En daar komen we bij het laatste hoofdstuk: The World Is Not Enough. De nieuwste film uit de Bond-reeks, die ik kort daarvoor voor het eerst had gezien.
Een opvallende foto in dat hoofdstuk is die van Desmond Llewelyn. Zittend op een hoge stoel en zichtbaar oud. Dat mag als je 86 bent.
 |
| Desmond Llewelyn in 1999 |
De vraag van Kiona bij deze foto: leeft deze man nog? Jazeker! Hij is wel erg oud maar heeft in zeventien Bond-films gespeeld en is daarmee recordhouder. Etcetera etcetera.
Het is 19 december 1999. Onze oma (1928 – 2001) komt vanuit Spanje voor de kerstdagen naar Nederland. We bladeren nog even door voordat we haar kunnen ophalen van het Stadionplein.
De volgende ochtend neem ik met mijn toenmalige favoriete krant Metro plaats in de trein naar Utrecht. Tegenover mij zit iemand die concurrent Spits leest. Ik schrik me rot: op de voorpagina een foto van Desmond Llewelyn. Q is dood.
Verdomme. Was het dus toch waar – de speculaties dat zijn afscheidsscène in The World Is Not Enough te maken had met een ziekte. Het nieuws dringt nog niet echt tot me door.
Op school aangekomen word ik gecondoleerd door klasgenoten. Ik neem de spijtbetuiging met eerbied aan. Het nieuws is duidelijk niet onopgemerkt gebleven.
Ik kruip achter het kleurige bolletje dat iMac heet. Het nieuws blijkt nog verontrustender dan ik kon vermoeden. De oude Q is omgekomen door een auto-ongeluk! Wat een onzin! Op zijn leeftijd!
Ik ben geschokt. Het heeft een week geduurd tot ik mij erbij neer kon leggen.
Vandaag is het precies tien jaar geleden dat Desmond Llewelyn na afloop van een signeersessie op een tegenligger botste en aan zijn verwondingen overleed. Eén schrale troost: Q heeft het mooiste filmafscheid gekregen dat denkbaar is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten