Sixties

Zonder iets van de verhaallijn prijs te geven van dat grandioze vijfde seizoen van Mad Men: die laatste aflevering is werkelijk smullen voor een Bond-gek.

Waarom die jaren zestig zo tot de verbeelding spreken, heeft ongetwijfeld te maken met de voorliefde voor 007. Hoewel geen enkele andere Bond het zo goed heeft gedaan als Skyfall, blijven het toch de Sixties waar het grootste succes ligt. Je krijgt bijna heimwee naar die tijd als je naar Mad Men kijkt, zelfs als je uit 1978 stamt.

Toegegeven, vooraf waren de verwachtingen naar Bond-verwijzingen hooggespannen. Maar dat viel een beetje tegen. Zonder aantekeningen te hebben gemaakt, wordt in de voorgaande vier seizoen hooguit twee tot drie keer aan 007 gerefereerd. Over dertien afleveringen per seizoen is dat een schamele score.

Ook in dit vijfde seizoen druipt Bond er niet van af. Don Draper leest Ian Fleming, dat wel, en hoeft zich daar van zijn vrouw niet voor te schamen.

En dan die laatste aflevering, ofwel de seizoensfinale, waarin lijkt of de absentie van 007 in één keer wordt gecompenseerd. We schrijven het jaar 1967, bij een bioscoopbezoek blijken de hoofdrolspelers in de zaal van Casino Royale te zitten, te horen aan de eerste klanken van Burt Bacharach (het enige wat deze film waardevol maakt). Maar dat blijkt nog niet alles. De laatste minuten zijn in zijn totaliteit ingeruimd voor Nancy Sinatra, die op tekst van Leslie Bricusse en muziek van John Barry haar wonderschone Bond-thema zingt.

Onderwijl passeren alle hoofdfiguren de revue, verzonken in gedachten. Ze worden verheven door de muziek. Een korte dialoog aan de bar, een afwezige blik van Don Draper. Daar zit James Bond...