Dertig jaar Octopussy
Voor een Bond-aficionado is het een feest om de krantenarchieven door te spitten op zoek naar oude artikelen over 007. In dit geval naar artikelen van dertig jaar geleden. Artikelen over Octopussy. Om vervolgens tot de ontdekking te komen dat er nog ontzettend veel over te vinden is ook.
Om de film in zijn tijd te plaatsen zijn die oude artikelen van onschatbare waarde. Wat was de betekenis van Bond in 1983? Wat vonden ze van Roger Moore, die inmiddels stilletjes zijn tienjarig 007-jubileum vierde? Hoe dachten ze over de concurrerende film Never Say Never Again, die ook dat jaar zou uitkomen?
De meningen waren, zoals nu nog altijd, verdeeld: Nieuwe James Bond heeft het helemáál (Het Vrije Volk), Bond slaat toe met verloedering
(De Waarheid), Echte spanning ontbreekt bij Roger Moore (Limburgs Dagblad),
Bond geeft liever een knipoog dan een blauw oog (Nieuwsblad van het Noorden),
Roger Moore als James Bond nog altijd onweerstaanbaar (De Telegraaf).
Ondanks wat minder positieve klanken, zijn de meeste recensies te spreken over de dertiende Bond-film. Vooral de entertainmentwaarde van Octopussy wordt geprezen, zoals Frans van Oers in De Waarheid besluit: 'Octopussy is een heel directe vorm van effectbejag, en mede daarom ontwapenend aardig.'
De meeste spanning zit 'm volgens de media direct aan het
begin met de Acrostar. Een geweldige stunt waarin Bond ontsnapt aan twee
hittezoekende raketten. En dat is gelijk ook meteen het probleem met Octopussy –
voor de rest is de film weinig spannend. Al met al is het dertiende avontuur een onderhoudende, maar gemiddelde film, die er nergens bovenuit
schiet. 'Gelukkig slaat hij ook niet naar beneden door', meent Theo Pasing in het Limburgs Dagblad.
Never Say Never Again
Met weemoed wordt teruggekeken naar hoe het destijds 21 jaar
geleden allemaal begon met Dr. No. Zoals ook nu, vijftig jaar later, nog steeds
wordt teruggeblikt naar de jaren zestig, wordt Connery ook hier iedere keer
weer aangehaald. Niet in de laatste plaats vanwege de naderende release van
Never Say Never Again, de terugkeer van Sean Connery als James Bond na 12 jaar.
De verwachtingen van die concurrerende film lijken zelfs hoger dan die van Octopussy.
Want wie de 'grimmige' Bond wil zien, moet wachten tot de kerst. Inmiddels
weten we wel beter: Octopussy heeft Never Say Never Again aan de kassa
verslagen.
De makers van Octopussy zeggen in een artikel van Henk ten Berge in De Telegraaf van oktober 1982 gemengde gevoelens te hebben met de komst van Never Say Never Again. 'Ik kan niet ontkennen dat het een onprettig gevoel is te weten dat elders ook een Bond-film in de maak is met onze ex-ster in de hoofdrol', zegt producent Cubby Broccoli. 'Ik vertrouw echter op onze kwaliteit en onze vele vaste klanten, die weten wat ze aan ons hebben. En aan Roger Moore als 007. Zeker de jongeren kennen volgens mij Connery niet eens meer.'
Roger Moore sluit daar op aan: 'Twee dingen vind ik erg belangrijk.
Laten ze er alsjeblieft een goede film van maken, want met brandhout is niemand
gediend. En laten zij hun Bond-film nou niet in precies dezelfde week
uitbrengen als wij, zoals ze laatst aangekondigd hebben. Dat zou belachelijk zijn
en stom en dan zal ook blijken dat zij er hoofdzakelijk een pesterij mee op het
oog hadden.'
The Great Communicator
Als opmerkelijke troef uit de hoge hoed mengt niemand minder
dan de Amerikaanse president Ronald Reagan zich in de strijd. Om de 'echte'
Bond-productie een hart onder de riem te steken, heeft hij een promo
ingesproken:
The Man with the Midas Touch
Terugkijkend op dertig jaar Octopussy, moet ik zeggen dat dit
dertiende officiële Bond-avontuur nog altijd een amusante film is en een stuk
beter wegkijkt dan Never Say Never Again. Ronald Reagan heeft daar nul aan
bijgedragen, en ook Roger Moore is een marginale meerwaarde geweest. Nee, de grootste
troef is misschien wel John Barry, die ons keer op keer bij de kladden grijpt en
laat horen dat dít de echte Bond is.
In de gehele Bond-canon behoort Octopussy tot de middenmoot.
En dat is geen slechte score, aangezien de meeste Bond-films van gemiddelde
kwaliteit zijn. Maar dat Bond, ondanks slijtageplekken hier en daar, nog wel
even mee zou kunnen, werd na Octopussy ook wel duidelijk. Het plezier van de makers
spat immers van het scherm en in de aftiteling werd, voor de laatste keer, het
vervolg al aangekondigd: From a View to a Kill. Of zoals Eric Koch in De
Telegraaf schrijft: Between View and Kill. Nou ja, het werd het allebei niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten