Films en seriesFilms en series

zondag 31 juli 2022

Steelbooks

In het kader van ‘het is ook nooit goed’: het is ook nooit goed. Die nieuwe lichting steelbooks die eraan komt. Ze zijn nog niet eens officieel gepresenteerd of het gezeik begint al. Ik zeik even mee.

Het was in 2015 voor het eerst dat ik bij een videocover van James Bond zoiets had van: wow! Bijna alle, zo niet alle, James Bond-videocovers vallen namelijk tegen. Van de oudjes op VHS tot de laatste blu-rays; veelal is het amateuristisch bij elkaar geraapt broddelwerk. Maar deze keer waren de ontwerpen raak. Want wat was het geval? Een slimme ontwerper had bedacht om eens te rade te gaan bij de echte kunstenaars die aan de Bond-films meewerkten: de ontwerpers van de titelsequenties. Tot op de dag van vandaag huzarenstukjes uit de Bond-films, uitgevoerd door Maurice Binder (14 keer), Robert Brownjohn (2), Daniel Kleinman (8) en bureau MK12 (1).

Wat een vondst! Zo voor de hand liggend, maar zo nooit over nagedacht. De beelden uit de titelsequenties lenen zich bij uitstek voor een visueel meesterwerkje als videocover. Het lag op dat moment al vijftig jaar voor het oprapen.

Goed, onder het mom beter laat dan nooit, werd die eerste lichting ingevoerd. Dat had toen, in 2015, te maken met de komst van de nieuwe Bond-film Spectre. De misdaadorganisatie van weleer keerde na meer dan dertig jaar afwezigheid (of veertig, ligt eraan hoe je telt) terug in de Eon-serie. Oude blu-raytjes waarin Blofeld voorkwam plús alle voorgaande Bond-films met Daniel Craig (om de continuïteit tussen die films te accentueren) mochten in een nieuwe verpakking.

Natuurlijk in eerste instantie om ons uit te buiten, maar dit keer kreeg je er een wel een mooi metalen hoesje voor in je vitrinekast voor terug. Wie van fysieke schijfjes houdt, kijkt toch het grootste deel van de tijd tegen (de rug van) de hoesjes aan. Die hoef je niet in een speler te stoppen, die staan er gewoon, net als een boek, schilderij of een foto. En dan mag het maar beter een mooi hoesje zijn.

Waar deze 2015-lichting met name in uitblonk, was het oog voor detail van de covers. De kleuren, de afbeeldingen, die weliswaar rechtstreeks uit de begintitels van de betreffende film leken te komen, maar zodanig waren geïnspireerd door de titelsequenties, zodat van een perfect filmbeeld (in de breedte) een perfecte videocover (in de lengte) kon worden gemaakt. Stiekem leek het erop of hier met liefde aan was gewerkt.

De laatste Bond-titels van dat moment, Skyfall en Spectre, kenden een nieuwe plaatsing van het alom bekende 007-logo, namelijk onder de titel. Achter beide films zitten dezelfde makers. Aan alles is te zien en te horen dat deze films een twee-eiige tweeling zijn. Zoals daarvoor bij Casino Royale en Quantum of Solace het 007-logo in de Os van de titels was verwerkt.

Bij de steelbooks van 2015 kwam het 007-logo terug zoals op dat moment gebruikelijk was: ónder de titel. Niet te groot, maar precies op maat. Groot genoeg als blikvanger, klein genoeg om als subtiel te mogen worden bestempeld. Vakwerk dus.

Niets dan lof over de steelbooks van 2015. Ware het niet dat het hier negen films betrof. Wie met deze nieuwe lijn zijn collectie compleet probeerde te krijgen, had pech. Niet meer dan dat, want de covers bleven onverminderd fraai, en het was duidelijk wat deze Blofeld-collectie wilde uitdragen.

Toch bleef het knagen, want hoe mooi zou het zijn om een gemankeerde Bond-collectie met de meest beeldige covers te complementeren. Er was nog genoeg fraais om watertandend naar uit te kijken. Maar al wat er gebeurde: van een continuering was geen sprake.

Tot deze week. Plots duikt daar de zestigjarige jubileumversie van Dr. No op. En wat blijkt: de cover lijkt zowaar uit de begintitels van de film te komen! Dr. No mag straks aan de steelbookcollectie worden toegevoegd en het past als een ontbrekend puzzelstukje. Wat fijn voor de verzamelaar!

