Films en seriesFilms en series

zondag 28 februari 2021

Een emotionele band

Je kunt nog steeds stemmen op de top 25 James Bond-songs. Dinsdagavond, tijdens de 53e verjaardagspartij van Daniel Craig, zijn alle James Bond-titelsongs in volgorde van populariteit te horen op NPO Radio 2. Net als bij de Top 2000 blijft het fijn je favoriete nummers op de nationale radio te horen tegelijk met zeventien miljoen andere luisteraars.

Nog meer dan favoriete Bond-films heb ik favoriete Bond-songs. Tussen de 25-plus songs (want er zijn meer dan dat), is er maar een handjevol dat ik minder graag beluister. En dan nog, als één van deze mindere op een verdwaalde radiozender voorbijkomt, zing ik automatisch mee. Met plezier.

De bodem van de Bond-songs bestaat vermoedelijk uit Die Another Day, Another Way to Die en Another Song You Won’t Die For. Iets van die orde. En de potentiële winnaars? Toen ik vorige week contact had met medepresentator Cielke Sijben en zij mij vroeg om de voorlopige top 3 te gokken — die laat zich blijkbaar niet zo moeilijk raden.

De top 25 op Radio 2 is samengesteld uit de favoriete top 5 van de stemmers. Een ondankbaar klusje, want met de keuze op die vijf negeer je zeker tien even goede nummers.

Ervan uitgaand dat de gemiddelde stemmer de gemiddelde radioluisteraar is en dus een gemiddelde James Bond-kijker, hoeven we van de middenmoot van de songs geen hoge score te verwachten. Welke gemiddelde stemmer herinnert zich het majestueuze On Her Majesty’s Secret Service van John Barry? Of Shirley Basseys derde Bond-song, de heerlijke ballad Moonraker? Of pak ’m beet het fantastische rocknummer You Know My Name van Chris Cornell uit Casino Royale?

Zelfs de eerste nummer één-positie in Engeland, Writing’s on the Wall, is vast geen blijvertje; de song van Sam Smith haalde in Nederland als hoogste notering de 35e plaats in de Top 40. Dit ten opzichte van voorganger Skyfall die het in Nederland zes weken op nummer één volhield en in thuisland Engeland niet verder kwam dan een tweede plaats.

Beide titelsongs wonnen een Oscar. Een voorbode voor No Time to Die, de nieuwste Bond-song die inmiddels een jaar uit is. Het nummer van Billie Eilish is in Engeland de tweede Bond-song die het tot nummer één-hit wist te schoppen. In Nederland is het maar de vraag of de luisteraar het nog herkent (en de Academy als de film ooit nog eens uitkomt). Voor de top 25 verwacht ik geen hoge ogen.

Welke het relatief goed zal doen is For Your Eyes Only; in de nazomer van 1981 stond het nummer twee weken op één in de Top 40, tussen Rubberen Robbie en Anita Meyer, en zo nu en dan schuift Sheena Easton nog eens voorbij op de radio. In de beginjaren stond For Your Eyes Only zelfs nog in de Top 2000. Naar mijn smaak is dit een van de mindere Bond-songs. Ik vind het gewoon niet zo’n spannend nummer en weinig melodieus. Toch, als ik in de supermarkt tussen de potten pindakaas loop te graaien en Sheena Easton op de achtergrond hoor fluisteren, fluit ik ongegeneerd hard mee. Het is toch één van mijn liedjes.

Een nummer dat ik pas later ben gaan waarderen is Diamonds Are Forever, met zijn lekkere violen en blazers en o zo fijne basgitaar. Het heeft de typische Bond-sound van John Barry en het teleporteert mij altijd naar begin jaren 70, of althans waarvan ik denk hoe 1971 gevoeld moet hebben door de fotoalbums van mijn ouders.

Naast de 25 titelsongs (dat is inclusief James Bond Theme uit Dr. No en From Russia with Love van Matt Monro, waarvan een instrumentale versie voor de begintitels is gebruikt) zijn er de additional songs die elders in de film zijn gebruikt. In principe is From Russia with Love zo’n song. Daar zitten regelrechte juwelen bij. Eentje die ik echter niet meteen begreep, was bij het verlaten van GoldenEye in 1995. Daar klinkt over de eindtitels een hese stem begeleid door een gezapig deuntje. Het heeft toch zeker tien tot vijftien jaar geduurd om hier eindelijk de charme van in te zien. Te horen. Inmiddels vind ik The Experience of Love een bijzonder prettig nummer. Het heeft qua klank niets met James Bond te maken, maar ook buiten Bond bestaan heerlijke songs.

Het merendeel van die additional songs (die we dinsdag dus geen van allen zullen horen, daar is met twee uur radio en wat interessante kletspraat tussendoor geen tijd voor) zijn nummers die makkelijk voor James Bond-titelsong kunnen doorgaan. Mr. Kiss Kiss Bang Bang, dat uiteindelijk nergens in de film te horen is, enkel instrumentaal, zou in eerste instantie de titelsong van Thunderball worden. Een dijk van een nummer met de al even krachtige stem van Dionne Warwick (over de Shirley Bassey-versie ben ik minder enthousiast).

En zo zijn er meer van dit soort typische Bond-songs te noemen: Where Has Every Body Gone uit The Living Daylights en Surrender uit Tomorrow Never Dies. Surrender van k.d. lang (zonder kapitelen, net als a-ha) is stiekem zelfs beter dan de gebruikte titelsong van Sheryl Crow. Het Surrender-thema komt, net als dat van Mr. Kiss Kiss Bang Bang, verschillende keren terug in de filmscore en ligt meer in lijn met de Bond-sound.

Maar wat is nu precies die Bond-sound? Een musicoloog kan daar een mooie onderbouwde theorie op loslaten, voor de leek is het een spannende song begeleid door strijkers en blazers met een stevig stukje percussie, hier en daar een snerpende gitaar en natuurlijk een dijk van een stem. Elementen die bijna in iedere Bond-song ongeacht het tempo voorkomen en waarvan je bij de eerste tonen al gelijk voelt: dit is er een!

Wie vorig jaar de duit in het zakje van Billie Eilish hoorde, kan niet anders dan tevreden zijn over de Bond-sound. Ook al ligt het er deze keer niet zo dik bovenop, dit is toch echt een song waar je als Bond-liefhebber trots op mag zijn. Op het moment dat halverwege het nummer het orkest opkomt – dat geeft een heerlijk heroïsche gevoel, en dan moet de uithaal van Billie nog komen. Kippenvel. Iedere keer weer. Dit muziekstuk gaat het straks in de bioscoop waanzinnig goed doen.

En dat is uiteindelijk waar ze hun werk vooral moeten doen: op het bioscoopscherm. Natuurlijk staan de meeste Bond-songs stevig op eigen benen en zijn ze hun film in sommige gevallen zelfs ontstegen; het eerste doel is en blijft de begeleiding van de begintitels.

Hier komt gelijk mijn theorie om de hoek kijken, en ik wil bij dezen nogmaals benadrukken hoe belangrijk het is om de muziek die je in de bioscoop gaat beleven van te voren kent. Voor de titelsong is dat geen probleem, die gaat er bij de eerste keer No Time to Die in als koek. De rest van de muziekscore, waar we tijdens 163 minuten film veel meer van gaan horen, komt op dat moment voor het eerst binnen, en dat werkt emotioneel gezien nu eenmaal minder. Waarom sluiten we al die titelsongs na al die jaren nog steeds in ons hart en zit de luisteraar dinsdag ouderwets gekluisterd aan zijn transistor? Juist, omdat we met al die nummers een emotionele band hebben. En daarom móet de soundtrack van Hans Zimmer volgende maand uitkomen. Geen excuus, geen gezeur.

Maar vóór die tijd nog even stemmen als je dat nog niet hebt gedaan en voor morgen alvast veel plezier om 22:00 uur bij de Top 25 op NPO Radio 2. Ik weet zeker dat je favoriete songs voorbijkomen…

Deze column is ook verschenen bij James Bond Nederland.

donderdag 25 februari 2021

Ronald Pickup uit ‘Never Say Never Again’ overleden

De Britse acteur Ronald Pickup is op tachtigjarige leeftijd overleden. Hij stierf woensdag omringd door zijn vrouw en familie na een lang ziekbed, zegt zijn agent tegen Britse media. In 1983 speelde Pickup naast Sean Connery en Edward Fox in de James Bond-film Never Say Never Again, waarin hij de rol van M’s hulp Elliott gestalte gaf.

Pickup had een lange carrière en speelde talloze rollen in theater, films en in tv-series. Hij brak in 1964 door dankzij een rol in Doctor Who en ging door tot op hoge leeftijd.

Ronald Pickup in Never Say Never Again (1983)

Recenter speelde hij in films als Prince of Persia: The Sands of Time (2010), The Best Exotic Marigold Hotel (2012) en het vervolg daarop, The Second Best Exotic Marigold Hotel (2015).

Daarna volgden rollen in de populaire Netflix-serie The Crown in 2016, als de aartsbisschop van Canterbury, en de film Darkest Hour (2017). Hierin speelde Pickup de rol van de Britse politicus Neville Chamberlain.

Bron: gedeeltelijk ANP

woensdag 24 februari 2021

‘No Time to Die’ week eerder in de bioscoop

No Time to Die verschijnt op 30 september in de Nederlandse bioscopen. Dat bevestigt NBC Universal zojuist aan Bond Blog. De nieuwe releasedatum is een week eerder dan aanvankelijk het plan.

Natuurlijk is deze nieuwe datum een kleine troost. Eerder werd de laatste Bond-film vele malen verplaatst. Dit is de zevende datum waarop No Time to Die gepland staat.

Naast Nederland mag onder meer ook Engeland de film een week eerder verwelkomen. No Time to Die is de eerste Bond-film sinds Goldfinger (1964) die zijn wereldpremière in september beleeft. In Nederland kwam Goldfinger trouwens uit met Pasen 1965.

Op dit moment is nog onduidelijk wanneer de bioscopen in Nederland weer open mogen.

donderdag 18 februari 2021

Stem bij NPO Radio 2 op jouw favoriete Bond-songs


Op dinsdag 2 maart, de verjaardag van Daniel Craig, houdt het radioprogramma Rabbering Laat een Bonte Avond. Een James Bonte Avond. Maar daarvoor moet er wel eerst worden gestemd.

Stem in willekeurige volgorde op jouw vijf favoriete themesongs en luister op dinsdag 2 maart naar de Top 25 Beste Bond soundtracks aller tijden. Uiteraard inclusief deskundig commentaar van ondergetekende.

Klik hier voor het stemformulier.

maandag 8 februari 2021

Verwenfilms

We zijn verwend. Omdat de James Bond-fan van meet af aan gewend is op gezette tijden een nieuwe film te zien, focust hij dikwijls op ‘het gat’ tussen twee films. Hoe groter het gat, des te groter het ongenoegen. Ik ben niet nagegaan hoe dat bij de fanbase van andere filmfranchises zit, maar ik vermoed dat de liefhebbers daar veel minder streng zijn. De veelheid aan Bond-films heeft ons verpest.

Vaak genoeg heb ik mijn verwondering en bewondering uitgesproken over het feit dat Cubby Broccoli en Harry Saltzman aan het begin van de Bond-serie jaar in jaar uit met een nieuw filmavontuur op de proppen kwamen; het fundament van de serie waar iedere volgende generatie Bond-films op boogt. Het is een guerillamethode die zijn vruchten heeft afgeworpen: niemand in de jaren zestig kon nog om James Bond heen, een merknaam in 24 karaat goud, tot vandaag de dag. Maar dan wel bij de gratie van een nieuwe film eens in de zoveel tijd. Hoe langer hij stilstaat, hoe meer hij in het verleden verdwijnt.

