Nu even serieus

Naar aanleiding van zijn biografie Voor altijd James Bond, nog even aandacht voor Roger Moore. Op pagina 255 van het boek schrijft hij over de serieuze ondertoon van For Your Eyes Only. Ondanks de ernst van de film, eindigt deze met een komisch bedoelde scène: die met de imitator van toenmalig premier Margaret Thatcher en de pratende papegaai. Daarop schrijft de oud-James Bond: 'En ík word bekritiseerd omdat ik als Bond te licht zou zijn!' 

For Your Eyes Only (mijn favoriet onder de Moore-films) is inderdaad zijn meest grimmige film. Bond is harder, krijgt klappen, leunt weinig op technische hulpmiddelen. Zijn vijanden zijn menselijker en de moord op de Havelocks is tamelijk wreed te noemen.

Maar met bovenstaande opmerking van Moore merk ik dat hij de dingen anders ziet dan ik. Ik let blijkbaar niet zozeer op de vertolking van de hoofdrolspeler zelf, of deze wel of niet lichtvoetig is, maar meer op het totale plaatje. Het is dat totale plaatje dat Moore een lichte Bond maakt, niet per definitie zijn bijdrage.

In het boek noteert hij tevens dat Live and Let Die en The Man with the Golden Gun zwaarder op de hand zijn dan het luchtige The Spy Who Loved Me. Hiermee zal hij waarschijnlijk bedoelen dat zijn eigen rol in de eerste twee films iets serieuzer zijn (iets wat ik zelf overigens niet zie). Maar ook met de andere interpretatie ben ik het niet eens. Met uitzondering van een aantal scènes zijn de eerste vier films van Moore heerlijk popcornvermaak. Actie zonder consequentie. Familiefilms zoals Broccoli die graag voorschotelde.

Al met al vallen de meeste Moore-films in het genre 'Bond-komedie'. For Your Eyes Only is een uitzondering en valt meer in het spionnengenre. Maar als we A View to a Kill nemen, waarin Moore ook een serieus fronsende Bond neerzet, kan ik toch niets anders bedenken dan dat ik dit toch ook een behoorlijk lichte film vind.

Interessant om te zien dat de acteur in kwestie hier een heel andere kijk op heeft. Logisch natuurlijk, omdat hij als James Bond zelf een totaal andere beleving heeft dan de kijker. Achteraf gezien acteert Moore in veel van zijn scènes ietwat overdreven serieus. Zijn Bond tapt geen moppen. Daarom moet het wel de omgeving zijn waarin hij zich voortbeweegt die zo nadrukkelijk lollig is.

Probeer het maar eens met een stalen gezicht: een speelgoedslang kopen in de Oh Cult Voodoo Shop. De verkoopster wil het beest inpakken, maar dan corrigeert Bond haar door de horizontale slang een kwartslag te draaien: 'Lenghtwise, if you don’t mind.' Subtiel, knap bedacht en daarom bijzonder komisch. Maar de lollige Moore, die geeft geen krimp...