Maar wie over de eerste euforie heenstapt en zich gaat verdiepen in het nieuwe ontwerp, begint iets op te vallen. Hé, waar is dat subtiele 007-logo onder de titel ineens gebleven? En wel verdraaid, dat is het posterfont dat wordt gebruikt, niet het font uit de films, zoals de lichting van 2015 aanhoudt. Dat het MGM-logo (dat op de rug te vinden is) in de loop der jaren is aangepast, dat is nu eenmaal zo. Jammer voor de eenheidsaanbidders. Zo heeft ook Warner de videolcentie in die tussentijd overgenomen van Fox. Kniesoor.

Dan blijkt dat niet alleen Dr. No een covermetamorfose heeft ondergaan, negen andere Bond-omslagen zijn eveneens onderhanden genomen. Verrassing! En ook deze covers vieren de titelsequenties in volle glorie. Op het eerste gezicht ziet het er weer prachtig uit, maar ook nu begint het al gauw te wringen.

De afbeeldingen lijken iets te makkelijk gekopieerd en geplakt uit de film; er is minder aandacht aan besteed, het is liefdelozer. De parachute uit The Spy Who Loved Me, wat een prima still is, zou bij de steelbooks uit 2015 bijvoorbeeld een effen achtergrond hebben gekregen, waardoor de afbeelding er beter uitspringt. Bovendien maakt de 2022-lichting in alle gevallen gebruik van het posterfont (enkel bij Tomorrow Never Dies en The World Is Not Enough gebruiken poster en titelsequentie hetzelfde lettertype) én, niet onbelangrijk, er ontbreken enkele titels!

De ontbrekende titels Goldfinger en GoldenEye hebben al eens een steelbookmakeover gekregen. Goldfinger in 2014 ter viering van het vijftigjarig jubileum (mét 007 logo onder de titel, maar met posterfont) en een afbeelding die uit de titelsequentie lijkt te komen. En dat lijkt alleen maar omdat de poster en de titelsequentie bij hoge uitzondering gebruikmaken van dezelfde beelden, want beide ontworpen door dezelfde maker: Robert Brownjohn. GoldenEye kent een nog vroegere steelbookcover uit 2012 met, ook niet mis, de posterplaat voorop. Hoewel een fraai exemplaar is dit niet in lijn met de twintig andere titels.

Blijven absent Live and Let Die (volgend jaar vijftig jaar) en Die Another Day (dit jaar twintig), en in zekere zin Spectre en No Time to Die, die wel in (meerdere) steelbookversies verkrijgbaar zijn, maar niet met titelsequentiecovers.

Als tegenvallendste klap op de vuurpijl: de inhoud (waar het eigenlijk over zou moeten gaan) wordt nog steeds aangeboden als blu-ray van tien-plus jaar oud. Eigenlijk nog ouder, want de opgepoetste Lowry-discs zijn al sinds de Ultimate Edition-dvd’s uit 2006 in omloop. Ook de extra’s zijn hetzelfde, wat hoogstwaarschijnlijk inhoudt dat de blu-rayschijfjes onveranderd zijn gebleven in een tijd dat 4K voor het oprapen ligt.

Gemiste kans? Gemiste kans. Het idee is goud, nu de perfecte uitwerking nog. Dus: terug naar de tekentafel, zoveel hoeft er niet te gebeuren, en plak er dan gelijk dat label 4K op. Of doe het lekker dubbel, blu-ray én 4K, dan heb ik er nu gelijk wat aan en later nog meer plezier.

donderdag 28 juli 2022

Meer evenement voor 007-jubileumfeest aangekondigd

James Bond-veiling en -concert

Het officiële kanaal 007.com heeft vandaag meer evenementen rond het zestigjarig jubileumfeest aangekondigd. Naast de vertoning van zes Bond-films en andere activiteiten in samenwerking met het BFI, zullen er een James Bond-veiling en een concert met optredens van Shirley Bassey en Garbage plaatsvinden.


De Sixty Years of James Bond Auction bestaat uit zestig iconische items uit de Bond-films, waaronder een Aston Martin DB5-stuntwagen die zeker zo’n 2 miljoen pond moet opleveren. De live-veiling vindt plaats op 28 september; van 15 september tot en met 5 oktober is mee te bieden op de online-veiling. De opbrengst gaat, net als de veiling tijdens het vijftigjarig filmjubileum, naar het goede doel.

De catalogi met aangeboden artikelen zijn hier te bekijken.

Op 4 oktober staat The Sound of 007 in Concert gepland in de Royal Albert Hall. Het concert wordt samengesteld door David Arnold, componist van vijf Bond-films. Naast optredens van Shirley Bassey en Garbage zullen jonge talenten als Celeste Bond-songs ten gehore brengen. Welke artiesten nog meer gaan deelnemen, wordt later bekendgemaakt.

Meer James Bond-steelbooks op komst

Het lijkt erop dat er meer blu-raysteelbooks van James Bond-films op komst zijn. Gisteren werd de steelbook van Dr. No gepresenteerd; een luxeverpakking ter viering van het zestigjarig jubileum van de film. Vandaag meldt een Franse website negen nieuwe covers:

(Klik op de afbeelding voor een vergroting)

Deze steelbooks zouden rond 5 oktober moeten verschijnen.

Nu ontbreken enkel nog de covers van Live and Let Die (1973) en Die Another Day (2002). De overige Bond-films zijn eerder als steelbook uitgebracht. Die van Dr. No komt overigens ook als losse steelbook beschikbaar, wat de aanschaf een stuk goedkoper maakt.

De schijfjes zijn vermoedelijk precies hetzelfde als de eerdere blu-rayuitgaven. Wat dat betreft is de inhoud niets nieuws. Het was mooier geweest als de steelbooks als extra een 4K-schijf met de film hadden gekregen. Voor een complete 4K-release van de Bond-films moeten we nog even geduld hebben.

woensdag 27 juli 2022

Steelbook ‘Dr. No’ aangekondigd

De blu-ray van Dr. No komt vanaf 3 oktober voor het eerst beschikbaar als steelbook. Daags voor de officiële zestigste jubileumdag op 5 oktober, is de eerste Bond-film verkrijgbaar in de meest fraaie verpakking tot nu toe.



De jubileumuitgave heeft naast de standaard blu-ray (het schijfje is al meer dan tien jaar hetzelfde) extra’s in de vorm van een boekje van 32 pagina’s, een poster, lobbycards in een enveloppe en een miniatuurdrakentank.

De cover van deze steelbook bestaat uit een afbeelding van de iconische titelsequentie van Maurice Binder. In aanloop naar de release Spectre in 2015 verscheen al een steelbookcollectie van alle films waarin Blofeld voorkwam, plus alle voorgaande films met Daniel Craig. Ook van Goldfinger en GoldenEye is een steelbook uitgebracht. Skyfall, Spectre en No Time to Die hebben bij hun eerste blu-rayrelease ook een steelbookbehandeling gekregen.

De steelbookblu-ray van Dr. No is hier alvast te bestellen.

Honderd jaar Adolfo Celi

Als Thunderball, zoals in mijn geval, je eerste Bond-ervaring was, dan is Adolfo Celi als Emilio Largo het prototype Bond-schurk. Met zijn ooglapje. De Italiaanse acteur was 43 jaar toen hij met zijn grijswitte haar in de vierde James Bond-film verscheen — dezelfde leeftijd als ondergetekende. Vandaag is de honderdste geboortedag van de man die deze klassieke Bond-schurk gestalte gaf.

Adolfo Celi overleed in 1986 op 64-jarige leeftijd. Eerder was dit artikel bij Celis dertigste sterfdag te lezen op Bond Blog.

maandag 25 juli 2022

BFI viert James Bond-weekend

Het British Film Institute houdt op 30 september een James Bond-weekend ter ere van Bonds zestigste filmverjaardag. Zes Bond-films staan op de rol vertoond te worden, inclusief een gesprek met producenten Barbara Broccoli en Michael G. Wilson, een gesprek met James Bond-stuntlieden en de makers van de visuele effecten én een preview van de documentaire The Sound of 007.


Daarvoor moet je natuurlijk wel in Londen zijn. Het programma ziet er dag voor dag als volgt uit:

Vrijdag 30 september:

  • 18:15 Barbara Broccoli and Michael G. Wilson in conversation: 60 years of James Bond >>> 
  • 20:40 Dr. No: 60th Anniversary screening >>>

Zaterdag 1 oktober:

  • 11:30 The Spy Who Loved Me: 45th anniversary screening >>> 
  • 14:45 James Bond behind the scenes: Stunts and VFX >>> 
  • 17:00 Preview: The Sound of 007 >>> 
  • 20:15 The Living Daylights: 35th anniversary screening >>>

Zondag 2 oktober:

  • 12:30 Skyfall: 10th anniversary screening >>> 
  • 16:00 Spectre >>> 
  • 19:50 No Time to Die >>>
Klik hier voor het totaaloverzicht.

zondag 17 juli 2022

Honderd jaar Tetsuro Tamba

Hij speelde het hoofd van de Japanse geheime dienst in You Only Live Twice: Tetsuro Tamba als Bonds goede vriend Tiger Tanaka. Vandaag zou de Japanse steracteur honderd jaar zijn geworden.


Tamba was ruim vijftig jaar te zien in film- en tv-producties in zowel zijn thuisland Japan als buiten Azië. Driemaal speelde hij onder regie van Lewis Gilbert, die eerst The 7th Dawn (1964) met Tamba maakte, daarna You Only Live Twice (1967) en de acteur opnieuw castte in Seven Nights in Japan (1976). Tetsuro Tamba overleed in 2006 op 84-jarige leeftijd.

zaterdag 16 juli 2022

Bond-regisseur beschuldigd van seksueel wangedrag

James Bond-regisseur Terence Young zou zich hebben misdragen tegenover actrice Marguerite LeWars, fotografe Annabel Chung in Dr. No. LeWars vertelt deze week in een interview dat de regisseur haar besprong toen ze in Jamaica samen achterin een limousine zaten op weg naar de wrap party van de eerste Bond-film.



LeWars heeft het voorval zestig jaar voor zich gehouden. Het is tijdens het video-interview dat zij hier naar eigen zeggen voor het eerst over begint.

Young nodigde LeWars uit om samen naar het eindfeest van de opnamen in Jamaica te rijden. Het tweetal nam plaats achterin een limousine. Niet veel later voegden ook Sean Connery en Ursula Andress zich bij de regisseur en de kersverse actrice. Terence Young leunde voorover en fluisterde Connery iets toe. De James Bond-acteur gaf LeWars een verbaasde blik en samen met Andress vertrok hij weer.

Sean Connery en Marguerite LeWars op de set van Dr. No (1962)

Young gaf de chauffeur opdracht naar het feest te rijden. De wrap party bevond zich aan het einde van een lange afgelegen weg. Tijdens deze rit greep Young de toen 21-jarige actrice op verschillende plaatsen. LeWars schrok zo dat ze de regisseur een klap in zijn gezicht gaf. Dit deed hem blijkbaar weinig, hij bleef doorgaan. LeWars gaf hem nog een klap.

De actrice beet de regisseur toe dat ze hem bij een volgende poging serieus zou verwonden. Ze dreigde uit de auto te springen. Als ze het niet zou overleven, was het zíjn schuld. Daarop dreigde Young op zijn beurt om LeWars uit Dr. No te knippen. Het interesseerde haar niets, ze was toch al betaald voor haar bijdrage.

Marguerite LeWars als Annabel Chung in Dr. No (1962)

Zo’n twee maanden later belde de Young de Jamaicaanse op vanuit Londen. Geen verontschuldiging. LeWars moest naar Londen komen, naar Pinewood Studios, om haar dialoog opnieuw in te spreken. De actrice weigerde, ze wilde niets meer met Young te maken hebben. Opnieuw dreigde de regisseur haar uit de film te knippen. Het liet haar koud: of ze werd eruit geknipt of iemand anders zou haar stem inspreken. LeWars hing op.

Dit is, zoals de actrice in het interview aangeeft, de werkelijke reden dat haar eigenlijke stem niet te horen is in de film. Een trucje dat met name in de vroege Bond-films veelvuldig werd gebruikt. Met name in Dr. No zijn bijna alle vrouwelijke stemmen afkomstig van dezelfde stemactrice: de vorig jaar overleden Nikki van der Zyl.

Terence Young regisseerde na Dr. No nog twee Bond-films: From Russia with Love (1963) en Thunderball (1965). Hij overleed in 1994 op 79-jarige leeftijd. Marguerite LeWars wordt dit jaar 82. Dr. No is de eerste en laatste film waarin zij heeft opgetreden.

Het hele interview is hieronder te bekijken. Bovenstaand verhaal begint vanaf 22:00.

maandag 11 juli 2022

Monty Norman (94) overleden

Componist van de ‘James Bond Theme’

Op 94-jarige leeftijd is vandaag Monty Norman overleden, meldt de website van de componist. Norman componeerde het overbekende James Bond-thema. Een muziekstuk van nog geen twee minuten dat na de release van Dr. No (1962) wereldroem vergaarde. Bij de eerste klanken weet iedereen gelijk: dit is James Bond.


De James Bond Theme is in iedere officiële Eon-Bond-film te horen. Voor het eerst gebruikt in Dr. No, nu zestig jaar geleden, waarvoor Norman eveneens de gehele soundtrack verzorgde. Een klusje waar hij eigenlijk geen tijd voor had wegens andere verplichtingen, maar hij mocht met zijn vrouw naar de filmopnamen in Jamaica komen om inspiratie op te doen. Mocht de film floppen, dan had hij in ieder geval een betaalde vakantie genoten, liet hij later optekenen.

Dat de James Bond Theme geheel van de hand van Monty Norman komt, is een jarenlang twistpunt geweest. John Barry, die een veel grotere bekendheid binnen de Bond-films verwierf, heeft net zo goed deel aan de compositie gehad.

Niet tevreden met een eerste poging tot een filmheldenthema, werd Norman door Bond-producenten Cubby Broccoli en Harry Saltzman gevraagd met een alternatief te komen. Norman had nog wel iets liggen; Bad Sign Good Sign voor de nooit opgevoerde musical A House For Mr. Biswas. Norman veranderde de gebruikte citer in een elektrische gitaar en het bekende gitaarjengelte van James Bond was geboren.

 

Aan John Barry de taak de boel te arrangeren. Barry overgoot het geheel met een eigen sausje en zette de track op de plaat. De toevoeging van Barry is bijna even belangrijk geweest voor de James Bond Theme als die van Norman. Barry gebruikte een deuntje dat hij eerder had gecomponeerd voor het nummer Poor Me van Adam Faith — beluister het; ook dit is James Bond.

Monty Normans naam staat terecht of onterecht vermeld bij de credits van iedere James Bond-film. Samen met de namen van Bonds geestelijk vader Ian Fleming en oud-producent Albert R. Broccoli, is Norman de enige die dit is gelukt. Een unicum.

vrijdag 1 juli 2022

Verboden te voeren

M, Q en Moneypenny (en Tanner). De acteurs die deze rollen de laatste Bond-films gestalte gaven, geven allen aan dat zij Bond 26 wel zien zitten. Zij krijgen in de media constant de vraag hoe het er voor staat met de volgende Bond-film. Allen halen hun schouders op.







Hun wordt nooit iets medegedeeld. Iedere nieuwe film was tot nu toe een verrassing voor ze. Hoewel deze acteurs, als ze de Bond-serie een beetje kennen, wéten dat M, Q en Moneypenny (niet Tanner), in principe een basisplaats in het Bond-team betekent. Maar anno 2022, zestig jaar na James Bonds filmdebuut, hangt de vlag er duidelijk anders bij.

Hoeveel Bonds er ook zijn geweest (zes, makkelijke quizvraag): de vast waarden M, Q en Moneypenny zijn op een enkel gevalletje na iedere film zeker van een paar regels tekst. Zij hadden lak aan iedere nieuwe 007 en deden alsof hun neuzen bloedden als zich weer een andere gestalte als titelheld aandiende.

Zo werkte de eerste M (Bernard Lee) drie James Bonds af. Datzelfde geldt voor Moneypenny (Lois Maxwell). Begin jaren tachtig werd Lee wegens overlijden vervangen door Robert Brown, die over twee Bonds de baas ging spelen. Voor de films met Timothy Dalton kreeg hij een verse Moneypenny tot zijn beschikking. En Q-acteur Desmond Llewelyn had nu nog steeds Q gespeeld als hij in 1999, tijdens de Brosnan-periode, niet was omgekomen tijdens een verkeersongeluk. In die laatste jaren werkte hij trouwens voor M nummer drie (waarmee hij opmerkelijk genoeg geen enkele scène deelde): Judi Dench, die de brug vormt naar de laatste films met Daniel Craig.

Lois Maxwell, Bernard Lee en Sean Connery in From Russia with Love (1963)

Desmond Llewelyn en Roger Moore in Moonraker (1979)

Desmond Llewelyn en Pierce Brosnan in GoldenEye (1995)

Daniel Craig en Judi Dench in Skyfall (2012)

Al deze acteurs wisselen hun rollen op andere momenten af, waardoor er een overlap van spelers ontstaat die de continuïteit (hoewel soms behoorlijk scheef) in ere houdt. Tot nu toe is dat 25 films lang het geval geweest. Tot nu toe…

Aan het eind van No Time to Die proosten M, Q en Moneypenny (en Tanner, én Nomi) op hun gevallen soldaat. Het vaste ensemble had menig jaartje met 007 doorgebracht, hoewel niet altijd op film vastgelegd zoals bij zijn voorganger gebeurde. Toch was daar opeens het definitieve einde. Een saluut.

James Bond will return. Dat is niet zo moeilijk en vaker gedaan. Zet er een nieuwe man neer en laat hem hetzelfde trucje uitvoeren. Alleen, om dit te doen onder leiding van dezelfde M, in samenwerking met dezelfde Q en Moneypenny (en Tanner), voelt ineens vreemd. Zij hebben namelijk zeer expliciet het einde van James Bond gevierd. Dat is die vorige M’s nooit overkomen. Hoe is het mogelijk om deze gezichten met een stalen smoel straks de nieuwe 007 te verwelkomen alsof er niets is gebeurd?

Persoonlijk zie ik ze graag terug. Met name Ralph Fiennes is een feest om naar te kijken; misschien wel mijn favoriete M. Q en Moneypenny (en Tanner) mogen er ook zijn. Ik hou ze er het liefst nog een reeks aan films bij. Maar hoe?

Ralph Fiennes en Daniel Craig in Skyfall (2012)

Het zou mij niets verbazen als Barbara Broccoli weer een passende oplossing uit haar hoge hoed weet te toveren. Wie had bijvoorbeeld ooit gedacht dat 007 een zwarte vrouw zou zijn? Op dit moment zie ik de spreekwoordelijke mouw alleen nog niet. Met het vertrek van Daniel Craig is in principe het doodvonnis van al zijn vaste medespelers getekend. En bedankt!

Het zou voor het eerst zijn dat in Bond 26 met een compleet schone lij wordt begonnen. Waar op zich geen probleem mee is — we zouden voor het eerst weer op het niveau Dr. No belanden. Waarbij we géén van de gezichten in hun respectievelijke rollen bij voorbaat kennen en iedereen zich voor het eerst voorstelt. Dat is toen ook gelukt.

Het voordeel met de vorige constructie is dat we veel van die bijrollen al kenden en ons konden focussen op andere zaken, zoals de nieuwe meiden en de schurken, en wellicht een plot. Een nieuw gezicht is hoe dan ook altijd wennen. Aan de andere kant: na één film weten we niet beter en na het herkijken van Bond 26 zijn we ook al op de hoogte.

Het blijft alleen jammer voor Ralph Fiennes. Ik had hem graag nog even de bijtende mentor willen zien uithangen. Q was net uit de kast gekomen; was dat al genoeg, of had hij dit verder moeten uitspelen?

Daniel Craig, Naomie Harris en Ben Whishaw in No Time to Die (2021)

Wie deze zomer een beslipperde Ralph Fiennes op een camping aan de Franse Rivièra aantreft; Ben Whishaw in een backpackhut in Wales; Naomie Harris langs ziet scheren in Shanghai of Rory Kinnear met een te vol bord in een all-in hotel te Alanya — observeer ze voor de verandering gewoon eens een keer. Fantaseer de stem van Sir David Attenborough eronder en je zult versteld staan van wat je allemaal nog niet wist van de levenswijze van deze soort. Houd sowieso altijd een armlengte afstand en pas op: verboden te voeren. En vraag ze vooral niet hoe het er voorstaat met Bond 26.

Ze weten het niet en krijgen het ook niet te weten omdat ze hier geen deel van uitmaken. Niet van de voorbereiding en te zijner tijd ook niet van het opnameproces. Bij Bond 26 moet alles opnieuw worden uitgevonden. Spannend en sneu tegelijk. Spannend omdat de boel flink mag worden omgegooid, sneu omdat we met No Time to Die niet alleen James Bond hebben verloren, maar ook zijn prima entourage.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.


© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures