James Bond gaat het spoor weer op. Voor Bond 23 staat een grootschalige treinscène op stapel: actie op een goederentrein. Tijd om de historie in te duiken en de meest memorabele treinscènes uit de Bond-films op een rijtje te zetten.
Aflevering 2
JUST BEING DISARMING
Dr. Kananga is verslagen, zijn plan verijdeld. Mooi. Bond en Solitaire kunnen rustig vertrekken. Waar vandaan en waar naartoe is onduidelijk. In ieder geval doen ze dat per trein, dwars door Amerika, waarschijnlijk omdat Ian Fleming dat in zijn boek zo uitvoerig beschreef. Op het station worden ze uitgezwaaid door Felix Leiter, die het maar vreemd vindt dat Bond en Solitaire zin hebben in een zestien uur durende reis.
De laatste minuten van Live and Let Die (1973) zijn gereserveerd voor een matige treinscène. Aan boord spelen Bond en Solitaire een onschuldig potje gin rummy. Met haar telepatische gaven is het voor Solitaire makkelijk om zelfs van een meesterspeler als James Bond te winnen.
Bond besluit het over een andere boeg te gooien. Als je geen geluk hebt in het spel... Dus klapt hij het bed naar beneden.
Dan schakelen we over naar de bagageruimte. Uit een postzak steekt ineens een haak. En die kennen we. Het is de klauw van Tee Hee, de handlanger van Dr. Kananga. Die is dus ook aan boord.
Terug naar het romantische tweetal. Solitaire heeft inmiddels haar nachtjapon aangetrokken en Bond zijn badjas. Ze maant Bond op te schieten. Zit die zestien uur reistijd er dan al bijna op? Of heeft ze gewoon heel veel zin in het spel van het worstje verstoppen? In dat laatste geval spreekt ze Bond wel erg bits toe.
Maar nee, er is iets anders aan de hand. Het gaat natuurlijk helemaal niet om de relatie Bond/Solitaire, we moeten naar Tee Hee toe. Die op dat moment juist een elektriciteitskastje opent en met zijn knijper de bedrading molt.
Het licht gaat uit in de coupé van de tortelduifjes. Solitaire, liggend op bed, zucht van opwinding, denkend dat Bond het licht dooft. En juist als zij hem vraagt ook de deur op slot te doen, wordt deze van buitenaf juist geopend. Klik.
Mijmerend steekt Solitaire haar hand buiten het bed, in de veronderstelling dat Bond haar teder zal strelen. Maar nee, het is de klauw van Tee Hee die haar hand bijna fijnknijpt. Dan komt Bond plots vanuit de badkamercoupé. Hij is onaangenaam verrast. Tee Hee schrikt en klapt het bed op, met Solitaire er nog in. Zo, daar hebben we geen last meer van.
Bond en Tee Hee staan tegenover elkaar. Wie valt als eerste aan? Bond pakt het kaartspel en waaiert de kaarten in het gelaat van de boef. Tee Hee haalt uit met zijn metalen arm en vermorzelt de deur. Na een aantal rake klappen van Bond laat Tee Hee vooral zien welke kracht hij in zijn prothese heeft. Het meubilair wordt aan diggelen geslagen, er sneuvelt een raam. De krachtpatser is een tikkeltje te sterk voor Bond, het enige wat 007 weet aan te richten is het scheuren van Tee Hees colbert, waardoor de complete robotarm zichtbaar wordt.
Tee Hee heeft Bond in het nauw. De beul lacht vuil, zoals hij de hele film al doet, en demonstreert zijn knijper. Akelig dicht bij het hoofd van Bond. Haha, ho, knip, knip. Dan probeert hij Bond te wurgen.
En dat geeft 007 net genoeg tijd om uit Solitaires manicureset een schaartje te grijpen. Hij knipt een aantal kabeltjes van de robotarm door, waardoor de klauw dichtklapt en onbruikbaar wordt. Tee Hee zit nu vastgeketend aan het raam, verslagen door zijn eigen wapen. Bond geeft hem nog een paar flinke beuken en komt even op adem. De krachtpatser probeert zichzelf tevergeefs los te wurmen.
Dan is het mooi geweest. Bond pakt Tee Hee bij zijn been en werpt hem onder luid geschreeuw in één beweging naar buiten. De robotarm blijft bungelen aan het raam.
Bond bevrijdt Solitaire uit haar benarde positie. Ze heeft niets in de gaten gehad van het gevaar en geeft 007 zelfs de schuld van het ingeklapte bed. Bond werpt vervolgens met simpel gemak de arm naar buiten (waarom lukte het Tee Hee dan niet om los te komen?) en sluit het raam.
Het laatste woord is echter aan Baron Samedi, die door Bond al in een slangenkist werd geworpen op Kananga’s eiland San Monique en voor dood werd achtergelaten, maar nu plots voorop de trein blijkt te zitten. Hij slaakt een bulderende lach en neemt zijn hoed. Alsof hij wil zeggen: de dood reist altijd mee.
Zie ook:
• Aflevering 4: That's for double-o-nine
• Aflevering 5: Bond, only Bond
• Aflevering 6: Take the bloody shot
• Aflevering 7: Living in the shadows
• Aflevering 6: Take the bloody shot
• Aflevering 7: Living in the shadows
Geen opmerkingen:
Een reactie posten