De beste Bond-film ooit

...tot het tegendeel is bewezen

Met al die 24 voorgaande films, films die je vaker hebt gezien dan eigenlijk gezond voor je is, is het onmogelijk om volgende week ‘de beste Bond-film aller tijden’ te gaan zien. Een nieuwe Bond-film kan nooit de beste zijn. Het kan wel de beste worden.

No Time to Die (2021)

Ik blijf een beetje voorzichtig. Heeft ook te maken met de vorige keer, met Spectre, waarover mij de ochtend van de eerste voorstelling door Fernando Halman van FunX werd gevraagd: maar wat als hij tegenvalt? Ik lachen. Had hij toch gelijk.

Inmiddels is het tussen mij en Spectre wel goedgekomen. Zes jaar blijven kniezen vind ik zonde van mijn tijd, en inmiddels is het niet meer de laatste Bond-film in de reeks, zodat dit avontuur tussen al die andere gemiddelde Bonds verdwijnt. Ik vind Spectre steeds lekkerder wegkijken.

Spectre (2015)

Iedere nieuwe film wordt aangekondigd als de beste in zijn soort. Dat is toch wel het minste wat je van een filmmaker mag verwachten, dat hij een goede film wil maken, zo niet ‘de beste’. Bij Bond is dat niet anders. Iedere nieuwe aflevering belooft toch net weer iets grootser, fantastischer of spectaculairder te worden dan zijn voorganger.

Toch kun je niet anders dan die superlatieven met een korrel zout nemen. Natúúrlijk zeggen de makers dat dit tot hun beste producties behoort. Als ze toegeven maar wat te hebben aangerommeld — daar koopt niemand een kaartje voor.

Dus ook No Time to Die behoort tot de beste Bond-films ooit gemaakt... tot het tegendeel is bewezen.

Langer dan ooit hebben we moeten wachten op een Bond-film die al helemaal klaar was. Die wachttijd doet ons meer en meer verlangen naar het eindproduct. Iets dat op ‘Bond-honger’ lijkt. Een gevoel dat ik nooit eerder zo sterk heb ervaren. Het is alsof mij een superverjaardag te wachten staat.

De honger moet worden gestild, dat is duidelijk. Ik zal mij met 163 minuten No Time to Die helemaal kunnen volproppen. Overeten zelfs. Daarna moet het zakken, waarna een weloverwogen beoordeling kan plaatsvinden.

Met de trailers op mijn netvlies zegt een stemmetje in mijn achterhoofd dat de nieuwe film tot het beste behoort wat ik ooit van Bond heb gezien. Ik ga helemaal op in de hype en geloof de makers via artikelen, clipjes en podcasts op hun blauwe ogen.

Ook al wil ik niets liever dan getuige zijn van deze beste Bond-film ooit; als ik één rationeel stapje terugneem, moet No Time to Die net als alle andere ooit nieuwste Bond-films zijn plekje verdienen.

Als ik een top 3 mag noemen, daar prijken al jaren On Her Majesty’s Secret Service (1969) en From Russia with Love (1963). Films die in mijn poriën zitten. En zo voel ik liefde voor veel oude Bond-films. Ook voor de minder sterke afleveringen. De sfeer die deze films met zich meebrengen is na al die jaren zo sterk dat ik al een warm gevoel krijg als ik de eerste klanken van de gunbarrelmuziek hoor.

De derde plaats werd ooit ingenomen door For Your Eyes Only (1981), totdat Casino Royale (2006) zijn intrede deed. Inmiddels heeft Skyfall (2012) die plaats ingenomen en is Casino Royale verder naar de achtergrond verdwenen.

Hoewel ik tijdens de eerste screening compleet werd weggeblazen door de eerste Bond-film met Daniel Craig, is die euforie na zoveel jaren weggeëbd en merk ik gewoon dat ik deze rolprent minder vaak opzet. Het blijft een sterke film, maar minder smakelijk dan ik mij van de eerste keer herinner.

Het bewijst dat een nieuwe Bond-film even moet indalen.

Het belangrijkste is dat de film een beetje in balans is; een stevig potje actie afgewisseld met subtiele humor, prachtige beelden en lekkere muziek. Blijft daartussen uiteindelijk de beste Bond-film ooit overeind — laten we het stiekem hopen, de klassiekers kunnen wel tegen een stootje.