Once Upon a Time at MI6

Voor Pierce Brosnan duurt GoldenEye precies een uur te lang. Eind dit jaar 25 jaar geleden zag de ex-James Bond zijn debuut als 007 voor het eerst... en voor het laatst. En nu, in tijden van corona, praat Bond nummer vijf ons dik twee uur door de film heen. Een prestatie van wereldformaat.

Het is of ik naar mijn eigen vader zit te kijken. Ze zijn van hetzelfde bouwjaar 1953, hebben beiden weinig met moderne techniek en hebben derhalve moeite met het aanzetten van een dvd’tje. Ook moest ik aan mijn opa denken, die op deze leeftijd van 66 jaar zijn laatste adem uitblies. Ik vermoed dat Brosnan tijdens de twee uur durende martelgang hetzelfde had willen doen.

Nu we toch allemaal aan huis gekluisterd zitten, leek het mannenblad Esquire een leuk idee een acteur voor de webcam te zetten, hem naar zijn eigen film te laten kijken en hem live commentaar te laten geven. Dat had inderdaad een goed idee geweest als die acteur Roger Moore had geheten, maar die was de 66 net gepasseerd toen GoldenEye in 1995 werd opgenomen, en niet onbelangrijk: deze maand al drie jaar dood.

Bezoek van Roger Moore aan de set van GoldenEye (1995)

Dus bij de eeuwige afwezigheid van Sir Roger móest Brosnan het klusje wel klaren. En Pierce is inmiddels een lieve opa, net als mijn vader en mijn eigen opa trouwens, de kokoscocktails kwamen na weken quarantaine zijn oren uit en iedere boom in het oerwoud achter zijn huis had hij inmiddels een typisch Ierse naam gegeven — hij kon Esquire op geen enkele manier een fatsoenlijk ‘nee’ verkopen. En toen hadden ze hem bij de kladden.

Aangezien GoldenEye in Brosnans filmcollectie ontbrak, was een redacteur van het mannenblad zo vriendelijk een schijfje voor hem te branden. Zo gezegd zo gedaan. Datum en tijd afgesproken, een rustig plekje in ‘The Brosnan Pavillion’ opgezocht (ramen dicht tegen de kippenoverlast, snikheet), een dvd-speler opgesnord en een glas water binnen handbereik: het feest kon beginnen.

Zijn jongste kinderen hadden pa voor het toestel geparkeerd en de laptop aangesloten, senior zelf had geen idee waar hij mee bezig was. De klok gaf de afgesproken tijd aan: ‘Kijk gewoon in dat oogje en doe je ding’, hadden de Brosnan-kids tegen hun vader gezegd, ‘wij gaan zwemmen.’ Daar zat ie dan, met zijn goede gedrag. Híj wilde zo graag James Bond zijn, hij wilde roem en glorie, als hij destijds had geweten dat dít het eindpunt zou zijn, had hij gesmeekt voor nóg een serie Remmington Steele.

De Brosnans: Pierce met zijn zonen Sean, Dylan en Paris

Goed, wat is twee uurtjes op een mensenleven, wie a zegt... Waar verdomme is de playknop? Oh boy... De leeuw heeft nog niet gebruld, of de eerste zweetdruppels kruipen zijn bilnaad binnen. Kan hij nog terug? En hartinfarct faken? Zo’n goed acteur is hij ook weer niet. En als het even tegenzit, moet ie straks twee uur zijn adem inhouden. Als hij nu maar had geweten hoe hij die speler moet stoppen, nu is er geen houden meer aan. United Artists, Charlie Chaplin, de gunbarrel; hij zit er tot over zijn oren in.

Putney, de ABC Cinema, daar waar hij Goldfinger in 1964 als elfjarige had gezien, zijn eerste film in Technicolor. Oddjob, met z’n hoed (die stond ’m trouwens goed), de DB7 — hij had er zelf nog eentje gehad van Corgi, zo’n DB7. Zijn jongenshart smolt, niet wetende dat hij dertig jaar later in dezelfde DB7 van zijn grote voorbeeld Sean Connery zou stappen. Goldfinger GoldenEye, Goldfinger GoldenEye... Verdomd, wat bekt dat eigenlijk lekker: Goldfinger GoldenEye!

Nu maar hopen dat dat oogje in de laptop alles opneemt, dat er überhaupt iemand kijkt. Of hebben ze een prank met hem uitgehaald? Waren ze die ouwe gewoon even zat en zijn ze nu twee uur aan het comazuipen op de veranda? Bestaat dat hele Esquire wel? Stel dat hij inderdaad ten aanzien van dat handjevol die hard Bond-kneuzen uit zijn nek staat te lullen, hij bungelt sinds Die Another Die toch al onderdaan de polls... Gewoon net doen alsof hij inderdaad gelooft dat dat kleine oogje hem de wereld overstuurt. Hij is immers James Bond en bij James Bond kan alles.

‘Pling!’ Negeren. ‘Pling!’ Nog meer techniek om hem heen waar hij de ballen verstand van heeft. ‘Pling!’ Wat denken ze, dat hij Q is? Niet eens zo’n gek idee, de rol van Q. Nee hoor, grapje. De rol van schurk dan? Als ze hem vragen, waarom niet?

Goldfinger GoldenEye... Een klassieker, GoldenEye, voor hem althans. Zijn eerste. Goldfinger ook, in Technicolor. Hij had het baantje in 1986 al aangeboden gekregen, zelfs een fotoshoot met wijlen Cubby Broccoli gemaakt tijdens het ondertekenen van een nepcontract. Het echte moest op dat moment nog acht jaar wachten. Achteraf gezien beter zo. De man op het scherm heeft meer ‘character on the face’. En wat een bos donker haar! Al heeft ie daar zo te zien een bad hairday. Maar het zit er nog steeds, dat haar. Weliswaar grijs, maar aanwezig. Inmiddels ook op zijn rug.

Promo still voor GoldenEye

Een diepe zucht. Werkt de techniek anno 2020 nog een beetje mee? Want geen haar op dat volle hoofd piekert erover om dit nóg een keer te doen. Een Bond-film maken was zwaar, maar dit slaat alles... Een onbestemd deuntje neuriën, de vragen nog maar eens doornemen — zit niet veel soeps bij. Geen idee waar deze scène over gaat, het is ook zo moeilijk te volgen zonder geluid... Hield die telefoon nu maar eens op met plingen!

Quentin Tarantino

Twee uur lang naar zichzelf kijken heeft hem nooit een plezier gedaan. Het had namelijk altijd beter gemoeten. Tot op heden heeft hij nooit een Bond teruggekeken samen met zijn kinderen. Wanneer het werk gedaan was: vooruit kijken en doorgaan. Al was er die ene kans dat Quentin Tarantino een Bond-film met hem wilde maken. Een ontmoeting tussen de acteur en de regisseur werd geregeld, goedzak Brosnan zat ruim voor de afgesproken tijd klaar in de hotellobby — geen Quentin te bekennen. Het werd later en later, één drankje, nog eentje, als Tarantino dan eindelijk aan komt sukkelen. Iets sterkers gaat er wel in. Laveloos bespreken de filmmeneren Tarantino’s Bond-film Casino Royale met Brosnan in de hoofdrol. Leuk idee toch? Aan de goedzak de taak dat aan de hoge bazen voor te leggen. Brosnan? Tarantino? Wat een combinatie! Barbara en Michael hebben er smakelijk om moeten lachen. Of hij bij het verlaten van het pand gelijk zijn Omega wilde inleveren. De speciaal gefabriceerde Vanquish mocht hij houden. ‘Met ingebouwde self destructor’, giechelde Michael zachtjes achter zijn hand vandaan terwijl zijn zus de titel Casino Royale bedachtzaam op een geeltje noteerde.

GoldenEye stiefelt geluidloos verder. Hoe lang moet hij nog? Kolere, de film is pas op de helft en hij is door zijn anekdotes heen! Dan maar een noodgreep, zijn paradepaardje: Tomorrow Never Dies en The World Is Not Enough door elkaar halen. Expres bij iedere scène de verkeerde film noemen, zal ze leren die Bond-nerds.

Daar brengt de oud-Bond het er goed van af, hij heeft werkelijk geen idee welke Bonds hij na GoldenEye heeft gemaakt, het is allemaal een pot nat. Daarmee heeft hij exact zeven minuten gewonnen. Kon hij zichzelf maar in de fast forward plaatsen als een Roger Moore in de centrifuge.

Blinde paniek! Dan, compleet uit het niets: ‘Shirley Bassey...’ En hij knijpt zijn oogjes nog eens extra toe. Dat is de conclusie die Pierce Brosnan trekt na het terugzien van zijn Bond-debuut een kwart eeuw geleden: Shirley Bassey.

Met Dame Shirley Bassey

Twintig minuten nog, het zit er bijna op: ‘Fight sequence, bingo, save the day, end of movie and that’ll be it...’

Tomorrow’s World Dies Never Enough wordt nog even van stal gehaald en daarmee weet Pierce Brosnan de eindstreep ternauwernood te bereiken.

Het moeten de meest vervreemde twee uren uit zijn leven zijn geweest, starend naar een dood scherm commentaar leverend bij een film zonder geluid. Maar wat een lieve man! En het is een unicum als je hierbij live aanwezig bent geweest, want dit gaat nooit van z’n lang-zal-ze-leven meer gebeuren.

Pierce Brosnan, de enige Bond na Sean Connery waar ik nooit aan heb hoeven wennen. De eerste Bond die ik zag in de bioscoop. En de eerste Bond die ik bewust vervangen heb zien worden. Pierce mag gerust zijn over zijn Bond-legacy, die was met GoldenEye gelijk verzekerd.

De gemiste appjes van Quentin Tarantino tijdens de live-stream heeft de viervoudig Bond-acteur breed grijnzend teruggelezen. In de wetenschap dat Timothy Dalton in plaats van hem de hoofdrol zal gaan spelen in Tarantino’s Once Upon a Time at MI6, weet Brosnan dat zijn carrière over acht jaar een enorme vlucht zal nemen.

Deze column verscheen eerder bij James Bond Nederland.