Tot het moment er eindelijk nieuws is over Bond 26, kan ik voorlopig iedere column beginnen met ‘bij gebrek aan een nieuwe Bond-film’. Daarom: bij gebrek aan een nieuwe Bond-film hebben we altijd nog de alternatieven in het vooruitzicht. Zoals eind deze maand de zomer van de blockbusters begint. En Bond zit daar niet bij.
Niet omdat James Bond al in geen dik dertig jaar in de zomer is uitgekomen, het is simpelweg omdat Bond-baas Barbara Broccoli niemand anders dan Daniel Craig in de rol van Bond kan uitstaan en daarom heel erg haar best doet GEEN opvolger te casten. Dat lukt haar opmerkelijk goed.De deur voor Dannyboy staat na veel geaai en gevlooi namelijk nog steeds op een kier. Als je voorzichtig door die opening kijkt, zie je daar aan de kast, daar helemaal achterin, zijn tuxedo hangen. Zie je? Hij kan hem zo aantrekken. Desnoods met een coupenaadje. Hoe dat verhaaltechnisch rechtgetrokken moet worden — ach, dat mogen die schrijversjongens verzinnen. Al halen ze Johnny English erbij. Als zij het aura van Daniel maar om zich heen kan voelen. Zijn robuuste lichaamsgeur in haar neus voelt prikkelen. Desnoods zijn zweetvoeten.
Zolang als deze eenzijdige paringsdans plaatsvindt, is er geen plaats voor een vervanger. Het zou voelen als verraad. En daarmee is wat betreft James Bond een zomer-, herfst-, winter- of lenteblockbuster nog bioscoopjaren van ons verwijderd.
We moeten het deze zomer doen met Indiana Jones en Mission: Impossible. Beslist niet de minsten, maar het is geen James Bond.
Indiana Jones bijt eind van de maand het spits af met zijn vijfde (en laatste) avontuur. De film beleefde onlangs in Cannes zijn vuurdoop. Staande ovatie voor Harrison Ford. Tranen ook, want wij houden van Harrison Ford en Harrison Ford houdt van ons. Typisch sentiment voor een tachtigjarige.
Ik heb er zin in hoor in die film. Niet dat ik haantje de voorste de eerste moet zijn om hem te zien, maar binnen een paar weken na de release pik ik toch wel een avondje uit. Het is lang geleden dat ik met zoveel plezier uitkeek naar een nieuwe bioscoopfilm. Bij No Time to Die keek ik vooral lang uit naar de film. Dat duurde na de aankondiging van Bond 25 in juli 2017 (echt waar) nog meer dan vier jaar!
In de blockbusterzomer (of nazomer voor de puristen) van 1989 herinner ik mij nog goed de poster van Indiana Jones and the Last Crusade in de lichtbakken van Cinema Palace. Ook posters van Batman en Lethal Weapon 2 staan mij voor ogen. Gek genoeg níet die van Licence to Kill, de laatste Bond-film die in de zomer verscheen. Het afscheid van Timothy Dalton, dat toch een stuk soepeler verliep, is destijds geheel aan mij voorbijgegaan. Ik hoopte nog even dat ik de nieuwe Bond deze zomer per ongeluk opnieuw over het hoofd had gezien, maar nee.
Trouwens, die poster van de nieuwe Indiana Jones, dat is toch hoe een echte filmposter er uit hoort te zien? Tony Stella heeft ouderwets vakwerk afgeleverd. In de stijl van Drew Struzan (die met pensioen is) en Richard Amsel (die al heel lang dood is), maar toch met een eigen touch. Prachtig.
Het matige succes van Licence to Kill kwam mede
door die slordige knip- en plakposter van de film. Serieus. Daarna is
het met de Bond-posters nooit meer helemaal goed gekomen. Maar Bond gaat
met zijn tijd mee, dus moesten kunstenaars als Frank McCarthy, Robert
McGinnis en Dan Goozee het veld ruimen. Indiana Jones is bij uitstek een
period piece en dus past daar een schilderij bij. Grote klasse.
Twee weekjes na Indiana Jones klopt de volgende actieheld alweer aan de kassadeur: een strakgetrokken Tom Cruise met zijn meest gewaagde stunt tot nu toe. We zagen James Bond lang geleden al met een motor van een afgrond springen én vechtend bovenop een rijdende trein over een vervaarlijke spoorbrug sjezen én met een klein geel autootje halsbrekende capriolen uithalen. Er is met Mission: Impossible alleen één groot verschil: de held breekt zijn voet omdat hij zélf van het ene gebouw naar het andere springt, en niet omdat hij uitglijdt over een vochtig steigertje.
Vreemd genoeg heeft die authenticiteit een enorme aantrekkingskracht; de wetenschap dat Tom Cruise daar zelf aan een opstijgend vliegtuig hangt of kilometers hoog aan de Burj Khalifa bungelt. Niet dat bij James Bond alles wat op een beetje kitesurfen lijkt nep is, maar het is niet de acteur zelf die de stoute schoentjes aantrekt. Dat verschil is voelbaar. Daarbij wordt er bij Mission: Impossible stug doorgefilmd, want het vervolg (de laatste) staat gelijk gepland voor volgend jaar. Zoals dat vroeger met James Bond ook ging. En laten we eerlijk zijn, de makers van Mission: Impossible maken inmiddels betere Bond-films dan de makers van James Bond.
Er is wel één groot verschil: de naam James Bond kent iedereen en is inwisselbaar, Ethan Hunt staat in de schaduw van Tom Cruise. Als hij er na volgend jaar definitief mee stopt, is het klaar met Mission: Impossible. De filmserie blijft steken op acht films in 28 jaar tijd, alsof Sean Connery was blijven zitten tot en met Licence to Kill. Met het grote verschil dat Bond in diezelfde tijd het dubbele aantal films afleverde.Hebben we trouwens ook nog The Flash over een paar weken waarin een andere oude filmheld wordt gereanimeerd: Michael Keaton als Batman. Hartstikke sympathiek allemaal, maar wat gaat dit over? Ben Affleck doet namelijk ook gewoon mee. Als Batman! Stop Timothy Dalton en Pierce Brosnan samen in een film en noem ze allebei James Bond. Met Spider-Man flikten ze dit zelfs in drievoud. Ach, het publiek vreet het en vergeet het.
Zo zullen Harisson Ford en Tom Cruise straks in carboniet worden gegoten en mag als de rust na de blockbusterzomer is wedergekeerd (en Barbara Broccoli is uitgerouwd) de nieuwe man zich melden. Hij gaat het met alle ups en downs de komende tien jaar proberen. Want je kunt mopperen op James Bond wat je wil, en je kunt hem zelfs omleggen, maar er is geen kruid tegen gewassen.
Tot die tijd bij gebrek aan een nieuwe Bond-film: geniet van wat er wél te zien is in de bioscoop!
Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.