Gekke mannen

Editor Peter Hunt hield de vaart er flink in bij Dr. No. Op aandringen van regisseur Terence Young knipte hij hele stroken film aan gort en plakte deze aan elkaar om een scène te creëren. De Bond-film uit 1962 kreeg daardoor een enorme vaart. Ongekend voor die periode. Tegenwoordig oogt Dr. No wat traag. 

De Amerikaanse hitserie Mad Men (iedere woensdag te zien bij de Vara) ademt precies diezelfde sfeer. Niet alleen speelt het verhaal zich begin jaren zestig af – de rustige cameravoering doet denken aan films uit die periode. Alsof een product uit de sixties een HD-transfer heeft gekregen, want het ziet er natuurlijk wel oogverblindend helder uit.

Iedere Bond-liefhebber die de serie ziet, denkt automatisch terug aan de vroege Bond-films. Ook al probeerde Bond zijn tijd ver vooruit te zijn; de kleding en kapsels, de interieurs, de gewoonten – ze zijn meedogenloos. Het is de tijd van onafgebroken roken, altijd en overal die peuk in het hoofd. De tijd waar een Bond-girl zich niet hoefde te schamen als zij meer borsten dan brein had.

Omdat ik pas bij de derde aflevering van Mad Men ben, heb ik nog geen directe link naar Bond gezien. Het zou mij niets verbazen als Sean Connery ergens genoemd wordt, die begin jaren zestig alle ogen op zich gericht kreeg. Ook van de reclamewereld. Zowel Smirnoff als Jim Beam konden op zijn goedkeuring rekenen.

De tot nu toe duidelijkste overeenkomst tussen Bond en Mad Men zit 'm in de begintitel. Wie het weet mag het zeggen!