Films en seriesFilms en series

donderdag 27 september 2018

Lotus wil weer in een Bond-film

Niets zo vertrouwd als James Bond in zijn Aston Martin, maar dat wil niet zeggen dat 007 geen andere bolides zou mogen rijden. Zoals bijvoorbeeld dat andere Britse automerk: Lotus. Phil Popham, de kersverse topman van Lotus, ziet een hereniging met 007 wel zitten, aldus de Financial Times.

De Lotus Esprit S1 met Barbara Bach en Roger Moore uit The Spy Who Loved Me (1977)

Bond en Lotus zijn geen vreemdelingen voor elkaar. In 1977 leverde het automerk de beroemde Lotus Esprit S1 die kon worden omgetoverd tot duikboot, het werd een van de vele hoogtepunten uit The Spy Who Loved Me. Enkele jaren later liet Lotus opnieuw van zich horen in For Your Eyes Only (1981) met twee versies van de nieuwe Lotus Esprit S3 Turbo.

De bronskleurige Lotus uit For Your Eyes Only (1981)

Hoewel Aston Martin alweer jaren hofleverancier bij de Bond-films is, heeft de autofabrikant geen vast contract met Eon Productions. Iedere nieuwe film wordt bekeken wat de twee voor elkaar kunnen betekenen. En dat betekent weer dat er ook andere gegadigden op de markt rondrijden, al wordt dat wel eens over het hoofd gezien.

Het avontuur van Aston Martin begon in Goldfinger (1964), waar de DB5 zijn beroemde trukendoos vertoont. In Thunderball (1965) is dezelfde wagen even te zien zonder al te veel gadgets. Vervolgens in On Her Majesty's Secret Service (1969) rijdt George Lazenby rond in een Aston Martin DBS. Dan verdwijnt het automerkt voor een lange tijd uit beeld, zo is Roger Moore in geen van zijn Bond-films in een Aston Martin te zien, Lotus is zíjn James Bond-auto kun je zeggen. Pas met het aantreden van de nieuwe Bond Timothy Dalton, toont Bond zich weer in een Aston Martin V8, en net als in Goldfinger ook deze keer met ‘a few optional extras installed’.

De allerberoemdste: Sean Connery met de Aston Martin DB5 uit Goldfinger (1964)

De Aston Martin V8 in The Living Daylights (1987)

In GoldenEye (1995) en Tomorrow Never Dies (1997) fungeert de oude DB5 als de persoonlijke favoriet van 007 in slechts enkele scènes, de wagens die het meest in het oog moeten vallen in die films zijn de BMW's. Dat geldt ook voor The World Is Not Enough (1999) waar de scène met de DB5 zelfs sneuvelt, en dan is het pas weer in Die Another Day (2002) dat de Aston Martin, de Vanquish deze keer, weer op de eerste plaats komt te staan. Vanaf Casino Royale (2006) krijgt Aston Martin iedere film weer alle ruimte zich te tentoonstellen.

Nu met de nieuwe man aan het roer bij Lotus is het natuurlijk een mooie binnenkomer om de oude banden met Bond aan te halen en te proberen om weer eens een Lotus in de film te krijgen. Trouwens zouden die twee sportwagens ook best samen een rol kunnen spelen, zodat er niet alleen áchter maar ook vóór de schermen een strijd plaatsvindt tussen de twee merken.

Zal je zien dat Tesla er uiteindelijk met de buit vandoor gaat...

dinsdag 25 september 2018

Mrs. Kiss Kiss Bang Bang

Hoe de Bond-song van Dionne Warwick nooit in de film terechtkwam


Het was op die allereerste James Bond-verzamel-cd die ik kocht, de 30th Anniversary Collection (1992), dat ik een song ontdekte die ik nog niet kende: Mr. Kiss Kiss Bang Bang. Een song zoals een échte Bond-song moet klinken. Met schelle trompetten, vleiende violen, een lekker tempo en een dijk van een stem, die van Dionne Warwick. Morgenavond treedt de 77-jarige legende eenmalig op in Carré.

Dionne Warwick

Dionne Warwick, een stijgende ster met in 1964 vier Top 40-hits op haar naam, maakte in de nazomer van 1965, net als nu, een tour door Europa. John Barry wist haar te strikken om tussendoor de titelsong van de nieuwe Bond-film Thunderball in te zingen.

Omdat het woord ‘thunderball’ geen enkele betekenis heeft, en Barry tijdens een vliegtuigritje in een magazine had gelezen dat James Bond in Italië ‘Mr. Kiss Kiss Bang Bang’ werd genoemd, leek hem die titel een goed alternatief. Ook producenten Broccoli en Saltzman gingen akkoord. Aan Leslie Bricusse de vraag daar een passende tekst bij te verzinnen.

Zo gezegd zo gedaan en begin september knalde Warwick de nieuwe song op de band, met een lange intro van 48 seconden, zodat haar eerste woorden pas klinken als de titel Thunderball op het scherm is verschenen. Die was in de pocket. Een nieuwe hit na het overweldigende succes van Shirley Basseys Goldfinger leek geboren.



Tot het producentenduo niet veel later opnieuw bij Barry aanklopte; distributeur United Artists wilde per se dat de song de titel ‘Thunderball’ zou dragen, ‘Mr. Kiss Kiss Bang Bang’ zegt namelijk niemand iets...

Tekstschrijver Bricusse was druk bezig met een andere klus. John Barry vroeg daarom Matt Monro's manager Don Black een tekst te maken voor het verder nietszeggende ‘Thunderball’, Tom Jones mocht de nietszeggende boel inzingen. Dat liep allemaal vrij gesmeerd, met als nadeel voor Barry dat hij nu opeens met een titelsong zat waarvan het thema verder nergens in de muziekscore terugkwam, het thema van Mr. Kiss Kiss Bang Bang daarentegen had hij al in zijn score verwerkt.



In allerijl perste Barry er enkele Thunderball-thema's doorheen, toen de producenten opnieuw aankwamen met het verzoek Mr. Kiss Kiss Bang Bang tóch te gebruiken, ditmaal voor de eindtitels. En dan niet de al opgenomen versie met Dionne Warwick, maar een nieuwe, met de eerder zo succesvolle Shirley Bassey.

Bassey kwam, zong niet geheel naar wens, al was de laatste opname van de elf best aardig. Die moest het maar worden. Tot het besluit alsnog werd genomen de song maar helemaal niet te gebruiken.



Bassey boos, ze spande een rechtszaak aan en eiste dat de film niet eerder uitkwam tot haar song erin te horen was. De Bond-producenten weigerden en ook van de rechter kreeg ze geen gelijk.

Thunderball-proces

Van onze correspondent


LONDEN, donderdag

De nieuwste James Bond-film „Thunderball” zal waarschijnlijk later in première gaan dan was verwacht.


De zangeres Shirley Bassey is tegen de producers van de film een proces begonnen, omdat zij haar beloofd zouden hebben dat zij in de film een lied mocht zingen. De producers zouden zich niet van die belofte hebben aangetrokken.


Zij ontkennen overigens enige verplichting tegenover Shirley te hebben.
De Telegraaf, 18 november 1965
 
Tussen Basseys manager-echtgenoot Kenneth Hume en producent Harry Saltzman is het nooit meer wat geworden, waardoor Bassey enige tijd uit de gratie raakte bij de filmmakers. Bassey en Hume gingen nog datzelfde jaar uit elkaar en uiteindelijk stierf haar ex twee jaar later.

Shirley Bassey heeft nog twee officiële Bond-songs mogen inzingen, de Bond-song van Dionne Warwick hoorden we pas in 1992 op die 30th Anniversary Collection, want op de plaat van Thunderball was noch de versie van Warwick noch die van Bassey te bespeuren. Die mindere van Bassey verscheen enkel op een gelimiteerde 2-discversie van diezelfde cd.

Bovenstaande geschiedenis is zoals Jon Burlingame beschrijft in zijn James Bond-muziekbijbel The Music of James Bond (2012), en verschilt enigszins met het verhaal op Wikipedia, waarin staat dat de versie met Bassey als eerst werd opgenomen en zij de producenten pas aanklaagde op het moment dat ze hoorde dat Dionne Warwick was uitgekozen een betere versie in te zingen, inclusief een langere intro. Wat op zich een logisch verhaal is, want de intro van de Warwick-versie sluit naadloos aan op de titelsequentie van Maurice Binder.

Maar als afsluiting van de film past de versie van Bassey beter, daar is de Warwick-intro van 48 seconden langer dan de hele aftiteling. Bovendien werd het besluit om Mr. Kiss Kiss Bang Bang over de eindtitels te gebruiken pas genomen op het moment dat er een nieuwe song met de titel van de film moest komen. En aangezien Jon Burlingame, als instituut op het gebied van filmmuziek, alle opnamedata paraat heeft (Dionne Warwick: 4 september 1965; Tom Jones: 11 oktober 1965; Shirley Bassey: 12 oktober 1965), krijgt hij het voordeel van de twijfel.

maandag 24 september 2018

Tomorrow Never Dies-acteur (75) dood gevonden

De Amerikaanse acteur en zanger Al Matthews is afgelopen zaterdag dood gevonden in het resort La Zenia aan de Costa Blanca in Spanje. Dat schrijft The Sun. De oorzaak van het overlijden is onbekend, maar men vermoedt dat hij een natuurlijke dood is gestorven.


Volgens lokale getuigen waren er geen sporen van geweld op zijn lichaam en zou de in Spanje wonende acteur verschillende ziektes onder de leden hebben gehad.

Al Matthews speelde kleinere rollen in films als Superman 3 (1983), Aliens (1986) en Tomorrow Never Dies (1997), en speelt een hoofdrol in de nog te verschijnen film The Price of Death. Ook is zijn stem te horen in de videogame Aliens: Colonial Marines uit 2013.



Tijdens de Vietnamoorlog diende hij in het Amerikaanse korps mariniers. Hij was de eerste donkere man die wegens verdiensten werd gepromoveerd tot de rang van sergeant. Ook was hij de eerste donkere man die te horen was op de nationale radio in Engeland, waar hij tijdelijk woonde en werkte. Daar had hij naast tv-werk ook zijn muziekcarrière.

Bron: De Telegraaf

vrijdag 21 september 2018

Wordfeud

Even plotseling als de productie van Bond 25 vorig maand met rokende banden tot stilstand kwam, zo even verrassend is de Bond-trein momenteel weer in gang gezet. Met een nieuwe naam aan het roer. Een naam die eerder niet werd genoemd, omdat niemand die naam kende. Cary Fukunaga. Een naam om op te oefenen.


Met de benoeming van deze jonge hond (hij is uit 1977) lijkt alles dan toch nog op zijn pootjes terecht te komen. Na dertig onzekere dagen weten we dat Bond 25 er gaat komen en dat uitstel geen afstel betekent.

Dat de film door de regisseurswissel enige vertraging oploopt, is beter dan we hadden kunnen dromen. Het hele productieproces is niet opgeschoven met een jaar, maar slechts met drie maanden: in plaats van maandag 3 december 2018 beginnen de opnamen nu op maandag 4 maart 2019, zodat Daniel Craig de zondag kan gebruiken om de roes van zijn 51e verjaardag uit te slapen. Overal wordt rekening mee gehouden.

Door de vertraging van een kwart jaar, moest ook de verschijningsdatum opschuiven. In plaats van 25 oktober en 8 november 2019, de data waarop de film in respectievelijk Engeland en Amerika zou uitkomen, is nu gekozen voor een wereldwijde release op 14 februari 2020. Het kan best zijn dat de film uiteindelijk in Engeland alsnog eerder in roulatie gaat. Ik gok dan op 2 februari, zodat de getallen er quasi bedachtzaam bij komen te liggen: 02/02/2020.

Kostbare productietijd


Drie maanden extra tijd is een goede zaak. Door het vertrek van Danny Boyle is ongeveer een halfjaar aan kostbare productietijd verknoeid.

Meest aannemelijk is dat hij begin dit jaar met een eigen idee bij Eon Productions aanklopte. Een idee waar Eon zodanig van ondersteboven was, dat het schrijfwerk waar vaste minions Purvis en Wade al een jaar mee bezig waren (een jaar!) met één veeg van tafel werd gebonjourd. Michael en Barbara (de producenten) hapten als hongerige puppies met hartjesogen naar het uitgestoken bot van Boyle.

Danny Boyle! Danny Boyle! Trainspotting! Slumdog Millionaire! Oscars!

Dat het bot van Boyle slechts een leeg omhulsel bleek te zijn, hadden zij toen nog niet in de gaten.

Een warme zomer


Goed. Het was ook extreem warm deze zomer. Michael Wilson, met 76 jaar ook de jongste niet meer, zweette peentjes met zijn geknoopte zakdoek op zijn hoofd, hij wist van ellende niet waar hij moest kruipen. Dan maar onder het eikenhouten bureau van Cubby aan wiens steun hij nu meer dan ooit terugdacht. Veertig jaar geleden, dat waren nog eens tijden...

Zus Barbara had het beter bekeken. Zij verbleef in heerlijk geairconditioneerde balzalen en feestte er tot in de late uurtjes op los. En omdat er verder toch geen nieuws was, verslikte zij zich per ongeluk in Idris Elba. Dit tot groot genoegen van de wereldpers.

En Danny Boyle? Die had zich samen met zijn bril en maatje John verschanst in een Finse sauna, broedend op een duister plan waarin James Bond vanaf de pretitle sequence met zijn arm bekneld raakt tussen een rots en hier pas in de laatste minuut uit weet te ontsnappen.

Een schim van de oude 007


Toen het eerste koele briesje over de Atlantische Oceaan richting Europa dreef, ontwaakte iedereen uit zijn zomerroes. Waar zijn we? Welk jaar is het? Wie is op dit moment ook alweer James Bond?

Bij de eerstvolgende ontmoeting tussen de drijvende krachten achter de nieuwe Bond-productie, bleek na het uitwisselen van de vakantiefoto's al snel dat er van Danny's Bond niet veel meer over was dan een schim van de oude 007.

Is dit een grap? Michael begreep de clou weer eens niet.

Hun ruggen afgewend naar het voorheen zo pienter kijkende tweetal, dat er nu bij stond alsof ze van de hoofdmeester op hun sodemieter hadden gekregen, smiespelden broer en zus met Amerikaanse tongval met elkaar. Paniek was van hun gezichten af te lezen. Michael begon weer hevig te zweten en bad tot Cubby, Barbara nam een hijs van Le Chiffres inhalator die zij op de set van Casino Royale achterover had gedrukt.

Met voor allebei een waarschuwing, een lolly en een welgemeende schouderklop, mochten de knaapjes weer vertrekken.

En nu?

Reservebank


Neal, Purvis, Robert, Wade. Ze hadden die namen nooit uit elkaar kunnen houden. Voordeel was dat het altijd twee voor de prijs van één was geweest en ze gek genoeg waren om ook na hun zoveelste afscheidsfeestje tóch weer terug te keren. Dat zal ook deze keer weinig problemen opleveren. En inderdaad, ze zaten al te wachten op het reservebankje in de hal.

Excuses waren niet nodig, na Die Another Day stond het duo bij Michael en Barbara in het krijt. Fijne vakantie gehad? Waar waren ze ook alweer gebleven?

En zo doken Neal en Bobby weer in het werk van oom Ian om de laatste ongebruikte elementen over een spannende tuin aan elkaar te knopen.

FUKUNAGA


Het was sinds enkele dagen Michaels beurt bij Wordfeud. Barbara wilde wel weer eens door. FUKUNAGA spelde hij, met dubbele letterwaarde voor de F en de K en twee keer woordwaarde bovendien. ‘Nooit van gehoord!’, reageerde zijn zus bits. NAGAFUKU, GAFUNAKA... Michael kon echt niets anders bedenken. Dan maar de waterdichte Google-truc om haar seniele broer ervan te overtuigen dat FUKUNAGA niets maar dan ook niets te betekenen heeft...

En zo geschiedde het dat Cary Joji Fukunaga op woensdag 19 september een telefoontje van Michael en Barbara kreeg. Ze hadden een ideetje en Joji informeerde bij zijn ouders of het mocht. Het mocht. Voor een doos Aston Martin-Lego beloofde hij dat alles in orde zou komen.

En nu was het Barbara's beurt om weer een woordje te leggen...

donderdag 20 september 2018

Officieel: Bond 25 in februari 2020 in de bioscoop

Cary Joji Fukunaga nieuwe regisseur


Bond 25 komt uit op 14 februari 2020, dat meldt 007.com zojuist. Opnamen voor de nieuwe Bond-film beginnen op 4 maart in de Pinewood Studios. Als regisseur is gekozen voor de 41-jarige Cary Joji Fukunaga, die vooral bekend is van de tv-series True Detective (2014) en Maniac (2018). Enkele films die hij tot nu toe regisseerde: Sin nombre (2009), Jane Eyre (2011) en Beast of No Nation (2015).


De 25e Bond-film zou aanvankelijk uitkomen op 25 oktober 2019. Met het plotselinge vertrek van regisseur Danny Boyle vorige maand, werd al gevreesd voor uitstel van de productie waarvan de opnamen in december dit jaar zouden beginnen. Uiteindelijk is er voor gekozen het schema met drie maanden te verschuiven.

Bond 25 is de eerste James Bond-film die in februari uitkomt. Sinds GoldenEye (1995) verschenen alle zeven opvolgende films in het najaar. Daarvoor waren zomerpremières lange tijd de standaard. Ook is de releasedatum van februari 2020 de langste pauze tussen twee Bond-films sinds de zesenhalf jaar tussen Licence to Kill (1989) en GoldenEye. De voorlaatste film Spectre kwam uit in oktober 2015.

Cary Joji Fukunaga

Met de aanstelling van Cary Joji Fukunaga is voor het eerst gekozen voor een Amerikaanse regisseur. Als Bond 25 in februari 2020 uitkomt is hij 42 jaar en daarmee een van de jongste regisseurs van een Bond-film. Marc Forster moest nog 39 worden toen Quantum of Solace (2008) uitkwam, Goldfinger (1964) ging precies een dag na Guy Hamiltons 42e verjaardag in première. De rest was allemaal ouder. 

De bekendmaking van de titel en cast zal naar verwachting begin maart plaatsvinden.

woensdag 19 september 2018

Mr. Bean als James Bond

In een Bond-loos jaar is het altijd prettig om te kunnen vertrouwen op Mr. Bean. Want laten we wel wezen: Rowan Atkinson als Johnny English is Mr. Bean als James Bond.

Zoals in voorgaande twee delen is er wat dat betreft niets nieuws onder de zon. Johnny English Strikes Again is vooral lekker kijken naar prachtig geschoten plaatjes, luisteren naar een prettige soundtrack en gniffelen om Atkinsons uitgestreken smoelwerk, dat het na al die jaren nog steeds doet.


De spionnenparodie is zo oud als het spionnengenre zelf. Kregen we in de jaren 60, in het kielzog van de eerste James Bond-films, te maken met Matt Helm (vier films) en Derek Flint (twee films). Vanaf de jaren 70 en 80 werden parodies overbodig door Roger Moore als Roger Moore in zeven Bond-films. En sinds de jaren 90 werd dat gat opgevuld door Austin Powers (drie films) en sinds 2003 vervolgd door Johnny English met inmiddels ook drie films.

De vraag is natuurlijk: hoelang blijft het leuk? Bij Johnny English valt er ook deze keer in 88 minuten genoeg te beleven en zo nu en dan ontspannen te lachen. De punchline van een grap zie je negen van de tien keer van mijlenver aankomen — alles wordt zo overduidelijk in beeld gebracht: de verwarring met de groene en rode pillen, de chaos in het Franse restaurant, het benzinetekort tijdens de achtervolging, de virtual reality-bril, de magnetische schoenen, de mobiele telefoon en de onderzeeër... En dan de taak aan vakman Atkinson daar de juiste expressie bij te trekken. Dat lijkt hem keer op keer toch weer te lukken.

Wie haar gezicht goed in de plooi weet te houden is Olga Kurylenko uit Quantum of Solace (2008). Na Rosamund Pike uit de vorige Johnny English, is zij de tweede Bond-girl die hier de vrouwelijke hoofdrol op zich neemt. In tien jaar tijd is niets van haar schoonheid verloren gegaan. Enig nadeel: ze krijgt in deze film nauwelijks iets te doen.

Olga Kurylenko en Rowan Atkinson

Een gelauwerd actrice als Emma Thompson, hier als kopie van Theresa May, is veel meer uitgesproken. Thompson gaat lekker tekeer alsof zij een persoonlijke hekel heeft aan Atkinson. Al haar scènes weet zij een bepaalde power mee te geven, en ze laat zien dat het in de film niet alleen om de Grote Rowan Atkinson Show draait.

Emma Thompson als de minister-president

Als parodie op de Bond-films mag Johnny English zeker als geslaagd worden genoemd. De verwijzingen naar Bond zijn ook niet van de lucht: de M van de film, Pegasus, eerder gespeeld door de vorig jaar overleden Tim Pigott-Smith, houdt kantoor in eenzelfde eikenhouten omgeving als Ralph Fiennes; zijn secretaresse lijkt als twee druppels water op de Moneypenny van Naomie Harris; Red Grant heeft zijn horloge met wurgkoord uitgeleend aan Kurylenko; de held rijdt rond in een klassieke Aston Martin V8, in dit geval een rode; de Route de Gentilly in het Zuid-Franse Gréolières is dezelfde als Bond nam in het begin van GoldenEye (1995), inclusief een peleton wielrenners; en het plot, een cyberaanval waarbij de identiteit van alle geheim agenten op straat komt te liggen, is hetzelfde wat Silva deed in Skyfall (2012).

Als hoogtepunt uit de film mag een van de eerste scènes worden genoemd met acteerkanonnen Michael Gambon, Edward Fox (uit Never Say Never Again) en Charles Dance (uit For Your Eyes Only) als oud-agenten, die samen met English in aanmerking komen aan de hoogopgelopen zaak te gaan werken. Het kinderlijke ontzag dat Mr. Bean, eh, Atkinson toont, is goud waard. Toch blijft hier de vraag: hebben de makers ooit gedacht om hiervoor George Lazenby, Timothy Dalton en Pierce Brosnan te vragen? Dat had van deze scène namelijk een staande ovatie gemaakt.

Charles Dance, Edward Fox en Michael Gambon als voormalig geheim agenten

Johnny English Strikes Again draait vanaf donderdag 20 september in de bioscoop.

maandag 17 september 2018

Ranking your Bonds

Een simpele vraag: wat is jouw favoriete James Bond, Bond-girl, Bond-boef? Binnen de kortste keren stroomden de reacties via Twitter binnen. Na ruim honderd respondenten kan een redelijk beeld worden gegeven van wie de favorieten zijn.

Klik op de afbeeldingen voor een vergroting:

Favoriete 007:


Oer-Bond Sean Connery blijft veruit favoriet. Opvallend is de afwezigheid van huidig Bond-acteur Daniel Craig in de top 3. Timothy Dalton heeft zelfs nog tijdelijk boven Roger Moore gestaan. George Lazenby kan rekenen op geen enkele stem, ondanks dat zijn film On Her Majesty's Secret Service (1969) in de volgende categorieën veelvuldig wordt genoemd.

Favoriete Bond-girl:


Want kijk, daar steekt Lazenby's Bond-girl Tracy met kop en schouders boven de rest uit. Vanaf het eerste moment staat zij op één en het lijkt erop dat nummer twee Vesper haar niet snel zal inhalen. Op drie ex aequo de eerste Bond-girl van Connery en de eerste van Moore, die de eerste dagen kortstondig een trio hebben gevormd met Anya Amasova uit The Spy Who Loved Me (1977).

Favoriete schurk:


Met een schurk als Blofeld verdeeld over meerdere films levert dit natuurlijk nooit een eerlijke strijd op. Het merdendeel dat voor Blofeld kiest, geeft geen specifieke voorkeur op. Wie dat wel doet verkiest Telly Savalas uit On Her Majesty's Secret Service (1969) boven Anthony Dawson/Eric Pohlmann uit From Russia with Love (1963)/Thunderball (1965) en Donald Pleasence uit You Only Live Twice (1967). Charles Gray uit Diamonds Are Forever (1971) en Christoph Waltz uit Spectre (2015) worden nergens genoemd. 

Goldfinger uit de gelijknamige film uit 1964 blijft op zijn eentje toch wel de favoriete schurk na Blofeld, gelijk met die engerd van een Max Zorin uit A View to  a Kill (1985), één van de hoogtepunten uit de laatste Bond-film met Roger Moore. Ook zijn hulpje May Day kan op een stem rekenen. Hugo Drax uit Moonraker (1979) stond voor die tijd nog op de derde plaats.

Favoriete auto:


Eigenlijk had hier de beste henchman of -woman moeten staan. Mijn fout, ik dacht deze beter onder de algemene schurken te kunnen plaatsen, achteraf gezien een minder goed idee. Anders hadden Grant, Oddjob en Jaws, die nu tussen de hoofdboeven staan, veel hoger gescoord. Mea culpa.

Dus hierbij de favoriete bolides van 007. Met een duidelijke voorkeur voor de Bond-auto aller Bond-auto's: de Aston Martin DB5. De Aston Martin DBS komt voor het eerst in beeld in On Her Majesty's Secret Service (1969). Het is een compleet ander model dan in Casino Royale (2006) en Quantum of Solace (2008), maar zolang niemand een duidelijke voorkeur aangeeft... De DB9 wordt ook genoemd, maar die is in geen enkele Bond-film te zien geweest.

Favoriete film:


Dan wellicht de meest interessante: de meest favoriete Bond-film. Zoals eerder genoemd scoort George Lazenby zelf nul, maar zijn film wordt door de liefhebbers als de beste gezien, of in ieder geval als de meest favoriete; het verschil tussen de beste en de meest favoriete kan een verschil opleveren. Casino Royale (2006) volgt op de voet, From Russia with Love (1963) en GoldenEye (1995) blijven wat achter. Met daarachter Skyfall (2012) en Goldfinger (1964) pas als zesde.

Favoriete boek:


Het lijstje boeken mag niet ontbreken. Niet iedere respondent geeft aan alle boeken te hebben gelezen en sommigen houden deze optie open. Nadat Moonraker (1955) tijdelijk op één heeft gestaan, staat de eerste Casino Royale (1953) inmiddels bovenaan. In deze lijst, logisch natuurlijk, ook boeken die níet van Ian Fleming zijn. The Book of Bond (1965) is van Kingsley Amis, een grappig inkijkje in de wereld van 007, zogenaamd geschreven door chief of staff Bill Tanner.

Favoriete gunbarrel:


Nu komen de kenners pas echt aan het woord, want hierbij weet niet iedereen wat de vraag precies is. Lijken veel gunbarrels op elkaar, toch is geen een hetzelfde. Let niet alleen op de vorm, maar vooral op de muziek.

De meest uitgesproken gunbarrels springen er dan ook uit: die van GoldenEye (1995) met muziek van Eric Serra; die van Casino Royale (2006) waarbij de gunbarrel voor het eerst níet helemaal aan het begin staat en die van On Her Majesty's Secret Service (1969) waarbij we een Moog-synthesizer horen en George Lazenby als enige Bond helemaal verdwijnt achter het bloed, een soort voorteken... Licence to Kill (1989), een gunbarrel met muziek van Michael Kamen, die er lekker dramatisch inknalt, heeft korte tijd ook nog even op de tweede plaats gestaan. Welke naam in deze categorie niet ongenoemd mag blijven is die van Maurice Binder, de man die de gunbarrel ontwierp.

Favoriete pre titles:


Dit zijn de met actie overladen scènes waarmee alle Bond-films, behalve Dr. No (1962), beginnen. (En toch weet die film één stem binnen te slepen!) The Spy Who Loved Me (1977) met zijn spectaculaire vrije val is favoriet, gevold door de bungeejump uit GoldenEye (1995). Goldfinger (1964), waarin het mini-avontuur vóór aanvang van de film tot in zijn perfectie wordt uitgevoerd, staat welverdiend op nummer drie.

Favoriete titelsequentie:


Daarna volgt, zoals gebruikelijk bij elke film, de titelsequentie die eigenlijk maar moeilijk zonder titelsong kan worden beoordeeld. De vechtende en moordende speelkaartfiguren die Daniel Kleinman voor Casino Royale (2006) ontwierp zijn favoriet. De fraaie beelden van Skyfall (2012) waarin de ondergang en wederopstanding van James Bond wordt verbeeld, ook van Kleinman, volgt op grote afstand. On Her Majesty's Secret Service (1969) van Maurice Binder, waarin de klok letterlijk achteruit wordt gedraaid en Kleinmans eerste, GoldenEye (1995), die met veel vuur en vrouwen een eerbetoon aan voorganger Binder ten beste geeft, sluiten de top 3. Eigenlijk zitten bij deze categorie maar weinig verliezers.

Favoriete soundtrack:


Eerst aandacht voor de algemene muziekscore, die we bij iedere film vanaf de gunbarrel al horen. John Barry's On Her Majesty's Secret Service (1969) torent met maar liefst een kwart boven alle andere scores uit. Dat betekent dat alle andere soundtracks als minder geslaagd kunnen worden beschouwd, al heeft iedereen zo zijn eigen favoriet. Goldfinger (1964) wordt opvallend genoeg heel weinig genoemd.

Favoriete titelsong:


En dan de titelsong. Het is Chris Cornell met You Know My Name van Casino Royale (2006) die bijna al die tijd de top aanvoerde, maar momenteel wordt bijgestaan door Shirley Basseys Goldfinger (1964). Carly Simons Nobody Does It Better uit The Spy Who Loved Me (1977) sluit de top 3 af en geeft andere favorieten Duran Duran en Paul McCartney het nakijken. Surrender van k.d. lang uit Tomorrow Never Dies (1997) is natuurlijk geen titelsong, maar wat een power heeft dat nummer. Een eervolle vermelding!

Favoriete poster:


De laatste categorie, die van de posters, is een lastige en eigenlijk niet te doen. Er zijn zo veel posters in omloop. Ik heb daarom alle posters per film maar op één hoop gegooid, wat een ietwat vertekend beeld geeft. Toch is de top 3 met die van The Living Daylights (1987), de teaserposter van Casino Royale (2006) en het ontwerp dat Bill Gold voor For Your Eyes Only (1981) maakte redelijk representatief, en het zijn stuk voor stuk iconische beelden geworden...

Tot zover de verkiezing What's your favourite... Wie nog een duit in het zakje wil doen: vul gewoon onderstaand lijstje in bij reacties, via mail of via Twitter.

1. 007:
2. Girl:
3. Villain:
4. Car:
5. Film:
6. Book:
7. Gunbarrel:
8. Pre title sequence:
9. Title sequence:
10. Soundtrack:
11. Title song:
12. Poster:

Bedankt aan alle inzenders wereldwijd!

vrijdag 14 september 2018

Purvis en Wades vergunning verlengd

Weinig verrassend en toch goed nieuws: Neal Purvis en Robert Wade zijn terug. De schrijvers werken momenteel aan het script van Bond 25, aldus Baz Bamigboye in de Daily Mail vandaag.

Neal Purvis en Robert Wade

Het betreft een filmscenario gebaseerd op een idee waaraan het tweetal vorig jaar al werkte. Toen Eon Productions in mei Danny Boyle contracteerde om de film te gaan regisseren, bracht hij zijn eigen scenarioschrijver John Hodge mee en werd het idee van Purvis en Wade van tafel geveegd, incluis de schrijvers zelf.

Na veel speculaties over het plotselinge vertrek van Boyle een maand geleden, blijkt nu dat Eon Productions een tweede schrijver op het werk van Hodge wilde zetten, wat een normale gang van zaken is. Volgens Bamigboye weigerde Boyle dit, met als resultaat dat de regisseur zijn biezen pakte. Sindsdien verkeert de productie van Bond 25 in zwaar weer.

Eon Productions, onder leiding van Bond-producent Barbara Broccoli, is op dit moment in gesprek met zo'n beetje alle mogelijk beschikbare regisseurs, zodat de opnamen van Bond 25 volgens planning op 3 december kunnen beginnen.

Barbara Broccoli

Dat betekent dat Purvis en Wade als een dolle hun idee aan het uitwerken zijn tot een verfilmbaar script. Een script met sterkere vrouwenrollen dan gebruikelijk in een Bond-film, aldus de Daily Mail.

Het is de zevende keer dat Neal Purvis en Robert Wade aan een James Bond-film werken. Eerder schreven zij The World Is Not Enough (1999, samen met Bruce Feirstein), Die Another Day (2002), Casino Royale (2006, met Paul Haggis), Quantum of Solace (2008, met Haggis), Skyfall (2012, met John Logan) en Spectre (2015, met Logan en Jez Butterworth).

woensdag 12 september 2018

Taghmaoui ontkent boevenrol in Bond 25

‘Fake news’, laat acteur Saïd Taghmaoui via Twitter weten. Hij zit níet in de nieuwe Bond-film.


Dit weekend kwam via de website The National naar buiten dat de Franse acteur gecast was om de grote boef te spelen in Bond 25. Danny Boyle had hem persoonlijk uitgekozen, maar door het plotselinge vertrek van de regisseur, was de rol voor Taghmaoui opeens allerminst zeker.

In het artikel vertelt de acteur dat áls de Bond-productie voor een schurk uit het Midden-Oosten kiest, de rol voor hem is. Het kan ook zijn dat de keuze valt op een slechterik uit Rusland, in dat geval gaat het feest voor de Fransman niet door.

Dat lijkt nu door Tweet van Taghmaoui achterhaald. The National kletst maar wat, als we de acteur mogen geloven. Maar dan moet de website welhaast een compleet onzininterview hebben gepubliceerd. Welk belang is er mee gediend om een tamelijk onbekend acteur zo op de voorgrond te plaatsen, behalve ter promotie van de acteur zelf?

zondag 9 september 2018

Fransman Saïd Taghmaoui gecast als Bond-boef

En toen vertrok Danny Boyle...


De keuze voor de grote boef uit Bond 25 lijkt nog niet gemaakt. De vraag is of dat een Rus moet zijn of een schurk uit het Midden-Oosten. In het laatste geval staat de Franse acteur Saïd Taghmaoui in de startblokken. Sterker nog: Danny Boyle had hem al gecast, zegt de acteur tegen The National.


Met het plotselinge vertrek van Boyle is de boevenrol voor Taghmaoui allerminst zeker. Als de Bond-productie alsnog besluit dat het een schurk uit Rusland moet zijn, gaat de rol aan de Fransman voorbij, kiezen ze toch voor tegenstander uit het Midden-Oosten, dan is het Taghmaoui die zich met Daniel Craig mag gaan meten.

Saïd Taghmaoui
De acteur is niet anders gewend. Het gebeurt niet zelden dat er een rol voorbijkomt die zijn leven kan veranderen, en dan uiteindelijk in het niets verdwijnt.

In zijn inmiddels vrij omvangrijke carrière, heeft Taghmaoui vele rollen afgewezen die hem als slechterik uit het Midden-Oosten wilden portretteren. Een clichébeeld waaraan hij weigert mee te werken, ook omdat de producties vaak niet goed genoeg zijn. Maar Bond is toch een ander verhaal.

Saïd Taghmaoui is bekend van onder meer Wonder Woman (2017), The Missing (2014) met Tchéky Karyo uit GoldenEye, Conan the Barbarian (2011), G.I. Joe: The Rise of Cobra (2009), Lost (2009), The Kite Runner (2007) van Quantum of Solace-regisseur Marc Forster, Three Kings (1999) en La haine (1995).

Eerder was de productie van Bond 25, eveneens nog onder leiding van Danny Boyle, op zoek naar een Russische tegenstander. Met die opdracht op zak was castingdirector Debbie McWilliams in Finland op jacht naar geschikte kandidaten die voor Rus konden doorgaan.

Tommi Korpela
Saïd Taghmaoui had een aardige bijrol in de fantastische serie The Missing (ga dat vooral zien op Netflix!), maar in een van de nieuwste Netflix-producties, Karppi (2018), maken we kennis met de struise gestalte van Tommi Korpela. Die móet bij McWilliams op de koffie zijn geweest, anders heeft zij zitten slapen.

Ligt er nu dus alleen nog aan welke kant het muntje oprolt. Krijgen we de zoveelste Russische boef in een nieuwe jasje, of neemt Bond het voor het eerst op tegen een schurk uit het Midden-Oosten? De nieuwe regisseur lijkt te mogen kiezen.

Nu alleen nog de keuze voor een regisseur...

vrijdag 7 september 2018

‘Bond 25 nog steeds op schema’

Ondanks alle negatieve berichtgeving rond de nieuwe Bond-film, lijkt de productie van Bond 25 nog steeds op schema te liggen, aldus fansite MI6-HQ. De zoektocht naar een geschikte regisseur is in volle gang, en de verwachting is dat deze binnen afzienbare tijd wordt gevonden, zodat de opnamen van Bond 25 volgens plan op 3 december kunnen beginnen.


Dat de film vertraging oploopt is voor veel media eerder een vast gegeven dan gestoeld op enige kennis van zaken. Na het vertrek van regisseur Danny Boyle en schrijver John Hodge, en het daarmee ontstane gapende gat, is de optelsom gauw gemaakt. Maar daarmee hoeft het nog niet wáár te zijn.

MI6-HQ, de grootste online James Bond-community ter wereld, sinds 1998 een betrouwbare bron als het gaat om Bond-nieuws. Thuisbasis Engeland, en via via is er altijd wel iemand binnen de o zo gesloten Bond-productie te vinden die net iets meer weet.

Zoals dat bij een monsterproductie als een James Bond-film gaat, moet de afgehuurde ruimte bij Pinewood Studios ruim van te voren worden ingepland. Volgens MI6-HQ zijn de filmsets momenteel in aanbouw. Een tijdrovende klus waaraan tot het laatste moment wordt gesleuteld. Gebruikelijk is dan ook om eerst de buitenopnamen te maken en pas de laatste maanden de studio in.

Pinewoods Albert R. Broccoli 007 Stage tijdens Spectre (2015)

Wie aan het hoofd van deze operatie staat, is officieel nog niet bekendgemaakt. Production designer Mark Tildesley werd twee maanden geleden genoemd als opvolger van Dennis Gassner, die de laatste drie producties voor rekening had genomen. Gassner op zijn beurt had vorig jaar zijn deelname aan Bond 25 al kenbaar gemaakt, maar toen was Danny Boyle nog niet binnengehaald; Boyle met wie Tildesley al vele malen vaker had samengewerkt. De vraag is nu of Tildesley in het kielzog van Boyle is vertrokken en Gassner aan zijn vierde Bond-film bezig is.

Evenmin is duidelijk wie er momenteel aan het script knutselt. Een script dat grotendeels werd voorbereid door vaste krachten Neal Purvis en Robert Wade, herschreven door Boyles rechterhand John Hodge, en nu weer terug bij eerder genoemd duo is óf wellicht bij een derde partij. Jez Butterworth is een naam die in dit kader nog niet is genoemd, de schrijver die de laatste hand aan Skyfall (2012) en Spectre (2015) legde en enkel voor de laatste film een credit kreeg toebedeeld. Toneelschrijver Butterworth was echter wel een idee van voormalig regisseur Sam Mendes.

Jez Butterworth

Wat betreft de nieuwe regisseur: gisteren doken naast de al vaker genoemde Yann Demange twee nieuwe namen op, die van Bart Layton en S.J. Clarkson waarmee Eon Productions in gesprek schijnt. In dit stadium is het vooral van belang de sterkste leider te vinden die met minder dan drie maanden voorbereiding grote verantwoordelijkheid durft te nemen en de inmiddels rijdende trein terug in de rails weet te manoeuvreren. Een weinig benijdenswaardige klus.

Je zou zeggen dat met een geoliede machine als Eon Productions, dat kan vertrouwen op een team met zoveel ervaring, het wel heel raar moet lopen wil het deze klap niet te boven komen. Wat we moeten denken van de nieuwe filmplannen van Daniel Craig aanstaande november? Na alle positieve berichten waaruit dit artikel bestaat, is co-producer Craig op 3 december gewoon van de partij.

Bond 25 verschijnt op 25 oktober 2019.

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures