James Bond en Henry Kissinger

De gisteren op honderdjarige leeftijd overleden Amerikaanse staatsman Henry Kissinger had een aantal links met James Bond.

Jill St. John en Henry Kissinger

Zijn belangrijkste bijdrage leverde hij als politiek adviseur voor de James Bond-film Tomorrow Never Dies (1997). Het oorspronkelijke script speelde namelijk rond de overdracht van Hongkong aan China; Hongkong was tot 1997 ruim 150 jaar een Britse kolonie.

Kissinger adviseerde om die gehele verhaallijn ter verwijderen. Want stel dat er tijdens de werkelijke overdracht in de zomer van 1997 toch iets onverwachts zou gebeuren, dan zou de Bond-film, die stond gepland voor het najaar van dat jaar, een flater slaan. En zo gebeurde het dat de filmopnamen in de lente van 1997 begonnen met een onaf script en werd Hongkong volledig genegeerd. Lees hier het relaas rond de problemen met Tomorrow Never Dies.

Op IMDb staat Kissinger vermeld als ‘consultant’ voor de James Bond-film. Echter is zijn naam nergens te bekennen in de aftiteling van de film.

Vele jaren eerder onderhield Kissinger een relatie met Bond-actrice Jill St. John uit Diamonds Are Forever (1971), zie bovenstaande foto. St. John had een voorliefde voor machtige mannen. Kissinger een voorliefde voor mooie vrouwen.

Dan is er nog de scène uit The Man with the Golden Gun (1974) waarin sheriff J.W. Pepper in de boeien wordt geslagen door de Thaise politie. De vuilbekkende sheriff dreigt met de FBI, CIA en zelfs met Henry Kissinger. Of dat heeft geholpen, blijft de vraag. We zien de sheriff daarna nooit meer terug.

Bond-honger

Regisseur Edgar Wright meent dat het uitblijven van een nieuwe James Bond een strategische zet is van Barbara Broccoli. Hoe langer wij zonder nieuwe Bond-film zitten, hoe meer wij daar naar smachten, is zijn idee.

Als omgekeerd voorbeeld noemt Wright franchises die maar door blijven produceren en waar het publiek inmiddels wel een beetje genoeg van heeft. De Bond-serie is een van de weinige reeksen die dat niet doet. Niet meer althans.

Want hoe anders was dat in de jaren 60 toen er vier jaar lang achter elk jaar een nieuwe Bond-film in de bioscopen verscheen. En daarna óm het jaar; wat alsnog een hoge frequentie is.

In die tijd werd het publiek overspoeld met James Bond. Ook dat was strategie. En maar door blijven pompen. Niemand kon nog om het fenomeen van de jaren 60 heen. Eer dat was gebeurd, mocht het iets rustiger aan en bleek dat James Bond ook ná Sean Connery nog in trek was. Nou, als het publiek smeekt om een nieuwe Bond, dan gaan we er gewoon mee door. Aldus de toenmalige producent Cubby Broccoli.

Cubby Broccoli in 1979

Nu zijn de kaarten duidelijk anders geschud, en kan het inderdaad zo zijn dat in Wrights verhaal een kern van waarheid zit: het creëren van Bond-honger. Ik vermoed alleen dat het geen strategische zet is, meer een luie. De makers hebben momenteel even geen zin. Dus uiteindelijk wordt het een win-winsituatie. Zij krijgen de tijd om rustig aan te doen, wij staan te popelen totdat ze weer aan de slag gaan.

Het is maar een relatief klein gedeelte van het bioscooppubliek (wij dus) dat reikhalzend uitkijkt naar een nieuwe Bond-film. Voor het overgrote deel komt Bond wanneer hij komt. Daar begint het pas over een paar jaar te dagen dat we best lang zonder nieuwe film zitten. En dat is het moment dat James Bond moet toeslaan.