Het grootste deel van de Bond-films kwam uit met een frequentie van eens per twee jaar. Al die andere keren dat het gat groter was, kunnen we grotendeels toeschrijven aan het immer noodlijdende MGM, de mede-eigenaar van de Bond-films, dat op dit moment weer eens te koop staat. De hoop is gevestigd op een stabiele mediareus die als gatendichter kan opereren en baat heeft bij een snelle levering van Bond-films; de verwende fans zijn als hongerige wolven toe aan een verse hap.

Op dit moment heerst tweespalt onder de wolven. Zij die menen dat de lol er na de zoveelste vertraging wel van af is en derhalve No Time to Die bij voorbaat hebben afgeschreven (wacht maar tot de premièredatum nadert) en de groep die berust in het coronalot.


Nu moet ik eerlijk toegeven dat de nieuwe Bond-film ook bij mij op een laag pitje staat. De opwinding van iedere productie is toch de voorpret met als hoogtepunt die eerste bioscoopvertoning. Dat stadium zijn we lang voorbij, de film ligt immers al bijna een jaar op de plank. Dat betekent overigens niet dat het van mij allemaal niet meer hoeft. Sterker nog, het maakt mij alleen maar hongeriger. Ondanks dat ik weet waarom we toch weer even moeten wachten en daar alle begrip voor heb, zie ik de film liever vandaag dan morgen, desnoods op het schermpje van mijn iPhone.

Beter zou zijn als Eon Productions een aantal privé-screenings organiseert voor die hard Bond-fans. Fans die zich tijdens de lange afwezigheid van 007 hard hebben gemaakt voor hun held via welke uitlaatklep dan ook. Een cadeautje van Barbara Broccoli en Michael Wilson, die daarmee te kennen geven dat ze ook van ons houden en het waarderen dat wij de Bond-mythe in tijden van absentie levend houden.

No Time to Die (2021)

De kans dat zoiets gebeurt is evenredig aan de buitentemperatuur deze dagen. De focus blijft op begin oktober, driekwart jaar na nu, waardoor No Time to Die de magische grens van zes jaar bereikt, het grootste gat dat eerder twee opeenvolgende Bond-films van elkaar scheidt. Ware het niet dat Licence to Kill (juni 1989) en GoldenEye (november 1995) zes jaar en vijf maanden uit elkaar liggen en Spectre (eind oktober 2015) net geen zes hele jaren volmaakt tot No Time to Die (begin oktober 2021).

Casino Royale (2006)

Het verschil met begin jaren negentig was echter dat dit een unieke gebeurtenis was, die na GoldenEye redelijk snel werd gecompenseerd door de oude frequentie van eens per twee jaar weer te hanteren. Het is pas sinds de films met Daniel Craig dat deze oude frequentie een unicum is geworden; enkel Casino Royale (2006) en Quantum of Solace (2008) volgen het oude stramien, daarna werd het eerder regel dan uitzondering dat we langer moesten wachten en lijkt de ooit zo gebruikelijke weg inmiddels een onbegaanbare route. De enige hoop is een megalomaan die MGM opkoopt en snel wil cashen met zijn nieuwe investering.

Dan hebben we het op de kortste termijn over Bond 26, waar we tot op heden nog niets zinnigs over hebben gehoord. Begrijpelijk, want eerst moet nummer 25 aan de man worden gebracht. Je stapt niet in het huwelijksbootje met de scheidingspapieren in de hand omdat je inmiddels een leukere partner hebt gevonden. Brengt wel met zich mee dat we het tijdens het diamanten filmjubileum van 2022 zonder nieuwe film moeten stellen. No Time to Die volgend jaar uitbrengen om als feestfilm op te gaan, is als een afgelikte boterham. Die film is dan inmiddels twee jaar oud en zal bij uitgave vooral aanvoelen als een opluchting. Een thuiskopie met een fraaie strik eromheen lijk mij een mooi alternatief.

