Gran Canaria

Zo blij als een kind, vandaag precies vijf jaar geleden. Op het nippertje was het gelukt mij aan te melden voor de persvoorstelling van de nieuwste Bond: Casino Royale.

Gulzig keek de wereld uit naar deze film. Niet omdat het na vier jaar afwezigheid wel weer eens tijd werd, maar om de nieuwe Bond genadeloos te fileren.

Tijdens mijn vakantie op Gran Canaria die week daarvoor zag ik op een terras een Engelse tabloid met de kop: 'This man saved James Bond'. Ik was verbaasd - het leek erop dat de sceptici waren bekeerd. Op het moment dat ik uit Nederland vertrok was iedereen namelijk nog tégen de nieuwe Bond. Behalve ik dan.

Toegegeven, ik was in eerste instantie ook niet vóór, maar dat was op basis van een enkele foto. Toen Daniel Craig in oktober 2005 werd benoemd tot nummer 6, besloot ik dat hij mijn voorwaardelijke steun had. Gewoon omdat er nu eindelijk weer eens gepoetst zou worden in plaats van geluld. En toen ik kort daarop, ik meen in december van dat jaar, onderstaande foto zag, was ik overtuigd: Barbara Broccoli had wel eens gelijk kunnen hebben...

De reis naar Gran Canaria was inderdaad niet zo gelukkig gekozen, maar daar had het meisje geen boodschap aan. Vóór vertrek bleef de datum op de maandelijkse releaselijst van de NVF (Nederlandse Vereniging van Filmdistributeurs) akelig leeg. Telefonisch konden ze mij niet veel verder helpen. Dus zat er niets anders op de koffers te pakken om zo relaxt mogelijk op vakantie te gaan...

Maar daar zat toch die onzekere voorvertoning van Casino Royale in de weg. Want wat nu als die precies in die twee weken van mijn afwezigheid zou vallen? Dan zou heel onbenullig journalistiek Nederland míjn film al gezien hebben. Ik had dan tot aan de première op 23 november onder een steen moeten gaan zitten. Het hadden zeer onaangename weken geworden.

Maar zo ver hoefde het niet te komen. Schoonvader had ons er in de nacht van vrijdag op zaterdag nog niet uitgegooid of ik checkte mijn mail op post van de NVF: maandag zou de persvoorstelling zijn. Uitgerekend op mijn verjaardag! Als het mij nog zou lukken me aan te melden, zou dat een grandioos cadeau zijn.

Het weekeinde haalde niet veel uit. Maandag in alle vroegte gebeld. Niets. Gemaild. Ook niets... Totdat heel laconiek opeens: je staat genoteerd. Alsof het niets betekende.

De voorstelling was een ruim twee uur durende climax. Van Gran Canaria kan ik mij niets meer herinneren, noch of ik er ooit ben geweest.