Wright heeft eerder met Barbara Broccoli om de tafel gezeten. De Hot Fuzz-regisseur heeft zijn idee van een lichtere toon voor de Bond-films gepitcht. De regisseur gelooft niet dat de Bond-baas daar oren naar had.

Hot Fuzz: Edgar Wright (midden) met Simon Pegg en Timothy Dalton

Het personage moet in de gedaante van een nieuwe acteur hoe dan ook opnieuw worden geïntroduceerd. Prima moment voor een jong publiek om in te stappen en vooruit te kijken. Die hebben geen boodschap aan die oude Bonds.

Zie de lange aanloop naar Bond 26 daarom als investering. Als die nieuwe film eenmaal loopt, dan is het moeilijk om weer een lange pauze in te lassen. Al is het maar dat iedere James Bond ouder wordt. Je moet pronken met je nieuwe aanwinst zolang hij nog glimt.

Stuntman Chris Webb (86) overleden

Stuntman Chris Webb is overleden, meldt Behind The Stunts. Webb voerde gedurende dertig jaar stunts uit voor tien James Bond-films. In enkele Bond-films speelde hij een kleine rol.

Chris Webb begon zijn filmcarrière als stuntman in You Only Live Twice (1967). Hij was onder meer de stuntdubbel van George Lazenby in On Her Majestys Secret Service (1969) wanneer Bond uit de machinekamer van de kabelbaan probeert te ontsnappen en daarbij enkele keren ten valt komt.

Uit de International Stunt Cast Directory 1970: Chris Webb in OHMSS

In Diamonds Are Forever (1971) is hij de stuntman die als Blofeld in het kokende modderbad wordt gedumpt. In The Spy Who Loved Me (1977) speelt hij samen met stuntcoördinator Bob Simmons Anya’s KGB-helpers Ivan en Boris die James Bond belagen als hij de tombe verlaat waar Fekkesh door Jaws is vermoord.

In Octopussy (1983) komt Chris Webb het meest prominent in beeld als een van de twee soldaten die Bond escorteren in de jeep nadat 007 in de pretitles is ontmaskerd door Colonel Toro. Bond weet te ontsnappen door aan het parachutekoord van de soldaten te trekken. In The Living Dayligts (1987) staat Webb gecrediteerd als ‘soldier distracted by Kara’. Deze credit is echter onjuist. Check de blu-ray op 1:43:54. Jon Auty van Behind The Stunts geeft aan dat Webb in The Living Daylights een van de vele ruiters en soldaten is in het eindgevecht in de Afghaanse woestijn.

Naast tien James Bond-films voerde Chris Webb stunts uit voor onder andere: The Assassination Bureau (1969) met onder meer Diana Rigg en Telly Savalas, The Wild Geese (1978) met Roger Moore, A Bridge Too Far (1977) met Sean Connery, Superman (1978), Superman II (1980), Indiana Jones and the Temple of Doom (1984), Brazil (1985), Aliens (1986), Batman (1989), Spymaker (1990) met Jason Connery als Ian Fleming, Cracker (1991) met Robbie Coltrane, Band of Brothers (2001), The Da Vinci Code (2006), Harry Brown (2009) met Michael Caine, Harry Potter and the Deathly Hallows - Part 1 (2010) en Martin Scorseses Hugo (2011).

Chris Webb werd 86 jaar.

Honderd jaar Guy Doleman

Het is vandaag de honderdste geboortedag van acteur Guy Doleman. Doleman speelde een wat saaie schurkenrol in Thunderball (1965). Datzelfde jaar was de acteur veel prominenter aanwezig als de baas van Harry Palmer in The Ipcress File en diens twee vervolgfilms.

In Thunderball geeft Doleman gestalte aan Count Lippe, helper van SPECTRE, die het James Bond in kuuroord Shrublands aardig moeilijk maakt. Wanneer Bond vastgebonden ligt op de zogenaamde traction table, schakelt Lippe de hendel over in turbostand, waardoor 007 bijna het leven laat. Bonds wraak is zoet als hij Lippe kort daarop in een stoombad treft. Saillant detail: de graaf verstaat de kunst om een witte handdoek in een blauwe te veranderen. Let maar eens op.

Het plan van SPECTRE is om twee atoombommen te stelen. Onder leiding van Count Lippe heeft de misdaadorganisatie hiervoor Angelo Palazzi ingehuurd om de plaats van Navopiloot François Derval in te nemen. Palazzi is echter ontevreden met de afgesproken prijs en eist meer geld van SPECTRE. Als hem dit wordt toegezegd en operatie Omega daarmee door kan gaan, verwijt Blofeld Lippe alsnog van nalatigheid. De SPECTRE-agent wordt vervolgens vakkundig opgeruimd.

In de rol van Count Lippe krijgt Doleman niet veel te doen. Veel leuker is zijn rol van de stoïcijnse Colonel Ross in de Harry Palmer-films uit de jaren 60.

De in Nieuw-Zeeland geboren Guy Doleman begon zijn acteercarrière eind jaren 40 in Australië, waarna hij zijn werkgebied uitbreidde naar Engeland en Amerika. Daar was hij met name in de jaren 60 te zien in een groot aantal film- en tv-producties. Vanaf de jaren 70 werd hij minder actief op acteergebied. Hij verhuisde terug naar Australië waar hij nog in enkele films te zien was.

Zijn laatste tv-optreden stamt uit 1992, waarin hij naast Angela Lansbury te zien is in Murder, She Wrote. Guy Doleman overlijdt begin 1996 aan de gevolgen van longkanker op 72-jarige leeftijd. Over zijn privéleven is verder niets bekend.

Michael Kamen (1948 - 2003)

Vandaag is het twintig jaar geleden dat filmcomponist Michael Kamen overleed. Kamen verzorgde in 1989 de muziekscore voor Licence to Kill.

James Bond was voor Kamen een eenmalig uitstapje nadat John Barry na The Living Daylights én geen zin meer had in een zoveelste Bond-score én een levensbedreigende operatie moest ondergaan waardoor hij tijden lang uit de running was. Kamen gooide in die periode hoge ogen met zijn muziek voor blockbuster actievehikels Lethal Weapon (1987) en Die Hard (1988). James Bond paste naadloos in de rijtje.

De Amerikaanse componist had vooral zin in het schrijven van de titelsong. Echter ging die troef aan zijn neus voorbij, terwijl hij naar eigen zeggen een prima nummer had geschreven. Ook de eindtitelsong mocht hij tot grote teleurstelling niet verzorgen.

Kamen leverde een muziekscore af die minder makkelijk in het gehoor ligt. Minder melodieus en thematisch als het werk van zijn voorganger John Barry. Het wat atypische Bond-geluid paste desondanks als gegoten bij de hardere en serieuzere toon van de film. Dat is al gelijk hoorbaar bij de eerste klanken van de dramatische gunbarrelmuziek.

Samen met Eric Clapton, met wie hij eerder samenwerkte aan de Lethal Weapon-films (deel 2 stamt uit hetzelfde jaar als Licence to Kill), percussionist Ray Cooper en de originele gitarist van de James Bond Theme Vic Flick, nam Kamen een speciale versie van het James Bond-thema op. Deze poging viel echter zo tegen dat het diep werd opgeborgen… tot vorig jaar deze track bovenwater kwam. Oordeel zelf.

Enkele jaren na het mislopen van een officiële Bond-song vond Michael Kamen alsnog gerechtigheid en veroverde hij samen met Bryan Adams de hitparades met (Everything I Do) I Do It for You voor de avonturenfilm Robin Hood: Prince of Thieves. De heldhaftige ouverture van die film is en blijft weergaloos en mag gerekend worden tot Kamens bekendste thema.

Naast eerder genoemde films schreef Michael Kamen de muziek voor onder andere: Brazil (1985), Edge of Darkness (1985) van Martin Campbell (1985), Highlander (1986) met Sean Connery, Last Action Hero (1993), Mr. Holland’s Opus (1995), 101 Dalmatians (1996), Event Horizon (1997), The Iron Giant (1999), X-Men (2000) en Band of Brothers (2001).

De componist kreeg in 1997 te horen dat hij aan MS leed. Op 18 november 2003 werd een hartaanval hem fataal. Michael Kamen overleed in zijn woonplaats Londen. Hij werd 55 jaar.

In 2004 droeg Annie Lennox haar Oscar op aan haar dierbare vriend Michael Kamen.

Olivia Colman wil graag M spelen

Olivia Colman zou dolgraag de rol van M in de James Bond-films spelen. Dat geeft de Britse steractrice, binnenkort te zien in Wonka, aan in het decembernummer van Vogue.

Als de interviewer haar vergelijkt met een jongere versie van Judi Dench, reageert Colman verrast en vereerd. Waarna zij bekent dat zij vaak heeft nagedacht over de rol van Bonds baas M. Maar wie moet ze daarvoor bellen?

In die ene ontmoeting met Barbara Broccoli had Colman de stoute schoenen aan moeten trekken en haar wens kenbaar moeten maken bij de Bond-producent. „Misschien leest ze Vogue wel? Zet dit er dan maar in.”

Of Barbara Broccoli inderdaad een abonnement of Vogue heeft, zullen we pas weten als er eindelijk eens aanstalten worden gemaakt met Bond 26. Daar ziet het voorlopig niet naar uit.

Tv-première ‘No Time to Die’ in december

No Time to Die verschijnt in december bij RTL 7. Voorafgaand aan de tv-première van de nieuwste en voorlopig laatste Bond-film zendt de zender alle voorgaande James Bond-films uit. De vijf films met Daniel Craig verschijnen in december zelfs twee keer bij RTL 7.

• 22 november 20:25 uur Dr. No
• 23 november 20:25 uur From Russia with Love
• 24 november 20:25 uur Goldfinger
• 25 november 20:00 uur Thunderball
• 26 november 20:00 uur You Only Live Twice
• 27 november 20:25 uur On Her Majesty’s Secret Service
• 29 november 21:00 uur Diamonds Are Forever
• 30 november 20:25 uur Live and Let Die
• 1 december 20:25 uur The Man with the Golden Gun
• 2 december 20:00 uur The Spy Who Loved Me
• 3 december 20:00 uur Moonraker
• 4 december 20:25 uur For Your Eyes Only
• 5 december 20:25 uur Octopussy
• 6 december 20:25 uur Never Say Never Again
• 7 december 20:25 uur A View to a Kill
• 8 december 20:25 uur The Living Daylights
• 9 december 20:00 uur Licence to Kill
• 10 december 20:00 uur GoldenEye
• 11 december 20:25 uur Tomorrow Never Dies
• 12 december 21:00 uur The World Is Not Enough
• 14 december 20:25 uur Die Another Day
• 15 december 20:25 uur Casino Royale
• 16 december 20:00 uur Quantum of Solace
• 17 december 20:00 uur Skyfall
• 18 december 20:25 uur Spectre
• 19 december 20:25 uur No Time to Die
• 20 december 22:30 uur Casino Royale
• 21 december 22:30 uur Quantum of Solace
• 22 december 22:35 uur Skyfall
• 23 december 22:45 uur Spectre
• 24 december 22:40 uur No Time to Die

Behalve No Time to Die zijn alle James Bond-films momenteel ook weer gratis te zien op Amazon Prime.

Met dank aan Hans Roepers voor de tip.

Infantiele spelshow misbruikt James Bond

Wat is het eigenlijk waar ik naar heb zitten kijken? Dat vroeg ik mij af na het zien van 007: Road to a Million. Zonde van de tijd, schoot dikwijls door mijn hoofd. Maar is dat niet met alles waar je apathisch naar koekeloert? Verschrikkelijk slecht was het ook niet; ik heb me op bepaalde momenten best vermaakt. Maar om nu te zeggen dat het écht vermakelijk was... Ook dat niet.

007: Road to a Million is veel van alles en tegelijk een lege huls. Die locaties, de weidse opnamen, de voertuigen, de easter eggs, de Bond-muziek. Dat was lekker allemaal. Herkenbaar. Jaloersmakend. Vooral als er twee pontificaal op Ian Flemings Goldeneye verblijven met alle luxe van dien. Net goed dat ze juist op dat moment op missie worden gestuurd en geen tijd te verliezen hebben, immers: de eindprijs van 1 miljoen pond lonkt. Ik durf te wedden dat het tweetal geen idee had op welke heilige grond zij zich begaven.

Geen van de achttien kandidaten verdeeld over negen koppels lijkt ook maar in iets geïnteresseerd in James Bond. Het is de pot met goud waar zij jacht op maken. Een instelling die in dezen beter van pas komt; ze hadden mij voor nog geen twee miljoen uit Flemings Jamaicaanse zomerhuis kunnen krijgen.

James Bond wordt voor deze reality-serie misbruikt om publiek te trekken. Publiek bereiken kan Bond als geen ander, getuige 25 succesvolle films. James Bond wordt ook gebruikt om Amazon tevreden te stellen; deel twee van de spelshow bevindt zich momenteel in de ontwikkelingsfase. Wie de topfavorieten van deze week op Prime bekijkt, ziet dat Road to a Million een nette derde plaats inneemt. Wat dat betreft mag deze Bond-afgeleide voor tv een succes heten.

Wat de infantiele spelshow nekt is het broodmagere spelelement. Het is de kandidaten telkens te doen om een koffer. Die koffer bevindt zich in een kist met slangen, aan een kabelbaan, aan het uiteinde van een hijskraan, op de zeebodem — bedenk maar een onherbergzame plek. Als de kandidaten bezweet bovenop een dak de koffer openklappen, wacht hen een vraag.

Misschien een gekke gedachte: ik had een James Bond-vraag verwacht. Maar niets van dat. We krijgen een obligate geschiedenisvraag te horen met drie antwoordenopties. Minuten, zo niet halve uren in totaal, verstrijken terwijl wij kijken naar mensen die heel lang nadenken over een vraag waar zij het antwoord niet op weten. Negen van de tien keer wordt het een blinde gok, want, ook zo stom, nergens is een aanwijzing verstopt. Het is daarbij een wonder dat er überhaupt kandidaten overblijven.

Wat als de negen koppels de eerste vraag gelijk hadden verkloot? Dan had het productiebedrijf meteen alle hotelovernachtingen in Venetië, Istanboel en Rio mogen annuleren. Weg spelshow.

Daarmee dringt de vraag zich op in hoeverre de realityshow is gescript. Al bungelen de kandidaten met min twintig op 4000 meter hoogte aan een ijsberg, de wetenschap dat er vanuit allerlei posities een camerashot is gemaakt, verraadt dat de deelnemers hoe dan ook moesten meespelen in deze filmopnamen. Moet wel gezegd dat de eindaflevering wat betreft het realiteitselement enig vertrouwen wekt.

Dan is er nog de bombastische manier waarop later in de show het juiste antwoord kenbaar wordt gemaakt. Gebeurt dit in het begin nog subtiel met een busje groene of rode rook, verderop in de show schromen de makers niet om een marinefregat of gevechtshelikopter uit te laten rukken om enkel kenbaar te maken of het gekozen antwoord correct of incorrect is. Bespottelijk.

Waar ik wel graag in meega is het persoonlijke avontuur dat de kandidaten beleven. Zoals de twee broers of de vader en zoon die zichtbaar genieten van deze roadtrip met elkaar. Zo heb je tenminste nog eens wat te vertellen op een verjaardag.

Omdat ik mijn ogen niet altijd open kon houden en ook heel af en toe even wegliep om de was op te hangen, een plasje te doen of wat thee in te schenken, heb ik niet elke seconde meegekregen. Maar in de negentig procent die ik zeker heb gezien, heb ik de naam ‘James Bond’ geen enkele keer horen vallen.

En ja, de openingstitels zijn heerlijk. De James Bond Theme werd voor Road to a Million speciaal aangepast door David Arnold. Het is een dijk van een versie. Jammer dat dit niet voor een film is gebruikt.

Tot slot Brian Cox, die vorige week bij Jimmy Fallon nog te kennen gaf dat hij bij het aannemen van zijn rol als The Controller dacht dat het om een echte James Bond-film ging. Hij is een Blofeld-figuur zoals ik mij Jan Werich in You Only Live Twice had voorgesteld. Overigens was die reactie van Cox in The Tonight Show een slap excuus. Ook de acteur weet niet precies wat hij van dit product moet vinden.

007: Road to a Million is nu te streamen op Amazon Prime.

‘Er komt ooit nog een Bond’

Gregg Wilson (foto: Mark O’Connell)

De première van 007: Road to a Million donderdagavond bracht de Bond-producers weer even op de rode loper. En dat gaf het journaille de gelegenheid om dezelfde vragen te stellen. Dit keer kwam het antwoord van associate producer Gregg Wilson (rechtstreeks uit Google Translate om geen enkele komma te missen): „Er zijn in dit stadium geen plannen om de volgende Bond te maken. Er komt ooit nog een Bond, maar die zijn we niet actief aan het ontwikkelen.” Aldus opgetekend door Daily Express.

Hoofdrolspeler Brian Cox met Bond-producent Barbara Broccoli

Het is altijd fijn om te horen dat de makers van de Bond-films nog niet klaar zijn met hun held, laat dat voorop staan. Minder vertrouwenwekkend is dat zij er niet actief mee bezig zijn. Althans, voor de buitenwereld.

Toen ik ze daar zo zag zitten op dat podium, op een rijtje, zo inactief bezig met Bond 26; het leek een beetje op een dikke vinger in onze richting. Je kunt het ook anders zien: door de spelshow staan James Bond en zijn 007-logo weer even in de picture en zullen er wereldburgers zijn die op deze manier voor het eerst in aanraking komen met het fenomeen nul-nul-zeven.

Gregg Wilson vierde van links

Natuurlijk is voor een flinke Bond-boost niets beter dan een nieuwe film. Maar als dat er gewoon even niet in zit, kunnen we/kan ik schamper blijven doen over de spelshow — dit ongetwijfeld mooi gemaakte product op een breed platform als Amazon Prime houdt de Bond-mythe wél levend.

EON Productions is overigens maar zijdelings betrokken bij 007: Road to a Million. Gregg Wilson was de belangenbehartiger namens het officiële James Bond-merk. Als hij met vragen zat kon hij bij zijn vader Michael G. of bij tante Barbara B. aankloppen.

Of Gregg Wilson het stokje in het familiebedrijf gaat overnemen, daarover blijft hij net zo vaag als over de terugkeer van James Bond: „Ik ben blij dat ik er deel van uitmaak, zolang mensen naar de bioscoop blijven gaan en naar deze films blijven kijken.”

Moeten ze natuurlijk wel films gaan maken. Wij komen echt wel kijken.

Tot die tijd: 007: Road to a Million is vanaf vrijdag 10 november te zien op Amazon Prime.

John Barry Tribute

Vandaag is de negentigste geboortedag van John Barry, de componist voor elf James Bond-films. Barry overleed in januari 2011 op 77-jarige leeftijd. In juni van dat jaar werd onderstaand John Barry Memorial Concert gehouden in de Royal Albert Hall in Londen. Het geeft een uitgebreid beeld van John Barry’s meesterschap: