Cameraman Robin Browne (82) overleden

update 16 april 2024

Cameraman Robin Browne is overleden, meldt The Guardian. Browne werkte mee aan vijf Bond-films uit de jaren 60, 70 en 80: You Only Live Twice (1967), On Her Majesty’s Secret Service (1969), The Spy Who Loved Me (1977), Moonraker (1979) en For Your Eyes Only (1981). Hij was cameraman van speciale en optische effecten en maakte luchtopnamen voor de second unit.

Naast de James Bond-films werkte de Engelsman mee aan tal van grote filmproducties: Battle of Britain (1969) van Bond-regisseur Guy Hamilton, Catch 22 (1970), Rollerball (1975), A Bridge Too Far (1977) met Sean Connery, opnieuw van Guy Hamilton Evil Under the Sun (1982), Gandhi (1982), de laatste film van David Lean A Passage to India (1984), The Jewel of the Nile (1985), King Kong Lives (1986) en Gorillas in the Mist (1988) van Bond-regisseur Michael Apted.

Browne werkte veelvuldig met luchtfotograaf Johnny Jordan, die zijn voet verloor tijdens het filmen voor You Only Live Twice (1967). Catch 22, waaraan ook Browne werkte, werd Jordans laatste film; de cameraman verloor zijn evenwicht en viel uit een vliegtuig.

Begin jaren negentig verhuisde Browne naar de Verenigde Staten. Daar overleed hij op 28 maart op 82-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Hij laat een vrouw, twee kinderen en vier kleinkinderen na. Op 14 juli vindt een dienst plaats ter ere van Robin Browne. De dienst kan online worden gevolgd via de website van Christ Church Cranbrook.

Robin Browne is een van de sprekers in de vele documentaires over de James Bond-films, te vinden op de dvd en blu-ray’s van You Only Live Twice tot Octopussy.

Honderd jaar Philip Stone

Bijrolacteur Philip Stone had vandaag honderd jaar geworden. Stone speelde een kleine rol met een enkele regel tekst in Thunderball (1965). De meest opvallende rollen speelde Philip Stone in de films van Stanley Kubrick.

Zo speelde hij de ijzige Delbert Grady in horrorklassieker The Shining (1980). Philip Stone is de enige acteur die in drie opvolgende Kubrick-films is te zien en samen met de in 2022 overleden Joe Turkel zijn zij de enige acteurs die überhaupt in drie films van Kubrick optraden.

Als SPECTRE-agent in Thunderball heeft hij een som van 250 duizend pond aan consultatiekosten binnengehaald met de grote treinroof. Deze roof vond daadwerkelijk plaats in 1963 en leverde de overvallers 2,6 miljoen pond op. Het waargebeurde feit werd door de filmmakers handig in de schoenen van de fictieve misdaadorganisatie geschoven. Zoals ook eerder gebeurde met het schilderij Portrait of the Duke of Wellington van Goya dat in 1961 werd ontvreemd uit de National Gallery in Londen en een jaar later opdook in het hoofdkwartier van Dr. No in de gelijknamige film.

Stones laatste filmoptreden was in 1993 in The Baby of Mâcon van de Brits-Nederlandse filmmaker Peter Greenaway. Daarna was hij enkel nog in enkele tv-series te zien.

Philip Stone overleed in 2003 op 79-jarige leeftijd. Hij was sinds 1984 weduwnaar en was vader van twee kinderen.

The Talented Robert Elswit

In principe hoef je niet meer te weten dan dit: ga dat zien. De achtdelige Netflix-serie Ripley. Een lust voor het oog. Beklemmend, doorspekt met subtiele humor. Met de prettige verschijning Andrew Scott als zichtbaar genietend middelpunt. En dan de beelden van Robert Elswit, director of photography van Tomorrow Never Dies (1997). Schilderijtjes tovert hij.

Visueel gezien valt Ripley het meest op. Elswits beelden zijn geschoten in het meest heldere zwart-wit. Het is heel even wennen in het begin. Eigenlijk hoopte ik dat, net als bij Casino Royale, na de introductie de kleurenknop werd gevonden. Maar eenmaal in Italië beland, met zijn onverwoestbare schoonheid van nauwe steegjes, steile trappen en statige standbeelden, is de zwart-witkeuze overweldigend.

De grote lijnen van het verhaal zullen inmiddels bekend zijn. The Talented Mr. Ripley van Patricia Highsmith, waar deze serie op is gebaseerd, werd twee keer eerder verfilmd. Alain Delon was de eerste getalenteerde meneer Ripley in Plein soleil (Purple Noon) uit 1960. Meest bekend zal de versie van Anthony Minghella zijn uit 1999 met Matt Damon in de titelrol (ook te vinden op Netflix).

In de acht delen van gemiddeld 55 minuten die Ripley de tijd neemt, komen de details anders tot hun recht. Naar mijn smaak is de serie soms iets té gedetailleerd, waardoor mij het gevoel bekroop dat er vooral meters moesten worden gefilmd. Ook geen straf, want dat betekent méér Andrew Scott en méér Robert Elswit.

Hoe verder ik in de serie kwam, hoe meer ik in Andrew Scott een nieuwe James Bond-figuur herkende. Hij heeft dat elegante, dat duistere, en dikwijls die onuitstaanbare glimlach waarmee hij overal mee weg lijkt te komen. En natuurlijk is Scott, die inmiddels tegen de vijftig loopt, aan de oudere kant, en zat hij met diezelfde sardonische tronie al in Spectre (2015). Hij oogt er jeugdig genoeg voor en ik geloof oprecht dat hij een nieuwe draai aan het karakter van 007 kan geven.

Johnny Flynn als Dickie Greenleaf tipte ik al eerder na zijn optreden als Ian Fleming in Operation Mincemeat (2021). Flynn geeft gestalte aan een minder irritante rijkeluiszoon dan Jude Law dat eerder deed. Law speelde een heel naar personage, Flynn mag dat subtieler doen. Datzelfde geldt voor de dochter van Sting, Eliot Sumner (die ook heel even in No Time to Die zit), als Freddie Miles. Totáál anders dan voorganger Philip Seymour Hoffman, want wat was ook dat een naarling in de film uit 1999.

Ook hier ligt de sympathie toch steeds bij zwendelaar Tom Ripley, van wie je hoopt dat hij uit handen van de autoriteiten weet te blijven. Al is het maar voor een tweede seizoen. Meerdere Ripley-verhalen van Highsmith liggen voorhanden en drogen die op, dan kan schrijver en regisseur Steven Zaillian met het personage nog alle kanten op. Het is net als met James Bond.

Ripley: ga dat zien. En lees daarna ook vooral dit interview van Vanity Fair met Steven Zaillian en Robert Elswit.

Posterillustrator Dan Goozee (81) overleden

Illustrator Dan Goozee is overleden, meldt fansite MI6. Goozee was verantwoordelijk voor de ontwerpen van drie James Bond-posters: Moonraker (1979), Octopussy (1983) en A View to a Kill (1985).

Nadat Robert McGinnis met Live and Let Die en The Man with the Golden Gun het Roger Moore-postertijdperk inluidde, en Bob Peak een poging waagde met The Spy Who Loved Me, werd Dan Goozee aangetrokken voor Moonraker.

Goozee werd gevraagd door campagnemaker Tony Seiniger. Seiniger op zijn beurt was weer ingehuurd door filmdistributeur United Artists. Toen Seiniger, volgens een interview uit 2012 (in 2018 geherpubliceerd op Illustrated 007), een ontmoeting had met Bond-producent Cubby Broccoli, liet Broccoli weten ontevreden te zijn met de gelijkenis van Roger Moore op de poster van The Spy Who Loved Me. Met welk ontwerp Seiniger ook zou komen, Roger Moore moest op Roger Moore lijken. Aan illustrator Dan Goozee de taak dat voor elkaar te krijgen.

In datzelfde interview geeft Seiniger aan dat hij Dan Goozee vroeg voor zijn oog voor detail en zijn verantwoordelijkheidsgevoel, met name wat betreft het halen van deadlines. En nog belangrijker: Roger Moore lijkt in de posters van Moonraker weer op Roger Moore.

Na een eenmalig uitstapje met posterontwerper Bill Gold voor For Your Eyes Only, werd Dan Goozee opnieuw door Seiniger gevraagd voor Octopussy, waar Goozee de bekende pose van Roger Moore met een acht-armige Maud Adams illustreerde. Als teaserposter vervaardigde de artiest een plaat met dertien James Bonds, aangezien Octopussy de dertiende film uit de serie is.

Voor een laatste maal werd Dan Goozee ingehuurd door het Bond-team voor A View to a Kill. Ook hier ontwierp hij verschillende versies. De poster met de Eiffeltoren was voor ondergetekende een van de eerste kennismakingen met het fenomeen nul-nul-zeven en is tot vandaag de dag een poster waar ik goede herinneringen aan heb (hij hangt al jaren bij mij thuis in het trapgat).

Naast zijn werk voor James Bond, is Goozee ook bekend voor filmposters van The Poseidon Adventure (1972), The Towering Inferno (1974), Close Encounters of the Third Kind (1977) en Crocodile Dundee (1986). Exclusief werk van Goozee is ook te bewonderen in Disneyparken over de hele wereld.

Dan Goozee is 81 jaar geworden.

De eeuwige boycot

Of hij nu blond is, een boksersneus heeft en niet in een schakelauto kan rijden (en uiteindelijk vijftien jaar in het zadel blijft) of Aaron Taylor-Johnson heet; die jongen heeft nog niet toegezegd of het gelazer begint al. Straks is het alleen nog de Smurf van Martin Koolhoven die daadwerkelijk in aanmerking komt, alle andere varianten van James Bond krijgen steevast een boycot aan hun broek.

Aaron Taylor-Johnson, de nieuwe James Bond of niet, heeft Joodse roots. Who cares? Alleen Daily Mail does. Het is een smerig staaltje ophitserij voor eigen gewin. Want op twee Twitteraars na interesseert niemand de stamboom van de Engelse acteur.

Volgens Daily Mail is er een ‘beweging’ op gang gekomen de nieuwe James Bond te boycotten omdat hij Joods is. Het kostte entertainmentwebsite Pajiba niet eens zo heel veel moeite te ontrafelen waarom dit zaakje stinkt: de grote roerganger is niet die verdwaalde Twitteraar met vijf volgers, maar Daily Mail zelf. Natuurlijk!

Een minuscuul poppenscheetje, niemand die het merkt, en dan heel hard gaan krijsen dat het zo stinkt. Poeren in een open wond, net even harder op de plaats waar het extra pijn doet. De Gaza-oorlog erbij halen om een kulonderwerp als James Bond een kwade reuk mee te geven; hoe haal je het in je zieke hoofd? De poppen moedwillig aan het dansen krijgen. Volksverlakkerij van het onzuiverste soort. Schofferen, kleineren, vernederen, ophitsen, uitspelen, misleiden, verraden en klikken maar! Klik dan! Hier!

De geest is uit de fles. James Bond heeft een boycot aan zijn broek en Daily Mail lacht in zijn vuistje; het is gelukt de wereld verder aan het wankelen te krijgen, groepen uit elkaar te drijven. Verdeel en heers. High five!

Laat er dan in ieder geval één positieve kant aan deze beerput zitten: James Bond houdt de gemoederen nog altijd bezig. Het was een aantal weken geleden dat aan het eind van de werkdag een collega naar mij toekwam, blijmoedig: ‘Wat vind je ervan?’ Ik dacht dat ik een compliment over haar kapsel moest geven waaraan ik geen enkele verandering ten opzichte van de vorige dag zag. Gelukkig was ze opgewonden genoeg om zelf snel met de oplossing te komen: ‘Hoe heet-ie nou? Met die dubbele naam. Aaron…’

ATJ

O, die weer? Ik had nog niets officieels gezien. Volgens de collega stond het in de kranten. En inderdaad, enkele klikken verder zag ik dat het Algemeen Dagblad en de Telegraaf de boel al hadden overgetikt. Gelijk wel met een nuance na de misleideinde kop ‘als hij de rol accepteert…’ Dus ja, nog steeds, niets officieels.

Gelukkig is het nog altijd groot nieuws wie de nieuwe James Bond wordt. Niet dat ik daar aan twijfelde, er was alleen zo lang niets noemenswaardigs naar buiten gekomen, dat het wel weer even fijn was om van hem te horen, al was de bron nog zo schimmig. Dit keer was het The Sun die naar publiciteit hengelde en een anonieme bron oprakelde die wist te vertellen dat de acteur met de dubbele achternaam op het punt stond zijn Bond-contract te ondertekenen.

Blijkbaar is hij zijn pen kwijt, want een krabbel heeft hij voor zover bekend niet gezet. Maar er breekt op enig moment natuurlijk een tijd aan dat er een acteur op het punt van tekenen staat. Daarmee kán The Sun een goed geraden scoop hebben. Knap hoor. Zo gok ik dat op zondag 14 juli Nederland in de EK-finale staat, en anders een ander Europees land. Mark my words.

We willen ook zo graag, daarom gaan bij het nieuws rond Aaron Taylor-Johnson alle alarmbellen rinkelen. We willen een nieuwe Bond-film en daar hebben we een nieuwe James Bond voor nodig. De hele heisa rondom de nieuw te presenteren nul-nul-zeven; we zijn er zó aan toe. Volgend jaar oktober is het twintig, ja echt, twintig jaar geleden dat Daniel Craig in zijn reddingsvest ons leven binnen kwam varen. Niet alleen de pauzes tussen de films is sinds die tijd met jaren opgerekt, ook de bekendmaking van een nieuwe Bond heeft nog nooit zo lang op zich laten wachten.

Daniel Craig op 14 oktober 2005

Persoonlijk interesseert het mij niet of de nieuwe man een dubbele achternaam heeft. Ik zie het hem wel doen, geloof ik. George Lazenby en Pierce Brosnan zien dat ook, hebben ze al laten optekenen in de media. Brosnan is al lang blij als Bond weer een puike pluk borsthaar heeft. Alleen wat betreft het ietwat hoge stemgeluid en de hangende schouders, daarin overtuigt de nieuwe Smurf niet helemaal. Maar hé, kom op, ook ik wil een nieuwe Bond-film en ik geloof echt dat we het met deze jongen kunnen doen, dus: vooruit met de geit!

Het gaat er niet om dat James Bond wordt geboycot, dat gaat met iedere kandidaat gebeuren. Hij is namelijk áltijd te groot of te klein, te donker of te blond, te zwart of te wit, te man of te vrouw. Zonder boycot geen James Bond. Het is die rottende boulevarddiarree die moedwillig overal een kwade geur aan geeft. Als het maar scoort. Ten koste van werkelijk alles.

En ik doe er zelf aan mee, ik had dit onderwerp ook kunnen laten liggen. Maar het nieuws dat geen nieuws was, is vanzelf nieuws geworden omdat we er massaal over berichten. Tien-nul voor Daily Mail en The Sun. Beter zou je zeggen: laat toch lullen. Dat zou iedereen dan moeten doen, pas dan blijkt dat het verhaal geen effect heeft. Maar ja, je blijft dat vervelende joch in de klas ook steeds corrigeren, om keer op keer kenbaar te maken dat zijn gedrag ongewenst is. Als negeren kan worden uitgelegd als toestemmen, dan moet je wel ten strijde trekken.

De nieuwe James Bond komt niet via een zijdeur van een anonieme bron bij The Sun. Nee, Eon Productions gooit er onder embargo een breed communiqué uit en dan weten we gauw genoeg hoe laat het is. Tot die tijd ligt de verantwoordelijkheid bij jezelf over wat je hoort en wat je leest. Het is je eigen keuze om er wel of niet in mee te gaan.

Ondertussen ga ik mij voor de zekerheid alvast verdiepen in de Smurfen. You never know…

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.

Koolhoven komt met James Bond-avonden op maat

Na het grote succes van de James Bond-avonden bij Koolhovens Keuze, werd filmmaker Martin Koolhoven vaak gevraagd of de Bond-colleges ook ‘los’ konden worden aangeboden. Dat kan nu. Speciaal voor groepen die een vermakelijk onderhoudende avond of middag willen.

Bij deze voorstelling loopt Martin Koolhoven chronologisch van de eerste tot de laatste James Bond en laat hij uit deze films de meest iconische en vermakelijkste fragmenten zien. De regisseur en filmfanaat vertelt erbij welke ideeën hij geweldig vindt en welke volkomen misplaatst. Ook passeren Bond-replica’s en look-a-likes de revue.

Later dit jaar in juni en november keert Koolhovens Keuze in ieder geval terug met From Russia with Love en Octopussy.

Klik hier voor meer informatie en boekingen.

Walm van antisemitisme rond James Bond

Waar in Nederland afgelopen weekend een optreden van zangeres Lenny Kuhr werd verstoord door pro-Palestijnse demonstranten, richtten hun sympathisanten zich internationaal op de Brits-Joodse acteur Aaron Taylor-Johnson, die mogelijk de nieuwe vertolker van 007 wordt.

Aaron Taylor-Johnson

Onaanvaardbaar in een tijd dat de oorlog in Gaza voortwoedt, vinden ze. Op sociale media voeren ze actie met #BoycottJamesBond. Anderen noemen de actie net als het protest tijdens het concert van Kuhr regelrecht antisemitisme.

Ian Fleming en zijn creatie James Bond kregen in het verleden soortgelijke verwijten. De schrijver, opgeleid op traditionele instituten als Eton en de militaire academie Sandhurst, werkte aanvankelijk als journalist en geheim agent van de marine. Behoudende ideeën over de rol van het Britse Rijk, de witte mens, en de man waren zeer aan Fleming (1908-1964) besteed. Volgens zijn biograaf Matthew Parker keek de schrijver neer op zo’n beetje iedereen die niet voldeed aan zijn eigen Britse, masculiene profiel.

De uitgever van zijn boeken in het Engels besloot vorig jaar onder meer daarom om alle delen in de Bond-reeks te voorzien van een soort voorwaarschuwing. De boodschap: dit werd geschreven in een tijd waarin mensen er andere ideeën op nahielden. Sensitivityreaders haalden er bovendien passages uit die al te racistisch, seksistisch of homofoob zouden zijn. Ze werden vervangen door onschuldigere formuleringen die niemand voor het hoofd kunnen stoten.

Ian Fleming

Het verwijderen van de vermeend antisemitische gedeeltes zou ingrijpender zijn. De vraag is hoeveel dan over zou blijven van de oorspronkelijk door Fleming gecreëerde wereld.

Veel van de kritiek richt zich op de slechteriken in de boeken en films rond de geheim agent. Vrijwel altijd zijn het mannen die volledig geobsedeerd zijn door het verwerven van zoveel mogelijk macht en rijkdom en door controle over de wereld. Dat lijkt volgens de Canadees-Joodse schrijver Mordecai Richler verdacht veel op stereotypen van joden als nietsontziende geldwolven en konkelaars die azen op joodse wereldheerschappij. In antisemitische geschriften als de Protocollen van de wijzen van Zion en nazistische propaganda vormden dit soort beelden de giftige hoofdmoot.

Ernő Goldfinger

Fleming baseerde zijn boef Goldfinger in het gelijknamige boek en de gelijknamige film zelfs op een bestaande figuur, de Brits-Joodse architect van Hongaarse komaf Ernő Goldfinger. De schrijver hoorde over hem en zijn woede-uitbarstingen op de golfbaan en had toegekeken hoe in Hampstead oude woningen werden gesloopt om plaats te maken voor modernistische architectuur. Fleming veranderde voor zijn schurk Goldfingers voornaam Ernő naar Auric.

De architect, die toch al niet bekendstond als iemand met een talent voor relativeren, was woedend over zijn ‘rol’ in een Bond-verhaal. Hij dreigde met een rechtszaak. Dat kon uiteindelijk worden voorkomen met zes gratis exemplaren en een vermelding voorin het boek dat personages niet waren gebaseerd op bestaande figuren.

In Israël kwam het in 1965-1966 tot een tijdelijke boycot van de film Goldfinger. Ook in de Verenigde Staten drongen sommige Joodse organisaties daar op aan. Dat had niets te maken de mogelijke verwijzing naar de architect, maar alles met de vertolker van de schurk. De Duitse acteur Gert Fröbe was, zo bleek, tussen 1934 en 1937 lid geweest van Hitlers NSDAP, was blijven acteren tijdens de oorlog en had tegen het einde van het Derde Rijk nog gediend in de Wehrmacht. 

De Tijd-De Maasbode, 17 december 1965
(klik op het artikel voor een vergroting)

Fröbe deed niet geheimzinnig over zijn verleden. „Natuurlijk was ik een nazi”, zei hij. De ophef verbaasde hem wel. Alsof hij net als Adolf Eichmann een van de hoofdverantwoordelijken voor de Holocaust was geweest. Toen kort daarna bleek dat Fröbe en zijn verwanten tijdens de oorlog hadden geholpen bij de onderduik en verzorging van een Joodse familie, hield de controverse rond zijn persoon op.

Bron: Paul van der Steen in Trouw

A Closer Look

Bij het zoveelste weerzien met On Her Majesty’s Secret Service, viel mij voor het eerst op dat James Bond andere attributen uit zijn lade haalt. Door de begeleidende muziek wordt de aandacht gevestigd op het bekende trio uit (toevallig of niet) de drie Terence Young-films Dr. No, From Russia with Love en Thunderball, maar er is meer dat Bond uit het verleden opduikt. Zo zijn er ook props uit voorgangers Goldfinger en You Only Live Twice aanwezig.

Daarbij is de volgorde van het tonen van de attributen in de montage aangepast. Bond opent namelijk eerst de middelste grote lade, waar de reeks met munten en het Thunderball-dossier liggen. Een fractie later liggen die, samen met de hak uit Goldfinger, de kluisbreker uit You Only Live Twice én het horloge van Red Grant al op de hoek van het bureau en grabbelt Bond Honey’s mes uit zijn linker lade.

In de montage pakt Bond echter eerst het mes (en wie goed kijkt ziet het horloge al liggen), daarna (nogmaals) het horloge en als laatste de rebreather. Hoogstwaarschijnlijk is in de montage pas besloten om hier de muziekjes onder te zetten en vonden regisseur Peter Hunt en editor John Glen het nodig om de filmchronologie aan te houden.

Yvonne Shima uit ‘Dr. No’ overleden

update 23 maart 2024

De Canadees-Japanse actrice Yvonne Shima is overleden, dat meldt fansite MI6 op Twitter. Shima speelde een van de twee ‘verpleegsters’ aan het einde van de eerste James Bond-film Dr. No (1962). Shima overleed al op 1 september vorig jaar. Het nieuws is deze week pas bekend geworden.

Shima bouwde vanaf eind jaren 50 een bescheiden acteercarrière op. Halverwege jaren 60 speelde zij in haar laatste productie, daarna verdween Shima van het scherm nadat zij betrokken raakte bij een zwaar verkeersincident, laat Steve Oxenrider weten op de website From Sweden with Love.

Als Sister Lily speelt zij gastvrouw in de onderaardse schuilplaats van de misdadige wetenschapper Dr. No. Allervriendelijkst ontvangt zij James Bond en Honey Ryder wanneer zij door de handlangers in de drakentank uit het moeras zijn geplukt.

Nadat Bond en Honey het grootste deel van de dag verdoofd hebben doorgebracht, is het Sister Lily die het tweetal later die dag komt ophalen voor hun eerste ontmoeting met Dr. No.

Yvonne Shima leed al langere tijd aan kanker. De oud-actrice is 88 jaar geworden.

‘Nieuwe James Bond: Aaron Taylor-Johnson’

De zevende James Bond is mogelijk gekozen. Britse media melden op basis van ingewijden dat Tenet-acteur Aaron Taylor-Johnson de rol van geheim agent aangeboden heeft gekregen.

De 33-jarige Brit moet nog wel ja zeggen op het aanbod. Er zou ook al worden gewerkt aan een script voor de 26e James Bond-film. Eon Productions, dat de spionagethrillerfilms maakt, staat op het punt om dit jaar met de opnames te beginnen. Een bron zegt tegen The Sun dat Taylor-Johnson de nieuwe 007 wordt, mocht hij die baan willen accepteren. Het formele aanbod ligt op tafel en ze wachten op antwoord. ,,Wat Eon betreft gaat Aaron de komende dagen zijn contract tekenen en kunnen ze beginnen met de voorbereidingen voor de grote aankondiging.”

Taylor-Johnson, naast Tenet ook bekend van Avengers: Age of Ultron, kreeg vorige week al de vraag voorgelegd vanuit de pers of hij in de rol van Bond zou kruipen. ,,Ik vind het charmant en geweldig dat mensen mij in die rol zien. Ik beschouw het als een groot compliment.”

Taylor-Johnson zou Sean Connery, George Lazenby, Roger Moore, Timothy Dalton, Pierce Brosnan en Daniel Craig opvolgen in de rol, als zijn selectie wordt bevestigd. Connery speelde de hoofdrol in Dr. No, de eerste officiële film, in 1962. Craig zwaaide in 2021 na vijf films af als 007.

Idris Elba werd lange tijd getipt om de rol op zich te nemen, maar de 51-jarige zei in september dat ‘walgelijke’ opmerkingen over zijn ras hem ervan weerhielden. Naast Elba werden ook onder anderen Cillian Murphy en Henry Cavill genoemd. De volgende Bond-film was uitgesteld vanwege de Hollywoodstakingen van vorig jaar.

Bron: AD

In 2022 zou Aaron Taylor-Johnson ook al dichtbij de rol van James Bond zijn...

Eerste Nederlandse rol voor Famke Janssen

Famke Janssen gaat de hoofdrol spelen in een nieuwe Nederlandse Netflix-serie. Het gaat om het zevendelige misdaaddrama Amsterdam Empire. Het is de eerste keer dat de actrice in een Nederlandse productie speelt.

Vorig jaar speelde Janssen in de Neftlix-productie Locked In

„Ik kijk er enorm naar uit om terug te keren naar Nederland voor mijn allereerste Nederlandse rol”, zegt de 59-jarige Janssen in een persverklaring. „Ik ben dankbaar om weer met Netflix te mogen werken en deel uit te maken van dit verhaal dat zich afspeelt in de prachtige stad Amsterdam, de stad waar mijn hart ligt.”

Janssens zus Antoinette Beumer is ook betrokken bij de nieuwe serie. Zij werkt als directeur series bij Netflix.

Amsterdam Empire is geschreven en gemaakt door Nico Moolenaar, Piet Matthys en Bart Uytdenhouwen. Zij waren ook verantwoordelijk voor de series Undercover en Ferry.

Janssen is bekend van onder meer haar rollen in de superheldenreeks X-Men en de actiereeks Taken. Ze was ook Bond-girl in GoldenEye.

Famke Janssen met Pierce Brosnan in GoldenEye (1995)

Amsterdam Empire verschijnt naar verwachting volgend jaar op Netflix.

Bron: NU.nl

Honderd jaar Walter Gotell

Het is vandaag de honderdste geboortedag van Walter Gotell. Gotell was te zien in zeven James Bond-films. Eenmaal als schurk Morzeny in From Russia with Love (1963) en later als terugkerend personage General Gogol in The Spy Who Loved Me (1977) tot en met The Living Daylights (1987).

Walter Gotell werd in 1924 geboren in het Duitse Bonn en groeide op in Berlijn. Met het opkomend nazisme in de jaren 30 van de vorige eeuw, besloot het gezin Duitsland te verlaten, waarna de familie in Engeland terechtkwam.

Daar ontwikkelde Gotell zich tot veelgevraagd acteur in met name oorlogsfilms waarin hij vaak als Duitse militair te zien was. Later kwamen hier allerhande andere rollen bij en klopte ook televisieseries veelvuldig bij hem aan als ze een autoritair figuur nodig hadden. Gotell heeft een reeks film- en tv-credits om duizelig van te worden.

In 1963 werd hij aangetrokken voor de rol van SPECTRE-trainingsleider Morzeny. Hij heeft voor Blofelds misdaadorganisatie moordenaar Red Grant in de aanbieding:

„This Grant is one of the best men we’ve ever had. A homicidal paranoid. Superb material.”

Later doodt hij in opdracht van de SPECTRE-baas schaakgrootmeester Kronsteen die heeft verzaakt James Bond om te leggen. Als Morzeny zelf achter 007 aangaat en de geheim agent die per boot richting Venentië vaart insluit, delft de schurk het onderspit als Bond met behulp van vaten brandstof het wateroppervlak in lichterlaaie zet.

Halverwege jaren 70 wordt de acteur opnieuw gevraagd voor James Bond. Ditmaal als de Russische KGB-generaal Gogol, die vanaf The Spy Who Loved Me keer op keer terug mag komen. Met de ene keer als voornaam ‘Alexis’ en een andere keer heet hij ‘Anatol’.

Gogol wordt opgevoerd als strenge maar rechtvaardige Sovjetgeneraal waar voor het westen best zaken mee te doen is. In de latere films is hij tegen het eind van het verhaal veelal in een vriendelijk onderonsje te zien op M’s kantoor met de MI6-chef en Sir Frederick Gray, de minister van Defensie.

In de laatste James Bond-film waaraan hij meewerkte, The Living Daylights, was in een vroeg stadium van het script een veel grotere rol voor Gotell weggelegd. Deze kon hij wegens zijn broze gezondheid niet aannemen, waarna het script werd herschreven en de rol van General Pushkin werd geschapen. Gotell duikt in die film enkel kortstondig op in de laatste scène.

Walter Gotell overlijdt in 1997 op 73-jarige leeftijd.

Stuntrijder Michel Julienne (67) overleden

Stuntrijder Michel Julienne is op 11 maart overleden. Julienne werkte mee aan drie James Bond-films uit de jaren 80. De autostunts voor die films werden gecoördineerd door Michel Juliennes vader, de legendarische Franse stuntcoureur Rémy Julienne. Michel Julienne is 67 jaar geworden.

Vanaf For Your Eyes Only (1981) huurde de James Bond-filmmakers het stuntteam van Rémy Julienne in. Het werd een gelukkig huwelijk: Rémy Julienne heeft uiteindelijk aan zes aaneengesloten Bond-films meegewerkt. Daarvoor nam hij onder meer zijn zoons Michel en Dominique mee, die hem in de voetsporen waren gevolgd.

Michel Julienne werkte mee aan drie van die zes films. In For Your Eyes Only is Julienne te zien in een aantal close ups van de bestuurder van een zwarte Peugeot 504 die de achtervolging in zet op Bond en Melina. In A View to a Kill (1985) voert hij de sprong uit met blauwe taxi, een Renault 11, die niet veel later onthoofd en in tweeën wordt gedeeld. Als laatste is Michel Julienne te zien in de auto op Gibraltar, waar hij in The Living Daylights (1987) als gezinsvader getuige is van de ravage die James Bond aanricht bovenop een op hol geslagen Land Rover.

Michel Julienne laat zoon David (1978) achter die net als vader, oom en opa ook stuntrijder is geworden. Rémy Julienne overleed drie jaar geleden op 90-jarige leeftijd.

Acteur Michael Culver (85) overleden

De Engelse acteur Michael Culver is op 27 februari overleden, meldt onder meer Daily Mirror vandaag. Culver werd het bekendst met zijn rol van Captain Needa in de Star Wars-film The Empire Strikes Back (1980). In de James Bond-films dook Michael Culver op in twee kleine rollen in From Russia with Love (1963) en Thunderball (1965).

Culver speelde gedurende zijn vijftigjarige acteercarrière in enkele films en tal van tv- en theaterproducties, zoals The Avengers (1968), met Roger Moore in Crossplot (1969) en The Pursuaders! (1972), The Bunker (1981), A Passage to India (1984), als prior Robert in Cadfael (1994 - 1998) en in de Britse versie van Wallander (2008).

Zijn vader was Roland Culver (1900 – 1984) die de minister van Binnenlandse Zaken (en niet de ‘Foreign Secretary’ zoals foutief vermeld in de eindtitels) speelde in Thunderball (1965), de Bond-film waarin zoon Michael een rolletje had als copiloot van de Vulcan-bommenwerper die wordt gekaapt door SPECTRE. Eerder was Michael Culver al te zien als man in een punter in From Russia with Love die voorbij vaart als James Bond met Sylvia ligt te vozen.

Oscar voor Hoyte van Hoytema

Ook Billie Eilish valt in de prijzen

Hoyte van Hoytema heeft als eerste Nederlandse cameraman een Oscar gekregen voor zijn werk. Het was een van de zeven prijzen die Oppenheimer vannacht in Los Angeles verzilverde. De blockbuster-biografie over de vader van de atoombom won ook onder meer Beste Film, Regie en Mannelijke Bijrol voor Robert Downey jr.

Van Hoytema bedankte regisseur Christopher Nolan en producent Emma Thomas bij het in ontvangst nemen van de prijs. „Jullie zijn het beste dat mijn carrière kon overkomen”, zei hij met een knikje naar het gouden beeldje. Hij bedankte ook zijn vrouw en dochter dat ze hem „met beide benen op de grond houden in dit circus dat ze film maken noemen”.

De cameraman, die een echte film verkiest boven digitaal draaien, riep jonge filmmakers op zijn voorbeeld te volgen. „Aan alle aankomende filmmakers, probeer dat hippe nieuwe ding eens, celluloid. Het is veel makkelijker dan je denkt en alles ziet er zoveel mooier mee uit.”



Van Hoytema is de elfde Nederlander die de belangrijkste filmprijs wint, na de eerste voor Bert Haanstra. Hij sleepte in 1960 met Glas de Beste Korte Film in de wacht. De laatste Nederlander die een Oscar won, was animator Erik-Jan de Boer, in 2013 voor Beste Visuele Effecten in Life of Pi. Van Hoytema was een keer eerder genomineerd in 2018 voor de film Dunkirk, ook van Nolan. In 2015 draaide Hoyte van Hoytema de James Bond-film Spectre.

Billie Eilish won een Oscar voor beste Song. Het was voor de artieste en haar broer Finneas O’Connell hun tweede Oscar na No Time to Die, waarmee zij de jongste persoon ooit met twee van die beeldjes werd.

Bron: NOS. Zie ook daar voor meer Oscar-nieuws.