GoldenEye 007 is terug op de hedendaagse gamedevices. Da’s een hoop Engels in één zin. Het is een van de meest populaire games ooit uitgebracht, een kwart eeuw geleden alweer; ik heb het nog nooit gespeeld.
Hoe geliefd het spel ook is, en hoe weinig ik ervan afweet (en hoewel de naam anders doet vermoeden), GoldenEye 007 heeft maar weinig met James Bond te maken.
Voor een bepaalde groep Bond-fans is het bij deze game begonnen. Nostalgie in overvloed, obviously. Ik zie deze game dan ook als perfecte reclamezuil voor 007. Als ambassadeur van het driecijferige nummer dondert het mij niet hóe iemand wordt aangeraakt, áls ze maar worden getoucheerd. En GoldenEye 007 deed dat in 1997 met verve.
Ik heb het wel geprobeerd hoor. Was altijd een beetje aan de latere kant, omdat het spul gewoonweg te duur was. Zo kocht in 2001 een Playstation, de zogeheten PS One. Een lichtgrijs exemplaar en compacter dan het loggere donkergrijze origineel. Met zo’n vibrerende controller. Zo kon ik eindelijk Bond-games spelen: Tomorrow Never Dies en 007 Racing. Omdat ik van beide spellen redelijk snel gefrustreerd raakte, heb ik The World Is Not Enough nooit aangeraakt.
Wat betreft de spelversie van Tomorrow Never Dies; in het begin lukte het wel redelijk. Ik zag dat enigszins het filmverhaal werd gevolgd, de muziek leek ergens op. Ik schoot mij een weg door de verschillende levels en dat begon mij eerlijk gezegd al vrij snel de keel uit te hangen, dat aanhoudende geschiet. Maar oké, je hebt die game niet voor niets aangeschaft, schiet een beetje door, en eerlijk gezegd was ik ook wel benieuwd of het verderop in de game nog interessant zou worden.
Dan was daar het level in Saigon, al redelijk een eind op weg. Wai Lin heeft de rol van Bond overgenomen, en ik weet niet of het aan haar ligt, maar de helikopter ben ik tot vandaag de dag niet voorbijgekomen. Na luttele uren tevergeefs proberen heb ik de game nooit meer aangeraakt.
Er was nog dat andere spel waar ik mijn enthousiasme voor James Bond wellicht in kwijt kon: 007 Racing. Nou. Dat spel heb ik bijna met console en al het raam uitgeflikkerd. Een onbestuurbare garage aan auto’s en exact datzelfde uitputtende geschiet als in de vorige game. De stem van John Cleese, ‘For the sake of the car, double-o-seven, return fire!’, die zich als enige castlid had laten overhalen om aan het project deel te nemen, hielp daar niks bij. Zonde van mijn tijd.
Komen we gelijk bij het punt waarom ik al die Bond-games toch tamelijk mislukt vind: het zijn first- of third person shooters. Jij als 007 moet al die obstakels al schietend uitschakelen en dat is dan de hele game. Wat heeft dat met James Bond te maken? Ik begrijp heel goed dat GoldenEye 007 in zijn tijd een topspel was en dat veel gameliefhebbers daar een prettige herinnering aan hebben, en ook met de nieuwe release worden ongetwijfeld weer nieuwe Bond-fans gecreëerd, dat is alleen maar goed voor het merk 007, maar het had wat Bond-games betreft alleen veel interessanter gekund.
Een spel dat ik wel graag speelde op de Playstation was Metal Gear Solid. Dit is de Bond-game die ik had gewild. Door als een spion obstakels uit te schakelen. Sluipend, kruipend, muisstil wachtend tot mijn vijand de andere kant op keek en ik ongemerkt voorbij kon gaan. Ik had aan dit spel zoveel meer plezier dan aan al die Bond-games bij elkaar.
Want na de Playstation kwam de Wii, waar eveneens het spel GoldenEye 007 uitkwam en eerder 007: Quantum of Solace. Ik krijg er nog hoofdpijn van als ik er aan denk; vijf minuutjes achter een van die games en mijn hoofd begint al te tollen.
GoldenEye 007 op de Wii leek me leuk, want eindelijk zou ik dit wereldberoemde spel spelen. Maar opnieuw lukte het me niet om grip te krijgen op de controllers, en dat terwijl ik er nog wel een pistool bij had gekocht. Die aanschaf ging trouwens zo:
‘Kan ik u helpen?’, vraagt de verkoper. Ja dat kan. Ik wil namelijk dat pistooltje hebben. Hij staat achter een zwaar beveiligde glazen deur, alsof het de Akbar Shah zelf betreft. ‘Dat is dan zeven euro.’ ‘…Mag er een papiertje omheen?’ Dat mag. En terwijl de aardige verkoper zijn best doet er een feestelijk cellofaantje omheen te draperen, wat kleurige frutsels eraan en een sticker van de zaak erop, kijk ik om me heen of niemand me gezien heeft. Want een volwassen vent die een pistooltje gaat kopen — volgens mij is dat hartstikke strafbaar. En terecht. ‘Tasje erbij?’ Graag! Op het moment dat ik in slow motion mijn zeven euro inruil voor een speelgoedwapen, krijg ik van de vriendelijke verkoper een begripvol knikje. Hij heeft me door. En hij heeft er schik in: ‘Veel plezier met schieten, meneer!’
Terug naar de Wii: de gelijkenis van Pierce Brosnan werd vervangen door die van Daniel Craig. Craig is James Bond op dat moment, maar niet de Bond van GoldenEye. Sean Connery leende ooit zijn stem en gelijkenis aan het spel From Russia with Love. Logisch. Craig in GoldenEye voelt gewoon vreemd, net als die andere figuren als Trevelyan en Zukovsky die totaal niet lijken op Sean Bean of Robbie Coltrane. Alsof je met alternatieve karakters te maken hebt. Al zijn de graphics ten opzicht van de games van tien jaar daarvoor overduidelijk verbeterd, het wilde mij maar niet bekoren.
Neem dan het spel Scarface: The World Is Yours. Dat is zoals ik mij een Bond-game voorstel. Een zogenaamde free roaming game, waarbij je als speelfiguur vrij bent om te lopen waar je wil. Bovendien is de besturing van de auto’s bij Scarface zo veel logischer en handzamer dan bij 007 Racing, een spel dat het godbetert moet hebben van zijn voertuigen!
Herinnert iemand zich trouwens nog James Bond World of Espionage? Volgens kenners het slechtste Bond-spel ooit. Na anderhalf jaar werd de game uit zijn lijden verlost en trok ontwikkelaar Glu Mobile de stekker eruit. Ook 007 Legends met missies uit oude Bond-films als Goldfinger, Moonraker en Licence to Kill leek een goed idee, maar liet qua uitwerking sterk te wensen over.
Opnieuw denk ik dat GoldenEye 007 aan mijn neus voorbijgaat. Mijn brein kan het niet aan, ik krijg die controller niet onder bedwang, ik heb er gewoonweg geen plezier in, hoe graag ik het ook zou willen. Op mijn telefoon heb ik nog een poos lang Angry Birds gespeeld. Daar was ik aardig bedreven in, ging niet eerder naar een volgend level totdat ik drie sterren had. De Bond-games zijn niet voor mij gemaakt. Ik vermaak mij prima met de films, de muziek en de boeken. Met een Metal Gear Solid-Bond wil ik het nog wel eens proberen. Maar dan moet die wel uitkomen op de eerste Playstation. Een nieuwe device ga ik er niet voor aanschaffen.
Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten