Films en seriesFilms en series

maandag 30 augustus 2010

Transalp Challenge

Ken je die andere film van de makers van The Name of the Rose uit 2003 nog, Der Untergang? Controversieel vanwege de menselijke Hitler door Bruno Ganz. En een kleine rol voor Götz Otto, die we kennen als Stamper uit Tomorrow Never Dies.

Wat me aan het eind van die film vooral opviel, is dat de meeste Nazizwijnen die de oorlog hebben overleefd, veelal behoorlijk oud geworden zijn. Rochus Misch, de telegrafist van Hitler, geboren in 1917, leeft momenteel nog steeds.

Maar welk onthutst bericht bereikte mij gisteren: acteur Heinrich Schmieder die Misch gestalte geeft in Der Untergang, is op 21 juli van dit jaar overleden. Slechts veertig jaar jong, tijdens de mountainbikerace Transalp Challenge.

Rochus Misch vierde een week later zijn 93ste verjaardag. Wat kan het toch raar lopen allemaal...

donderdag 26 augustus 2010

Mevrouw de paus

Van de makers van The Name of the Rose. Mijn favoriete film aller tijden. Dat wordt smullen.

Bij het zien van Die Päpstin (hier uitgegeven als Pope Joan), wordt eens en te meer duidelijk hoe uniek eerstgenoemde film van Jean-Jacques Annaud (met een prachtige hoofdrol voor Sean Connery) uit 1986 is. Die Päpstin is mooi gemaakt. Prachtige beelden, sfeervolle locaties, duidelijke muziekaccenten - maar het is allemaal iets té mooi.

The Name of the Rose is smerig. Het is echt. Je ruikt de stront door het scherm heen, dat is bij die nieuwe film absoluut niet het geval. Het oogt allemaal iets te snel gemaakt. Minder authentiek, minder urgent. De details ontbreken. Als het hoofdpersonage Johanna in haar kinderjaren prachtige reebruine ogen heeft en als jong volwassene opeens Ariërblauwe... tja, dan is er duidelijk iets misgegaan.
 
Daarbij duurt het bijna een uur voordat de film eindelijk interessant wordt. Heeft The Name of the Rose de constante dreiging van de Heilige Inquisitie en die raadselachtige moorden. In Die Päpstin hoop je eigenlijk alleen maar dat Johanna's ware identiteit niet wordt achterhaald. Maar dat zal wel niet, want deze vrouw weet het uiteindelijk toch tot paus te schoppen, daar is de hele film op gebaseerd.

De aanloop daar naartoe, naar die mijter, die is veel te lang. De keurige opbouw, de jaren die verstrijken - het is bijna voelbaar.

Met The Name of the Rose in het achterhoofd was mijn verwachting waarschijnlijk gewoon te hoog gespannen. Eigen schuld. Als curieus verhaal is Die Päpstin namelijk goed te pruimen. Al zal die echte paus een veel lelijker wijf met een snor geweest moeten zijn, want dit blijft overduidelijk een vrouw.
The Name of the Rose is een eennmalig hoogtepunt uit de Europese cinema. Een film die nooit verveelt, ook al heb ik hem net gezien...

Ja, inderdaad, Anatole Taubman uit Quantum of Solace speelt ook mee.

woensdag 25 augustus 2010

Voor altijd James Bond

Sean Connery, oer-Bond. De man die zijn hele carrière van het imago van James Bond probeerde af te komen, is vandaag tachtig geworden.

Ik vind dat wel een mooie beschrijving. De rol van zijn leven werd zijn grootste vijand. Bond maakte van Connery een wereldster, en andersom natuurlijk. Want nog steeds staat de beroemdste Schot volgens velen op de eerste plaats in de Bond-ranking. Terwijl het toch, pak 'm beet, een half mensenleven geleden is dat hij de spion voor het laatst speelde. 

Natuurlijk heeft James Bond hem geen windeieren gelegd. Hij is daarmee geworden wat hij nu is: Sir Sean Connery. Een groot acteur met een prachtige staat van dienst. En niet te vergeten: financieel onafhankelijk.


Na zijn vijfde Bond-film You Only Live Twice in 1967 gaf Connery aan dat het welletjes was. Artistiek gezien was James Bond gewoon niet wat hij wilde. Het filmkarakter verveelde hem, de heisa rond iedere nieuwe film werd hem te veel. Hoog tijd voor een andere koers. Een andere uitdaging. Een ander succes.

