Veel plezier met schieten

Het is er dan toch van gekomen. De GoldenEye-game. Ik heb hem gisteren gekocht. En gespeeld.

Wat moet ik er als spellenleek van zeggen? Het is hartstikke mooi. Naar mijn mening moet er iets te veel geschoten worden, maar ik bespeur in mijn eerste half uurtje wel een soort Metal Gear Solid, een prachtig spionnenspel. En dat bevalt mij wel.

Waarom ik niet zo van dat schieten houd? Ten eerste: dat hoort niet bij Bond. Het lijkt soms net alsof hij in een vuurgevecht in Saving Private Ryan terecht is gekomen. En dan te bedenken dat ik het spel op kleuterniveau speel, met zo min mogelijk vijanden die hun best doen mij niet te raken!

Maar mijn grootste bezwaar tegen dat constante geknal: ik ben er gewoon niet zo goed in. Dus heb ik vandaag de stoute schoenen aangetrokken, om te kijken of het met een hulpstuk beter gaat lukken:

'Kan ik u helpen?'

Ja dat kan. Ik wil namelijk dat pistooltje hebben.

Hij staat achter een zwaar beveiligde glazen deur, alsof het de Akbar Shah zelf betreft.

'Dat is dan zeven euro.'

'Ehm, mag er een papiertje omheen?'

Tuurlijk.

En terwijl de aardige verkoper zijn best doet er een feestelijk cellofaantje omheen te draperen, wat kleurige frutsels eraan en een sticker van de zaak erop, kijk ik om me heen of niemand me gezien heeft. Want een volwassen vent die een pistooltje gaat kopen - volgens mij is dat hartstikke strafbaar. En terecht.

'Tasje erbij?'

Graag!

Op het moment dat ik in slow motion mijn zeven euro inruil voor een speelgoedwapen, krijg ik van de vriendelijke verkoper een begripvol knikje. Hij heeft me door. En hij heeft er schik in:

'Veel plezier met schieten, meneer...'