen. Avatar was meer dan overweldigend, maar dat komt voornamelijk door het 3D-effect. Robin Hood lijkt gewoon weer pure cinema. Eveneens oogstrelend, maar ook meeslepend, en dat allemaal in een platte wereld.

3D is een hype die wel weer overwaait. Ik heb het geen seconde gemist. Als het moet schuifel ik op mijn blote knieën richting Jeruzalem om Bond 23 te behoeden van dit effectbejag. Een goede film heeft dat echt niet nodig.