Laten we bij Bond 26 en zo verder eens proberen om blij te zijn met de aankondiging van een nieuwe film in plaats van te mopperen dat het allemaal zo lang duurt. We zijn verwend, dat klopt. Maak daar gebruik van en herkijk de Bond-films uit de verwenperiode opnieuw en opnieuw en laat je op onvoorspelbare tijden verwennen door een nieuwe. Daar kunnen we nog pandemieën lang mee voort.

maandag 1 februari 2021

Lance

Als er één zekerheid zichtbaar is geworden in het nieuwe jaar, is dat er hoop is. Hoop voor iedereen met een minder prettige adem. Hoop voor alle potten en deksels. En vooral hoop voor fans van James Bond. Want dit jaar is overduidelijk geworden dat iedereen, ja echt iedereen, een rasechte Bond-girl kan daten.

Roger Moore en Tanya Roberts in A View to a Kill (1985)

De aanleiding tot deze hoopvolle stemming is echter een treurige: Tanya Roberts. De 65-jarige actrice die vijfendertig jaar geleden de vrouwelijke hoofdrol speelde naast Roger Moore en Christopher Walken in A View to a Kill. Zij overleed in de eerste week van 2021 maar liefst tweemaal.

De bizarre ontwikkeling rond haar tweevoudige dood kreeg de overhand over haar uiteindelijk overlijden. Het is hoe dan ook treurig als iemand op deze leeftijd sterft. Bovendien wezen de sterren in haar voordeel: zij behoorde tot een select groepje met een lange adem. De lange adem van de Bond-girl.

In bijna zestig jaar James Bond-films is het recentelijk pas dat de eerste vrouwelijke hoofdrolspelers overlijden. Let wel: hoofdrolspelers. De James Bond-acteur heeft altijd dé hoofdrol, dan is er zijn voornaamste tegenstander in de belangrijkste bijrol en de vrouw die naast hem op iedere publiciteitsfoto staat: de vrouwelijke hoofdrol.

De hoofdrolspelers uit A View to a Kill

Nadat er binnen een jaar drie hoofdrolspelers uit de jaren 60 zijn overleden (Claudine Auger, Honor Blackman en Diana Rigg), lag het niet in de lijn der verwachting dat Tanya Roberts de vierde zou zijn. God works in mysterious ways…

De fraai ogende Vicky Blum veranderde halverwege de jaren 70 van de een op andere dag in Tanya Roberts, nadat zij in het huwelijksbootje was gestapt met acteur en scenarioschrijver Barry Roberts. Over deze Barry Roberts, die tot zijn dood in 2006 getrouwd bleef met de Bond-girl, bestaat een amusant verhaal opgemaakt door Telegraaf-journalist Henk ten Berge.

Barry en Tanya Roberts

Ten Berge bezocht in de voorzomer van 1985 de Engelse première van de film en komt daar tot de volgende conclusie, aldus De Telegraaf van 20 juni van dat jaar:

‘Tanya lijkt in het dagelijks leven een lijfwacht te hebben in de persoon van Barry Roberts, haar echtgenoot. Hij wijkt geen seconde van haar zijde. Tijdens de hele produktieperiode was dat al zo en ook in de uren na de première volgt hij haar bijna ziekelijk precies op minder dan twee passen afstand. Al haar bewegingen en haar woorden worden door hem gekopieerd en gecontroleerd. (…) Een filmproducent moet echter gek worden van zo’n eeuwige schaduw, die zich bovendien voortdurend met alles bemoeit. „Een paar rollen gingen op het laatste moment helaas niet door,” vertelde Tanya toen ze het over haar carrière had. „Om onduidelijke redenen.” En de begeerde rol tegenover Dudley Moore in „10” werd ter elfder ure van haar afgenomen en aan Bo Derek gegeven. „Omdat ze een blondine wilden”, meent Tanya. Maar veel minder blond dan Bo is zij niet. Nee, het moet om die man geweest zijn. Dat uurtje aan tafel werden we al zenuwachtig van ’m.’

Tot zover naamgever en bodyguard Barry Roberts. Terug naar het heden. Terug naar Lance, het levende bewijs dat er licht gloort aan het eind van de tunnel, dat er een einde komt aan de pandemie, dat we No Time to Die op enig moment gaan zien. 

Over deze Lance O’Brien, zoals meneer Tanya Roberts heet, is nagenoeg niets bekend. Noch is bekend of het tweetal gehuwd was, zoals sommige bronnen beweren, of de twee er een liefdesrelatie op nahielden of dat ze enkel overburen waren. Niets ten nadele van Lance, maar hoe minder nauw de relatie klinkt, des te realistischer het scenario. Tanya hield zielsveel van dieren. Laat dat even duidelijk zijn.

Tanya de dierenvriend, let op Lance’ elleboog in de spiegel

Sinds het overlijden van Barry vertoonde Tanya zich steevast alleen op de rode loper. Even stralend als anders. Een mooie vrouw is een mooie vrouw en dat was zij onbetwist. Met de kennis van nu is het helemaal niet raar dat Tanya daar solo over het roodkleurig karpet schreed.

Tanya was een weldoener, maar dan wel het liefst privé. Ze gunde Lance het zicht op haar. Dan begon hij kopjes te geven, luid spinnend te saliveren. Een aai over zijn bol en hij was tevreden. Ze hield van zijn gezelschap, altijd een luisterend oor. Maakt niet uit waarover zij klaagde; wintertenen, tepelkloofjes, ingescheurde nagelriemen, aanhoudende couperose, de woestijndroogte down under. Lance knikte gedwee, gaf haar een kopje thee, haalde de rest van de boodschappen in huis, boende de vloer, streek de was, poetste het glas, maaide het gras, plakte haar band, las voor uit de krant, zette het vuilnis aan de weg, snoeide de heg, warm water voor het bad… Tsja, toen werd hij het op een goed moment wel zat…

Lance en Tanya

Maar even serieus nu. Al was hij de zoon van Brad Pitt en George Clooney, het blijft een raar verhaal. Tanya werd de dag vóór kerst niet goed. Volgens het ene artikel tijdens het uitlaten van de viervoeters, een andere bron meldt dat zij onwel naast haar bed werd gevonden. Hoe het ook zij, in het ziekenhuis moest zij aan de beademing en daar is zij niet meer vanaf gekomen.

Op de eerste zondag van het nieuwe jaar heeft Lance afscheid van haar genomen. Wegens de huidige restricties in het ziekenhuis verliep het allemaal nogal chaotisch. Tanya sloot voor de laatste keer haar ogen, Lance verliet gedesillusioneerd het hospitaal en kon niemand anders bedenken dan Mike Pingel te bellen. Pingel, Tanya’s zelfbenoemde pr-adviseur, had die dag toch niets te doen en klom gelijk in de pen. Binnen mum van tijd was het bericht over het overlijden van de Bond-girl en Charlie’s Angel wereldnieuws en kregen Lance en Mike hun minute of fame.

Totdat niet veel later Lance in een live-verbinding met een tv-show plots een telefoontje krijgt. Cedars-Sinai Medical Center aan de lijn: Tanya is niet dood. Nog niet althans. Lance nog meer in shock, social media ontploft, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Na een soap van twee dagen overlijdt Tanya Roberts op maandag alsnog, 65 jaar jong plus die ene dag. Een gecompliceerde urineweginfectie is de actrice uiteindelijk fataal geworden. De hoop dat zij op dinsdag opnieuw zou ontwaken, bleek ijdel.

Sterven met glamour komt alleen maar voor in Dallas, zoiets gebeurt niet echt.

Deze column is ook verschenen bij James Bond Nederland.


© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures