Een nieuwe impuls

Dat het debat over wie de volgende James Bond moet worden altijd wel ergens sluimert, is niet meer dan logisch. Van Barbara Broccoli krijgen we over Bonds toekomst geen enkel teken van leven. Dan blijft als enige optie over: speculeren.

Wordt het Aaron Taylor-Johnson of toch de gedoodverfde Henry Cavill? Dat lijkt momenteel de enige keuze op social media. Met het nieuws dat Cavill Superman-af is, dient de volgende optie zich automatisch aan: nu de rode cape niet meer in de weg wappert, kan hij naadloos Bonds schouderholster overnemen van Daniel Craig.

Vooropgesteld dat Bond-baas Broccoli als enige de ticket naar eeuwige roem voor die ene man in handen heeft, bewegen de mogelijke kandidaten als een pulserende entiteit van voor- naar achtergrond en zal daar straks die ene blijven staan, als bij een pauzeknop. Dat is hem dan voor de komende zoveel films.

Mogelijke James Bond-kandidaten zijn van alle dag en zullen er altijd zijn. Zelfs al is de franchise op sterven na dood, wat in zekere zin op dit moment het geval is, dan nog zullen de Bond-koppen zich blijven aandienen.

Er gaat bijna geen vraaggesprek voorbij of mij wordt gevraagd wie de nieuwe Bond moet worden. Lange tijd kon ik de verleiding weerstaan door te roepen: ‘We hebben er geen nodig, we hebben Daniel Craig!’ Die troef is inmiddels verspeeld. Tijd voor een nieuwe tactiek.

Een enkele keer heb ik mij een naam als Michael Fassbender laten ontvallen. Waarschijnlijk omdat hij jonger is dan Idris Elba en ongetwijfeld in een tuxedo past. Een andere keer kirde ik Henry Golding. Die had ik vlak daarvoor in een film gezien en ook daar past een strikje om. Of Johnny Flynn die recentelijk nog Ian Fleming speelde in Operation Mincemeat.

Het zijn niet meer dan paniekaanvallen. Op een saai diplomatiek antwoord zit niemand te wachten. Maar zo werkt het proces nu eenmaal. Het is geen democratisch besluit. Uiteindelijk beslist Barbara Broccoli en niemand anders. Hoeveel polls er op social media ook tegenaan worden gegooid. Zij trekt zich daar niets van aan. Uiteindelijk maakt zij toch een keuze die niet bij iedereen in de smaak valt, zoals ook bij de aanstelling van Daniel Craig in 2005 het geval was. So be it.

Voor mij dook Craigs naam voor het eerst op in het voorjaar van 2005. De foto die bij het online artikel stond, overtuigde mij niet. Dit was geen Bond-materiaal. Hoe die zomer er vervolgens uitzag, is mij ontschoten. Wel kan ik mij de nacht van 13 op 14 oktober nog goed herinneren; ik kon maar niet in slaap komen. Er gonsde een gerucht: de nieuwe 007 is aanstaande.

Iedereen herinnert zich het beeld van de blonde acteur met zwemvest om, de publiciteitsfoto, het ongeloof. Waar ik veel meer naar uitkeek dan naar een nieuwe Bond, was een nieuwe film! Dat was voor mij belangrijker. En nota bene Casino Royale. Eindelijk terug naar de basis, terug naar de spion van Ian Fleming.

Of Craig het ’m wel of niet zou flikken, was van latere zorg. Zijn voorgangers hadden bewezen dat ook nieuwe Bonds prima films konden afleveren. Waarom zou dat deze keer mislukken?

Die nieuwe film is ook nu weer een voorwaarde voor een nieuwe Bond. Immers: James Bond bestaat bij de gratie van zijn films. Leuk zo’n nieuwe superspion, maar zonder film blijft hij tamelijk werkeloos en dus onbruikbaar.

Zaak is nu om een nieuwe filmdeal te sluiten. Eon, MGM, Amazon, Universal, King Charles — koppen bij elkaar en geef er een klap op. Als dat rond is, staat niets een gouden toekomst voor de nieuwe 007 meer in de weg.

Bijkomend voordeeltje is de publiciteit die een nieuwe James Bond met zich meebrengt. Alle Avatars, Marvels en Star Wars-spin-offs ten spijt: de terugkeer van James Bond zal niemand ontgaan. Een nieuwe impuls is hoognodig, want op dit moment is het merk ‘James Bond’ verworden tot een luxueuze speelgoedwinkel. Kijk in de 007 Store voor de huidige prijzen.