Dat succes vond hij. Opnieuw bij Bond.


Begin jaren zeventig werd hij voor een recordbedrag teruggehaald. Diamonds Are Forever moest zijn definitieve afscheid worden van 007. Maar ook na die tijd wilde het niet echt lukken succesvol te zijn, ondanks mooie rollen in films als The Man Who Would Be King, Robin and Marian, A Bridge Too Far, The Great Train Robbery.


 

Wederom werd Bond van stal gehaald voor het onofficiële Never Say Never Again (1983). Het bleek toch weer die geheim agent die hem het grootste applaus bezorgde. Met deze zoveelste Bond-film zorgde Connery er zelf wel voor dat Bond aan hem bleef kleven.

Maar nu, halverwege de jaren tachtig, kwam daar eindelijk verandering in. Highlander, The Name of the Rose, The Untouchables (Oscar) en tegen het eind van het decennium Indiana Jones and the Last Crusade - Connery werd eindelijk gezien als serieus acteur die meer kon dan geheim agentje spelen.

Highlander (1986), The Name of the Rose (1986), The Untouchables (1987), Indiana Jones and the Last Crusade (1989)
Wat volgde was veelal popcornvermaak, maar beslist niet onsuccesvol: The Hunt for Red October, The Russia House, Highlander II, Rising Sun, Just Cause, First Knight, Dragon Heart, The Rock, Entrapment. Met hier en daar een kwalijke aantekening als we The Avengers en The League of Extraordinary Gentlemen erbij nemen.

The Hunt for Red October (1990), First Knight (1995), The Avengers (1998), The League of Extraordinary Gentlemen (2003)
Maar toch... wie op IMDb kijkt - daar prijkt nog steeds die beroemde foto van Sean Connery. Die als James Bond. Het imago waar hij zo graag van af wilde.

Het is hem blijkbaar niet gelukt.

donderdag 12 augustus 2010

Net op tijd tachtig

Bond Blog verblijft de komende week weer even op Goldeneye. Dat betekent dat MGM in die tussentijd nog even moet doorbloeden. En alsjeblieft, ook tijdelijk een stop op dode cast- en crewmembers. In de week van 23 augustus mogen ze weer bij bosjes neervallen... Zijn we ook net op tijd terug voor Sean Connery's tachtigste verjaardag!

woensdag 11 augustus 2010

Redding MGM nabij

Niet te vroeg juichen, maar de redding van MGM líjkt nabij. De reële kans bestaat dat Spyglass Entertainment het roer gaat overnemen...

Vraag me niet hoe de vork rond MGM precies in de steel zit en waarom EON Productions niet gewoon zonder Metro-Goldwyn-Mayer een volgende Bond-film kan gaan maken. Het heeft onder meer te maken met rechten waarvan ze allemaal een deel bezitten, zodat EON Productions niet even bij Warner Bros. of Paramount kan aankloppen. Heel ingewikkeld allemaal.

Overzichtelijk feit blijft dat de financiële crisis bij MGM een tijdelijke stop op de productie van Bond 23 heeft gezet. Zo is ook het project The Hobbit een halt toegeroepen en zijn er tal van andere films die niet (af)gemaakt kunnen worden.

Voor de media is dit de laatste maanden aanleiding om James Bond alvast dood te verklaren. 'Nooit meer een Bond-film' kopten de boulevardbladen verlekkerd. Zullen die net zo enthousiast reageren als Spyglass straks definitief toegeeft?

Vooralsnog is er nog geen officiële mededeling gedaan en moeten we het voorlopig nog even doen met The Wall Street Journal. Maar ik houd goede hoop - dit zou 'm wel eens kunnen worden...

maandag 9 augustus 2010

Prachtige kop

Gemiste kans, want nu is hij dood. De Franse topacteur Bruno Cremer. Zaterdag overleed hij op 80-jarige leeftijd aan de gevolgen van keelkanker. Hij had in de jaren zeventig of tachtig, of misschien nog later zelfs, prima in een Bond-film gepast. De grootste Bond-boef die geen Bond-boef mocht zijn.

