
Het is een beetje armoedig. Naast dat er zo nu en dan een voetballer ineenstort, heeft de dood verder niets met het spelletje. Nee, neem dan film. Of nog specifieker James Bond. Keuzes te over. Te veel voor één begrafenis. You only live twice, but you only die once.
De ultieme Bond-uitvaart. Hoe zou die eruit zien?
Eerst moet je natuurlijk een beetje behoorlijk dood. Als je door een vliegtuigraam wordt gezogen, wordt opgeblazen door een haaienkogel of in een sneeuwmachine tot pulp wordt gemalen – daar hebben we niet zo veel aan. Beter fatsoenlijk doodgeschoten, vergiftigd, gewurgd of neergestoken. Wie goed en wel de pijp uit is, verdient vervolgens een mooie kaart.
Daar prijkt, hoe kan het ook anders, die beroemde haiku. Niet ván maar náár Basho:
You only live twice
Once when you are born
And once when you look
death in the face
De kist kan uit Diamonds Are Forever. Maar persoonlijk vind ik die Amerikaanse hutkoffers foeilelijk. Dat geldt ook voor die uit Live and Let Die. Bijkomend nadeel: de onderkant daarvan is open. Dan die van Jacques Bouvar in Thunderball, die is beter. In Moonraker drijft ook nog een doodskist rond, naar Italiaans model. Ook dat is een beetje pompeus.

Bij binnenkomst in de aula: muziek. Wat dacht je van het gedragen Flight Into Space om mee te beginnen? Mountains and Sunsets en Journey to Blofeld’s Hideaway, met name het gedeelte vanaf 1:04. En allemaal lekker hard natuurlijk. We Have All the Time in the World mag uiteraard niet ontbreken. Het liefst in de versie van Iggy Pop.
Na afloop foie gras met Bollinger – al heb ik beide zelf nooit gehad.

Geen opmerkingen:
Een reactie posten