Dus als ik het goed begrijp gaat Netflix ‘content’ leveren waarbij je niet hoeft op te letten. Waarbij je tijdens het kijken naar een film of serie dus rustig even een kopje koffie kunt inschenken, de kattenbak kunt verschonen of je schoonmoeder naar het station kunt brengen. Kom je terug bij de tv, dan heb je dus in principe niets gemist. De technologie gaat inmiddels zo ver dat je het programma niet eens meer hoeft aan te zetten. Hoe handig is dat?
‘Content’, daar is waar het om gaat in de wereld van de streamingdiensten. Ze spreken daar niet over films of series, maar over ‘content’, in de zin van ‘inhoud’. Een beetje inhoud is nooit weg, nietwaar?
‘Content’ bestaat ook in de betekenis van het woord ‘tevreden’, wat bijzonder prettig klinkt. Ook is ‘Content’ een Engelse meisjesnaam met diezelfde betekenis. Het schijnt dat Amazon MGM deze naam bovenaan de wenslijst heeft staan voor de nieuwe Bond-girl. Pardon ‘Bond-woman’. James Bond zal haar wel eens bevredigend tevreden stellen met een dosis inhoud. ‘Are you content now, Content?’ Wink wink, en dan met het diepe stemgeluid van Steve Coogan als Roger Moore.
Voor Barbara Broccoli klinkt het allemaal als poep. Wordt in haar bijzijn het woord ‘content’ uitgesproken, dan maakt zij automatisch het ouderwetse doortrekgebaar. Zo vergaderen ze volgens haar bij de streamingafdeling van Amazon de hele dag over stront.
Behalve rond Sinterklaastijd vallen stront en Bond niet met elkaar te rijmen. Dat blijkt wel uit zestig jaar filmhistorie waarin Bond nog nooit naar de wc is geweest. Uiteraard heeft hij wel eens ‘a quick stop in the bathroom’ gemaakt en moest hij op stel en sprong naar de dichtstbijzijnde apotheek nadat hij een gouden kogel had ingeslikt, maar het blijft allemaal bij suggestie. Als Bond al eens een misstap begaat, stapt hij in een dampende hoop kaviaar of in een versgedraaide berg foie gras.
Zo wij mogen geloven uit The Wall Street Journal botert het niet tussen Barbara Broccoli en Amazon MGM. Werd mij tot enkele weken geleden gevraagd waarom het zo lang duurt voordat er een nieuwe Bond-film komt, dan had ik als hapklaar antwoord dat Barbara Broccoli er geen zin meer in heeft. Krijg ik diezelfde vraag op dit moment, dan is mijn antwoord finaal gekanteld. Ze heeft inderdaad geen zin. Geen zin in zee te gaan met een stelletje nono’s.
Jennifer Salke, laten we de oppernono maar bij haar naam noemen, is de contentboer van Amazon MGM. In haar optiek, en dat is in haar functie een legitieme, is James Bond niets anders dan elk ander stuk content. Content dat je heerlijk te grabbel kunt gooien door een tiendelige politieserie over de avonturen van Felix Leiter te maken of een feuilleton van The Moneypenny Diaries. Wat te denken van Blofeld: Origins of een animatieserie over de pratende pukkel van Roger Moore die onze held als een ware Wicked Willie met wijze raad bijstaat?
Niet dat we James Bond ineens als arthouse moeten bestempelen, maar ‘content’ wordt nu eenmaal anders behandeld dan ‘erfgoed’, zoals Barbara Broccoli het ziet. En in haar functie is dat eveneens legitiem.
We hebben nu dus twee tegenpolen beiden aan het eind van een lang stuk touw. Salke kan geen Bond-film maken zonder Broccoli, Broccoli op haar beurt wel zonder Salke, maar niet zonder Amazon. Jeff Bezos heeft niet voor niets een vrouw in die positie geparkeerd om het vuile werk op te knappen, een manspersoon was al lang met pek en veren het bos ingejaagd. Nu kijken we naar een ouderwetse bitchfight tussen twee Bond-vrouwen, zodat er positief of negatief toch altijd wat te melden blijft over onze filmheld.
Ook al valt er totaal niets te melden, dan nog blijven de hartjes binnenstromen, zo ondervond ik op Tweede Kerstdag. Ik zette On Her Majesty’s Secret Service maar weer eens op; dé Bond-kerstfilm bij uitstek, en meende dat te moeten melden op Twitter: ‘Cant’t resist ♥ #OHMSS’. Het maakt blijkbaar niet uit wat voor interessante kletspraat ik ophoud, geen haan die er naar kraait, maar één simpele tweet met een foto van mijn tv-scherm en binnen de kortste keren stond de teller op 2K. Ik zie het maar als content.
Nu gaat Netflix dus filmscripts ontwikkelen waarin de spreker uitleg geeft over zijn handelen, de Bassie en Adriaan-aanpak, zodat de contentslaaf tijdens het ‘kijken’ tegelijkertijd andere dingen kan doen. Een soort instructiefilmprincipe. Compleet tegenovergesteld van wat verhalen vertellen zou moeten zijn, namelijk: ‘show, don’t tell’.
In het kielzog van Netflix kan Amazon Prime nooit achterblijven. Reden temeer voor Barbara Broccoli om haar poot stijf te houden zodat Bond niet ook afglijdt in de beerput van contentbrij.
Het goede voornemen van dit jaar: Amazon geeft Barbara Broccoli carte blanche. Als je achteraf de algoritmen op Bond loslaat, zal toch ook Jennifer Salke zien dat de geheim agent in de laatste zestig jaar niet slecht heeft geboerd?
James Bond is een bejaard instituut en dat is juist zijn kracht. Met een originele draai is hij stukje bij beetje altijd met zijn tijd meegegaan zonder zijn oorsprong te verliezen. Barbara Broccoli is daar sinds lange tijd verantwoordelijk voor. Zij weet als geen ander de koers van James Bond te bepalen. En, mark my words, dat gaat zij opnieuw doen. Als ze maar niet wordt tegenwerkt door managers die nog nooit een James Bond-film hebben gezien. Hoe frustrerend moet het zijn om te worden aangesproken door zo’n assistent met een Starbucks-beker in zijn/haar/hun hand die het verschil tussen John Wick, Jason Bourne en James Bond niet weet?
Dit alles typ ik onder het genot van de laatst uitgebrachte content door La-La Land Records, het platenlabel dat James Bond maar al te goed kent en weet wat de liefhebber wil. Muziek, muziek en nog meer muziek. Het liefst gecomponeerd door John Barry. Daar zal Jennifer Salke nog nooit van hebben gehoord; haar gemis. Met A View to a Kill dit jaar als een van de jubileumfilms voorzie ik een super-de-luxe 40th anniversary extended 2-disc edition, gezamenlijk met Eric Serra’s GoldenEye en ergens tussendoor nog een dubbel-cd met nooit eerder uitgebrachte Thunderball-tracks.
Moeten we het niet van een nieuwe film hebben, dan doen we het wel met content van de soundtracks. Met een afspeellijst van inmiddels 651 nummers ben ik 31 uur en 27 minuten zoet en dat op repeat. Neem daarbij zo’n 50 uur aan filmklassiekers — zo redden we het wel tot Bond 26.
Maak er een mooi Bond-jaar van!
Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.