Ik durf te denken dat dit voor Cremer zelf helemaal niet gold. De Fransman heeft een prachtige carrière gehad. Zijn bekendste rol is ongetwijfeld die van commissaris Maigret, naar de verhalen van Georges Simenon. Een Bond-film zou gewoon een van zijn vele projecten zijn geweest.

Persoonlijk vind ik het jammer dat deze prachtige kop nooit in een Bond-film is opgedoken. Met die gigantische haakneus, die wrat op zijn wang, litteken op zijn lip, die hypnotiserende ogen - hij had Blofeld nog onsterfelijker kunnen maken, of een vroege René Mathis.

Maigret mag misschien zijn bekendste rol zijn - van 1991 tot en met 2006 speelde hij in meer dan vijftig afleveringen de rol van deze speurneus - maar voor mij blijft Cremer toch het meesterbrein in de Italiaanse serie La Piovra. Daar geeft hij gestalte aan de steenrijke kunstverzamelaar Antonio Espinosa. Zo zonder ondertiteling is het moeilijk te volgen, maar neem van mij aan dat onderstaande scène met hoofdrolspeler Michele Placido steengoed is.




Misschien was Bruno Cremer wel te goed om een Bond-boef te spelen.

donderdag 5 augustus 2010

Even bijkomen

Zo, na een week eindelijk bijgekomen van Inception. Wauw. Grandioze film. Regisseur Nolan is een Bond-fan en zou dat in deze film laten merken. Maar dat heeft hij dan uiterst subtiel gedaan.

Dat sneeuwfort, dat zou zo uit een Bond-film kunnen komen. Mooie locatie. De beelden van die uitgestrekte witte vlakten, dat kennen we uit OHMSS. Maar veel meer overeenkomsten - ik kan ze me niet herinneren.

Bond wordt veelal geassocieerd met besneeuwde toppen. Maar oer-Bond Sean Connery heeft in geen van zijn zes films op de latten gestaan. Net zoals Roger Moore als Bond nooit in een Aston Martin heeft gereden of zelf een geshakete (gesjeekte) Wodka Martini heeft besteld...

Maar dat voor een andere keer. Voor nu: Inception. Een belevenis. Gaat dat zien en let op de kleine rol van Earl Cameron, Pinder uit Thunderball...

maandag 2 augustus 2010

Tom Mankiewicz (68) overleden

Scenarioschrijver Tom Mankiewicz is zaterdag overleden. De schrijver van drie Bond-films leed al enige tijd aan kanker. Hij is 68 jaar geworden.


Mankiewicz, nog geen dertig jaar, werd begin jaren zeventig aan boord gehaald van de Bond-express. Samen met regisseur Guy Hamilton en vaste scenarist Richard Maibaum moest hij de geheim agent een andere richting op sturen. Voorganger On Her Majesty's Secret Service was aan de kassa wat tegengevallen. De volgende film moest luchtiger, meer in de lijn van het grote succes Goldfinger (ook van Hamilton). Dus werd Goldfingers tweelingbroer tevoorschijn gehaald, die geen obsessie had voor goud, maar voor diamanten.

Het idee verdween in de prullenmand en Blofeld werd weer van stal gehaald. Ditmaal in de vorm van stijve Brit Charles Gray, een prachtacteur, maar verre van een dreigende SPECTRE-baas. De opmaat voor een reeks komische Bond-films was hiermee gezet. Het publiek moest twee uur plezier beleven aan een Bond-film. Niks meer, niks minder.

Diamonds Are Forever werd een grote hit, niet in de laatste plaats door de eenmalige terugkeer van Sean Connery. Mankiewicz mocht blijven om solitair aan Live and Let Die te gaan sleutelen, uiteraard met de hete adem van producers Saltzman en Broccoli in de nek. Daarna volgde The Man with the Golden Gun waaraan hij weer samen met Maibaum werkte. Voor The Spy Who Loved Me en Moonraker leverde hij wederom een bijdrage, zij het zonder verdere vermelding.


De drie films van Mankiewicz staan niet bekend als de beste uit de reeks. Maar daar was het in de jaren zeventig de tijd ook niet naar. Bonds grote, vernieuwende succes lag (en ligt nog steeds) in de jaren zestig. Toch is het gelukt om Bond door het nieuwe decennium te loodsen, mede door de bijdragen van Mankiewicz, dat kan niet anders. De schrijver heeft een duidelijk stempel op de Bond-geschiedenis gezet.

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures